I have to tell you something... [+ Saxon]

Het was al veel later op de ochtend toen de langharige grijze poes dacht dat ze ver genoeg uit de buurt was. De pijn van haar schouder prikte onder haar gehavende vacht. Ze sleepte zich tergend traag voort, alles leek een eeuwigheid te duren en nu kon ze helemaal niet meer. Ze was zo uitgeput, maar het kamp van de elite was nog zo ver weg… Wat moest ze nu? Ze kon best wel voor zichzelf zorgen, maar haar toestand was gevaarlijk op het moment. Suf ging ze, toen ze een goede plaats opgemerkt had, onder een grote struik liggen. Ze lag niet al te best, maar het maakte haar niet uit. Op het moment wou ze gewoon slapen en genezen. Ze sloot haar ogen die zwaar en pijnlijk aanvoelden. Ze gaapte breed, wat eigenlijk een beetje te luid klonk. Ze zou binnenkort vast wel opgemerkt worden, was het niet het af en toe korte bloedspoor dat haar verraadde.

Wat zou Bloodclan zeggen, over haar wonden? Ze zouden vast denken dat ze te zwak was geweest, dat ze niets kon en dat ze weggevlucht was als een poesiepoes. Zo jong en onervaren, dat waren de woorden geweest die ze al zo vaak gehoord had. Stormstar en Dreamheart dachten nu wel anders, die vonden haar niet zo lamlendig meer. Dreamheart had het met haar leven moeten bekopen, en de riverclan leider had het allemaal aanschouwt en gevoeld. De kater was sterk, net als haar, en hoewel ze elkaar ook wel aankonden waren ze langs de andere kant niet echt opgewassen tegen elkaar. Maar het waren de kleuren in de gouden ogen die haar zorgen baarden. Toen de kater terug opstond had ze het met haar cyaanblauwe ogen gezien. Het was abnormaal… Was het een bewijs voor Starclan geweest? Ze had hem nochtans heel erg toegetakeld. Het was haar een raadsel.

Moeizaam hief ze haar betere poot op en keek naar haar buik. Desondanks het bloed op haar vacht, want de kater had haar goed te pakken gehad, zag alles er wel normaal uit. Ze voelde ook niet echt iets meer, behalve de wonden. Er was niets aan de kittens, in ieder geval dat hoopte ze toch… De kittens. Nog een van haar zorgen. Het schoot haar weer te binnen dat niemand het wist, en dat vooral Saxon het niet wist. Hij moest het weten, maar langs de andere kant wou Icy het juist niet. De Bloodclan leader hield van Lionheart, dat was algemeen bekend, dus waarom zou ze… Ze mochten het niet weten!

Een bekende geur drong binnen in haar neusgaten. Een opgeluchte zucht ontsnapte uit haar mond. “Saxon…” Mompelde ze, eerder op een piepende toon. Ze slikte de brok in haar keel en borg haar pijnlijke blik veilig en vergrendeld weg. Hij mocht niet zien hoe ze zich voelde, dat wou ze niet. Ze duwde zich moeizaam recht op haar poten toen ze dacht dat hij dichtbij was, en kwam vanonder de struik vandaan. Ze strompelde er vandaan en keek om haar heen, om vervolgens, toen ze zijn ogen ontmoette met de hare, zich weer op de grond te laten vallen door haar pijnlijke poot. “Ik moet je zoveel vertellen…”

_{De dagen in het BloodClan kamp waren lang en saai. Icy was er eventjes vandoor, waardoor hij nu de leiding over de katten had. Het zat hem allemaal wel best, er gebeurde toch niet veel. Sinds dat de Clans de kittens terug hadden gehaald was er maar weinig spannends gebeurd in het kamp. Er moest weer eens wat gaan gebeuren, maar hij kon moeilijk zo maar met een plan komen. Daarvoor moest hij eerst alles bespreken met Icy en haar goedkeuring hadden. Saxon geeuwde en keek verveeld de menigte rond. De meeste katten waren in het kamp, andere waren aan het jagen of clan katten irriteren. Het was hem allemaal wel best zo. Hij lag, zo als gewoonlijk, op een verhoging waardoor hij mooi uitzicht had over de katten. Zijn cyaanblauwe ogen hielden alles goed in de gate. Niemand zou aan zijn blik kunnen ontsnappen, niemand!
De bruine tabby kater geeuwde en stond op. Hij zou de boel de boel maar eventjes laten, er zou toch niet veel gebeuren hier. En mocht er wat gebeuren, dan wisten de katten toch wel wat er zou moeten worden gedaan. Het was tijd voor een blokje om.
Saxon had niet echt een speciale plek waar hij naar toe wilde gaan, hij struinde liever gewoon rond, zoekend naar iets wat hem aanstond. Iets wat hij kon gaan doen om de tijd te doden. Zijn oren stonden recht overeind toen hij een bekende geur rook, vermengd met een geur die hij liever niet rook. "Icy!" mompelde hij, voordat hij zijn achterpoten spanden en in de richting van de geuren sprinten.
Het was niet moeilijk om de zilver/grijze poes te vinden, maar het aanblik was wat minder. Hij keek toe hoe ze vanonder een struik uit kwam en ging zitten, een neutrale blik in zijn ogen. "Ik moet je zoveel vertellen..." Saxon dacht eventjes na, draaide zijn oren nieuwsgierig naar voren toe en antwoorden; "Ik ben er, vertel maar,"}

Saxon ging zitten en keek haar aan met een neutrale blik in zijn ogen. Hij draaide zijn oren nieuwsgierig naar voren toe en antwoordde; “Ik ben er, vertel maar.” Icy sloot even vermoeid haar ogen, ze voelden zwaar aan. Alles voelde zwaar aan, alsof al haar levenskracht uit haar lichaam gezogen was. Ze zat een vossenlengte van hem af en hief haar kop op om tegen hem te kunnen praten. Haar ogen stonden zwak, een teken dat ze uitgeput was. Misschien zag ze er voor het eerst wel onderdanig uit in zijn ogen, maar ze wist dat hij een goede deputy was en dat hij haar nog steeds als zijn leider zou zien. Tenminste, als hij wel loyaal was aan haar, want van de meeste bloodclan katten kon dat niet gezegd worden… “Je kent ze wel,” Begon Icy, maar aangezien ze haar mond niet zo veel geopend had, klonken de woorden nogal als gemurmel.

Ze deed meer haar best en opende haar mond deze keer wel groot genoeg zodat hij haar kon verstaan. “Dreamheart en Stormstar…” Ze fronste vermoeid en een grijns krulde om haar lippen, ja ze had ze verslaan. “Ik ben ze tegengekomen, Saxon, en ik heb die stomme poes gedood. Wat een muisenbrein zeg… Die kater was bijna even achterlijk, maar die wist een paar goede klappen uit te delen.” Ze grijnsde best tevreden en legde haar kop op haar voorpoten. Daarna ging ze op een zachtere toon verder. “Ik zag dingen, Saxon…” Mompelde ze haast en kreunde even. “En ik ben gewond.” Ze onderdrukte even een kleine lach, alsof hij dat niet had gezien. Ze keek hem even met fonkelende ogen aan. Uiteindelijk wendde ze haar blik af van de donkerbruin gestreepte kater. “Maar dat is niet het enige waarover ik het met je wil hebben…” Vezelde ze, iets voorzichtiger.

_{Het was vreemd om zijn leader zo te zien, zo ... zwak, zo ... onderdanig. Het leek Icy niet meer. Maar Saxon zette het van zich af, het zou wel weer goed komen met de poes, daar was hij zeker van. Er was meer voor nodig dan een goed gevecht om haar uit het veld te slaan. Hij keek de grijze poes kalm aan, terwijl hij kalm wachtte op wat ze zou gaan zeggen. Hij rook een vage Riverclan geur rond zijn leader, wat er op doelde dat ze met een of meerdere katten van die water clan had gevochten. Sjeez, konden die katten niet gewoon door gaan met dat vage gevis van hen? Dat zou veel beter zijn, maar goed. Daar mocht hij niet over klagen.
Zijn oren gingen naar voren staan, mar hij kon het mompel van Icy niet ontcijferen. Als ze hem iets wilde zeggen zou ze toch echt duidelijker moeten spreken, anders wist hij echt niet wat ze bedoelde. De BloodClan leader probeerde het nog een keer, kijkend in zijn ogen, met haar bek open, vormde ze de woorden die hij verstond. “Dreamheart en Stormstar…” Dus toch twee RiverClan katten, sterker nog, de leader van RiverClan. Icy had zich wel heel wat problemen op d'r hals gehaald zeg. “Ik ben ze tegengekomen, Saxon, en ik heb die stomme poes gedood. Wat een muisenbrein zeg… Die kater was bijna even achterlijk, maar die wist een paar goede klappen uit te delen.” De Deputy stond op en liep in de buurt van Icy. Zachtjes ging zijn tong over haar kop heen, tussen d'r oren. Icy was een dappere poes, wist goed hoe ze de Clan moest leiden, maar ze moest niet te veel hooi op d'r vork nemen. “Ik zag dingen, Saxon…” Hij keek haar eventjes vreemd aan. "Wat voor dingen, Icy?" vroeg hij met een nieuwsgierig toon in zijn stem. Wat voor dingen had de jonge poes gezien? Welke dingen kon ze niet verklaren? Hij fronste eventjes, maar kon er niet bij komen wat het zou kunnen zijn geweest. “En ik ben gewond.” Hij grijnsde eventjes. "Toch wel? Ik dacht dat je een nieuwe vacht liet groeien?" miauwde hij geamuseerd. Dit brak het ijs wel, nu zou het gesprek makkelijker gaan verlopen, dat wist hij zeker. “Maar dat is niet het enige waarover ik het met je wil hebben…” Ze had haar blik van hem afgewend en sprak voorzichtig, alsof ze niet zeker wist of het goed was. "Wat is er, Icy?" vroeg hij kalm.}

Icy volgde haar deputy met d’r blauwe ogen toen hij dichterbij kwam. Ze voelde hoe zijn warme tong over haar kop heen ging, tussen haar oren. Hij keek haar even vreemd aan. “Wat voor dingen, Icy?” Vroeg hij. Hij klonk nieuwsgierig, misschien iets te nieuwsgierig zelfs… Ze had gewoon verder gepraat, ze zou zijn vraag daarna wel beantwoorden. “Toch wel? Ik dacht dat je een nieuwe vacht liet groeien?” Miauwde Saxon geamuseerd toen ze zei dat ze gewond was. Ze rolde verveeld met haar ogen. Ze zat nu niet bepaald op dat soort opmerkingen te wachten. Ze zag zijn grote grijns kort en had toen haar blik weer afgewend. “Wat is er, Icy?” Vroeg hij kalm.

Ze wachtte even. “Stormstar leeft.” Sprak ze simpel. “Hij stond met meer kracht dan ooit terug op, nadat hij bewusteloos was.” Ze keek de kater weer aan met haar blauwe ogen. Ze zagen er niet meer ijzig van kleur uit, meer lichtblauwe poelen of een heldere luchtkleur. Ze keek hem met grote ogen aan. “En ik ben weggevlucht.” Piepte ze en speurde even met haar ogen zijn gezicht af, zoekend naar de grote lach en de spot die hij met haar zou gaan drijven. Ze was weggevlucht, als een bange poesiepoes. Angstvallig voor zijn reactie sprak ze verder. “Niet alleen omdat ik gewond was,” Fluisterde ze zacht en schraapte haar keel nog eens toen ze schor begon te klinken. “…maar ook omdat ik kittens verwacht, Saxon,” Ze sprak zijn naam kalm uit en keek weg. Ze durfde hem niet aan te kijken. Ze wou zijn reactie niet zien, misschien zelfs niet horen… Maar ze kon niet anders dan het hem vertellen, anders bleef ze met dezelfde gemengde gevoelens zitten. Als hij haar nu maar niet in de steek zou laten, alleen en gewond, dan lag ze hier. Dan was het voorbij. Maar hij was haar deputy, dus hij zou haar toch niet laten stikken hier? “van jou…” Dwong ze nog te praten, en hield toen wijs haar mond. Ze spitste haar oren en wachtte met afgewende blik op wat hij zou zeggen of wat hij zou doen.

Het viel hem op dat Icy het niet leuk vond dat hij grappig probeerde te zijn. "Sjeez, een beetje humor mag toch wel?" dacht hij iets wat geïrriteerd, maar hij hielt zijn mond erover. Hij had geen zin in problemen met Icy. Ze had hem iets belangrijks te vertellen, dat wist 'ie wel op te maken uit hoe ze zich gedroeg. Al vroeg hij zich af waar het mee te maken had.

"Stormstar leeft," Saxon's ogen vernauwde zich. Hoe kon dat? Icy vertelde hem net dat ze de RiverClan leader had aangevallen en hij kon niet voorstellen dat ze hem levend had laten wegkomen. “Hij stond met meer kracht dan ooit terug op, nadat hij bewusteloos was.” Saxon deed niets. Hij staarde langs Icy heen in het niets. Nadenkend over wat hem net was gezegd. Stormstar leefde, nadat Icy hem had vermoord. Hij dacht terug aan de verhalen die zijn vader hem had verteld toen hij net een rogue kat was geworden. Er was hem toen verteld dat de Clankatten geloofde in een of ander hemels iets, genaamd StarClan. De Clanleaders zouden daar negen levens van krijgen.
De bruine kater schudde zijn kop. Nee, hij had zich altijd wijs gemaakt dat dat niet kon voorkomen. Dat waren gewoon verhalen voor kittens. Maar wat Icy nu zei, het leek er wel heel erg op ...

“En ik ben weggevlucht. Niet alleen omdat ik gewond was." Saxon's cyaan blauwe ogen richtte zich op Icy toen hij haar hoorde snikken. Wat was er in hemels naam gebeurd met zijn leader? “…maar ook omdat ik kittens verwacht, Saxon,” Ze keek van hem weg. Wat had hij gedaan? Opeens verkilde zijn hart en verstarde hij. Nee, oh god, nee. Maar Icy bevestigde zijn vermoedes. “van jou…”
Saxon's wereld leek om hem in elkaar te storten. Hij werd vader. Vader van de kittens van een poes waar hij niet eens van hielt. Oh, god. Dit kwam zo niet uit. In zijn achterhoofd hoorde hij de stem van zijn vader vertellen dat 'ie trots zou zijn op hem. Een huivering ging over zijn rug heen. "We vertellen niemand erover. Die kittens zijn niet van mij. Maar ik zal je wel helpen en je bijstaan," zei hij kalm, met een zachte toon in zijn stem. Hij gaf Icy een lik over d'r kop heen en nestelde zich daarna naast hem. "Bloodclan hoeft dit niet te weten," mompelde hij daarna.

Onderwerp: Re: I have to tell you something... [+ Saxon]