Haar zachte vacht schuurde langs de bomen. Terwijl de wind in haar vacht streek, miauwde ze een paar keer. Ze zoch Finest, hij moets hier ergens zijn, ze had zijn geur opgepikt. Hoe kon ze dit nou in hemelsnaam uitleggen aan hem? Nog een keer fluisterde Ziva z'n naam, en liet haar dan vallen. Even tot rust...Rust had ze de laatste tijd hard nodig. Het werd haar te veel. Ze had haar zus vermoord, en kon dit on-mogelijk tegen Finestpaw vertellen. Hij zou d'r wantrouwen, en haar verlaten...Dit was trouwens niet de eerste kat die Ziva vermoordde, ze had er al tientallen vermoord dus...Nog één keer miauwde ze zijn naam kortaf en stond vervolgens op. Misschien was het gewoon een verbeelding en was hij hier niet. Laat maar, ze stond op, en liep traag weg. Misschien kwam ze hem zo wel tegen...
[fluut, maar moet gaan, alleen Finestpaw!]