Kattencentrum; ''De vele hoop''

langzaam werd Grunt wakker uit zijn verdoving. Alles stak, alles deed pijn, zijn zicht werd belemmerd door aan wwerszijden twee grote ijzeren muren boven hem uittorende. Waar was hij? Wat was er gebeurd? Zijn staart was verdoofd, hij kon haast niets voelen, het leek alsof zijn lichaam niet meer van hem was. Hij mauwde, een zielige, lange mauw. Hi jwas vrselijk in de war. Het was donker, hij kon niets zien, alleen maar spijlen die ervoor zorgde dat hij niet wegkon. Hij lag op iets ruws, een handdoek misschien? Hij krijsde het nu uit, draaide woelde, deed alles om de pijn te verdrijven die als honderden messen op elke vierkante centimeter van zijn lichaam aan het steken waren. Een deur vloog open, zijn doffde, troebele ogen keken hoe het deurtje open ging, een mensenhoofd kwam tevoorschijn, en hij voelde lichtjes hoe een hand iets in zijn vacht prikte, de mond van de mens glimlachtte. Grunt voelde zich Slaperig, zijn oogleden werden zwaar. Hij strekte zich uit, zijn pijnmauw vervaagde. Alles werd zwart. Hij droomde een dromeloze slaap, hij wist niet waar hij heen ging, hij bungelde wat heen en weer, zijn ledematen prikte, maar de pijn nam af. Hij voelde zich moe, zijn spieren ontspanden zich, hij gaapte, het deurtje ging weer dicht, en de bak waar hij inzat werd opgetild. hij voelde hoe hij bungelde, zijn kop zakte weg, hij viel in een diepe, diepe slaap.
Hij werd weer ruw wakker geschud door het hobbelen van het ding waar hij inzat. Onbekende stemmen praate onverstaanbaar, hij hoorde zijn naam, de naam van zijn baasje. Hij haatte zijn baasje, hoe hij hem had behandelt, dagen geen eten, geslagen, gegooid, haast nooit naar buiten. Grunt was een einzelganger geworden, alleen en verlaten. Hij deed zijn ambere ogen open, een kat mauwde hem gedag, teminste alle katten. Zijn kop schoot overeind. Waar was hij? Wat was er gebeurd? Hij stelde de vragen weer in zijn hoofd. Hij wendde zich tot de kat, zijn schorre stem klonk raspend en moe van de pijn.'Jij, jij daar!' Riep hij naar de bruine maine coon.'Waar ben ik? Wat is er gebeurd?' Zijn ogen kon hij moeilijk open houden, er zat weinig gevoel in zijn poten en hij was vreselijk misselijk. En al deze vragen werden er niet beter op, het was alsof hij zichzelf niet meer kende.

In haar reismand staarde een jonge witte poes voor zich uit, haar achterpoot lag strak naar achteren en haar vacht zag er behoorlijk dof uit. Erg wit was het ook niet echt meer, het was nu grauw gelig geworden. Ze wist dat ze net uit een of andere kliniek kwam want het gips had er nooit eerder gezeten. Maar sinds een van haar achterpoten al weer prima op zijn plek stond mocht ze verder. Haar verleden was niet echt iets om over naar huis te schrijven. Ze wist nog precies hoe haar vorige bazen haar behandelde. Het was lang geleden geweest dat ze gewoon had kunnen lopen. En van wat ze had gehoord, voor ze helemaal van de wereld werd genomen door een raar gas, was dat ze had geleden onder zware heupfracturen en verkeerd genezen breuken. Zoiets was het, ze kon het zich niet helemaal meer herinneren. Haar vorige eigenaren hadden haar nooit aangesproken met een naam, maar vanuit haar kittentijd wist ze nog wel hoe ze genoemd werd door de bazen van haar moeder. Marith hadden ze haar genoemd, zij waren aardige mensen geweest en hadden ook altijd goed voor haar gezorgd. Maar haar andere bazen hadden haar nauwelijks te eten gegeven, en de stok die in de huiskamer had gestaan had haar tere lijfje vaak genoeg geraakt. Langzaam voelde de jonge poes dat haar mand werd opgetild en geschrokken keek ze op. Haar oren zakte naar achteren en ze miauwde even hard. Waar was ze heengebracht? Terwijl ze naar binnen werd gebracht keek ze om zich heen en snoof de lucht op. Er hingen een hoop vreemde geuren hier, maar een ding was zeker. Ze was niet teruggebracht naar die andere afschuwelijke bazen. ''Deze poes heeft ook verzorging nodig....'' Hoorde ze een mannenstem zeggen en ze schrok. Daar waar ze gebracht werd was een rare plek, maar ze rook meerdere katten. Terwijl de mand neer werd gezet kroop ze wat naar voren. Toen het deurtje openging schoot ze iets naar achteren, maar kroop toen langzaam naar voren. Langzaam hees ze zichzelf overeind en stak haar kop naar buiten. Haar gele ogen bekeken de omgeving eerst goed voordat ze een stapje naar voren hinkelde. Weer bleef ze staan en bekeek de man die naast de mand stond. Toen viel haar blik op twee andere katten en hinkte ze nog een stap naar buiten. Haar linkerachterpoot kon ze nog niet soepel bewegen en haar rechterpoot helemaal niet, dus haar passen zagen er nogal belachelijk uit. Langzaam verliet ze toch de mand en bleef even staan en keek om zich heen, waar was ze? Ze schrok toen de mand weer werd opgetild en maakte een sprong opzij. Dat ze dat beter niet had kunnen doen kwam ze meteen achter, door haar onbeweegbare rechterachterpoot verloor ze haar balans en viel om. Meteen blies ze en kroop weg van de man, wachtend tot deze weer weg zou gaan. Haar gele ogen waren gigantisch terwijl ze wachtte. Toen de man eindelijk weg was keek ze naar de katers die er ook waren. ''Wat is dit voor een plek?'' Vroeg ze zacht en keek de katers vragend aan. Opstaan probeerde ze wel even maar het lukte niet helemaal dus ze gaf het op. Een van de katers was een maine coon, een ras waar zij vaak mee verward werd. Zij was een volle Noorse Boskat, en hoewel haar ras veel op dat van de kater leek wist ze dat er veel verschillen waren. ''Wie zijn jullie?'' Was haar volgende zachte vraag en ze keek de katers afwachtend aan.