The trees are dancing in the rain ~ Vinca

Een zwarte kater liep door de schaduwen van de bomen heen, zijn staart zwiepte zachtjes heen en weer terwijl hij door bleef lopen. Hij hoorde de regen neer vallen in de boom toppen en liep gewoon verder. De wind liet de bladeren die aan de bomen hingen heen en weer bungelen, het leek net of de bomen dansten in de regen. Het klonk gek, maar als je er over na dacht, dan leek het net echt alsof de bomen in de regen aan het dansen waren. Zijn poten kwamen zachtjes neer op de grond die een beetje modderig was geworden. Hij liep gewoon verder, hij voelde de regendruppels op zijn kop wel, maar het klonk eerder ritmisch dan dat het irritant was. De zwarte poes stopte vlak bij een open plek. Zijn opvallende ijskleurige blauwe ogen keken om zich heen. Hij bleef zitten en wachtte af, terwijl hij poten hoorde die neer kwamen op de grond.

He’s the one that kills you
He’s the one that have the revenge
He’s the one, that’s your worst nightmare

only Vinca

Haar amber kleurige ogen schrokte van links naar rechts. Elke keer weer op de uitkijk terwijl haar tong bewegingsloos buiten haar mond hing en enkel mee schudde wanneer ze haar hoofd bewoog. Maar ook dat deed ze niet te vaak. Ze keek vooruit, enkel haar ogen gingen van links naar rechts. Dikke druppels water kwamen naar beneden zetten. Eentje belandde op haar neus waardoor ze schichtig achterom keek om te kijken of er iemand was die haar volgde. Haar oog trok iets en haar mond vormde zo af en toe in een enge gemene glimlach. Jup Vinca was niet de gewoonste poes. Integendeel zelfs. Ze was een vreemde vogel in de bijt. Maar dat had dan ook zo haar redenen. Haar jeugd was niet al te fijn, om het lief en zacht te houden. Want ze wou haar brein niet weer vervuilen met de herinneringen van vroeger. Haar huid zag er dan ook oneffen uit. Vreemde deuken zaten erin. Haar vacht was alles behalve zacht en verzorgend. Ze gedroeg zich niet als een poes. Meer als een kater. Lette niet op haar manieren, deed waar ze zin in had. En moest niets hebben van ander vrouwelijk gezelschap. Daarbij was ze ook al de jongst niet meer. Achja ze heeft met een beetje geluk nog zo’n 9 jaar te gaan. Dus je zou ook kunnen zeggen dat ze jong was. Maar als je zo om je heen kijkt zijn de meeste rond de 17 manen. Jongelingen. Weten nog niet wat er in de wereld om gaat. Hoe slecht de mensen wereld nou eigenlijk echt is. Half grommend draaide ze zich met een ruk om. Kijken naar een git zwarte kater. Hij ging zitten. Hoorde haar blijkbaar. Zij draaide zich om liep in zijn richting op. ‘Wat moet je’ waren haar woorden. Die ze zo serieus mogelijk probeerde uit te spreken. Maar goed. Ze bleef niet de normaalste. Ze was ook niet helemaal goed bij haar hoofd. Ze grinnikte zachtjes in haarzelf en ging vervolgens rustig zitten. Haar rug stond krom. Leek haast alsof er een bochel in zat.

-kort

‘Wat moet je’ hoorde hij een stem vragen. Hij bleef zitten en keek rustig naar de oranje poes die voor hem stond. Hij bekeek haar even en zag de deuken die erin zaten en de oneffen kleur ervan. Hij zwiepte even zachtjes met zijn staart heen en weer. Hij keek naar haar met zijn donker ijsblauwe ogen. Zijn klauwen waren ingetrokken en zijn vacht lag nog plat. Maar voor hoe lang zou dat nog blijven. Ookal was hij in de ogen van sommige katten nog jong, hij had al veel meegemaakt en wist dat de wereld hard was. Hij hoorde de poes wel zachtjes grommen, of iets in de trant daarvan maar dat maakte hem niet uit. Hij hoorde haar zachtjes grinniken en zag hoe de poes ging zitten. Het leek net alsof de poes een bochel op haar rug had, maarja bij katten kon dat niet. Maar soms. Ach hij dwaalde weer eens af. Hij bleef de poes aankijken en antwoorde op haar vraag: ‘Ik? Niks. Ik zit hier alleen maar’ Hij gaf altijd antwoorden die nergens op leken te slaan, maar als je ze begreep dan kon je de gevaarlijke toon ervan begrijpen en weten dat de kater tegen over je niet iemand was om mee te sollen.

He’s black as the night
With eyes so cols as ice.
His revenge comes by night..

Onderwerp: Re: The trees are dancing in the rain ~ Vinca