So much i can't take it..to much

Haar voeten raakte de grond keer op keer. De hartslag die regelmatig sloeg. Beverend van angst, maar het moest. Zaria moest en zou de BloodClan waarschuwen over Ziva. Haar zuster die niets anders deed dan moorden, en moorden, en moorden...Dit zou wel eens haar laatste dag zijn als Ziva nu verscheen. Zelf was Zaria nog veel te zwak om nog maar te kunnen verdedigen. Dit zou zowieso haar dood worden dan. Maar van Acario had ze al lang niks meer gehoord of gezien, dus kon ze beter zelf maar eens op pad gaan. Toen ze de walgelijke stank al proefde wist ze dat het camp niet zo ver meer kon zijn. 'Aah!'gilde ze luid toen ze struikelde over een boom wortel. Leuk, nu kon iedereen haar gehoord hebben. Toen Zaria vlak voor het kamp stond, haalde ze diep adem, en stapte naar binnen. Niks was veranderd, alleen hing er een moordadig geurtje in de lucht...

sorry kort, maar eerst Ziva, en dan mogen er andere zijn die reageren, wel pas nadat zaria vermoord is!

Wild sloeg ze het dier weg, en loopte woedend verder. Haar dag was naar de knoppen, alles. Dat rot beest moest hier nooit zijn gekomen. Welke idioot liet nou dat stom beest los-lopen? Hoe noemde dat ras? Ratten? Die kleine honden, die alleen maar kunnen blaffen en bijten. Dankzij dat beest droop er bloed van d'r zwarte oor. Een valse kille blik wierp ze op alles dat ze maar kon zien door haar rode ogen. Sommige geloven dat haar innerlijk zo duister is geworden door haar rode ogen. Behalve finestpaw, hij was de enige waar Ziva iets voor voelde. Doesn't matters he's from the ShadowClan. Het mocht misschien verboden zijn in de ShadowClan, maar Finest deed werkelijk alles voor d'r. Ze schudde haar hoofd, en liep bruusk door. Een schampere gil drong door in haar gedachten. het leek op de stem van Zaria, maar dat was on-mogelijk. Die was al manen verdwenen, al veel te lang. Zaria zou wel kittypet ofzo geworden zijn. Dat wou ze toch, samen met Acario, en Scars? Scars...Haar oh-zo stomme broer. Ze haatte hem, haatte hem als kiespijn. Niemand van haar familie gaf het goede voorbeeld, behalve Ziva zelf. Wat had ze toch aan hun? Ze kon beter Zaria's leven aan een eind maken. Toen ze het BloodClan kamp had bereikt zag ze...een zwart-witte poes. Redelijk groot, en slank, met blauwe ogen. Zaria! Ze ontblootte haar nagels, en vlijmscherpe tanden. Haar moordlust brokkelde op, en Zaria zelf maakte dat nog erger. Nee, ziva niet nu, niet waar iedereen dit kan zien. Haar gevoel hield haar tegen, maar de drang was te hoog. Ze sprong woedend op Zara, en zette haar nagels in het vlees. Haar tanden boorde ze in d'r nek, en liet haar zus krijsen van pijn. Dit zou nog eens leuk kunnen worden.

Ze voelde iets prikken in haar rug. Plots sprong er iemand op haar, en haalde haar nek open. Ook haar rug prikte serieus van de pijn. Toen Zaria haar omdraaide stond Ziva daar. 'Ow hemeltje!'zei ze stil. Ze voelde al de pijn door haar heen schieten, terwijl dat ze tervergeefs gilde. Al haar wonden, plus litekens werden opengehaald door een stel ongewoon lange nagels. Ze wou terug vechten, haar verdedigen.. Maar dat lukte niet, al haar kracht was, was er gewoon niet. Zaria voelde maf, en suf aan. Haar ogen werden dof, toen ze haarzelf klaarmaakte om de wereld te verlaten. 'Ziva, je bent een monster, je leven word vergalgt door slechtheid, door jezelf.'Sufte ze er nog uit. Ze liet haarzelf neerzakken op de grond, maar vreemd genoeg leefde ze nog. Waarom was ze zo zwak? Waarom kon ze niks goed doen, en was Zaria de schaduw van de familie. Scars en Ziva konden mega goed vechten, en waren allebij duiste En zij...Zij was een klein konijn dat niks wist.

'Ziva, je bent een monster, je leven word vergalgt door slechtheid, door jezelf.'Sufte ze. Een schril lachje ontsnapte uit haar keel. ''Mijn leven? Dat van jou is toch gedaan.'Siste ze in d'r oor. Ze duwde haar nagels nog dieper in haar rug, en rukte ze er weer uit. "En hoe voelde dat?"Lachte ze luid. Haar ogen glansde donker, en haar dorst naar bloed werd bekommert. Eindelijk kwam het tot realiteit. Haar zus, die vermoord werd. Eindelijk kreeg ze hetgene wat ze wou. Ze beet nog eens diep door tot ze iets voelde kraken, en liet haar dan los en smeet haar weg. Haar wraak was zoet, en leuk. Haar zus was dood, eindelijk. Het was echt realiteit, EINDELIJK! Ze lachte schril en bekeek de blikken die op haar werden gewerpt. Haar staart werd weer normaal en haar stem klonk hard en bot. "Ze verdiende het."

[Nu mag iedereen reageren, en ja ik mocht Zaria doden van Janne Wink

]

Rustig liep Fame weg van het kamp. Hij wilde even weg zijn van de drukte. Hij liep rustig door het territorium van BloodClan tot hij bloed rook. Het was geen onbekende geur, de geur van bloed was bij elke BloodClan cat bekend. Al snel rook hij de geur van Ziva, een poes die hij al lang kende. Ziva leek op Malona, alleen zij was meer van de slechte kant. Dat vond Fame weer leuk aan Ziva, zij kon makkelijker moorden, net als hij. Hij versnelde zijn pas tot hij bij de twee poezen was. Zaria was erbij, maar zij was dood. "Ziva, mooi gedaan." Prees hij de poes terwijl hij naar het lichaam van Zaria keek. Hij kwam naast haar staan en keek goedkeurend naar het lichaam van Zaria. Fame keek even naar Ziva, dit vond hij zo leuk aan haar, niet bang voor moorden of bloed. Er was niks mooiers dan een clangenoot vermoorden. "Over een tijdje zal ik ook weer een moord plegen." Vertelde hij. Hij keek weer naar het lichaam van Zaria. Dit was dus waarom zij vrienden waren, kille vriendschap heerste er tussen hen. Vaak zwegen ze gewoon tegen elkaar, maar dat was juist fijn. Hij hield van stilte, vooral in stilte een moord plegen. Het kon beter snel gebeuren dan eerst een heel gesprek en daarna een oneindig gevecht, zo deden die boskatten dat. En dan kwam er weer iemand achter en dan werd er dus geen moord gepleegd. Hij had ook wel eens een gevecht gehad met een boskat, wel met meerdere, maar die ene was anders. Die boskat dreeg alleen maar en sprong weg, uiteindelijk was die stomme boskat gevlucht. De rest van de gevechten met de boskatten waren meteen vermoord. Altijd vochten die boskatten dom, altijd maar geluid maken terwijl je in stilte niemand zou horen aankomen, en dan zouden er minder verwondingen zijn en meer doden.

Onderwerp: Re: So much i can't take it..to much