[Earthwalker] Tumbling down

Acornpaw verliet het kamp opnieuw zonder begeleiding, hij wist dat Bluestar dat liever niet had, dat ze het liefste had dat apprentices met een warrior het kamp uit gingen, maar hij had ook het liefste gehad dat hij een mentor had. Dus tja, niet iedereen kon gelukkig zijn? Ondertussen werd het Thunderclan territorium steeds bekender, zijn neus raakte gewend aan al die geuren van het Thunderclan gebied waar hij al zo vaak doorheen gestruind had. Maar hij liep altijd dezelfde kant uit... Waarom zou hij niet eens een keer de andere kant op gaan? Naar een plek waar hij nog nooit geweest was? Hij liep nooit naar het noorden toe, altijd naar het westen of naar het zuiden... Hoogsparren, Uilenboom, zonnerotsen. Hij kon zich ook niet herinneren wat er in het noorden van het gebied was. Hij zou er wel achter komen, of niet?

De varens werden dikker en Acornpaw kon nauwelijks meer zien waar hij liep, hij kneep zijn ogen geïrriteerd half dicht in concentratie en schudde zijn pels eventjes uit, waarna hij juist zijn pas versnelde. Slecht idee. De grond verdween ineens onder zijn poten en de jonge apprentice tuimelde naar beneden. Geschrokken slaakte hij eventjes een gil toeen hij over los zand rolde. Hij kon geen grip krijgen, hij kon zichzelf niet afremmen. Uiteindelijk stopte zijn lichaam langzaam met rollen, de zwaartekracht was hem genadig geweest. Ietwat in de kreukels bleef hij eventjes in het zachte zand liggen, waar was hij? Duizelig was hij in ieder geval wel... Hij knipperde een paar keer en testte al zijn poten stuk voor stuk uit, of al zijn ledematen het nog wel deden. Ja... Ze deden het gelukkig nog. Hierna kwam hij voorzichtig overeind, nog ietwat wankel op zijn poten. Hij was veilig, maar waar precies was hij? Hij fronste geërgerd toen hij besefte dat hij het niet wist.