Time to start a hard day of work [Jaypaw]

Twee diepgroene ogen schoten open in de Warriors den. Een grote bruingestreepte kater kwam omhoog en rekte zichzelf in stilte uit. Zwijgend en geruisloos verliet de kater zijn slaapplaats en liep naar de prooistapel. Hij pikte er een stevig ontbijt uit en at het alleen op. Toen hij het kamp rondkeek zag hij dat de meeste katten nog sliepen, alleen de vroege patrouille vertrok net. Gelukkig zat hij daar nu niet bij, dat kon hij niet begruiken. Zodra zijn ontbij op was gaf hij zichzelf snel een wasbeurt en strekte zijn poten weer uit. Terwijl hij opstond merkte hij dat het al wat actiever werd in het kamp, maar nog altijd sliepen de meeste van zijn Clanleden nog. Maar voor hem ging het een lange dag worden, vandaag zou hij gaan trainen met zijn apprentice. Stilletjes liep hij naar de apprentice den en stak eerst zijn kop naar binnen en zocht snel de jonge kater. Toen hij deze zag liep hij naar binnen en wekte de jonge kater. ''Jaypaw, wakker worden.'' Miauwde hij zacht en wachtte tot zijn apprentice wakker was. ''ga stevig ontbijten, ik wacht op je bij de zankuil. We hebben een zware dag voor de boeg.'' Sprak hij en verdween toen geruisloos uit de den. Het was verbazingwekkend voor een kater met zo'n groot lijf en bruut uiterlijk. Snel verliet hij het kamp zodat hij kon wachten op zijn apprentice.

Eenmaal bij de Zandkuil aangekomen ging hij rustig zitten en krulde zijn staart om zijn voorpoten. hij had besloten het akkefietje van laatst te vergeten en Jaypaw nog een kans te geven. Hij moest nog een hoop leren dus hij kon het hem niet kwalijk nemen. Maar ook was het deels zijn eigen schuld geweest, hij moest er aan wennen om de verantwoordelijkheid van een apprentice op zich te nemen. hij moest straks wel opletten niet te ruig met de jonge kater om te gaan. hij had natuurlijk veel spierkracht en zijn hele lijf was pezig en bruut. Hoewel zijn apprentice een normale grootte had voor een apprentice, was hij vergeleken met de grote kater nog best klein. hij zuchtte even en keek op bij het horen van een geluid. Was zijn apprentice aangekomen? Langzaam draaide hij zijn grote kop om, maar zweeg nog.

Het antwoord van zijn apprentice had hij nog gehoord maar had er geen aandacht aan besteed. Vandaag zou hij genoeg energie nodig hebben om zijn apprentice de beginnen van het vechten te leren. Het was wel iets waar hij naar uit keek, het was interessant omdat sommige apprentices van zichzelf slimme trucs kende. Geduldig zwiepte hij met zijn staart, hoewel het niet lang duurde voor zijn apprentice zich bij hem voegde. Hij wist het door het geritsel van bladeren. Wat was de jonge kater van plan? Probeerde hij hem nu te besluipen? Thunderstrike glimlachte in zichzelf, de jonge Jaypaw had wel lef. Onopvallend spande hij zijn spieren al aan, klaar voor de impact. Al snel voelde hij het gewicht van de jonge kater op zijn rug, maar hij bleef gewoon zitten zoals hij zat. ''Ben er!'' schreeuwde de jonge kater en Thunderstrike grinnikte. ''Dat merk ik Jaypaw.'' Miauwde hij geamuseerd. Terwijl Jaypaw van hem afsprong en voor hem ging zitten keek Thunderstrike hem vriendelijk aan. ''Ga je me leren vechten Thunderstrike?'' vroeg hij nieuwsgierig met zijn oren recht naar voren. thunderstrike merkte dat Jaypaw ook zijn staart om zijn poten had gekruld, net als dat hij zelf had gedaan. Langzaam knikte hij. ''Jazeker, vandaag ga ik eens kijken wat je van jezelf al weet. en ik ga kijken hoeveel je aankan van mij.'' hij kreeg even een ondeugende glans in zijn ogen terwijl hij opsprong en met zijn voorpoot snel uithaalde naar de kop van de jonge kater. Hij had zijn nagels niet uitgeslagen omdat zijn beweging echt onverwachts zou komen. ''Probeer mij maar aan te vallen kleintje, eens kijken hoe je dat doet.'' Zijn stem was half serieus en half plagend. Snel zakte hij door zijn poten en keek de jonge kater afwachtend aan, al half inrekenend wat hij zou gaan doen.

Thunderstrikes diepgroene ogen bleven strak op Jaypaw gericht terwijl zijn staart heen en weer zwiepte. Hij bleef rustig staan toen Jaypaw op hem af kwam rennen, hij had nu in de ogen van de kater gezien wat deze wilde doen. Voor hem week de jonge kater uit en sprong op hem, waarschijnlijk hopend hem tegen de grond te werken. Maar Jaypaw was veel kleiner dan dat hij was en Thunderstrike was veel sterker en stond stevig met zijn poten op de grond. Hij voelde wel de nagels van zijn apprentice in zijn vacht, maar ij bleef stevig staan. Niet eens een seconde uit balans door de aanval van zijn apprentice. De jonge kater lag echter wel weer op de grond. Hij stond snel weer op, klaar voor zijn volgende tactiek. Hij sprong recht naar voren over zijn hoofd, maar Thunderstrike liet zijn kop alleen wat verder zakken en zakte iets door zijn poten. Langzaam draaide hij zijn kop naar zijn apprentice en keek deze aan. ''Was dat goed?'' Thunderstrike draaide zich even om. ''Je ogen verraaden wat je wilt doen, probeer zo min mogelijk jezelf te richten op wat je wilt doen. Maar niet iedereen kan dat meteen, het duurt nog wel even voordat je dat lukt.'' Sprak hij rustig en herkende de woorden van zijn vader toen hij eens met deze op pad was gegaan. ''Bovendien moet je niet proberen mij fysiek op de grond te krijgen, ik ben veel groter en sterker dan dat jij bent. Je moet gaan zoeken naar de dingen die bij mij in het nadeel kunnen zijn. Jij hebt misschien wel meer snelheid dan dat ik heb.'' Deze woorden had zijn vader nooit tegen hem gezegd omdat hij altijd groot was geweest. Hij kon gebruik maken van zijn kracht, maar snelheid was geen minpunt bij hem. Vanuit het niets zette de grote kater zich nu af en drukte zijn apprentiuce tegen de grond. ''Ik kan gebruik maken van mijn kracht, maar er moeten ook dinegn zijn die jou in een voordeel kunnen brengen. Maar dat moet je zelf uitzoeken, een warrior verraad nooit zijn zwaktes.'' Miauwde hij rustig en sprong naar achteren. Hij deed een paar passen achteruit en bleef Jaypaw aankijken. ''Probeer het nog eens, en kijk goed naar mij, zoek mijn zwakte.'' Zei hij nu rustig en wachtte opnieuw af.

Terwijl hij zijn apprentice tegen de grond drukte bleef hij deze aankijken. Het waren belangrijke lessen die de jonge kater moest leren. Dat waren de eerste lessen die hij had moeten leren, maar hij moest op alles getraind worden. Thunderstrike had zelf hard moeten trainen om ook snelheid te krijgen, vroeger was zijn grootte zijn ergste nadeel. Maar nu had hij het perfect gecombineerd. Jaypaw wierp een snelle blik op hem en Thunderstrike wachtte geduldig af. Hij volgde de jonge kater met zijn ogen en bleef rustig staan. Hij merkte dat de jonge kater weer probeerde hem fysiek te pakken. Hij voelde hoe de jonge kater zich vastklemde op zijn rug. Bijna zuchtte de grote kater, had Jaypaw eigenlijk wel geluisterd naar wat hij had gezegd? Toen de jongere kater zwaar hijgend een stuk verderop stond schudde de grote kater zijn hoofd. ''Jaypaw, zeg eens. Luister je wel naar wat ik je zeg?'' Sprak de massieve kater langzaam en liep naar de jongere kater toe. ''Je viel me weer fysiek aan, ik zal je zeggen. Fysiek ben ik te sterk en ik ben waarschijnlijk ook te snel. Denk na voor je een actie onderneemt. Je mag nadenken maar je moet je niet focussen op je einddoel. Dat zien ze in je ogen.'' Hij zuchtte even. ''Bovendien verspil je je energie als je zulke rare sprongen maakt. Bovendien is het gevaarlijk, was ik je tegenstander geweest dan had ik je zo uit de lucht kunnen halen.'' Nu uit het niets schoot zijn eigen poot uit naar de kop van zijn apprentice. Hij had zijn nagels niet uitgeslagen maar hij had wel kracht gezet in de klap. ''Kijk, ik denk wel na bij wat ik doe, maar je ziet het niet.'' Zei hij nu en keek Jaypaw strak aan met zijn diepgroene ogen. ''En je moet niet denken dat je het meteen kan, je moet oefenen en leren.'' Sprak de massieve kater kalm en draaide zich om en zette een paar stappen vooruit. ''Nog een keer. Nu zonder de rare fratsen en denk na.'' Zei hij en spande zijn spieren, klaar om de aanval van zijn apprentice te blokkeren.

-Probeer als je aanvalt het niet af te maken, zodat ik erop kan ingaan(als je snapt wat ik bedoel)