Don't be afraid..{BRIGHTPAW}

Zijn gedachten maakte verre sprongen. Van de ceremonie die gister plaats vond, naar de toekomst. Hij was dolblij dat brightpaw z'n apprentice was, dan wist 'ie zeker dat ze goed werd geleerd, maar integendeel, kon Brightpaw misschien schrik krijgen dat Softcream het zelfde was als Darkfire.. Zuchtend van blijdschap, gemengd met een soort van angst, stond de al redelijk grote kater voor zijn leeftijd recht, en waande zich de warrior den uit. Hij strompelde het kamp over, zonder zich te strekken, dat ging hij zodra doen, en stopte voor de apprentice den. 'Brightpaw,'Klonk zijn stem zacht toen 'ie zijn hoofd door de ingang stak. Hij liet zijn blik over alle apprentice's glijden en merkte op dat Softcream en Brightpaw als eerste waren om te vertrekken. Hij trok zich terug en stretchte even zijn ledematen uit. Waarna mate hij ging zitten en zijn borstkas twee krachtige likken gaf. Zijn staart tikte kalm tegen de grond en zijn blik stond steenvast gericht naar de den. Hij wachtte tot ze er was, en trippelde dan naar de kamp uitgang en wende met zijn staart dat ze kon volgen. Onderweg naar de zandkuil lette hij wel degelijk op zijn pas, hij probeerde alles gecontroleerd te houden, en hoopte dat 'ie niks verkeerd deed in bright's ogen.

[kort maar inkom post c:]

Brightpaw lag rustig in haar nest. Naja, rustig. Ze leek rustig. Maar in haar kop was het één grote puinhoop. Alles was zo snel gegaan na de aanval van haar duistere mentor. Alles leek nu zo anders. Maar nog steeds niet zoals ze het had gewild. Nu was Darkfire weg, maar ze was nog steeds niet gelukkig. In tegen deel, zo veel was er niet veranderd. Ze was kapot, gesloopt en verdrietig. En dat allemaal dankzij haar vorige mentor; Darkfire. Wat hij haar had aangedaan zou ze nooit meer vergeten. Nooit. Hij had haar moeder vermoord. Hij had háár moeder, Winterstorm vermoord, de mentrix van een vriendin van haar; Littlepaw. Darkfire had zo veel levens kapot gemaakt. Hij had verschillende katten vermoord. En had andere leed gegeven. En bij Brightpaw was het wel het ergste. Wat zij had mee gemaakt zou ze geen ander gunnen. Nooit niet. Toen hoorde ze haar naam. Ze sliep half. Ze hees haar kop op en zag net nog Softcream uit het zicht verdwijnen. Zo had Darkfire haar nooit gewekt. Ze moest altijd op tijd wakker zijn. Maar Softcream had gezegd dat hij haar wakker zou maken. En dat voelde stukken beter aan. Brightpaw verliet snel de den en maakte zich snel schoon. Misschien iets over be haast. Maar dat had Darkfire haar aangeleerd. Ze pakte een muis en at die snel op. Daarna schudde ze nogmaals haar vacht uit en liep ze naar Softcream toe. Ze haalde even diep adem. Softcream wende haar mee naar de Zandkuil. Hij liep op een rustige, maar toch snelle pas voor haar. Niet te snel, ook niet te langzaam. Toen ze er één maar aankwamen hijgde Brightpaw niet eens. Dat deed ze wel altijd bij Darkfire. Die liet haar altijd be haast rennen. Brightpaw bleef in de Zandkuil stil staan en keek naar Softcream. 'W...wat gaan w...we vandaag doen?' Vroeg ze met trillende stem. Op de één of andere manier was ze toch bang.

Hij voelde dat Brightpaw zich niet op haar gemak voelde, en dat baarde het zorgen. Hij mocht niet té zacht voor d'r zijn, maar ook weer niet té hard. Nee, niet zoals Darkfire, zo was hij niet. Hij trok er niet eens op. Nee. Nooit zou Softcream zijn clan verraden. Nooit zou 'ie z'n eigen apprentice, toegewezen van de clanleader, aanvallen, of hard toetakelen. Maakt niet uit geestelijk of gewoon. Toen de twee katten bij de zandkuil arriveerde keek Brightpaw naar hem. 'W...wat gaan w...we vandaag doen?' Vroeg ze met trillende stem. Hij draaide zijn hoofd halfslag en keek zijn apprentice aan. 'Ik gok dat je al een ronde om het territorium hebt gedaan, dat zullen we een andere keer nog eens over doen. Maar nu is het belangrijkste dat je vecht techniek wat beter word he?' Informeerde Softcream haar. Hij sprong in één keer de kuil in en draaide toen hij lande zich lenig om en wierp zijn blik op Brightpaw. Een teken van zijn staart was weer genoeg om te laten weten dat ze moest komen. 'Ik zal eens zien wat je allemaal kunt Wees niet bang, als iets niet lukt doen we het gewoon over, tot dat het lukt.' Glimlachte hij. De kater stond weer recht en zette zijn 'op hoede' houding in. 'Goed, val me aan Bright.' Miauwde hij tegen haar. Zijn ogen stonden vriendelijk, maar een kleine gloed van angst stond er in te lezen. Hij deed zijn uiterste best om Brightpaw geen schrik aan te jagen. Die arme meid heeft al genoeg mee gemaakt. In zo'n korte tijd is haar leven een wending in geslagen. De verkeerde. En hij zou die weer op het goede pad brengen, kostte wat het kostte..

Toen ze de Zandkuil hadden berijkt was Brightpaw heel zenuwachtig. Hier was zij voor het laatste geweest met Darkfire, en hij zat nog goed in haar kop gegrift. Alles wat hij had gedaan. Alles wat ze had gezien. Alles wat ze had gevoeld. Pijn, en verdriet. Maar Brightpaw wist. Ze hoefde niet bang te zijn. Lafaard! Wees niet zo bang, Mouse-brain! Het ging zo door haar kop heen als of Darkfire het zei. Nu was hij weg, raakte zijn woorden haar nog steeds. Je kan ook niks! Daar ben je te laf en bang voor! Brightpaw kneep haar ogen even dicht. Hou op! HOU OP! Brightpaw haalde diep adem en keek Softcream aan. 'Ik gok dat je al een ronde om het territorium hebt gedaan, dat zullen we een andere keer nog eens over doen.' zei Softcream. 'Ja, ik heb het territorium al eens gezien...'[/i] zei ze. 'Maar nu is het belangrijkste dat je vecht techniek wat beter word he?' Zei Softcream. Brightpaw knikte. En toen drongen de woorden nog dieper door haar heen. Wacht eens! Een vecht training! Nee, dat wou ze niet. Dat wou ze nog niet. De laatste vecht training was vlak voor de aanval geweest. Hoe kon ze zich daar nou op vestigen. Bightpaw keek naar Softcream. [i]'Goed, val me aan Bright.' In plaats van dat ze het Softcream zag zeggen zag ze het Darkfire zeggen. Brightpaw haalde diep adem en zag toen Softcream weer. Ga toch uit mijn kop, Darkfire! Schreeuwde ze in haar kop. Brightpaw sprong spontaan behendig en snel naar voren en lande vlak voor hem neer waar door ze weer de kans kreeg om hoog te schieten en Softcream bij zijn borst om hoog te duwen en zo op z'n rug te laten vallen. Brightpaw had haar nagels natuurlijk naar binnen getrokken. Zo bleef ze boven hem staan met haar heldere groen/gele ogen op hem gericht. 'Was het goed?' Vroeg ze wetend dat het niet Darkfire was. Aan Darkfire had ze het toch niet hoeven vragen, want het eerste wat ze te horen zou hebben gekregen was het beter moest. Niet "nee het was goed, maar dit en dit," nee, "het moet beter!" En dan gemener gezegd. Maar dit was Softcream, bij hem zou het anders zijn. Dat wist ze zeker.

Brightpaw treuzelde even, maar ze had alle tijd van de wereld dus ze mocht kalm aan doen. De poes sprong naar voor, en belande vlak voor hem. Hij wist al wat ze ging doen, en dus maakte hij ook een sprong mee de lucht in waardoor het geen pijn deed. In de lucht wist 'ie Brightpaw naar beneden te drijven via een zachte klap tegen haar rug. Maar zelf viel 'ie ook met z'n rug tegen de grond. 'Oef.'Pufte er uit zijn mond. Zijn ogen stonden vol goedkeuring met een kleine vochtige traan die van zijn wang rolde. 'Was het goed?' Hij stond recht en schudde al de aarde en zand uit zijn pels. Zijn oren wiebelde even en zijn helder lichtblauwe ogen stonden kalm. 'Dat was al heel goed, ik wist eerst niet wat je ging doen, maar had toch nog de tijd om er iets tegen in te brengen. Misschien in de toekomst iéts sneller.' Mauwde hij goedkeurend tegen zijn leerling. Hij zette zich schrap op haar angstige blik, maar nu was er geen weg meer terug. 'Goed nu val ik jou aan.' Informeerde 'ie d'r voordat ze zou gaan flippen. Hij wachtte geen seconde op haar antwoord maar rende op een zeer hoge snelheid op de poes af. Vlak voor Brightpaw liet hij zichzelf schuin tegen de grond vallen en gleed voort zo dat hij geen pijn voelde. Met zijn achterpoten wist Softcream vliegensvlug haar achterpoten weg te duwen waardoor de poes of te wel moest vallen of haar evenwicht verloor. Deze hele aanval gebeurde binnen de second. De kater stond op en keek haar rustig aan. 'Dit is een redelijk ingewikkelde tactiek maar deze word ook niet vaak gebruikt, daardoor verwachten je tegenstanders het dus ook niet. Of meestal niet.' Zei hij. Softcream wist nog tal van andere aanvallen maar ze zouden het eens eerst met de gemakkelijke houden. Wacht eens? Damn, die aanval was niet echt de makkellijkste. 'Damn Softcream wat heb je nou gedaan?! Hij zette zijn gedachtens even weg en keek zijn leerling vragend aan.

[sorry als ik af en toe heb ge power played D8]

Brightpaw sprong in een hoge sprong voor Softcream neer waarna ze weer om hoog sprong om het onderuit te halen, maar Softcream sprong ook om hoog waar door een soort van lucht botsing kwam en ze beide weer op de grond terecht kwamen. Brightpaw kwam op haar rug terecht. Maar ze was stiekem toch wel trots over haar actie. 'Dat was al heel goed, ik wist eerst niet wat je ging doen, maar had toch nog de tijd om er iets tegen in te brengen. Misschien in de toekomst iéts sneller.' Zei Softcream. Een blij gevoel ging door haar heen. Een compliment, tijdens een training... Brightpaw glimlachte. 'Is goed! Ik zou er aan werken!' Snorde ze. 'Goed nu val ik jou aan.' Een soort van klomp viel in haar maag toen hij dat zei. Vaak wanneer Darkfire dat ging doen werd het een hel. Dan werd het ook écht pijnlijk. Dit is Darkfire niet! Ging er door haar kop heen, en dat was zo, dit is Darkfire niet! Brightpaw knikte en keek naar wat Softcream ging doen. De kater schoot naar voren, en Brightpaw kreeg geen tijd om uit de weg te gaan, hij viel op zijn zei en trapte toen een soort van tegen haar achterpoten aan en daarna stond Softcream meteen weer op. Brightpaw was in tussen op de grond gevallen. Brightpaw stond op en schudde even met haar kop waarna ze naar haar nieuwe mentor keek. 'Dit is een redelijk ingewikkelde tactiek maar deze word ook niet vaak gebruikt, daardoor verwachten je tegenstanders het dus ook niet. Of meestal niet.' Zei Softcream. Brightpaw knikte. 'Ik denk dat als ik het vaak genoeg oefen dat het me wel lukt! En dat weet ik er nog wel iets achteraan ook!' zei ze. Een vrolijke twinkeling lag in haar ogen. Wacht eens... Ben ik nou blij?

Even was er niks te zien van de altijd stille depressieve, zielige, Brightpaw. Nu was ze gewoon, blij? Hoe kon ze nou blij zijn na alles? Kwam het dan echt door deze gevecht training. Kwam het echt door... Softcream? Na dat Softcream het trucje had voor gedaan beloofde Brightpaw om dat allemaal goed te trainen, en dat ze het zo snel mogelijk zou kunnen, bla bla bla. 'Dat is goed brightpaw.' Dat was duidelijk een compliment. En die dingen waren nog steeds wennen voor haar tijdens een training. Maar het deed haar allemaal goed. Brightpaw keek naar haar mentor, ja, hij was maar één maan ouder dan haar, maar toch al meteen een veel betere warrior dan Brightpaw was. Softcream was ondanks die éne maan verschil ook al veel volwassener dan haar. Maar dat vond Brightpaw niet erg. Brightpaw merkte op dat Softcream pijn had. Maar waarom? Had haar aanval hem verwond. Nee, zo erg hard was die aanval niet geweest, en buiten dat, ze had het met ingetrokken nagels gedaan, en ze had niet eens gebeter. Of had ze het fout. 'Ehmm, is alles wel... Goed... Heb ik je pijn gedaan...? Vroeg ze zacht terwijl ze Softcream nog een keer goed bekeek. Ze zag bloed van gescheurde wonden, en allemaal verse korsten en littekens. 'Eh ik ga even terug naar het kamp, als je wilt mag je ook mee komen en even rusten..' Stelde Softcream voor. Brightpaw schudde haar kop. 'Nee, je moet direct door naar de medicine cat den,' zei ze direct waarna ze hem steun aan bood toen ze terug gingen naar het kamp. Brightpaw was bezorgd. Softcream liep snel, maar niet zo snel dat Brightpaw er moeite voor moest doen, wat, eigenlijk was dit best traag, maar aan Softcream kon ze zien dat het hem moeite koste. Brightpaw was bezorgd.