een leuke ontmoeting { Blossompaw}

Luckypaw zag hoe de mooie Blossompaw het blaadje in haar mond nam. Even twijfelde ze maar toen begon ze te kauwen. Hij zag ik haar gezicht dat ze de bittere smaak proefde. Luckypaw wachtte geduldig af tot Blossopaw klaar was. Toen, als Blossompaw het blaadje had doorgeslikt, probeerde ze iets te zeggen. Luckypaw hoorde haar beginnen. ,,Luckypaw, ik.....,, Blossompaw stopte. Hij zag de twijfel in haar gezicht. Toen hoorde hij haar snel haar zin afmaken. ,,Euh, bedankt.,, Zei Blossompaw met haar zoete stem. Hij hoorde dat ze snel iets zei dat in haar opkwam. ,,Wat wou ze me zeggen?,, Vroeg Luckypaw zich af. Hij voelde hoe Blossompaw hem een kopje gaf. Haar zachte vacht langs het zijne voelde vertrouwt aan. Hij zag haar were in elkaar zakken. ,,Gaat het wel?,, Vroeg Luckypaw bezorgd. Hij hoorde geen antwoord maar zag wel dat ze moedig met al haar kracht opstond. ,,Ik denk dat we wel naar het kamp terug kunnen.,, Hoorde hij haar zo vastberaden mogelijk zeggen. Hij zag hoe ze een paar passen liep en toen weer in elkaar zakte. Snel ging Luckypaw naast Blossompaw staan om haar te ondersteunen. Hij voelde hoe Blossompaw opsprong. Hij voelde en zag ook data ze ene beetje verkrampte van de pijn. Deze dag was zo prettig begonnen. Hij had haar ontmoet. Ze waren naar ene mooie plek gegaan. En toen het begon te regenen zijn ze samen naar het kamp gegaan en had Blossompaw helemaal op hem gerekend. En in het kamp in de apprentice den waren ze zo dicht bij elkaar gaan liggen. Waarom moest het nu zo lopen? vroeg Luckypaw zich af. Stap voor stap liepen Luckypaw en Blossompaw naar het kamp. Soms rook Luckypaw eens diep om te ruiken of er geen bedreigingen waren maar het was rustig. Hij zag ook hoe Blossompaw de omgeving controleerde. Toen, net als het goed begin te lopen raakte Blososmpaw vast in de modder. Luckypaw had geluk gehad. Hij zag hoe Blossompaw in elkaar zakte. Direct sprong hij naar Blossompaw en hielp haar. Gelukkig was deze modder niet diep. Als Luckypaw haar had geholpen gingen ze weer stap voor stap verder naar het kamp.

Zij aan zij liepen Blossompaw en Luckypaw terug naar het kamp. Luckypaw hielp Blossompaw als ze struikelde, waar ze hem heel dankbaar voor was. Toen ze de ingang van het kamp naderden knikte Blossompaw naar de katten die op wacht stonden en verborg haar wond een beetje. Ze wilde niet dat iedereen zich zorgen ging maken om haar. Toen ze zich liet zakken op haar nest in de Apprentice Den merkte ze dat haar vacht helemaal pluizig en uitgezet was door de regen. Blossompaw glimlachte even naar Luckypaw en onderdrukte een gaap. Ze was moe, dat klopt, maar ze had geen zin om nu al te gaan slapen. Ook al zou Blossompaw de komende dagen waarschijnlijk niet kunnen klimmen, toch was dit de beste dag van haar leven geweest. Ze had namelijk de beste kat van haar leven ontmoet.

Sorry kort en flut de volgende wordt vast langer

Luckypaw ondersteunde Blossompaw tijdens de terugreis naar het kamp. Ze gingen niet zo snel maar Luckypaw was blij om alleen samen te zijn met Blossompaw. ,,Zou ik haar zeggen wat ik voor haar voel?,, Dacht Luckypaw. ,,Nee straks schrik ik haar af.,, Besloot Luckypaw. Langzaamaan kwam het kamp in zicht. Luckypaw zag hoe Blossompaw naar de katten knikte die de wacht hielden. Terwijl ze naar de apprenticeden liepen verborg Blossompaw haar wonden en Luckypaw hielp haar daarmee. Eenmaal in de apprentice den liepen ze naar hun mosbedden die naast elkaar lagen. Luckypaw ging tegenover Blossompaw zitten en sloeg zijn staart om zijn benen. Luckypaw was moe maar was nog niet van plan om te gaan slapen. Even bleven Blossompaw en Luckypaw elkaar diep in de ogen aankijken. Hij zag hoe Blossompaw naar hem lachte en Luckypaw lachte terug. Dit was de beste dag ooit geweest in het leven van Luckypaw. Hij had de prachtige Blossompaw leren kennen die nu ook zijn grote liefde was. Hij zag hoe Blossompaw haar vacht in de war was en hoe vuil het was dus begon hij zachte halen met zijn tong over haar vacht te maken om Blossompaws vacht schoon te maken. Luckypaw zijn vacht was ook in de war maar dat kon hem niks schelen.

sorry is ook kort ik moet gaan slapen en weet even niks meer a ja natuurlijk mag je weer reageren

Blossompaw vond het fijn dat Luckypaw haar vacht waste, dus ging ze hetzelfde doen met zijn vacht. Een tijdje was het op het ritmische geluid van de likken en de ademhaling van de slapende katten helemaal stil in de den. Toen bedacht Blossompaw zich iets raars. Ze had geen idee wie Luckypaw eigenlijk was. Nouja, ze wist inmiddels wel wie hij was, en dat hij medicijnkat had willen worden, maar verder wist ze niks van hem "Euhm, Luckypaw," begon ze, "ik weet niet echt hoe ik dit moet vragen, maar... Wie ben je eigenlijk? Ik bedoel, heb je nog familie, of iets anders..." Blossompaw hoorde nu hoe raar dat eigenlijk klonk. "Je hoeft het natuurlijk niet te zeggen als je dat niet wil..." fluisterde ze. Oh, wat schaamde ze zich. Maarja, ze kon nu niet meer terug. Toen bedacht ze zich wat ze morgen moest zeggen, ze kon vast niet veel doen met die wond. Nouja, aan wie zeggen eigenlijk? Ze had geen mentor, dus eigenlijk was ze nergens toe verplicht. Maar ze kon toch niet de hele dag in het kamp blijven zonder op te vallen? Waarschijnlijk zou ze dus die wond moeten laten zien aan de medicijnkat, maar hoe ging ze dan uitleggen hoe ze die had gekregen? Ze kon niet zeggen dat ze 's nachts weggegaan waren. Misschien kon ze zeggen dat er doornen in haar nest lagen, maar daar was de wond te groot voor. Ze boog zich naar haar rug en begon al haar haren over haar wond heen te likken, wat behoorlijk prikte. Stiekem wist ze wel dat dit geen goed idee was, het kon ontsteken. Maar wat moest ze anders?

Luckypaw voelde hoe Blossompaw begon met zijn haren te likken. Zo waren ze even bezig. Ritmis gingen ze over elkaars vacht todat Blososmpaw stopte. Toen Blossompaw stopte voelde Luckypaw aan dat ze iets wou zeggen dus stopte hij met het likken van haar vacht. Hij hief zijn hoofd ene beetje op zodat Blossompaw en Luckypaw op dezelfde ooghoogte waren. Toen begon Blossompaw. "Eeuhm, Luckypaw," Begon ze. Luckypaw zag dat Blossompaw even twijfelde maar toen ging ze verder. "ik weet niet echt hoe ik dit moet vragen, maar... Wie ben je eigenlijk? Ik bedoel, heb je nog familie, of iets anders..." Zei ze toen. "Je hoeft het natuurlijk niet te zeggen als je dat niet wil..." Fluisterde Blossompaw verder. Luckypaw besloot om de waarheid te vertellen hoeveel pijn dat ook deed. ,,Euhm nee, ik heb geen familie..." Begon Luckypaw. Na even ging Luckypaw verder. "Ze mijn moeder, vader en zusje zijn gedood door een paar dassen." Zei Luckypaw verdrietig. "Daarom was ik zo bang om jou ook nog te verliezen toen die das er was.... Jij bent het enige wat ik nog heb." Zei hij op ene verlegen toon. "En heb jij nog familie?" Vroeg Luckypaw na nog ene stilte. Luckypaw zag dat Blososmpaw hara haren over hara wonde begon te likken. "Niet doen. Straks ontsteekt het." Zei Luckypaw bezorgd tegen haar.

sorry flut en kort

"Dat spijt me voor je." zei Blossompaw verontschudigend. Had ze het nou maar niet gevraagd. "En ik heb vast wel familie, ik weet alleen niet meer wie. Ik heb niet zo'n goede band met ze." zei Blossompaw beschamend. Nu zou hij vast denken dat ze harteloos was. "Niet doen. Straks ontsteekt het." zei Luckypaw bezorgd. Blossompaw keek hem verdrietig aan. "Wat kan ik anders doen? Ze mogen toch niet weten dat we 's nachts een das zijn tegen gekomen." zei ze. Ze ging door met het likken van haar vacht over de wond, tot ze zich iets bedacht. "Hoezo ben ik eigenlijk het enige dat je nog hebt?" vroeg ze verwonderd. Was zij iets dat hij had? Zag hij haar als een echte vriendin? Of misschien wel meer dan een vriendin... Nee, natuurlijk niet. Iemand zo aardig, dapper en mooi als Luckypaw zou vast niet op haar vallen. Dat vond ze heel jammer, maar toch kon ze niet echt verdrietig zijn. Ze had hem immers ontmoet, en dat was toch ook al super? Ze nam zich voor om Luckypaw altijd te helpen als hij hulp nodig had, wat vast nodig was als zij het enige was wat hij had.

-sorry kort-

Luckypaw keek een beetje verlegen naar zijn poten. "Dat spijt me voor je." Zei Blossompaw. Toen antwoordde ze op de vraag van Luckypaw. "En ik heb vast wel familie, ik weet alleen niet meer wie. Ik heb niet zo'n goede band met ze." Hoorde Luckypaw haar zeggen. "Spijtig voor je" Zei Luckypaw medelevend. Wat lijkt het hem spijtig als je familie hebt maar ze niet echt kent. Al snel antwoordde Blossompaw tegen de waarschuwing van Luckypaw. "Wat kan ik anders doen? Ze mogen toch niet weten dat we 's nachts een das zijn tegen gekomen." Luckypaw dacht even na. "Ik weet niet maar het opbiechten is beter dan het laten ontsteken want als het ontsteekt moet je toch naar de medicijn kat en dan moet je het toch opbiechten." Zei Luckypaw. Het was even stil en toen zei Blossompaw vragend: "Hoezo ben ik eigenlijk het enige dat je nog hebt?" Eevn was er ene korte stilte en toen antwoordde Luckypaw: " Eeuhm nou, ja, je bent mijn enige vriendin." Zei Luckypaw verlegen. Hij keek naar zijn poten.

"Oké, ik zal het morgen vertellen." zei Blossompaw. Luckypaw had immers wel gelijk. "Eeuhm nou, ja, je bent mijn enige vriendin." zei Luckypaw verlegen. Blossompaw keek hem verwonderd aan. Hoe kon iemand zo aardig als hij voor vandaag geen vrienden hebben? Even dacht Blossompaw na. Toen gaf ze hem een kopje en een lik. "Ik zal de beste vriendin ooit voor je zijn." zei ze vrolijk. Ze keek Luckypaw een tijdje in zijn ogen tot ze door begon te krijgen dat het al een beetje licht werd. Ze wist dat als het eenmaal licht was ze niet meer kon slapen. Nou was het nu nog niet echt licht, maar als ze snel waren konden ze de zon misschien nog op zien komen. "Wil je mee de zon op zien komen?" vroeg ze aan Luckypaw.

"Oké, ik zal het morgen vertellen." Gaf Blossompaw toe. Luckypaw knikte tevreden. Toen zag hij Blossompaw verbaast naar hem kijken toen hij zei dat zij zijn eigen vriendin was. Luckypaw voelde hoe Blossompaw hem een lik en een kopje gaf. Even ontkwam er ene zacht gespin uit zijn keel. "Ik zal de beste vriendin ooit voor je zijn." Zei Blossompaw vrolijk. "Dat dacht ik al. Wie kan er nou ene betere vriendin zijn dan jij?" Zei hij vragend maar toch verlegen. Even keek Luckypaw naar buiten. Hij zag hoe het steeds lichter werd. Straks was de maakte de donkere nacht plaats voor de lichte dag. "Wil je mee de zon op zien komen?" Vroeg Blossompaw aan Luckypaw. "Dat lijkt me leuk." Antwoordde Luckypaw. Luckypaw stond op en rekte de slaap uit zijn medeleden. Hij wachtte tot Blossompaw opstond en liep toen voorop naar de uitgang van de apprenticeden. Hij lette goed op dat hij niet tegen iemand opbotst. Luckypaw kwam aan bij de uitgang van de apprenticeden. Daar bleef hij even wachten op Blossompaw. Zodra Blossompaw bij hem was ging hij verder. "Ik weet een mooie plek om naar de zonsopgang te kijken." Fluisterde Luckypaw tegen Blossompaw. Rustig liep hij naar de uitgang van het kamp. Hij liep door de uitgang van het kamp en uit het kamp wachtte hij terug op Blossompaw. Als Blossompaw naast hem stond liep hij verder. Ze liepen zij aan zij. Ondertussen waren de onweerswolken weggetrokken. De grond onder zijn kussentjes die aan zijn poten zaten voelde nat aan. Er stak ene klein windje op dat het gras om hem heen liet dansen.