Climbing

Silverfang.

Met een kalme tred liep Silverfang door het gebied van de Hoogbomen. Boven zijn kop gloeiden de groene bladeren waar zonlicht door het loverdek heendrong. Zelfs in de schaduwen begon het al warmer te worden, wat wees op de naderende Groenblad. Een tijd om naar uit te kijken voor de clan, met volop prooi en pasgeboren kitten die om vette, volle melk konden bedelen. Ook nu had de clan het al goed, wat duidelijk maakte waarom Silverfang niet de moeite deed om stil te zijn, de prooistapel was groot genoeg. De zilvergekleurde tabby wurmde zich door het struikgewas en stuitte toen op Aurorapaw, een apprentice die al 11 manen telden, maar op dit moment nog geen mentor had. Dat herinnerde Silverfang er aan dat Duststar ieder moment met een ceremonie kon komen, wat ook wel hard nodig was. De deputy glimlachte en beantwoordde Aurorapaw's begroeting met een kort knikje. Hij observeerde even haar gehavende vachtje en keek toen naar de boom achter haar. "Wil het klimmen niet zo lukken?" vroeg hij toen met een vriendelijk lachje.

Silverfang.

Ze scheen zich er nogal voor te schamen en Silverfang kon het niet laten zijn mondhoek omhoog te trekken. "Je wilt niet weten wat voor ramp ik was vroeger," sprak hij lachend. Dat hij als onervaren Rogue-kitten de clan in kwam, was geen geheim voor de clan en Silverfang vond het dan ook niet erg hier zo nu en dan met een lolletje over te spreken. Jagen kon hij als de beste, maar wat bomen klimmen en de warrior-code betrof, had hij als leerling zijnde behoorlijk wat in te halen gehad. Gelukkig was Duststar er om hem te helpen - daar waar zijn mentor het al had opgegeven -, maar dat hij soms een slechte invloed op hem had en ze met zijn tweeën van alles uit vraten was ook geen verborgen feit geweest. Hier sprak Silverfang echter niet altijd over, hij had nog een zekere ego die hij moest beschermen. De kater liep naar Aurorapaw en liet nogmaals zijn blik over haar lichaam glijden. "Eens zien.. laten we eerst dit eens uit je mooie witte vacht krijgen," miauwde hij, terwijl hij met zijn poot wat overgebleven aarde van haar af veegde. "Ik kan me niet permitteren dat één van de clanleden me straks een apprentice ziet trainen die onder de aarde zit, dan zullen ze meteen denken dat ik je uit de takken liet vallen, niet?" Hij wierp haar een knipoog. Skyclan katten stonden erom bekend dat ze konden klimmen als eekhoorns, en hij zou ervoor zorgen dat Aurorapaw de beste eekhoorn-klimmende-kat werd van allemaal.

S I L V E R F A N G.

Hij was blij om te zien dat Aurorapaw zich al wat meer op haar gemak begon te voelen in zijn aanwezigheid. Toch scheen ze er nog niet veel vertrouwen in te hebben, maar het klonk al een stuk beter dan ervoor. "Dat zullen we nog wel eens zien," antwoordde Silverfang, terwijl hij onderzoekend in de richting van de boom liep en hier een rondje om paradeerde. Ondertussen probeerde hij een leuke manier te verzinnen om Aurorpaw te leren klimmen. "Oke, dit is wat we gaan doen," zei hij, terwijl hij weer voor haar halt hield en zijn blik weer op de witte poes liet vallen. "Ik klim eerst de boom in en ga op een tak zitten. Vervolgens steek in mijn staart zo ver mogelijk uit en dan is het de bedoeling dat jij naar boven klimt en deze dan aanraakt met je neus, oke?" Zijn stem was serieus, wat aangaf dat hij het meende, maar ondertussen fonkelden zijn lichtgroene ogen geamuseerd. Hij kon zich voorstellen dat het schouwspel er grappig uit ging zien, maar hij hoopte dat het een goede manier was. Het zou Aurorapaw aansporen tot een bepaald punt te klimmen en beetje bij beetje zou ze steeds hoger komen.

[[ I agree ;D ]]

S I L V E R F A N G.

Hij luisterde naar haar woorden en glimlachte haar toen warm toe. "Geen zorgen Aurorapaw, je bent een volwaardig Skyclan lid, het zit in je bloed," vertelde hij haar oprecht, dit keer zonder grapjes of dubbelzinnigheid. "Ik weet zeker dat je een warrior zult worden waar de clan trots op mag zijn, je moet alleen nog een beetje aan je zelfvertrouwen werken en dan komt alles goed." De kater draaide zich om en zette zich met een krachtige sprong af. Zijn scherpe nagels haakte hij in de boom en in een paar sprongen wist hij zich omhoog te werken en vestigde hij zich op de eerstvolgende tak. Hij settelde zich zo dat hij met zijn staart in de richting van Aurorapaw zat, maar hij alsnog een goed zicht had op haar handelingen. Uitdagend liet hij zijn glanzende lange staart heen en weer zwaaien. "Nou, zijn we er klaar voor? Probeer goed gebruik te maken van je nagels en zodra je voelt dat je wegglijdt, zet je stevig af met je achterpoten en werp je jezelf omhoog," legde hij luid en duidelijk aan haar uit. Zijn staart hield hij vervolgens stil, zodat hij ongeveer twee vossenlengtes boven haar kwam te hangen. "Oh en Aurorapaw," voegde hij er fronsend aan toe, "wees niet teleurgesteld als het de eerste keer niet lukt. De beste warriors zijn ook ooit allemaal zo begonnen."

S I L V E R F A N G.

Silverfang zag dat ze zich gereed maakte en glimlachte; that's the spirit. Hij betrapte zichzelf erop dat hij haar zwijgend aanmoedigde toen ze zich afzette en bij de eerste sprong al leek weg te glijden. Gelukkig scheen ze zijn woorden te herinneren en wist ze zich nog een stuk omhoog te duwen. Dat ze vervolgens toch weer naar beneden gleed, deerde hem niet, ze had het principe in ieder geval door. "Goed zo," moedigde hij haar aan toen ze weer met alle vier de poten op de grond stond. "Probeer het nog nu nog eens, maar dit keer moet je je twee keer afzetten. Oh, en pas alsjeblieft op met je klauwen, ik hoef geen haal in m'n mooie staart." Hij liet een grijns over zijn lippen spelen en trok even met het puntje van zijn staart.

S I L V E R F A N G.

Trots vulde zijn lichtgroene ogen toen Aurorapaw in twee sprongen omhoog kwam en zich toen ook daadwerkelijk in de stam wist vast te houden. Ze waren er echter nog lang niet, maar ze was in korte tijd erg vooruit gesprongen en hij kon nu al zien wat voor potentie deze apprentice in zich had. De volgende stap was het bereiken van een tak, maar eerst moest hij zijn staart nog iets hoger leggen om te zien of ze het klimmen echt onder de knie had. De knibbel die hij van haar kreeg, deed hem grijnzen, terwijl hij met zijn staart zwiepte en toen tegen het puntje van haar neus tikte. Zelf gleed ze weer naar beneden en riep ze opgetogen dat het haar gelukt was. "Dat kan ik voelen," plaagde de zilvere kater, terwijl hij zich weer omhoog hees en naar een wat hoger gelegen tak sprong. Met een glimlach bracht hij zijn blik weer naar Aurorapaw. "Oké, nu een stukje hoger. Ik weet zeker dat je het kan." Hij ging weer in dezelfde positie liggen en stak zijn staart weer vrolijk naar beneden.

[[ Dat was de bedoeling, toch? ;D ]]

S I L V E R F A N G.

De zilvere kater glimlachte warm terug en maakte een knikkende beweging met zijn kop om haar dankbetuiging te beantwoorden. Hij duwde zichzelf overeind en maakte de ruimte tussen de stam en hem groter, zodat er ook plaats voor Auroapaw op de tak zou zijn. Vervolgens maakte hij het zichzelf weer gemakkelijk door te gaan liggen en één voorpoot laconiek naar beneden te laten hangen. "Waarom kom je er niet bij?" sprak hij lichtjes plagend naar Aurorpaw, om haar volgende uitdaging te onthullen. Als hij haar vooruitgang beoordeelde, zou ze nu de eerste tak moeten kunnen bereiken. Vanuit daar zou ze zichzelf verder omhoog kunnen werken, met de tak als een goede ondergrond. Uiteraard kon je ook via de stam verder omhoog klimmen, maar hij dacht dat het op deze manier wat makkelijker voor haar zou zijn.