een leuke ontmoeting { Blossompaw}

ten eerste sorry dat het zo lang duurde ik had mijn post en toen viel internet uit net toen ik het wou opslaan.

Luckypaw liep stap voor stap rechtdoor. Het was een mooie dag en de zon scheen fel. De zon verwarmde de grond waar hij op liep en ook zijn vacht werd verwarmd door de zon. Hij liep en liep en kwam terecht in het bloesembos. Het was een mooie vredige dag. De zon scheen de bloesembomen stonden in bloei en er was geen wolkje te zien aan de lucht. De dag leek wel perfect. Hopelijk ging het nog lang zo mooi weer zijn. Hij ademde eens diep in en uit. Tijdens dat inademen rook hij ene heerlijke geur. Het duurde niet lang voor hij wist welke geur het was. De geur kwam van ene verse prooi! Wat zou hij graag dat dier vangen. Maar ja hij had geen mentor en kon niet jagen. Maar toch zou het fantastisch zijn om dat dier te vangen. Hij besloot het toch maar te proberen. Hij spitste zijn oren m te horen waar het dier was. Hij snoof eens goed. Bij dat snuiven sperde luckypaw zijn bek wijd open. Direct kwamen er super veel geuren zijn geurklieren binnenstromen. De meeste geuren waren van verschillende prooien. Hij koos er 1 uit en zocht de locatie van het dier. Toen hij het vond ging hij in jachtpozitie staan en begon te sluipen. Zijn jachtpozitie was niet zo goed maar ooit, op ene dag zou zijn jachtpozitie perfect worden. Zachtjes sloop hij op het dier af. Het dier was een muis maar dat wist hij niet. Stapje voor stapje sloop hij op het dier af. Het dier zat niks vermoedend naar eten zich vol te proppen met eten. Luckypaw wachtte op het volgens hem juiste moment en sprong. Hij kreeg het dier te pakken tussen zijn klauwen maar toen ineens ontsnapte het dier. Hoe dat kwam wist hij niet maar het gebeurde. Het dier vluchtte naar zijn huisje dat maar op ene startlengte afstand was. Luckypaw vond het jammer dat hij het dier niet had kunnen doden maar ja dit was wel zijn beste vangst ooit. Hij ging weer rechtop zitten en ging verder stappen. Hij liep steeds dieper het bloesembos in. Niet meer teleurgesteld over zijn mislukte vangst liep hij verder. Hij besloot nog eens ene prooi te vangen maar dan een vogel die in een boom zat. Hij moest toch nog op zijn klimmen trainen dus ging hij het doen. Hij keek goed rond en zag een beetje verder een boom met een vogeltje op. Dat was tot nu toe het enige prooidier dat hij kon onderscheiden van de andere prooidieren. Hij liep zacht op de boom af en klom erin. Stilletjes, dicht tegen de boomstam aangedrukt sloop hij op de vogel af. Hij sloop steeds dichterbij maar dan gleed hij uit. Hij verloor zijn grip aan de boomstam en viel BOEM! Op de grond.

sorry dat dit zo een kort topic is maar heb geen zin om even nog uitgebreider te schrijven stel je voor dat internet weer uitvalt

[sorry moest naar bed]

Een stille gestalte bewoog zich voort door de bloesembomen. De enige momenten dat je haar kon zien waren als ze van de ene boom naar de andere sprong, omdat haar vacht vrijwel dezelfde kleur had als de bloesems. Het katje stak haar neus in de lucht en spitste haar oren. Een geur kwam haar neus binnendrijven. Eekhoorn! dacht ze opgewonden. Ze liet zich in de sluiphouding zakken en schoof haar pootjes voorzichtig over de takken. Ze hoopte dat het een beetje goed was, want ze had nog geen mentor. Wel had ze anderen het vaak zien doen. Steeds dichter kwam ze bij de eekhoorn. Ze wilde er op springen en...

BOEM!

Met een ruk draaide ze zich om en keek naar beneden. Daar lag een kat op de grond, iets ouder dan zij, schatte ze. Ze sprong de boom uit en ging naast de kat staan. Ze kon niet zien of er iets aan de hand was. Ze duwde haar roze neusje tegen zijn wang. "Wakker worden!", zei ze. Ze ging naast hem liggen, wachtend op het moment dat hij iets terug zou zeggen.

Luckypaw deed zijn ogen open. Naast hem zat een witte gestalte. Hij keek eens goed en zijn blik verscherpte. Naast hem zat een wit katje. Een maan jonger dan hem dacht hij. Hij ging stilletjes rechtzitten zodat hij voor het katje zat. Op slag zag hij hoe mooi het poesje was. De mooie witte vacht meet daar haar mooie blauwe ogen bij en WOW! ,,Eehm, hallo....,, Stotterde hij ene beetje. Hij sloeg zijn staart om zijn poten. ,,Wat is ze mooi!,, Zei luckypaw in gedachten. ,,Hé luckypaw, blijf er eens met je hoofd bij!,, Zei hij daarna tegen zichzelf in gedachten. ,,Maar, oh.... ze is zo mooi...,, Dacht luckypaw. De vogeltjes floten en de zon scheen nog steeds. Er kwam een kleine wind die door zijn vacht woei. Wachtend op antwoord probeerde hij er met zijn gedachten bij te blijven.

sorry flut ik weet het

Toen Blossompaw zag dat de kat ging zitten deed ze hetzelfde. Eigenlijk vond ze het wel jammer, het was fijn om naast hem te liggen. "Eehm, hallo...." stotterde hij. "Hoi," zei Blossompaw met een glimlach. Ze bekeek hem van top tot teen. Voor zover ze kon zien had hij geen ernstige verwondingen. Ze keek in zijn ogen, wat waren die mooi! Van die mooie, groene ogen met een kleine glinstering. Verbaasd over zichzelf schudde ze haar hoofd. Wat deed ze nou? Ze kende deze kat niet eens! "Eehm.. hoe gaat het trouwens? Heb je pijn? Ik heet Blossompaw, trouwens. En jij? Heb je al een mentor? Ik niet namelijk." zei Blossompaw. Oh, wat klonk dat ongelofelijk stom! dacht ze. Ze had het veel te snel gezegd, hij zou nu vast denken dat ze één of andere freak was. Een kleine wind kwam opzetten. Ze draaide zich even om in de richting waar het vandaan kwam, waardoor de crème-kleurige vlekken op haar rug zichtbaar werden. Even zwaaide ze met haar staart, om zich vervolgens weer tot de kat te richten.

{flutjeee}

Luckypaw hoorde de mooie créme-kleurige kat ,,Hoi,, zeggen. Hij keek de super mooie poes aan. Hij verdronk bijna in haar mooie helder blauwe ogen. ,,Oh wat is ze mooi!,, Dacht Luckypaw in zichzelf. ,,Luckypaw! Luckypaw! LUCKYPAW!,, Hoorde hij een stemmetje in zijn hoofd zeggen. ,,Stop met zo verliefd te doen! Je kent haar niet eens!,, Vervolgde het stemmetje in zijn hoofd. ,,Dat is waar.,, Besefte hij. Toen hoorde hij de mooie poes zeggen. ,,Eehm.. hoe gaat het trouwens? Heb je pijn? Ik heet Blossompaw, trouwens. En jij? Heb je al een mentor? Ik niet namelijk.,, Hij was best verbaast over haar redelijk bezorgde stem op het begin. Hij wist niet waarom maar hij vond die bezorgdheid best fijn. ,,Het gaat wel, ik heb maar ene paar schrammen. Ik heet Luckypaw. En nee ik heb geen mentor.,, Antwoordde Luckypaw. Hij was verbaast om de twijfel die hij een halve seconde in haar ogen zag. ,,Zou ze twijfelen over wat ze heeft gezegd?,, Vroeg Luckypaw zich af. Hij voelde dat er een kleine wind opstak. Hij zag de poes genaamd Blossompaw zich even omdraaien naar de richting van waar de wind kwam. Toen ze dat deed kwam haar kleur pas super mooi uit. ,,Wow.,, Zei hij perrongeluk luidop. Hij zag de mooie Blossompaw zich weer tot hem draaien. De wind waaide zachtjes door zijn pels waardoor zijn haren mooi heen en weer dansten en zijn tot nu tot ontwikkelde spieren goed zichtbaar waren.

weer flut weet even niks meer

"Wow? Wat is er wow?" vroeg Blossompaw. Nouja, er is vast een goede reden voor. Misschien vind hij de wind hard. dacht ze, al vond ze het zelf ook niet zo overtuigend. Ze begon zijn schrammen te likken en kwam een diepe tegen. "Ik ben zo terug," zei ze, "ik moet even wat dock leaves halen voor je wonden." Ze rende weg en keek om zich heen voor dock leaves, maar helaas waren ze moeilijk te vinden. Toch zag ze wat zitten. Ze liep er naar toe aan maakte ze voorzichtig los. Ze droeg ze mee in haar mond en kwam weer naast Luckypaw zitten. "Het kan even prikken." zei ze. Ze kauwde op de dock leaves en spuugde het mengsel uit op haar poot. Ze wreef het mengsel over de schrammen en keek weer naar de ogen van Luckypaw. Oh, wat zijn ze mooi! En ze hebben bijna dezelfde kleur als de dock leaves. Ze stribbelde niet meer tegen haar gevoelens, want ze wist nu dat ze er toch niks aan kon veranderen.

Luxkypaw had niet gemerkt dat hij ,,Wow!,, luidop had gezegd totdat Blossompaw vroeg. ,,Wow? Wat is er wow?,, Verschoten van dat Blossompaw hem had gehoord stotterde hij terug. ,,N-niks.....laat maar.,, Toen begon Blossompaw zijn wonden te likken. Wat was dat een goed gevoel. Toen kwam Blossompaw aan bij een paar diepe schaafwonden. ,,Ik ben zo terug. Ik moet even wat dock leaves halen voor je wonden.,, Zei ze met haar mooie zoete stemmetje. ,,Wat is ze lief en zorgzaam. En zo mooi en slim. Zei hij in zijn gedachten. Kom op, ik kan het niet meer ontkennen, ik ben verliefd op haar....,, Praatte hij verder in gedachten. Terwijl hij aan het denken was was de lieve Blossompaw op zoek naar dock leaves voor zijn wonden. Dara kwam ze weer aan met een groen spul in haar mond. ,,Dat is vast dock leaves.,, Bedacht Luckypaw zich. Toen Blossompaw weer bij hem was gekomen zei ze weer met haar lieve stem. ,,Ket kan even prikken.,, Hij zag haar kauwen op de dock leaves en het vervolgens uitspugen op zijn wonden. Het prikte hard maar hij hield zich kalm en vertoonde zo weinig mogelijk pijn. Als ze het hat ingevreven in zijn wonden keken ze elkaar diep in de ogen. ,,Wat heeft ze een mooie ogen! Zo helder blauw!,, Zei hij in gedachten. ,,Wat heeft ze ene mooie ogen! Zo helder blauw!,, ,,Wat heeft ze een mooie ogen! Zo helder blauw!,, Herhaalde hij 3 keer in gedachten.

Blossompaw wist niet hoe lang ze elkaar zo aan hadden gekeken, maar het maakte haar ook niks uit. Het liefst wilde ze hem de rest van haar leven zo aankijken, maar ze wist dat dat niet kon. Ze gaf hem een speelse lik over de wang. "Als je wonden geen pijn meer doen kunnen we een wedstrijdje houden?" zei ze. Zonder op antwoord te wachten racete ze de dichtstbijzijnde boom in. Sierlijk sprong ze van tak naar tak. Hoe hoger ze kwam, hoe minder schaduwen er kwamen en hoe warmer ze het kreeg. Ze racete verder tot ze bij haar lievelingsplekje was, helemaal bovenin in een hoge boom. Ze verstopte zich tussen de bloesems, waar het wat koeler was. Haar blauwe ogen keken over het territorium van SkyClan. Het kamp zag er zo klein uit van af hier en ze had het gevoel dat als ze haar poot uitstak ze het zo kon aanraken. Ze keek achterom om te kijken of Luckypaw er al aan kwam.

Luckypaw en Blossompaw keken elkaar lang, diep in de ogen. Wat zou hij dit graag blijven doen. En wat was hij blij met deze ontmoeting. Als het aan hem lag zou hij voor altijd bij haar blijven. Maar hij wist dat hij zo een mooie poes als Blossompaw nooit zou kunnen krijgen. Ineens gaf Blossompaw hem een speelse warme lik over zijn wang. Van die likken zou hij er wel honderden willen hebben. Toen zei Blossompaw tegen hem. ,,Als je wonden geen pijn meer doen kunnen we een wedstrijdje houden?,, Ze wachtte niet op antwoord en vertrok snel. Luckypaw lachten en ging haar achterna de boom in. Hij ging samen met Blossompaw steeds hoger en hoger de bomen in. Toen ze op de hoogste takken van de boom waren scheen de zon volop op hen. De zon was warm maar door het rennen kwam er ook wind tussen zijn haren die hem afkoelde zodat hij niet oververhit werd. Luckypaw volgde Blossompaw tot op haar lievelingsplekje. Hij kwam naar bijna tegelijkertijd met haar aan. Hij ging nast Blossompaw zitten. ,,Wow wat is het uitzicht van hier mooi!,, Zei hij bewonderend tegen Blossompaw. Hij zag een paar donkere wolken samenkomen aan de daarnet nog heldere lucht. Straks zal het vast regenen bedacht hij zich. Hij sperde zijn mond open en ja hoor hij rook regen. De wolken pakte snel samen en al snel was de hemel donker geworden van de regewolken. ,,We kunnen beter terug gaan voor het begint met regenen.,, Zei Luckypaw tegen Blossompaw. Zodra zij antwoord gaf sprong hij de boom uit en begon te lopen op weg naar het kamp. Hij keek achterom en zag Blossompaw meelopen. De eerste regendruppels begonnen al te vallen toen ze nog niet eens halverwege waren en al snel begon het te gieten. Binnen de kortste keren was de vacht van Luckypaw doorweekt dus vast ook die van Blossompaw. Hij bleef rennen onder zijn doorweekte vacht waren zijn krachtige spieren te zien.

"Wow, wat is her uitzicht van hier mooi!" zei Luckypaw. Blossompaw lachte speels. Ja, maar niet zo mooi als jij, dacht ze. Voor zich zag ze een paar donkere wolken samentrekken. "We kunnen beter terug gaan voor het begint met regenen." zei Luckypaw. Blossompaw knikte. Regen was niet zo erg, maar ze konden het risico niet lopen dat het zou gaan onweren. Dit was één van de hoogste bomen, de bliksem zou hier makkelijk in kunnen slaan. Ze sprong achter Luckypaw aan de boom uit. Eerst was het maar zachtjes aan het regenen, maar al snel was ze doorweekt. Ze had het koud, vreselijk koud. Ze ging naast Luckypaw lopen en drukte haar vacht tegen de zijne. Ze voelde zijn krachtige spieren. Wow, dacht ze, hij is echt geweldig! Ze kwamen steeds dichter bij het kamp, maar waar ze precies waren kon ze niet zien, omdat er regendruppels in haar ogen zaten. Ze boog haar hoofd, maar het hielp niet. Ze kon echt heel weinig zien. Ze bleef naast Luckypaw lopen, ze vertrouwde op hem, ze vertrouwde dat hij haar niet zou laten uitglijden.

Luckypaw voelde de doorweekte koude vacht van Blossompaw tegen de zijne aandrukken. Hij deed zijn best om haar warm te houden terwijl hij verder liep. Hij zag dat Blossompaw niks zag dus voledig op hem vertrouwde. Luckypaw zag ook niet veel maar bleef doorrennen. Hij zag nog een deel en zorgde ervoor dat hij niet nog minder ging zien. Hij bleef rennen met Blossompaw aan zijn zijde. Ze kwamen steeds dichter bij het kamp. Nog even en ze zouden er zijn wist hij. ,,Hou nog even vol, we zijn er bijna.,, Zei hij vastbesloten tegen de mooie en lieve Blossompaw. Hij bleef rennen en rennen. Ineens hoorde hij ene knal. Het begon te onweren. Wat spijtig het was net zo ene mooi weer. Nou ja zolang hij bij Blossompaw was vond hij het prima. En hij vond het super dat Blossompaw al helemaal op hem vertrouwde terwijl ze elkaar nog niet zo lang kende. Eerst had zij hem geholpen en nu zal ij haar helpen. Het kamp kwam al in zicht. Met elke stap kwamen ze dichter bij de ingang. ,,Ik zie het kamp.,, Zei hij boven het geluid van het onweer. Er waren bliksemschichten te zien en donder te horen. Ze kwamen aan bij de ingang van het kamp. ,,Kom snel het kamp in!,, Riep hij. Het onweer was nu zo luid dat hij amper te horen was. Snel liep hij samen met Blossompaw de apprentice den binnen. Ze waren net binnen voor het allerergste begon. Binnen ging hij dicht tegen Blossompaw zitten. Hij probeerde haar zo droog mogelijk te krijgen. Hij zag haar bibberen van de kou en probeerde haar dus ook zo warm mogelijk te houden.

"Hou nog even vol, we zijn er bijna." zei Luckypaw. Luckypaw toch grappig dat die naam zo snel al zo bekend was geworden. Ze renden samen verder. Opeens kwam er een bliksemschicht en slechts één tel later ook een knal. Blossompaw kromp ineen van angst. "Hou nog even vol," zei Luckypaw, "we zijn er bijna." Dat stelde Blossompaw gerust. Luckypaw was zo dapper, als zij nu bang ging doen vond hij haar vast een watje. Zij aan zij liepen ze het kamp binnen. In het kamp was het onweer het allerhardst. Samen met Luckypaw liep Blossompaw de apprentice den binnen. Ze schoof haar mos dichter naar de zijne toe en ging naast hem liggen. Ook al was Blossompaw bang, ze was ook heel moe en ze viel in een rusteloze slaap.

Hé, dat ben ik!, dacht Blossompaw. Alleen was de poes die ze zag een stuk ouder. Ze was waarschijnlijk al een tijdje een warrior. Naast de poes stond een kater. Nee, niet een kater, dé kater! Die kater was Luckypaw, maar dan ouder! Blossompaw keek wat beter en zag nog een paar kleine, rond dartelende vachtjes. Het waren kittens! Maar zijn het... ónze kittens? dacht Blossompaw. Ze zag hoe de kittens, Luckypaw en zij steeds ouder werden. Maar net op het moment dat de kittens warrior zouden worden, was de oudere Blossompaw ineens verdwenen. Blossompaw zag hoe verdrietig de kittens en Luckypaw waren. Ben ik.. dood? dacht Blossompaw. Maar dat kon toch niet? Zo oud was ze daar nog niet!

Blossompaw schrok wakker uit haar slaap. Ze herinnerde zich elk detail, en vooral de laatste. Doe niet zo stom, Blossompaw! Het was maar een droom. dacht Blossompaw. Ze drukte haar neus in Luckypaws vacht, wat haar aardig gerust stelde, maar nog steeds was ze hevig aan het trillen.

Luckypaw lag naast Blossompaw over haar te waken. Terwijl Blossompaw in slaap viel bleef Luckypaw wakker. Hij drukte zich dicht tegen haar aan om haar warm te houden. Of toch zo warm mogelijk. Hij zag hoe de lieve, schattige en mooie Blossompaw in slaap viel. ,,Wat is ze lief. Ik zou haar voor eeuwig naast me willen hebben. Ik zal haar voor altijd steunen. Maar ze zou nooit maar dan ook nooit iets voor mij voelen. Zij is lief, slim, dapper en mooi. En ik, ik ben ik. Ik ben een lelijke kater die uit een boom valt. Ik zal haar altijd trouw blijven ook al heeft zij gene gevoelens voor mij. Ik laat haar niet in de steek. Ik ga haar ook niet vertellen dat ik iets voor haar voel. Of tenminste nu nog niet. En het is ook zo raar, ik ken haar nog maar net en heb al grote sterke gevoelens voor haar. Als ik het haar zeg gaat ze me vast uitlachen. Maar het is zo raar. Ik heb nog nooit iets voor een kat gevoelt tot ik haar zag. En als ik zeg dat ik iets voor haar voel gaat ze vast geen vrienden meer willen zijn. Trouwens als zij iets voor hem voelde wat zeker niet zo was dan zou het nooit iets worden. Ik heb toch alleen maar verhalen gehoord over dat de eerste liefde snel voorbij gaat. Maar ik zal over haar blijven dromen. Ik zal dromen dat zij ook iets voor mij voelt. Dat we samen ene gelukkig leven vol liefde kunnen leiden. En dat we misschien zelfs kittens krijgen. Er kwam een bliksemflits en Luckypaw schrok op uit zijn diepe gedachten. Het was buiten, nog steeds heel hard aan het onweren. Even keek hij naar de regen die buiten aan het vallen was. Er vielen wel duizenden druppels per seconde. Gelukkig regende het niet in de apprenticeden. Misschien regende het niet in de apprenticeden maar het was er wel koud. En al zeker met zijn doorweekte vacht had hij het koud maar hij hield zich sterk. Hij zal Blossompaw zo warm mogelijk houden. Ook al zou hij het daardoor kouder krijgen. Hij keek eens opzij naar de slapende Blossompaw. Haar vacht was niet meer zo licht als eerst. Nu hing er modder in haar vacht. Maar nog steeds zag Luckypaw de mooie Blossompaw. Hij bleef even naar haar kijken en zag haar toen hoe ze wakker schrok. Hij voelde hoe ze haar warme, nog niet zo hele grote neus in zijn vacht stak. Hij vond het helemaal niet erg dat ze dat deed hij vond het juist leuk. Hij zag haar trillen maar dit keer niet alleen van de kou maar ook van bangheid of zo iets. Hij gaf haar een paar geruststellende likken over haar pels. Bij dat likken werd haar pels ook schoner. Zo ging hij een tijdje door met haar schoon te likken.

De ritmische likken van Luckypaw stelde haar gerust, hoewel het nog even hard aan het onweren was buiten. Zij begon Luckypaws vacht schoon te likken en zo tongde ze samen. Dit wilde ze nog veel vaker doen. Eigenlijk wilde ze het elke dag wel doen. En tussendoor samen jagen of op patrouille gaan. Zij aan zij zouden ze vechten tegen vijandige Clans, of vijandige roofdieren. Samen zouden ze kittens krijgen en die opvoeden, samen zouden ze naar de elders' den gaan en uiteindelijk zouden ze samen in StarClan jagen. Tenminste, dat was wat Blossompaw wilde. Maar diep in haar hart wist ze dat dat niet kon gebeuren, dat hij niks in haar zou zien, dat ze eigenlijk nog veel te jong was om verliefdheid te voelen. Droevig staarde ze in zijn ogen. Zijn mooie, grote, groene ogen. Ookal was er in de den geen zonlicht, toch glansde zijn vacht en schitterde zijn ogen. Even overwoog ze hem een kopje te geven, maar zou dat niet wat ver gaan? Ze hadden elkaar nog maar net ontmoet! Ze dacht terug aan het moment dat hij uit de boom was gevallen en grinnikte even. Daarna ging ze zijn wonden checken.

bijpassend liedje ^^:

Luckypaw voelde hoe de warme tong van Blossompaw rustig en warm over zijn vacht streek. Ondertussen wat Blossompaw al een stuk lichter van kleur dan eerst. Een lange tijd tongden Blossompaw en Luckypaw samen. Buiten was het nog steeds hevig aan het onweren maar dat kon hem niks schelen. Het werd steeds later en kouder maar dat kon hem ook niks schelen. Het belangrijkste wat hij nu zag was de prachtige poes genaamd Blossompaw. Hij kon nog wel uren zo doorgaan met haar te tongen. Het voelde zo rustig en vredig om bij haar te zijn alsof hij al jaren op haar wachtte. Dit zou hij nog zijn hele leven willen doen. Tongen met de mooiste poes die er bestond. Hij vond dat hij al geluk had dat zij hem zag staan als vriend meer zou het vast nooit worden dacht hij. Maar soms kwam er een twijfel in zijn hoofd. Was hij niet te jong om ze smoor op iemand te zijn? Luckypaw dacht dat het antwoord wel ja zou zijn. Hij keek naar het mooie, lieve kopje van Blossompaw. Een tijdje keken Blossompaw en Luckypaw elkaar aan. In de ogen van Blossompaw stond verdriet. ,,Wat is er? Je kijkt zo verdrietig.,, Zei Luckypaw als ze elkaar een in de ogen hadden gekeken. Hij wachtte geduldig af op haar antwoord. Hij bedacht zich dat ze elkaar nog niet eens een hele dag kennen. Ze hadden elkaar net ontmoet. Ging dit niet wat te snel? Nou ja hij kon er niks aan doen. Hij keek nog eens naar haar mooie, lieve hoofdje en ontmoete de ogen van Blossompaw. Hij zag dat ze zich weer wat prettiger voelde. Hij hoorde haar zelf zachtjes grinniken. Ondertussen was het onweer zachter geworden en dreef het steeds verder weg. Maar het bleef wel donker. Intussen was het al nacht geworden en was de hemel bedekt met zilverpels. Wat was dat ene mooi uitzicht. Maar niet zo mooi als Blossompaw is bedacht Luckypaw zich. Ondertussen was de vacht van Luckypaw al droog. Hij keek even of de vacht van Blossompaw al droog was en ja hoor die was al droog.

Blossompaw gaf Luckypaw een zacht duwtje met haar neusje. "Volgens mij is het al wat minder hard gaan regenen, zullen we weer wat gaan jagen?" Toen ze rustig opstond en de den uitliep zag ze dat het al nacht was. Alleen maar beter, dacht Blossompaw 's nachts jagen is altijd zo spannend! Ze liep naar de uitgang van het kamp, ze vertrouwde er op dat Luckypaw achter haar aan zou gaan. Toen ze een stukje van het kamp weg was sloop ze achter een boom om Luckypaw te laten schrikken. Een uil slaakte een kreet en ze kromp ineen, maar ze maakte geen geluid. Ze wachtte achter de boom, totdat ze een geur rook. Eentje die haar maar al te bekend voor kwam.. Das!, dacht ze in paniek. Ze probeerde de boom in de sprinten, maar de schors was nog glad van de regen. Ze draaide zich om en zag de das steeds dichter bij komen. Ze zette haar nagels uit en sloeg die rakelings langs de snuit van de das, maar de das was veel groter en sterker dan zij. Ze moest het met haar snelheid doen, maar het was niet gemakkelijk, omdat ze nog geen trainings had gehad. Ze sprong op de rug van de das en haalde haar klauwen er over heen, om vervolgens aan de andere kant van de das neer te komen. Voordat de das zich kon omdraaien, gleed ze onder hem door en haalde haar klauwen langs zijn buik. De das schreeuwde het uit van de pijn en haalde zijn klauwen langs Blossompaw's rug. Blossompaw viel op de grond terwijl het bloed uit de enorme wond stroomde. Haar beeld vervaagde en het laatste wat ze zag waren de kraaloogjes van de das.

{Ze is nog niet dood}

Rustig zat Luckypaw naar buiten te staren. Ineens voelde hij een zacht neusje hem een duwtje geven. Het was het neusje van de lieve poes genaamd Blossompaw. Hij wende zich tot haar en zag haar mooie blauwe ogen naar hem kijken. ,,Volgens mij is het al wat minder hard gaan regenen, zullen we weer wat gaan jagen?,, Vroeg de mooie poes. ,,Lijkt me leuk.,, Antwoordde Luckypaw tegen haar. Hij zag hoe Blossompaw opstond en rustig de apprenticeden uitliep. Luckypaw stond ook op en liep achter haar aan naar buiten. Eenmaal buiten voelde hij de modder die was gekomen door de regen aan zijn poten komen. Mara dat kon hem niks schelen. Ook zag hij dat het al nacht was geworden. De wolken waren ondertussen al weggetrokken en zilverpels was te zien. Zilverpels verlichte de hele lucht. Luckypaw volgde Blossompaw mee het kamp uit. Luckypaw zag Blossompaw achter een boom sluipen hij vermoede dat zij dat deed om hem te laten schrikken. Hij hoorde een grote uil een luide kreet slaan dat vond hij best eng. Hij liep in Blossompaws richting tot hij een sterke vieze geur rook. Deze geur herkende hij direct. Das!!!! Hij versnelde zijn pas naar Blossompaw en tot zijn grote schrik werd de geur steeds sterker als hij dichterbij kwam. Hij zag hoe Blossompaw de boom in probeerde te klimmen maar het lukte niet! Hij versnelde zijn pas. Luckypaw probeerde zo snel mogelijk na te denken. Blossompaw was in gevaar. Hij moest iets doen! Maar wat? Hij had nog nooit ene training gehad. Hij kwam stap voor stap dichterbij Luckypaw moest snel iets verzinnen anders was het straks misschien te laat! Hij zag hoe Blossompaw moedig tegen de das probeerde te vechten. Luckypaw kwam dichter en dichter maar toen BOEM! Hij struikelde. Hij probeerde zo snel mogelijk op te staan maar dat lukte niet door de glibberige modder onder zijn poten. Hij hoorde hoe de das schreeuwde van de woede en pijn. En toen zag Luckypaw het ergste wat hij ooit had gezien... de das haalde uit naar Blossompaw! Hij zag hoe Blossompaw op de grond viel. Dat was de druppel! Hij stond op hij voelde de energie door zijn anders stromen. Niemand maar dan ook niemand doet Blossompaw zo iets aan zonder er voor te boeten!!! Hij Liep in volle snelheid op de das af. Hij haalde uit naar de niks vermoedende das. De das schrok en draaide zich woest om. De das haalde uit naar Luckypaw maar hij ontweek het. Luckypaw zou deze strijd nooit winnen en toen schoot het geluk hem bij! Hij zag een plant die zo hard stonk dat de dassen er voor vluchtte. Hij schoot naar de plant en pakte hem op in zijn bek. Hij liep naar de das die uitdagend naar hem toe stond. De das rook de stank en zijn gezicht vertrok van de stank maar hij bleef staan. Luckypaw had meer van die plant nodig om de das te verjagen. Luckypaw keek snel rond. De das haalde uit naar hem Luckypaw kon het op een haar ontwijken. Door het ontwijken gleed hij uit en viel een beetje verderop in de struiken. Het geluk stond hem were bij hij was beland in een hoopje planten. Het waren net de planten die hij nodig had. Hij pakte zo veel en snel mogelijk planten op. Hij zag hoe dichter en dichter de grote das kwam. Maar toen ineens rook de das de stank. De stank was zo erg dat Luckypaw er zelf ook weg van zou willen rennen maar dat deed hij niet. De das vond het zo te zien niet waart en liep weg. Zodra Luckypaw dacht dat de kust veilig was liep hij naar Blossompaw. Hij keek naar de wonde die maar bleef bloeden. Gelukkig wou Luckypaw vroeger medicijn cat worden nu wist hij dingen die zouden helpen bij de wonde. Hij ging opzoek naar de juiste dingen. Mara hij vond niks. Hij bleef zoeken maar de tijd begon te dringen als hij niet snel iets vond zou Blossompaw dood bloede. Luckypaw begon wanhopig te worden. Hij zocht en zocht. En daar zag hij dan eindelijk wat hij zocht. Hij liep er snel naartoe. Het was er maar heel weinig dus pakte Luckypaw het heel voorzichtig op en liep zo snel maar ook zo voorzichtig mogelijk naar Blossompaw. Eenmaal bij Blossompaw verbinden hij de wonde en deed er dingen op die normaal het bloede zouden moeten stoppen. Toen gaf hij haar ene blaadje wat zij moest opeten dat zou helpen tegen ontstekingen. Hij ging naast haar zitten en wachtte tot zij wakker ging worden en het blaadje opat.

Blossompaw werd wakker. Ze knipperde even met haar ogen en stond toen op. Ze keek om zich heen. Hoge bomen omringden haar en een paar zonnestralen vielen tussen de bladeren door op de grond. Toen Blossompaw wat verder liep kwam ze uit op een open plek. Wat is het hier mooi! dacht ze. Een vlinder landde op haar neus. Blossompaw lachte en probeerde hem te pakken, maar hij vloog al weg. Blossompaw haalde haar schouders op. Er zouden in deze prachtige plek vast wel meer vlinders zijn. Aan het einde van de open plek lag een klein meertje. Blossompaw liep er naartoe. Zachte geluidjes kwamen als haar pootjes de grond raakte. Toen ze bij het meertje aangeboden was boog ze haar hoofd om wat van het heldere water te drinken. Het koude water gleed door haar keel en ze voelde zich gelukkig. Even dacht ze een andere kat te zien. Blossompaw rende naar de plek waar ze hem had gezien, maar de kat was er niet meer. "Hé, wacht!" riep Blossompaw. Ze besloot om verder op onderzoek te gaan, steeds verder weg. Maar... steeds verder weg van wat? Blossompaw kon niet op het antwoord komen. Ze liep verder en in de verte dacht ze een kat te zien. Of nee.. twee katten. Drie! Vier! Het werden er steeds meer. Toen Blossompaw bijna bij de katten was, realiseerde ze zich iets. Ze wist niet waar het van kwam, misschien flitste er een beeld voorbij, of rook ze een vleugje van de geur, maar ineens wist ze weer dat ze niet in deze plek hoorde. Ze had een heel leven voor zich, een leven in tussen de bomen in het SkyClan territorium. Een leven met Luckypaw. Luckypaw! Dat was het! Ze wilde Luckypaw niet achterlaten! Blossompaw draaide de katten haar rug toe en rende zo hard ze kon in de richting waar ze vandaan kwam.


Toen Blossompaw wakker werd kon ze nog niet meteen haar ogen open doen, maar na een tijdje lukte het toch. Naast zich zag ze Luckypaw zitten en een blaadje liggen. Ze wilde vragen of ze iets met het blaadje moest doen, maar er kwam alleen een zacht geluidje uit haar keel. Blossompaw probeerde rechtop te zitten, maar meteen schoot de pijn door haar lichaam. Ondanks dat waren de wonden gestopt met bloeden. Blossompaw probeerde Luckypaw nog eens te roepen. Het lukte, ookal kon je het niet echt roepen noemen. Ze fluisterde eerder zijn naam, voordat ze weer in een kromp. Ze bibberde, het was tenslotte nog steeds nacht. Ondanks de pijn, het gefluister en de kou was Blossompaw blij dat ze terug was. Ze was nu tenminste bij Luckypaw.

Luckypaw zat ongerust naast de bewusteloze Blossompaw. Hij bleef de hele tijd tegen haar praten in de hoop dat ze wakker werd. ,,Alsjeblieft word wakker Blossompaw ik heb je nodig. Verlaat me nog niet. Ik kan niet zonder je.,, Hij wist niet of Blossompaw die woord hoorde en kon verstaan maar dat vond hij onbelangrijk om zich daar zorgen om te maken. Hij sloeg zijn staart om zijn poten. Terwijl hij dat deed raakte hij expres de vacht van Blossompaw aan. Het was zo ene goed gevoel om Blossompaw te voelen. Hij duwde zijn neus in haar nog steeds warme vacht. Om hem heen was het stil. Het leek wel alsof alles om hem heen gespannen zat af te wachten wat er ging gebeuren. ,,Blijf bij me Blossompaw. Ik hou van je.,, Mompelde hij heel zacht. Hij mompelde het zo zacht dat het amper te verstaan was. Luckypaw wist niet hoe lang hij daar zat maar uiteindelijk zag hij het ene, oog na het andere open gaan. Blossompaw haar mooie blauwe ogen kwamen tevoorschijn. Luckypaw drukte blij zijn neus tegen haar aan. Hij voelde hoe Blossompaw zich spande om iets te zeggen maar het enige wat hij hoorde was zacht gemurmel. Hij zag hoe Blossompaw probeerde om rechtop te zitten. ,,Blijf maar liggen je zal vast heel veel pijn hebben. Die stomme das ook.,, Zei Luckypaw tegen Blossompaw. Wat Luckypaw wel gerust stelde was dat de wonden van Blossompaw waren gestopt met bloeden. Hij zag dat Blossompaw zich weer spande om iets te zeggen. Dit keer lukte het. Hell zachtjes zei ze met haar vermoeiende maar mooie stem. ,,Luckypaw.,, ,,Ja, wat is er Blossompaw? A ja eet dit blaadje het zal je helpen.,, Zei Luckypaw tegen haar en hij duwde het blaadje een beetje dichterbij Blossompaw. Hij zag hoe ze bibberde. Door de spanning was Luckypaw vergeten dat het nacht was en had hij geen kou maar zo te zien had Blossompaw het wel koud. Hij schoof heel voorzichtig dichter bij Blossompaw om haar tev verwarmen. Het kon hem niks schelen dat hij vol bloed ging hangen. Voor Blossompaw zou hij alles doen.

Blossompaw rekte zich uit en nam het blaadje in haar mond. Ze aarzelde een moment, maar daarna begon ze er braaf op te kauwen. Het smaakte bitter, maar ze wist dat Luckypaw gelijk had. Hij had immers medicijnkat willen worden, dus had hij genoeg kennis ervan. Toen ze het blaadje op had begon ze weer wat op kracht te komen. Ze raapte al haar moed bij elkaar. "Luckypaw, ik.." zei ze zachtjes. Nee, ze kon het niet. Ze wist niet wat er aan de hand was, want normaal gesproken was ze helemaal niet zo verlegen. "Euh, bedankt." zei ze toen maar. Ze gaf Luckypaw een kopje en voelde zijn warme vacht, waarna ze weer in elkaar zakte. Haar benen hadden nu wel wat kracht, maar niet genoeg om lang te lopen, laat staan te rennen. Ze keek naar Luckypaw omhoog. Zou het wel goed komen met haar? Toen bedacht ze zich. Wees niet zo slap, Blossompaw! Je kan best even naar het kamp lopen. Blossompaw raapte al haar krachten bij een om stabiel op haar benen te blijven staan. "Ik denk dat we wel naar het kamp terug kunnen." zei ze moedig tegen Luckypaw. Ze liep een paar passen en zakte weer in elkaar, maar ze sprong meteen weer overeind. Haar hele lichaam deed pijn, en ze had nog dat rare gevoel alsof ze zo weer naar die mooie plek uit haar dromen terug kon gaan, maar het deed er niet toe. Ze moest op de een of andere manier terug naar het kamp zien te gaan. Terwijl ze alert bleef voor de das of ander gevaar liep ze vooruit, maar het ging niet snel. Ze stak haar neus in de lucht en rook regen, maar het kon ook zijn dat die er nog hing van de vorige regen. Op een gegeven moment bleven haar poten vastzitten in de modder en kon ze niet vooruit, waardoor ze weer in elkaar zakte.