Algemeen Onzin Topic

Een diepe zucht verliet zijn bek. Zijn hoofd had hij naar de grond gericht, en zijn ogen waren gesloten. Hij hoorde hoe zijn 'nep' lichaam werd begraven. Hij zou nooit meer terugkeren in hun leven. Nooit. Hij zou het laatste gevecht tegen zijn eerste partner vechten. Zíjn laatste gevecht. Hij hief zijn hoofd op, en de moedige glans die hij ooit had gehad verscheen weer in zijn ogen. Hij zou zichzelf trainen. Hij wist niet hoelang het ging duren, maar hij ging zijn tijd ervoor nemen. Voor de laatste keer keek hij naar Rain, Deisel, iedereen waar hij om gaf. "Ik zal jullie missen." Sprak hij uit. "Ik zal over iedereen waken, iedereen en heel AW." Sprak hij stil uit. Zodat niemand hem zou horen. Hij draaide zich vastberaden om, en liep zonder enig geluid te maken weg. Zijn avontuur zou binnenkort eindigen. Hij zou zijn bloed doorgeven aan zijn pups. Zijn pups. Nu dolor dood was, en hij de pups van malibu nooit gehad had, was enkel Arthemis nog over. De zoon waar hij trots op zou zijn. Hij sloot zijn ogen. "Arthemis..." Sprak hij uit. Terwijl hij zijn hoofd boog. "Jouw tijd is aangekomen." Zei hij, alsof hij het werkelijk tegen zijn zoon zei. Maar zelfs hij wist dat er niemand in de buurt was. Vanaf vandaag zou hij gaan trainen, zichzelf nog sterker maken dan hij al was. Hij zou zijn snelheid verbeteren, zijn kracht verbeteren, en zijn vastberadenheid zou stijgen. Híj ging tegen haar vechten. De kans dat hij zou winnen was erg klein. Hij zou waarschijnlijk sterven, en haar meeslepen naar de hemel. Hij snoof kort, en hij boog zijn hoofd. Leider van de Blackblood Alliance, Leider van de United claws, Partner van Rain, Vriend en vijand van velen en vader. Dat was hij allemaal. En dat alles ging hij gebruiken, al die ervaring. Hij zou haar een lesje leren. Hij zou zo sterk als haar worden, en misschien zelfs nog sterker. Hij besloot om zich neer te leggen in de grot die hij tegen was gekomen, en te gaan slapen. Morgen zou hij beginnen met zijn training..

Day 1

Gapend werd hij wakker. Zijn vacht zat in de war, en zijn blik was leeg. Hij voelde zich alleen, na zoveel jaren leider zijn en omringt door andere wolven wakker worden. Nee, Nu stond hij er alleen voor. En dat voelde op de een of andere manier fijn. Hij besloot om op te staan en wat te eten, zodat zijn maag weer vol was. Hij snoof de geuren in en volgde de dichts bijzijnde geur van een eekhoorn. Zijn ogen gleden richting het beest. Daar zat het, met een nootje in zijn handjes te eten. Hij zakte door zijn poten en begon geruisloos te sluipen. Op het moment dat hij dichtbij was sprong hij omhoog en beet het diertje dood. Hij nam het mee terug naar zijn grot. Hij had gemerkt dat hij nu momenteel buiten AW was. En dat was maar goed ook. Hij wou niet opeens iemand tegenkomen die hem zou herkennen. Dan zou zijn plan mislukken. Hij boog zijn hoofd voorover en nam een flinke hap van zijn verse prooi. De heerlijke smaak van bloed ging door zijn bek. Het was al een tijdje terug dat hij een verse prooi had opgegeten. Meestal bracht hij zijn prooi naar het kamp van de roedel, zodat anderen ook voedsel binnen kregen. Maar nu hoefde hij enkel zijn eigen mond te voeren. Hij at de eekhoorn rustig op. Waarna hij de overige botjes begroef. Nu kon zijn training beginnen. Als eerste had hij een nieuwe techniek bedacht. Maar eerst moest hij daarvoor een ketting hebben. Zonder erbij na te denken kneep hij zijn ogen dicht. Een gloed verscheen om hem heen, terwijl voor hem iets verscheen. Het was een ketting, met een bliksemschicht eraan vast. Een ketting die bij hem hoorde. Hij duwde zijn nek naar voren en schoof de ketting over zijn hals heen. Nu was hij klaar voor deze training. Eerst zou zijn kracht build veel sterker worden dan voorheen. Hij ging het ditkeer ernstig vaak gebruiken. Hij moest wel. Eerst iets wat bijna even sterk als hem was. Hij besloot om een wolf te creëren. Er verscheen een zwarte wolf voor hem, met ijzige en lege ogen. Daar ging hij dan. Hij schoot naar voren, en ontweek de ijspegels die uit de grond kwamen. Hij had de wolf krachten gegeven, Ijs. Hij haalde uit naar het gezicht van de wolf, een flinke kras zat op zijn gezicht. De wolf werd kwader, en hoe kwader die werd, hoe sterker. Razze schoot naar achteren toen een stevige kracht hem de lucht in wou werpen. Zijn ogen werden op dat moment geel, waarna een bliksem schicht tussen de twee insloeg. Voor even werd het mistig, waardoor Razze zijn kans had. Hij schoot naar voren, en ditmaal gebruikte hij zijn oerkracht voor iets anders. Iets wat hij nog nooit gebruikt had. Hij gebruikte een oerbeest dat in hem zat. Om hem heen verscheen een witte tijger, met ijsblauwe ogen. De tijger brulde, terwijl hij gromde. Hij schoot naar de zwarte wolf toe toen de mist net voorbij was. Deze had hem niet zien aankomen. Met een harde knal schoot hij tegen de wolf op, die enkele meters door de lucht heen vloog en vervolgens tegen een boom aanknalde. Zonder te bewegen bleef de wolf liggen. Razze trok een wenkbrauw op. Was hij klaar? Had hij deze wolf niet sterk gemaakt dan? Plots begon de wolf te gloeien. Zijn poten kregen scherpe nagels, en zijn tanden werden langer. Zijn staart kreeg een punt, en zijn lichaam werd groter. Razze zette een stap terug. Hij had een wezen gecreëerd dat sterker was dan hem. Hij grijnsde kort toen het wezen brullend opstond. Nu ging de training pas echt beginnen. De wolf rende met een volle vaart naar hem toe, een ijspegel verscheen voor zijn gezicht, waardoor hij opzij sprong en het wilde beest volop tegen hem op sprong. Met een knal viel hij voorover. Het beest sprong op hem en duwde hem stevig tegen de grond op. Het beest brulde luid in zijn gezicht, waardoor zijn haren iets omhoog gingen staan. Razze kneep zijn ogen dicht, terwijl hij afwachtte tot hij een nagel op zijn borst voelde. En ja hoor, enkele nagels doorboorden zijn borst. Maar niet voor lang. Het beest kreeg een enorme schok door het bloed dat hij had opgeladen. Hij grijnsde toen het beest schokkend op de grond lag. "Foute boel." Sprak hij uit. Waarna het dier weer terug in zijn ketting verdween. Eén dag lang had hij nu al gevochten. Het beest had veel tijd gevraagd, en dat was maar goed ook. Hij was nu sterker, maar wel uitgeput opeens. Hij moest weer slapen, Morgen zou hij dan weer verder gaan.

Day 2

Zijn ogen schoten open, zweet zat op zijn lichaam. Meteen sprong hij op, terwijl hij minuten lang hijgend bleef staan. Hij had over haar gedroomd, over zijn dood. Over de pijnlijke momenten die hij daar ging meemaken. Nee, hij moest harder trainen. NOG harder. Vandaag zou hij de donder in zichzelf oproepen. Wat zoals gewoonlijk veel energie ging kosten. Hij liep naar een berg toe. Aan het dal keek hij naar boven. Het klimmen was moeilijk, en gevaarlijk. Maar hij had het er voorover. Terwijl hij de berg opklom werd de lucht boven hem steeds donkerder. Het ging onweren, en dat was juist wat hij verwacht had. Toen hij de top bereikte begon de onweer hevig te brullen. Bliksemschichten vlogen om hem om zijn oren. Maar hij sprong niet weg. Dit was wat hij wou. De kracht van Zeus, De kracht van de bliksem. Hij zou het vandaag volledig krijgen. Zijn hoofd ging een beetje omhoog, terwijl zijn ogen naar de donkere lucht keken. "Ik ben niet bang voor de Donder!" Sprak hij uit. "Tref me! Raak me!" Schreeuwde hij uit. Zijn ogen bleven naar boven kijken, terwijl de donder om hem heen steeds heviger werd. Plots schoten enkele bliksemstralen naar hem toe. Hij werd volop geraakt. Pijn, dat voelde hij. Hij voelde hoe de energie uit zijn lichaam werd gezogen. Maar toch bleef hij staan. Wetend dat hij dit moest doorstaan. Wetend dat dit de enige kans was. "Ik geef niet op!" Sprak hij uit, waarna hij weer naar de hemel boven hem keek. De bliksemstralen schoten weer naar hem toe, dit keer krachtiger. Ze raakten hem, op zijn borst, op zijn buik, tegen zijn hoofd. Hij voelde de bliksem door hem heen suizen. Maar hij bleef staan. Hij voelde hoe zijn lichaam zwak werd, alsof hij zou omvallen. Zijn benen voelde hij niet meer. Het enige wat hij voelde was de pijn, de vreselijke pijn. Plots werd hij van achteren geraakt door een bliksemschicht. Zijn ogen vielen meteen dicht, waarna hij bewusteloos tegen de grond aan viel..

Day 3

Vol met wonden werd hij wakker. Boven hem vlogen enkele krijsende vogels. De bliksem had hem de hele nacht getroffen. Stijfjes stond hij op, hij rekte zichzelf uit en bekeek de wonden. Zo diep waren ze niet. Hij besloot om deze dag te rusten, morgen zou hij haar opzoeken. Morgen zou hij klaar voor haar zijn. Hij liep terug naar zijn grot, en ging daar weer inliggen om te slapen. Hij sloot zijn ogen, en liet deze dag de wonden helen. Zodat ze niet te zien meer waren de volgende dag. Hij wist dat hij eigenlijk zou moeten eten. Maar dat deed hij niet, hij zou zich morgen voeden.

Day 4

Vandaag was de dag, de dag dat hij zou vechten tegen zijn ex-partner. Zijn grootste – maar stilste – vijand. Hij snoof en keek serieus voor zich uit. Naast hem lag het karkas van de prooi die hij zojuist had gegeten. Hij was er klaar voor. Met ruwe stappen liep hij naar de plek waar de roedels meestal met elkaar vochten. Daar ging hij op de steen staan, en keek voor zich uit. Hij grijnsde toen hij een schim zag verschijnen. “Ik kom mijn werk afmaken, Teef. Ik kom mijn wraak brengen, de wraak voor het doden van onze zoon.” Sprak hij uit. Waarna hij van de rots afsprong en zijn tanden ontblootte. “Kom maar op!” Schreeuwde hij uit. Waarna hij woest naar haar toe sprong. Maar zij bleef stil staan, net op het laatste moment verdween ze. Hij hoorde hoe ze moest lachen. Terwijl hij haar poot in zijn belandde met een forse kracht. Meteen werd alle lucht uit zijn longen geperst. Nee, hij moest vechten. Hij greep zichzelf weer bijelkaar en draaide zich naar de plek waar ze weer stond. “Vecht.” Sprak hij uit. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en keek de teef nauwkeurig aan. “Kom dan. Kom me halen dan.” Sprak hij uit. Waarna hij naar voren schoot en dan plots naar een andere kant rende. Zonder ook maar iets te melden, schoot de bliksem tegen haar aan. Hij grijnsde toen ze kreunde, en kort tegen de grond aanviel. “Zo voelt het dus.” Sprak hij uit. Waarna hij razendsnel naar haar toe liep en bovenop haar ging staan. Stevig hield hij haar vast. “Dolor vermoorden was een foute stap geweest.” Sprak hij uit. Maar net op het moment dat hij haar wou doden, verdween ze. Ze verscheen weer achter hem en gaf hem een trap, waardoor hij voorover viel. Hij draaide zich gruwelijk snel om, maar zelfs dat was niet snel genoeg. De teef sprong nu bovenop hem en met veel kracht duwde ze hem tegen de grond. “Onverslaanbaar en onsterfelijk, Wat wil je nog meer Razze? Mij kun je niet verslaan, zelfs niet met een heel leger!” Schreeuwde ze lachend uit. Hij kneep zijn ogen dicht, en een grijns verscheen op zijn gezicht. “Maak me dan af.” Sprak hij uit, waarna hij zijn ogen weer opende. “Ik weet dat je het niet kunt.” De teef opende haar mond, klaar om te bijten. Maar in haar ogen zag hij een lichtte twijfeling. “Als je me los laat, dan zal ik je nooit meer verraden.” Sprak hij uit, waarna hij lief glimlachte. De teef trok een wenkbrauw op en gromde. “Je liegt!” Sprak ze uit, ze duwde hem nog steviger tegen de grond en ontblootte haar tanden. “Ik zal je afmaken, en dan Rain, en dan die pup van jou en Ata, en…en..” Sprak ze uit, terwijl ze hem kwaad aankeek. Razze schudde met zijn hoofd. “Ik houdt je tegen!” Sprak hij uit. Waarna hij haar van hem af stompte, en haar nekvel vastgreep. Maar de teef was, netzoals hem, slim. Ze beet hem in zijn snoet, waardoor hij los liet. Hij gromde en wou zich weer op haar gooien. Maar het lukte niet. Een duistere kracht leek hem tegen te houden. “W-wat?!” Sprak hij uit. Terwijl hij probeerde omhoog te komen. De teef grijnsde breed en liep naar hem toe. “Mooi hé, dat heb ik geleerd .” Sprak ze uit. Ze legde haar klauwen op zijn nek en keek hem aan. “Spijtig hoor, het had ooit iets tussen ons kunnen worden. Ooit.” Sprak ze uit, waarna ze haar bek om zijn nek heen vormde en zijn luchtpijp dichtkneep. Hij probeerde los te komen, snakkend naar adem sloot hij zijn ogen. Waarna hij zijn laatste kracht gebruikte. Hij slaakte een diepe huil, die sterker werd door zijn eigen oerkracht. De teef kreunde van het lawaai, maar ze liet niet los. Plots barste er een grote ontploffing uit in zijn lichaam. Bliksem schoot alle kanten op, een harde knal was hoorbaar. Gevolgd door de brul van een tijger, waarna alles stil was.

Zijn energie was op, zijn laatste beetje leven was verbruikt. Rain was nu veilig, Iedereen waar hij van hield was nu veilig. De ogen van de teef keken hem leeg en dood aan. Ze was terug naar de hel, hij had haar terug gestuurd door zijn eigen leven op te offeren. Hij gooide de dode teef van zich af. En met veel moeite stond hij op. Hij strompelde naar de steen, waar hij vroeger ooit zo trots op stond. De ketting om zijn nek begon te gloeien, zijn leven eindigde. Hij trok zichzelf op de steen en legde zich neer. Hier zou hij sterven, hier waar hij ooit als een trots leider had gestaan. Iedereen mocht het weten. Hij had zijn leven gegeven, voor het geen wat hem lief was. Plots zoog al het leven uit hem. Hij voelde een enorme pijn, waarna zijn geest verdween naar de hemel, en zijn lichaam daar roerloos bleef liggen. Zijn tijd was voorbij.