Even magic can't bring me back,i'm sorry...

Haar zachte zilveren vacht streek langs de bomen heen. Het was een vochtige en nogal donkere ochtend. Ze voelde het nu al , dit werd een dag dat je liever niet mee maakt. Maar wat kan er nu nog voor haar fout lopen, ze had alles waarin ze geloofde verloren. Zuchtend strompelde ze verder, en stopte hier en daar even om naar de hemel te gluren. Haar poten onder haar prikten hels, en haar spieren waren stijf van de douw. Ze pikte af en toe de geur op van prooi, maar ze deed niet echt bepaald de moeite om die te vangen. Een siderende zucht ontsnapte uit haar longen toen ze het gelach van trainende apprentice's hoorden. Zij hadden nog een kleurijk en open leven tegemoet , en zij ... zij mocht stikken in haar eten! Een beetje meer van slag trippelde ze verder,en arriveerde bij de rivier. Ze zakte even door haar poten om het frisse water in haar mond te laten opnemen. Het gaf haar weer een kick, maar niet de kick waarvoor ze wou blijven leven. Treurig herhaalde ze de pas die ze daarjuist ook had, en liep verder ... niet wetend naar waar , of naar wie. Een zacht geritsel achter haar, deden haar oren geschrokken wiebelen. Er volgde iemand haar , een groot gedaante blijkbaar want het geritsel werd luider , en zwaarder. Nieuwsgierig draaide ze haar lenige lichaam , en keek oog in oog naar het monster dat haar op de loer lag. Ze voelde haar hoofd al snel lichter worden , toen het vuurrode dier haar een mep gaf. Woedend blaasde ze en slaagde wild met uitgetrokken nagels , naar de vos! Ondertussen zat de vos al achter haar,en krabde wild op haar rug, zodat daar een stroompje bloed verscheen. Een oorverdovende gil brak los uit haar keel. Die vos...had haar ruggengraat bereikt... in één slag. Ze voelde haar lichaam slapper worden, en alles rondom haar draaide. Was fit haar einde? Nee zo wou ze niet sterven...maar al gauw viel ze slap tegen de grond , en voelde de vos nog een paar keer bijten...maar ze voelde de pijn niet meer, alles leek vredig , al haar problemen leken verdwenen te zijn.'' vaarwel wereld,vaarwel Firelion...Skykit...Rockkit...en Pantherkit, ik ben trots op jullie , jullie zullen de beste warriors worden die de ThunderClan ooit heeft gekend'' murmelde ze zwak .Ze voelde een warme bries door haar vacht waaien,en ze rook bloessems...en nog verbazender , ze rook haar familie! Geschrokken opende ze haar ogen, en zag een witte gedaante voor haar...Snowstream! Tranen van geluk stonden in haar ogen , toen de witte poes...haar zus...naar haar kwam, en iets tegen haar fluisterde. Dan zag ze haar ouders,en alle andere gestorven warriors ... Ze hoorde nu bij de StarClan, en al haar problemen waren weg, gewoon weg geblazen... Toen ze haar zilveren kopje draaide zag ze een andere zilveren poes , bewegenloos op de grond liggen, al gauw herkende ze haarzelf ... die dood op de grond lag, maar er kwam iemand aan ... maar wie ? Welke kat zou haar laatste woorden hebben gehoord?

eerst Midgetstripe, dan Firelion, en dan Maskpaw, dan mogen de anderen. maar Rockkit mag wanneer ze wilt...

Het beloofde een warme dag te gaan worden. Het was misschien nog steeds donker toen de kater zijn warme Warrior Den verliet en op pad ging, maar er stond geen wind. En zelfs zonder de zon was het niet echt koud meer en de starclan was goed te zien. Rustig liep hij wat verder, waar hij de horizon kon zien. De eerste zonnestralen piepten al over de rand en verlichtte het kamp. Midgetstripe admende even diep in om de heerlijke ochtendgeur op te snuiven. Daarna stond hij op en liep het kamp uit. Het gras was nog met dauw bedekt en het maakte zijn poten nat. Maar dat kon hem even niet schelen. Hij had geen zin om te zitten en niks te doen omdat anders zijn poten nat werden. Van een klein beetje water ging hij heus niet dood! Tot zijn genoegen hoorde hij hoe de vogels aan hun liederen begonnen en begon hij het geritsel te horen van muizen die rondliepen. De dag was nu echt begonnen. Even ging hij zitten en keek rond, wat zou hij eens vangen? Toen de geur van een konijn zijn neus binnen drong, stonden al zijn zintuigen direct op scherp. Hij zou en moest dat dier vangen, snel draaide hij zijn oortjes en keek hij rond tot hij het dier had gevonden. Stil sloop hij erheen, en voelde toen dat de wind de verkeerde kant op stond. Hij gromde wat en liep voorzichtig om het dier heen. Net toen hij het konijn weer wou besluipen, rende het weg. Waardoor wist hij niet, maar het kwam in ieder geval niet door hem. Toch zette hij de achtervolging in, met grote, snelle passen wist hij het dier in te halen. Hij sprong op het konijn en boorde zijn nagels in zijn nek. Snel beet hij het dood en wou vrolijk teruglopen tot hij plots gegil hoorde. Zo hard als hij kon rende hij op het geluid af. Hij herkende het, maar wist niet meer van wat. Gelukkig was het niet ver weg, maar hij kwam wel te laat. Geschrokken liet hij het konijn uit zijn bek vallen en liep snel dichterbij. Hij jaagde de vos even weg, die had hier toch niks meer te zoeken en ging toen naast de kat zitten. "vaarwel wereld,vaarwel Firelion...Skykit...Rockkit...en Pantherkit, ik ben trots op jullie , jullie zullen de beste warriors worden die de ThunderClan ooit heeft gekend'' murmelde ze en pas toen herkende de kater de zilveren pels. 'Silverleaf!' riep hij uit en keek geschrokken naar het levenloze lichaam. Zacht duwde hij met zijn neus tegen haar rug, maar het hielp niets. De poes die hij nog maar net kende lag levenloos op de grond en zou niet meer terug komen. Een traan rolde over zijn wang, hij beschuldigde zichzelf een beetje van haar dood. Hij was immers niet op tijd geweest, al kon dat moeilijk. Maar goed. 'Silver, kom terug...' fluisterde hij. Met een ruk draaide hij zijn hoofd plots om toen hij iets hoorde, geritsel, geritsel vanuit de struiken. 'Wie is daar?' siste hij en keek toen even naar zijn poten. Pas nu besefte hij dat ze nog onder het bloed van het konijn zaten. Damn, dacht hij en keek weer even naar Silver en toen naar de struiken. Van alles schoot door zijn hoofd, de kittens bijvoorbeeld, door wie zouden die verder worden opgevoed? En wat zou Firelion hiervan denken? ...

Rustig opende hij zijn ogen. Hij had geen haast. Het was nog vroeg en veel sliepen nog. Fire stond op. Hij knipperde ven met zijn ogen. Hij gaapte luis en begon zich uit te rekken. Hij was niet z'n type dat meteen klaarwakker is. Het was zelfs nog donker. Hij stapte de den uit. Het natte gras streelde zijn poten. Hij genoot. Boven hem scheen de starclan. Het leek wel of hij klaar was om een nieuw lid te krijgen. Een onrustig gevoel begon aan hem te knagen. Wie zou dat zijn. Een klein zonnestraaltje bescheen hem. Hij voelde hoe de warmte zijn vacht verwarmde. Hij ging even liggen. Het natte gras was heerlijk koel. Hij ademde ven diep in. De lucht was fris maar wel lekker. Hij trippelde naar de prooistapel. Die was bijna leeg. Hij besloot dat hij maar eens moest gaan jagen. Hij trippelde naar de uitgang. Toen hij erdoor heen ging keek hij even om. Hij keerde om en liep naar de nursey. Daar keek hij even naar binnen. Silver was er niet. Weer bekroop dat ene gevoel hem. Nee daar moest hij nu niet aandenken. Hij liep weer naar de uitgang. Daar keek hij nog een keer om. Toen keek hij weer naar voren. Rustig stapte hij door de doornstruiken. Hij voelde hoe de taken langs zijn gezicht streken. Vatberaden liep hij door. Toen stapte hij eindelijk het bos in. Hij stapte rustig door. Na een tijdje hoorde hij nog voor hij het zag iets ritselen. Een klein grijs gedaante knabbelde op een nootje. Muis lekker dacht hij bij zichzelf. Hij zakte in een sluiphouding. Langzaam kwam hij dichterbij. Na een tijdje zat hij goed. Hij concentreerde zich op het beestje, en sprong. Helaas lande hij niet goed. Hij miste het beestje net. De muis rende weg. Hij zette de achtervolging in. Steeds sneller ging hij. Takken sloegen in zijn gezicht maar hij negeerde het. Wind streelde zijn vacht. Hij genoot van het gevoel. Dit was waar hij voor was geboren. Al van jongs af aan deed hij niets liever dan dit. Plotseling doemde voor hem een boomstam op. Hij kon niet meer remmen. Hard knalde hij er tegen aan. Hij glimlachte versuft. Volgende keer moest hij beter oppassen. Snel sprong hij over het ding heen. De muis was een holletje ingevlucht. Hij sloop ernaar toe. En dook ervoor neer. Met zijn klauw graaide hij in het holletje rond. Hij botste tegen iets aan de muis. Hij aanschouwde het angstige gepiep van het beestje. Maar negeerde het. Na een tijdje haakte hij met zijn poot in de muis zijn vacht. Hij trok het beestje uit zijn hol. Snel maakte hij er een einde aan. Hij sprong met zijn vangst op de eerste tak van een boom. Snel sloeg hij zijn nagels in de stam. Hij sprong door naar tak twee. En zo maar door. Eindelijk zat hij bijna helemaal boven aan. Plotseling klonk er gegil. Silverleaf! wat was er gebeurd. Ommidelijk kwam hij in actie. Hij sprong naar de volgende boom. Daar moest hij even zijn evenwicht terug vinden. Maar hij ging weer door. Onderweg liet hij het muisje vallen. Ach, dacht hij. Het beest zat toch alleen maar in de weg. Daar had hij niks aan. Hij rende door. Eindelijk kwam hij bij de plek des onheils. Wat hij zag was afschuwelijk. Op de grond lag Silverleaf. Ze zat onder het bloed. Naast haar stond Midget. Ook bebloed. Wat dat kon niet waar zijn. Midget had Silver vermoordt! Stil sprong hij de boom uit. Netjes lande hij op vier poten. Stil sloop hij naar Midget. Toen hij achter de kater stond maakte hij zich klaar voor een sprong. 'Wie is daar?' Vroeg de kater. "Ik" Riep hij boos. Precies op dat moment sprong hij. Hij legde al zijn woede in de sprong. Beelden van hem en Silverleaf vulde zijn hoofd. Hoe ze samen jaagde. Hoe ze samen naar de ondergaande zon keken, en dat soort dingen. Daarna waren de kittens aan de beurt. Hij moest het nou met hun verder. Na wat een eeuw leek te duren knalde hij tegen Midget aan. Zijn sprong gaf het verwachtte resultaat. Samen tolde ze over de grond. Uiteindelijk kwam hij boven op Midget terecht. Hij sloeg zijn nagels in de kater zijn borst. Langzaam maar pijnlijk begon hij ze te bewegen. Ze lieten lange bloedsporen achter. Precies zijn bedoeling. Toen sprong hij van hem af en liep naar Silverleaf. Naast haar storte hij neer. "Wjy Silverleaf why?" Fluisterde hij. Waarom deed het lot hem dit aan? Hij had toch niks misdaan? Ergens diep in zijn hart hoopte hij dat dit een boze droom was. Dit kon niet waar zijn. Zometeen werd hij weer wakker, en dan was alles weer normaal. Hield hij zichzelf voor. Maar hij wist dat het niet waar was. De helle wereld was tegen hem. Tranen stroomde over zijn wangen. Hij begroef zijn snuit in Silverleaf's vacht.

Maskpaw opende rustig zijn ogen. Het was nog vroeg, maar dat maakte voor hem niet zoveel uit, sommige kruiden waren nou eenmaal alleen te vinden in de vroege ochtend. Hij stond langzaam op en strekte zijn lichaam uit voor hij de den uit liep. Hij keek even naar de prooistapel, maar besloot uiteindelijk om nog maar niet te gaan eten, dat zou straks wel komen als hij terug was. Hij gaapte even een keer voor hij zijn weg vervolgde naar de uitgang van het kamp. Eenmaal buiten het kamp zette hij koers verder het bos in. Hij wist wel een goede plek te vinden waar hij kon halen wat hij wilde halen. Hij liep rustig verder en toen hij eindelijk de plek had gevonden begon hij rustig wat van de kruiden te plukken. Alleen toen hij een keer goed inademde werd hij begroet met een geur die hij liever niet zou hebben willen ruiken. Het was de geur van bloed. Hij liet de kruiden vallen en besloot om op onderzoek uit te gaan. Hij volgde zijn neus en naarmate hij dichterbij kwam werd de geur ook sterker, maar niet alleen werd de geur van het bloed sterker, ook een andere geur drong zijn neus binnen en het beviel hem helemaal niet. Het was overduidelijk de geur van vos en hij wilde niet in een gevecht komen met een vos. Nu nog meer op zijn hoede ging hij verder. Het zou niet best zijn als hij in een gevecht zou komen en al helemaal niet als hij vermoord zou worden. Maar naarmate hij dichterbij kwam werd de geur van vos ook minder, blijkbaar was de vos weggegaan van de plek waar er een bloedbad was aangericht. Toen hij eenmaal voorbij de laatste struik was zag hij nog net hoe Firelion weg ging van Midgetstripe. Hij wierp even een blik op Midgetstripe en zag dat de kater gewond was. Hij voelde dat hij boos werd op Firelion, maar toen hij naast Firelion keek kon hij zien wat de kater er misschien toe gebracht had. Er zat wel bloed aan Midgetstripe's poten, maar je kon er nooit zeker van weten wat er was gebeurd als je niet eerst alles goed onderzocht. Hij besloot om Silverleaf te gaan onderzoeken, dat zou de boel wel ophelderen. "Firelion, laat me even naar haar kijken." Het was niet echt een vraag, hij wilde gewoon dat de kater voor even aan de kant zou gaan zodat hij de poes kon onderzoeken. Zonder ook nog verdere aandacht aan de kater te besteden begon hij de poes te onderzoeken. De wonden die de poes had waren duidelijk geen sporen van kattenklauwen, maar het waren duidelijk de sporen van een vos. Haar ruggengraat was duidelijk geraakt en dat zou de doodsoorzaak zijn geweest. "Er is geen enkele reden om Midgetstripe te verdenken, deze sporen zijn duidelijk gemaakt door een vos en als je ook een beetje de lucht in zou ademen, dan zou je ook merken dat de geur van de vos aanwezig is." Vertelde hij de kater. "Rust zacht in Starclan, Silverleaf." Zei hij en keerde zich toen om naar Midgetstripe. "En laat me nu even naar die wond van jou kijken." Hij liep op de kater af en begon de wond te inspecteren, hij baalde ervan dat hij geen kruiden hier zo bij de hand had, maar hij hoopte dat het niet al te erg zou worden. Hij besloot om even naar de bosjes om hem heen te kijken of hij iets zou kunnen vinden, maar hij wist de meeste kruiden wel te vinden en hij kon zich niet herinneren dat hier in de buurt ook de dingen groeiden die hij wilde hebben. Hij zuchtte en keerde zich terug naar Midgetstripe. "Kom zo snel mogelijk naar de medicine den als je kunt, ik begrijp het als je hier nog even wilt blijven, maar jouw wonden moeten ook behandeld worden." Zei hij. Het interesseerde hem niet wat de andere kater wilde, als iemand behandeld moest worden zou dat eigenlijk boven dit moeten gaan, maar hij had er begrip voor.

[Ik heb toestemming van Silverleaf ;P]

Zijn ademhaling was rustig, eindelijk rust na een lange dag. Pantherkit sliep half en half een paar keer viel hij in slaap maar werd dan terug wakker. Hij kon echt niet slapen en zijn moeder was er niet, hij voelde zich eenzaam en zo bang alleen, hij probeerde Rockkit wakker te maken maar die reageerde niet. Hij ging terug proberen te slapen, denk aan iets leuks, hij deed zijn ogen toe maar een paar seconden gingen zijn ogen terug open. Hij probeerde Rockkit terug wakker te maken maar tevergeefs het lukte niet. Hij ging toen dichtbij zijn broertje en zusje liggen. Wat had hij bang, het zweet brak uit toen hij iemand hoorde naderen. Hij bleef heel stil zitten en deed alsof dat hij sliep. Hij deed zijn ogen angstig een heel klein beetje open, hij dacht hij een monster zou zien, oeff het is Firelion maar... dacht hij. Zou ik hem volgen of niet, ik volg hem gewoon en als hij mij ziet zeg ik gewoon dat ik niet kon slapen. Toen Firelion weg was gestapt ging Pantherkit stilletjes opstaan en ging toen heel stil naar de ingang van de Nursery. Hij zag dat Firelion naar de prooistapel ging maar toen terug wegging, hij gaat zeker jagen dacht de kleine Pantherkit. Toen sloop Pantherkit rustig naar de uitgang van het kamp met voorzichtige pasjes. De wind blies in zijn vacht hij rilde even van de kou en de hemel was helder je kon de sterren zien en de maan, de langharige rosse kater stapte door een doornstruik en een beetje later het bos in. Pantherkit volgde hem heel voorzichtig, hopelijk word ik niet betrapt.. Hij stapte toen op een takje en die brak. Hij schrok zich dood hopelijk heeft hij het niet gehoord dacht de kitten. Hij sloop rustig door het bos en zijn hart bonsde ook heel hard. Hij zag dat Firelion aan het jagen was op een muisje die met een nootje bezig was, vlug verstopte Pantherkit zich in de bosjes en zag hoe Firelion sprong maar hij miste het muisje op een haar na en hij zette de achtervolging in. Het muisje rende voor zijn leven maar Firelion botste toen tegen een boomstam en het muisje vluchtte een hol in. Hij zag dat Firelion zijn poot in het holletje stak en na een paar seconden zijn poot er terug uit hield met een muisje in zijn klauwen, Firelion maakte er toen vlug een eind aan het muisje. Pantherkit hoorde ineens een gil van zijn moeder Silverleaf. Pantherkit riep toen: ''MAMA!'' Firelion had ook het gegil gehoord van zijn moeder en sprong toen in een tak vervolgens in een andere boom. Pantherkit moest heel hard rennen om Firelion bij te houden. Zijn pootjes begonnen moe te worden en hij wou rusten. Nee!! Ik moet naar mama! dacht hij. Hij rende zo hard als hij kon en toen hij bij de plaats aankwam zag hij zijn moeder daar op de grond met allemaal bloed. ''MAMAA!! NEE!'' riep hij verdrietig. Hij weende, zijn tranen rolde van zijn wangen. ''Waarom Starclan?!'' zei hij zacht. Hij zag toen dat Firelion met Midgetstripe, die een beetje met bloed was besmeerd, aan het vechten was. Nee toch Midgetstripe heeft haar toch niet vermoord?! Nee dat kan niet Midget is een vriendelijke kater dacht hij. Hij zag dat Firelion toen af Midget sprong en naar Silverleaf ging en fluisterde: ''Why Silverleaf why?'' En Firelion drukte zijn snuit in het bebloede vacht van zijn moeder die normaal zilverkleurig was. MaskPaw kwam ook en keek naar Silverleaf en ging toen naar Firelion en Midgetstripe en verzorgde hun. Hij toen naar zijn moeder die daar op de grond lag. Hij negeerde de katten die daar waren en ging toen dicht bij zijn moeder liggen en riep: ''Mama!! Ik heb je nodig wij hebben je nodig ik, Rockkit, Skykit!'' Hij likte aan de oren van zijn moeder en begroef zijn snuit in het zachte vacht van zijn moeder en hij snikte: ''Mama! Wordt alsjeblieft wakker.'' Hij schudde zijn moeder maar er kwam gewoon geen beweging. Dit kan niet echt gebeurd zijn dit is alleen maar een nachtmerrie, komaan Panther wordt terug wakker... dacht hij. Maar nee het lukte hem niet dit was de realiteit. Hij kroop nog dichter bij zijn moeder en snikte nog harder. ''Mama, ik zal je missen maar ik weet dat je zult jagen in Starclan en dat je voor altijd in mijn hartje blijft.'' fluisterde hij zacht.

"Ik" zei een boze stem, rustig draaide hij zijn hoofd om en dat had hij beter wat sneller gedaan. Geschrokken zag hij hoe de kater op hem af kwam, samen rolden ze over de grond. Toen ze eindelijk stil kwamen te liggen, lag Firelion boven op hem. De nagels van de kater boorde zich in zijn borst en hij bewoog ze daarna. Damn dat deed pijn, hij had zin om hem een klap te geven, maar net op het moment dat hij zijn poten ophefte om dat te doen, liep Fire weg. Zwaar ademend bleef hij liggen en hoorde stemmen, niet in zijn hoofd, maar stemmen van andere katten. "Firelion, laat me even naar haar kijken." zei iemand plots rustig, hij herkende die stem. Maskpaw... Hun med cat apprentice had zich erbij gevoegd en was waarschijnlijk bezig met Silver. Met veel moeite stond hij op, alles draaide voor zijn ogen. De kater wankelde wat en was duidelijk even zijn evenwicht kwijt. "Er is geen enkele reden om Midgetstripe te verdenken, deze sporen zijn duidelijk gemaakt door een vos en als je ook een beetje de lucht in zou ademen, dan zou je ook merken dat de geur van de vos aanwezig is." hoorde hij de apprentice zeggen. Midgetstripe glimlachte zwak en liet zich weer op zijn buik ploffen. "Rust zacht in Starclan, Silverleaf." Hij had ondertussen nog een stem gehoord, hij kon hem ook moeilijk niet horen. Het was waarschijnlijk Pantherkit, maar hij schreeuwde wel luid! "En laat me nu even naar die wond van jou kijken." zei plots de medicin cat weer, pas even later begreep hij dat het tegen hem was en rustig draaide hij zich op zijn rug. Want daar zaten de wondes ook, hij sloot hij zijn ogen en dacht even weg te dommelen. Maar al snel schrok hij weer wakker door een stem, "Kom zo snel mogelijk naar de medicine den als je kunt, ik begrijp het als je hier nog even wilt blijven, maar jouw wonden moeten ook behandeld worden." Hij zuchtte en stond kreunend weer op, toen hij langs Firelion, Silverleaf en Pantherkit sjokte, keek hij er even naar en herrinerde zich toen iets. 'Wacht' mompelde hij en keek Fire en Panther even aan, 'Ach ik vind dat jullie het moeten weten. Vlak voor Silver stierf mompelde ze nog de zin: vaarwel wereld,vaarwel Firelion, Skykit, Rockkit en Pantherkit, ik ben trots op jullie, jullie zullen de beste warriors worden die de ThunderClan ooit heeft gekend' zei hij rustig, de kater gunde de twee nog een glimlachje en sjokte toen verder terug. Even keek hij naar de struiken, mweg, daar lag zijn konijn nog. Nou ja, die zou hij of een andere keer ophalen of hij was voor iemand anders. Hij zuchtte even, maar dat gaf een steek in zijn borst en hij moest effe op zijn lip bijten om het niet uit te schreeuwen. Met nog een laatste blik op Silver liep hij terug. Hij mocht haar dan nog maar even kennen, toch vond hij het erg. En Moon dan... Zij was Silver's vriendin, waarom moest hij nu weer gaan uitleggen aan haar dat ze gestorven was zonder haar depressief te gaan maken? Hij zuchtte, waarom was het leven soms toch zo moeilijk? In de verte zag hij het einde van het kamp. Eindelijk...

*Midget is uit het topic ;D*

Even achtervolgde De kleine Rockkit een vlindertje. Alleen de kleine vlinder vloog hoger in de blauwe heldere lucht. Rockkit zuchtte even. Hij rook de geur van zijn vader, Firelion. Kwaadheid vloog in haar naarboven. Ze haatte haar vader, Door hem was haar moeder verdrietig en dat wou ze niet. Ze volgde en spoor en in de buurt van zijn geur stond een rots. Rockkit sprong met behendige grote sprongen op de stenen en kwam op een grote steen uit en keek eroverheen. Haar ogen werden groter met wat ze daar zag. ''N-N-NEE!'' schreeuwde ze. Tranen kwamen op in haar ogen. ''M-mama!'' riep ze huilend. ''D-Dit mag niet!'' schreeuwde ze boos en gleed van de rots af naar beneden. ''M-m-mama... Blijf bij me... Mama... Verlaat ons niet mama! Alsjeblieft mama! Blijf bij me, Blijf bij ons! Bij Skykit, pantherkit en bij mij! Alsjeblieft mama! Kom terug.. Ik kan je niet missen... MAMA!'' schreeuwde ze. Tranen stroomden over haar wangen. Ze wist dat het te laat was voor haar moeder. Ze richtte zich op Firelion, haar vader. ''Het is allemaal jou schuld!'' schreeuwde ze kwaad. ''Je bent mijn vader niet meer! Je bent mijn vader niet meer!'' schreeuwde ze. ''Jullie zijn niks meer voor mij! Verdwijn uit mijn leven! Verdwijn uit mijn leven!'' schreeuwde ze naar Firelion en Pantherkit. ''Verdwijn!'' schreeuwde ze. Ze rende keihard weg. Ze stopte even en keek Firelion nog 1 keer aan. ''Het is allemaal JOU schuld!'' schreeuwde ze nog een keer en rende weg, weg van haar broertjes en zusjes. Ze ging haar eigen pleegmoeder zoeken. Ze wou niks meer te maken hebben met Firelion of alles wat met haar moeder te maken had. Ze keek niet meer om. Tranen bleven wel over haar wangen stromen....

--Het is de bedoeling dat Rockkit niets meer te maken wilt hebben met haar familie xD Ze haat ze dus eigenlijk en zal zelf een pleegmoeder zoeken xD --

Tranen bleven maar stromen. Iedereen zie van alles. Ook hoorde Phanterkit. Wat wat deed die nou hier. "Firelion, laat me even naar haar kijken." hij schrok zich rot. Hij had Makpaw niet horen aankomen. Hij zuchtte even. Hij begreep dat het een bevel was. Dus stond hij op. Hij zette een stap achteruit. Naast hem stond het kleine kitten te huilen. "Rustig maar Pantherkit." Probeerde hij ".Er is geen enkele reden om Midgetstripe te verdenken, deze sporen zijn duidelijk gemaakt door een vos en als je ook een beetje de lucht in zou ademen, dan zou je ook merken dat de geur van de vos aanwezig is." Tuurlijk dorr zijn woede had hij dat niet gemerkt. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Sorry Midget"stamelde hij. Hij was erg dom geweest, en schaamde zich dood. ''Mama! Wordt alsjeblieft wakker.' Riep Pantherkit naast hem. Hij zuchtte. "Het si voorbij Silverleaf komt niet meer terug, lieve Pantherkit." Plotseling riep Midget "wacht." Hij stopte. 'Ach ik vind dat jullie het moeten weten. Vlak voor Silver stierf mompelde ze nog de zin: vaarwel wereld,vaarwel Firelion, Skykit, Rockkit en Pantherkit, ik ben trots op jullie, jullie zullen de beste warriors worden die de ThunderClan ooit heeft gekend." Zei hij. Fire kon zich niet meer in bedwang houden. Tranen begonnen weer te stromen. Snikkend keek hij Pantherkit. Het was voorbij hij kon het niet geloven. Waarom? Wat had hij fout gedaan? Plottseling stormde een boos kit uit de bosjes gestormd. ''N-N-NEE!'' Schreeuwde Rockkit hard. Hij zag tranen over de wangen van het kit stromen. Toen keek hij naar Fire. ''Het is allemaal jou schuld!'' Schreeuwde het kitten kwaad. Wat zijn schuld. Verontwaardigd keek hij naar het kit. Hij wou net antwoordde maar werd onderbroken. ''Je bent mijn vader niet meer! Je bent mijn vader niet meer!'' Schreuwde ze. [b]"Wat dat meen je niet!" Riep hij boos. Nu was hij echt woedend. Het kitten rende weg. ''Het is allemaal JOU schuld!'' zei ze terwijl ze hem aankeek. Hij zuchtte diep. Wat had hij misdaan? Waarom was de hele wereld tegen hem? Dit kon gewoon niet. Hij wou achter het kit aanrennen, maar iets hield hem tegen. Verslagen ging hij zitten. Naast Siverleaf natuurlijk. Langzaam begon hij haar gehavende vacht te likken. Hij voelde zich te beroerd om iets anders te doen. Plotseling kreeg hij een idee. Hij zou die vos pakken. De dader, het beest wat dit had veroorzaakt. Niets kon hem tegenhouden. Hij gaf Silverleaf nog een lik en liep het bos in. Op zoek naar de vos. Na een tijdje had hij zijn spoor te pakken. Hij volgde het. Eindelijk zag hij het beest. Langzaam sloop hij dichterbij. Toen sprong hij. Hij lande op het beest. Wat hij niet wist was dat zijn partner op de loer lag. Hij klemde zijn nagels in de vos zijn rug. Boss begon de vos wilde sprongen te makken. Hij klemde zich stevig vast. Toen de vos het op gaf gaf hij hem een grote beet. Hij voelde hoe bloed in zijn mond liep. Hij stootte tegen iets hards. De vos zijn botten. Hij beet door. Hij legde al zijn woede in de beet. Dat hielp hem, en langzaam werd de vos zwakker. Uiteindelijk was hij dood. Het lichaam viel om en hij sprong eraf. Op eens kwam een boos partner de bosjes uitgestormd. Hij schrok zich rot. Hij werd in een hoek gedreven. WIe kon hem nog redden? Niemand, hij was hopeloos verloren.

-verkeerde acc-

De zachte zomerwind streek door haar spierwitte vacht. Het was een paar manen geleden dat ze een gesprek heeft gehad met haar oudere zus Silverleaf. Ze had nooit haar broers of zussen gekend, omdat ze bij haar geboorte gescheden werd bij haar familie, en had er iemand anders haar opgevoed. Ze voelde haar nog steeds een sukkeltje omdat ze nooit eerder achter haar familie had gevraagd. Maar nu ze haar familie eindelijk kent , wilt ze er zo veel mogelijk bij hun zijn. Ze hoorde een doodse gil in de verte, en ze herkende die stem...het was...Silverleaf! Haar ijsblauwen ogen schoten open van verbazing, was er iets mis met haar zus? Zowel dan ging ze dat maar eens checken. Ze voelde haar slanke poten onder haar richting het geluid liepen. Steeds harder en harder, tot ze wist dat er iets niet helemaal juist was. Ze sprong sierlijk over de boomstronken, en de verwilderde takken. 'Silverleaf!' riep iemand luid, aan de klank te horen was het een kater, misschien Firelion? Abrupt stopte ze , en maakte ze een sliding-stop waardoor al het zand in de lucht vloog. Het gene dat ze daar zag...daar in het midden, was een hoopje vacht dat bebloed was. Er stonden ook nog een paar katten , eentje die ze kende als Firelion , dat was toch die ene , die vreemd ging? "Firelion, laat me even naar haar kijken." hoorde ze een jongere kater zeggen, was dat niet...Maskpaw? De med.cat apprentice? Maar waarom zou die hier zijn ? Was er echt iets aan de hand met Silverleaf? Angst overnam haar hart, en haar ogen stonden wanhopig. "Er is geen enkele reden om Midgetstripe te verdenken, deze sporen zijn duidelijk gemaakt door een vos en als je ook een beetje de lucht in zou ademen, dan zou je ook merken dat de geur van de vos aanwezig is." Vertelde hij de kater. "Rust zacht in Starclan, Silverleaf." Zei hij en keerde zich toen om naar een van de katers. Wat ? Was Silverleaf dood? Haar oudere zus ? Die ze nog maar pas kende! '' nee ...Silverleaf, alsjeblieft dit kan niet waar zijn! jamerde ze luid , en begon ritmisch te snikken. ''MAMAA!! NEE!'' riep een plotse gedaante droevig. Dat was toch een van silvers kittens? En ja , wat zou er met hun gebeuren? ''Mama!! Ik heb je nodig wij hebben je nodig ik, Rockkit, Skykit!'' Hij likte aan de oren van zijn moeder en begroef zijn snuit in het zachte vacht van zijn moeder en hij snikte: ''Mama! Wordt alsjeblieft wakker.'' Zelf moest ze nog harder wenen van dat zicht. Niets is erger dan een kitten die zijn moeder verliert. ''Mama, ik zal je missen maar ik weet dat je zult jagen in Starclan en dat je voor altijd in mijn hartje blijft.'' fluisterde hij zacht. '' dat is waar, ze zal naar jullie kijken, jullie bewaken, en jullie troosten, ze zal naar jullie kijken via de Starclan'' suste ze de kitten. 'Wacht' mompelde de kater genaamd Midgetstripe. Wat was er nu weer? 'Ach ik vind dat jullie het moeten weten. Vlak voor Silver stierf mompelde ze nog de zin: vaarwel wereld,vaarwel Firelion, Skykit, Rockkit en Pantherkit, ik ben trots op jullie, jullie zullen de beste warriors worden die de ThunderClan ooit heeft gekend' zei hij rustig. Ze schudde wild haar witte vacht en richte haar op de menigte katten. '' ik moet ook iets ... eh bekend maken...ik ben Silverleaf's zus , soort van verloren zus'' snikte ze nog steeds, terwijl ze nu naar het doodde lichaam staarde. Maar er kwam nog een kitten van Silverleaf bij, fijn kon dit nog erger? Ze hoorde de kitten van allle dingen schreeuwen, en wende haar dan tot Firelion. '' ik zal je helpen met die vos te dooden'' maar Firelion was al weg. Dus volgde ze hem , maar wende nog 1 blik op Silverleaf. '' rust zacht mijn zus , je hebt het verdient'' murmelde ze . En stapte dan achter Firelion aan. Ze staarde blind naar fire die de vos beet nam , en doodde. '' ga je mee Silverleaf begraven? '' vroeg ze bitter aan hem.
( ja Gummybeertje en ik hebben het besproken! )

Stil trippelde de zwarte poes langs een paar struiken, er was al de hele dag iets mis, dat voelde ze gewoon. Ze versloomde haar pas en snoof de lucht een keer op, niks. Met licht opgeheven poot ging ze zitten, het leek net of elk wezen in het woud zich stil hield, maar waarom? Rustig en op haar hoede liep Darkvoice verder. Ze voelde zich ongemakkelijk worden en liep poot voor poot door. Ze hief haar kop toen ze stemmen hoorde. Snel begonnen haar zintuigen te werken. Ze hoorde Firelion, kittens en nog een paar katten, het waren er veel. Darkvoice snoof de lucht op en rook Silverleaf en... Bloed! Ze keek verschrikt naar de plaats waar ze de geluiden hoorde. De stemmen stierven weg en ze rende naar de plaats. Silverleaf lag op de grond met bloed op haar vacht. Tranen rezen op in haar ogen. Ze liep dichterbij en ging bij haar vriendin liggen. Ze rook vos aan de vacht van Silverleaf, dit mocht niet zo gebeurd zijn. "Nee, Silverleaf..." Jammerde ze. Ze duwde haar snuit in de vacht van de zilveren poes. Jammerend begon ze de vacht van Silverleaf te wassen, zo zou ze er wel nog mooi uit zien en niet vol bloed en vossengeuren. "Silverleaf, dit mocht niet gebeurd zijn." Jammerde ze verder terwijl ze de vacht van de poes had gewassen. "Zo, nu ben je weer mooi, zoals altijd." Ze probeerde zichzelf moed in te spreken maar het lukte niet. Ze begroef haar snuit in Silverleaf's vacht en sloot haar ogen. Langzaam begon ze iets te murmelen, hopend dat Silverleaf nog toekeek. Het klonk als een lied. Langzaam viel ze in slaap, met haar neus in de vacht van Silverleaf. Alles wat ze net zong, meende ze. Hopelijk had Silverleaf het begrepen, hopelijk deed ze het ook. Ze wilde niet alleen achterblijven, ze wilde wat ze net zong. Eeuwige vriendschap, tot haar dood erop volgde. Dan zouden ze weer herenigd zijn. Rustig sliep de zwarte poes langs de dode Silverleaf. Maar voor haar was het haar beste vriendin en niet zomaar een dode kat. Ze zou altijd tegen haar blijven spreken.

De vos stormde op hem af. Hij maakte zich klaar voor zijn reis naar de starclan. Tot hij zich bedacht. Als hij weg ging, wie moest dan voor de kits zorgen? Hij ging recht voor de vos staan. Die had dit niet verwacht. Hij liet zichzelf zakken. Onder zich werd de aarde omgewoeld. Toen de vos vlak voor hem was keek hij hem recht in de ogen. Deze waren ijzig blauw. Hij gromde net als het beest. Toen sprong hij. Al zijn woede legde hij in de sprong. In volle snelheid sprong hij over de vos. Deze bleef verbaast staan. Te laat begreep hij dat hij in de val was gelokt. Hij draaide zich om. Maar het was al te laat. Fire sprong op hem. Ommidelijk zette hij zijn nagels in de vos z'n rug. Vastbesloten niet meer los te laten. Woedend gromde hij. Plotseling deed de vos iets totaal onverwachts. Hij zakte door zijn poten, om gelijk daarna weer op te springen. Fire die hier niet op voorbereid was vloog van het beest af. Met een luide plof lande hij op de grond. Vastbesloten zich niet over te geven stond hij weer op. Hij wou bewijzen dat hij echt om Silverleaf gaf. Langzaam begon rondjes om de vos heen te lopen. Af en toe met zijn klauwen naar de vos uithalend. Plotseling sprong hij. Hard knalde hij tegen de vos zijn zei aan. Het beest viel om. Samen met de vos rolde hi ver de grond. Uiteindelijk kwam hij bovenop de vos te liggen. Hij sloeg zijn nagels in de vos zijn buik. WRAAK! het woord bleef maar door zijn hoofd spoken. Wraak was het enige wat hij nu wou. Langzaam reet hij de vos zijn buik open. Net zoals hij eerder deze dag bij Midget had gedaan. Nog steeds had hij daar spijt van. Hij concentreerde zich weer op de vos. Een zonnestraal scheen op hun. Het verlichtte zijn gouden vacht. Hij schitterde in de zon. Even genoot hij van de warmte. Een klein briesje speelde met zijn vacht. Gelukzallig sloot hij even zjn ogen. Met een ruk opende hij ze weer. Hij moest op de vos blijven letten. En dat deed hij dan ook. Hij versmalde zijn ogen. De vos was bezig zijn buik te bewerken. Dat ging zomaar niet! Woedend ging hij door. Plottseling schopte het beest hem hard in zijn buik. Geschrokken hapte hij naar lucht. Opnieuw schopte de vos. Dit keer was het een voltreffer. Hi vloog weg. Met een klap lande hij op zijn buik. Versuft keek hij op. De vos was akelig dichtbij gekomen. Geschrokken draaide hij weg. Weer hij een halve seconde geleden nog had gelegen klapte de kaken van de vos op elkaar. Een beetje verbaasd keek het beest om zich heen. Ondertussen was hij opgestaan. Dit keer koos hij voor een ander soort aanval. De vos stond vlakbij een bosje. Heel steel sloop hij er naar toe. Zo goed mogelijk takjes ontwijkend. Die zouden hem namelijk kunnen veraden. Maar hoe goed hij ook zijn best deed een takje kon hij niet ontwijken. KRAK! ommidelijk hield hij op met bewegen. Doodstil bleef hij liggen. Gelukkig de vos had niks gemerkt. Langzaam ging hij door. Na een paar minuten, die wel een eeuw leken te duren stond hij achter de vos. Woedend sprong hij uit de bosjes. Ondertussen een zin schreeuwend. "Your life ends well." Door deze onverwachte aanval lukte het hem de vos te verassen. Het beest keek verbaasd om zich heen. Hij legde alweer al zijn woede in de sprong. Keihard knalde hij tegen het beest aan. Die ommidelijk omviel. Het was hem gelukt! Hij stond boven op het beest. Maar die gaf zich niet zo een, twee, drie over. Hij voelde hoe nagels zijn buik bewerkte. Boos gromde hij. Woedend beet hij in de vos zijn poot. Wat hij vergat was dat hij de vos kans gaf om op te staan. Fijn! dacht hij. Hij liet los en greep in plaats van de vos z'n poot de staart van het beest. Naast zich hoorde hij het oranje monster kermen van de pijn. Hij ging door. Langzaam reed hij met zijn tanden langs de vos zijn staart. Naast zich hoorde hij gekrijs van woede. Plotseling schoot er een pijnscheut door zijn lijf. Warm bloed begon te stromen. De vos had hem in zijn zij weten te bijten. Dat ging zomaar niet. Nu was het echt menens. Hij siste " Dat was niet slim lelijk beest, I would murder you for now and forever." als antwoord werdt er hard in zijn poot gebeten. Hij kreunde luid. Hij maakte zich klaar voor een gevecht op leven en dood. Hij opende zijn bek voor de genade slag. Met enorme vaart beet hij in de nek van de vos. Hij voelde bloed dat over zijn tanden stromen. Steeds dieper drong hij in de vos zijn keel. Hij voelde iets hard. De botten van het beest. Met al zijn krachten beet hij door. Onder zijn tanden voelde hij botten verbrijzelen. Niets kon hem meer tegen houden. Dit beest moest dood. Na een paar seconde verslapte het lichaam onder hem. Hij had gewonen. Hij had wraak kunnen nemen. Plotseling begonen zijn iegen wonden weer pijn te doen. Hij merkte niet dat een witte poes stond toe te kijken. Tot de poes iets zei. '' ga je mee Silverleaf begraven? '' Hij knikte weer verdrietig worden. Het vechten met de vos had heerlijk gevoeld. Alsof hij iets kon doen voor Silver. Maar no nam verdriet weer de overhand. Net zoals de poes antwoorddde hij bitter: " Goed, laten we haar gaan begraven. Hij zuchtte. Tranen vulde zijn ogen. Toen ze het hadden over Silverleaf. Langzaam liep hij weer terug. Hij zag hoe Darkvoice bij Silver lag. Vreemd dacht hij bij zichzelf. Erg vreemd, vroeger hadden ze altijd ruzie gemaakt over hem. Voor zover hij wist. De poes murmelde iets. Met moeite kon hij het verstaan.

"This was not what I wanted
This was not what was
You have left the world
Still too early
Do not leave me
Even if it was it not us
We kept each other again Liking
If real girlfriends
But now I'm only
Stay with me
Continue to support me
Look down on me
Keep talking to me
Do not leave me"

Ontroerd luisterde hij. Nogmaals zuchtte hij diep. Het begon hem te duizelen. Zeker door zijn wonden. Langzaam werd het zwart voor zijn ogen. Hij kreunde nog een keer. Toen viel hij op zei. Met een doffe klap lande hij.