Alleen..

Onderwerp: Re: Alleen.. vr 10 sep 2010 - 20:02

Dewstream keek naar Dapplekit. Wat zou ze zelf graag kittens willen! Van die kleine speelse pluisbolletjes.. Dat zou geweldig zijn. Voorwaarde echter, als ze maar een partner vond! Dat zou nooit lukken. Niemand zou haar leuk vinden; ze zeurde teveel en deed soms zomaar gemeen. Eigenlijk had ze een wispelturig karaktertje. En ja, daar moest je maar mee kunnen leven. Zijn oogjes hielden de hare vast, als om te testen of ze de waarheid sprak. Moonfur vulde haar uitleg nog aan. ’Zoals je al doorhad is Crookedstar niet onze leider. Dat is Bluestar, wij zijn van de Thunderclan. En zoals Dewstream al zei; we gaan je niet vermoorden. Want anders hadden we je inderdaad net zo goed kunnen laten verdrinken. Het enige wat we gaan doen is je proberen terug te krijgen naar de overkant en, indien nodig, naar je camp.' Dewstream moest glimlachen; ze legde het goed uit. 'Ja, Bluestar leidt ons. We kunnen je misschien wel terugbrengen, maar dan overtreden we de warrior code, dus we hebben jou getuigenis wel een beetje nodig.' Ze zei het op een speelse toon; kits waren nog speels. En de onschuld bleek ook wel uit Dapplekits volgende woorden. Wat kon die kit praten! 'Thunderclan? O, ja! Dat lag aan de andere kant!' Hij was gewoon vergeten welke clan er tegenover hem lag.. Dat was best ernstig. Hij was dan nog wel jong, maar oké. Nu Dapplekit wat op zijn gemak was keek hij uitgebreid om zich heen. Je belandde ook niet altijd op ander territorium. Dewstream keek naar Moonfur. 'Brengen we hem nu terug, of drogen we eerst wat op?'

Onderwerp: Re: Alleen.. vr 10 sep 2010 - 20:17

Moonfur keek vanuit haar ooghoeken naar Dewstream, ze glimlachte. Misschien was het omdat ze de kitten zo schattig vond. 'Ja, Bluestar leidt ons. We kunnen je misschien wel terugbrengen, maar dan overtreden we de warrior code, dus we hebben jou getuigenis wel een beetje nodig,' legde Dewstream uit. Moonfur knikte instemmend. Wel was de toon in Dewstream haar stem niet zo serieus als Moonfur verwacht had, eerder een beetje speels. Moonfur kneep haar ogen tot spleetjes toen ze de reactie hoorde van Dapplekit toen hij erachter kwam op welk gebied hij nu beland was. 'Thunderclan? O, ja! Dat lag aan de andere kant!' Wist deze kitten niet eens de clans uit zijn hoofd? Dat was toch wel iets dat je als kitten moest weten, of niet soms? Nou, zij wist het al toen ze kitten was. De Elders hadden het haar verteld, toen ze een keertje bij ze aankwam kloppen voor een verhaaltje.
'Brengen we hem nu terug, of drogen we eerst wat op?' hoorde ze de stem van Dewstream zeggen op een vragende toon. Langzaam draaide Moonfur haar hoofd en ontmoette ze de geel/oranje ogen van de grijze Warrior. Ze dacht eventjes na. Als ze zouden opdrogen zou het toch geen nut hebben; ze moesten het water per slot van rekening toch weer in. Ze hapte een keer naar adem, om vervolgens met tegenzin haar conclusie vast te leggen. ‘Ik denk dat we hem beter nu terug kunnen brengen. Zo is er minder kans dat iemand erachter komt. En we worden toch weer nat…’ stelde ze met gebroken stem voor. Maar toen schoot haar iets te binnen. ’Maar misschien kunnen we een plekje zoeken waar we niet hoeven te zwemmen… Een plek met wat stenen of zo, om overheen te springen,’ voegde ze snel aan haar eerdere woorden toe. Ze strekte nog een laatste keer haar poten, maar ging niet zitten. Als de andere met haar voorstel akkoord gingen, kon ze beter blijven staan.

Onderwerp: Re: Alleen.. za 11 sep 2010 - 15:44

De andere warrior naast haar keek haar na haar vraag even aan. Dewstream ontmoette haar grijze ogen met haar eigen geel/oranje ogen. Met tegenzin leek ze aan haar conclusie te beginnen. 'Ik denk dat we hem beter nu terug kunnen brengen. Zo is er minder kans dat iemand erachter komt. En we worden toch weer nat..' Haar stem brak. Dewstream vroeg zich af waarom. Had ze zo'n hekel aan water? Of was het iets anders? 'Maar misschien kunnen we een plekje zoeken, waar we niet hoeven te zwemmen.' Snel kwam het achter haar eerdere woorden aan. Dewstream knikte instemmend. 'Ja, hoe zouden we Dapplekit anders naar de overkant moeten krijgen, hij is vast een beetje te zwaar voor deze stroming.' Moonfur strekte haar poten, maar bleef staan. Dewstream ging ook staan, en rekte zich even uit. Daarna liep ze naar de kitten. 'Dapplekit, kom je mee? Je gaat naar huis.' Dewstream voelde even een steek van nieuwsgierigheid, ze zouden naar Riverclanterritorium gaan! Het had haar verbaasd dat de kit niet wist waar hij beland was. De clans.. die had zij als kit al geweten. Dat was basisonderdeel van de opvoeding. Misschien had hij iets met zijn ouders, een probleem of iets dergelijks? Als ze maar niet te ver hoefden, het Riverclanterritorium op.. Het was per slot van rekening gevaarlijk.

Onderwerp: Re: Alleen.. za 11 sep 2010 - 15:56

'Ja, Bluestar leidt ons. We kunnen je wel terugbrengen, maar dan overtreden we de warrior code. We hebben dus een beetje jouw getuigenis nodig.' Dapplekit moest lachen, deels om de toon in haar stem, deels omdat hij zichzelf al voor Crookedstar zag zitten. Ja, ze brachten me terug, ik was in de rivier gevallen.. Dat gaf een grappig beeld! Beide katten keken echter verbaasd toen hij toegaf niet meer te weten wat er tegenover Riverclan lag. Was dat een probleem? Hij had vier broers en zusjes, een vader die weggelopen was, een nepvader en een moeder die het druk had met deputy zijn. Natuurlijk hield hij van haar, maar ja, het avontuur lonkte toch zo als verveling kwam.. Dewstream praatte nu tegen Moonfur. Of ze hem nu meteen al weg zouden brengen. Dappelkit rekte zich even uit, zijn staartje strekte achter zich uit. Moonfur had hem gered, terwijl ze niet van zwemmen hield. Dapplekit kreeg nog meer ontzag voor de katten die blijkbaar minder zwommen dan die van zijn clan. 'Ik weet een plekje!' Vrolijk huppelde hij voor de poezen uit, en wees een plaats aan waar het bijna totaal droog was door een ophoping van stenen. 'Hier liggen stenen, en het water sijpelt er tussendoor.' Dapplekit wist misschien niet veel van andere clans, maar van zijn eigen wereldje wist hij meer dan genoeg. Toch durfde hij niet helemaal voorop, de poezen gaven hem toch een veilig gevoel.

Onderwerp: Re: Alleen.. zo 12 sep 2010 - 12:35

Dewstream knikte instemmend op het voorstel van Moonfur. Ze voelde een kleine trots in zich opwellen. Het was tijden geleden dat ze weer eens met een goed idee was opgekomen. Eigenlijk omdat ze niet meer zoveel op avontuur was gegaan, haar leven was rustig en saai geworden. ’Ja, hoe zouden we Dapplekit anders naar de overkant moeten krijgen, hij is vast een beetje te zwaar voor deze stroming,’ merkte Dewstream op. Moonfur knikte droogjes en liet een glimlach haar gezicht sieren. De grijze poes ging ook staan en rekte zich even uit om vervolgens naar de kitten de lopen. Moonfur bleef op haar plek staan en keek een beetje zoekend om zich heen, in de hoop een goed oversteek plekje te vinden. ’Dapplekit, kom je mee? Je gaat naar huis.’ Hoorde ze Dewstream achter zich zeggen. Ze trok eventjes een gezicht toen ze geen goede plek kon vinden. Maar haar gevoel zat tussen nieuwsgierigheid en teleurgesteld in. Natuurlijk was ze teleurgesteld dat ze geen goede plek wist te vinden, maar ze ging naar Riverclan territorium… Haar verlangen om er eens een keertje voet op te zetten zou worden vervuld. Ze hapte een keer naar adem en keek over haar schouder naar de andere twee katten. De woorden van Dapplekit kwamen als een soort van verlossing. ’Ik weet een plekje!’ Vrolijk huppelde het katertje voor de poezen uit. Rustig volgde Moonfur hem met haar ogen tot hij stilstond. Hij wees naar een plaats waar een paar stenen opgehoopt waren waardoor het bijna totaal droog was. ’Hier liggen stenen, en het water sijpelt er tussendoor,’ legde de kitten uit. Moonfur knikte. Ze liep naar hem toe en ging naast hem staan en keek naar de stenen. Het zag er veilig uit, maar ze wist dat dit schijn kon zijn: de stenen konden glibberig zijn door het mos en water dat erop had kunnen kopen. Ze hapte een keer diep naar adem. ’Ik ga wel voorop,’ zei ze in een adem. Ze liep naar de rand toe. ’Dapplekit, kom jij maar achter mij. Dan gaat Dewstream achter jou, dat lijkt me de veiligste opstelling,’ zei ze met vaste stem. Zonder op een reactie te wachten op haar woorden sprong ze sierlijk op de eerste steen. Een goed gevoel kwam in haar op toen ze voelde dat deze droog was. Snel sprong ze op de tweede, opnieuw ging het goed. Maar bij de derde liet de rivier weer merken dat hij niet onderschat wou worden. Zo sierlijk als normaal sprong ze erop. Ze voelde hoe haar poot op het gladde mos weg gleed. Snel trok ze haar nagels uit. Ze sneden door het mos heen en kraste in de steen. Het leek een eeuwigheid te duren voordat haar achterpoten ook op de steen waren. Haar poot werd al weer nat van het water, maar zodra haar achterpoten de steen ook raakte tilde ze hem snel op en zette ze hem stevig neer. Ze slaakte opgelucht een zucht, alles ging nog goed… Ze keek over haar schouder hoe de andere het deden. Ze wachtte tot het gat tussen hun was gevuld voordat ze verder ging.

Onderwerp: Re: Alleen.. zo 12 sep 2010 - 14:12

Moonfur reageerde droogjes en met een glimlach op Dewstream's opmerking over Dapplekit. Dewstream keek om zich heen, er moest toch ergens een plaats te vinden zijn waar ze over konden steken? Moonfur keek ook rond. Dewstream voelde een steek van teleurstelling toen ze geen oversteekplaats zag. Hoe moesten ze dan goed aankomen? Haar verlangen om poot op de andere kant te zetten was groter dan ooit, en de kans dichterbij dan ze ooit had durven dromen. Als ze maar een oversteekplaats konden vinden! Plotseling kwam Dapplekit naar voren. De kleine kater huppelde vrolijk voor hen uit. 'Ik weet een plekje!' Dewstream glimlachte om zijn enthousiasme. Ze volgde hem vrolijk. 'Hier liggen stenen, het water sijpelt er tussendoor,' vertelde Dapplekit. Zijn kennis over eigen territorium was duidelijk beter dan over andere clans. De stenen zagen er droog en veilig uit. Dewstream keek er even goed naar; het mos dat erop zat zag er glibberig en verraderlijk uit. Moonfur nam het woord en de leiding. 'Ik ga wel voorop. Dapplekit, kom maar achter mij, en Dewstream gaat achter jou, dat lijkt me de veiligste opstelling.' Dewstream glimlachte toen haar vriendin en nu teamleidster op de eerste steen sprong. Er gebeurde niets. Ze sprong op de tweede, en Dewstream wachtte tot zij ook op de stenen kon. Bij de derde gleed Moonfur opeens weg. Dewstream raakte bijna in paniek, maar kon niets doen. Het leek wel een eeuwigheid, maar Moonfur bleef veilig en wel op de steen. Moonfur wachtte even op hen. Dewstream wilde snel naar de overkant, de kit stond niet al te stevig. Zelf gleed ze niet weg, maar het water en het mos maakten het haar moeilijk.

Onderwerp: Re: Alleen.. zo 12 sep 2010 - 14:22

Dapplekit begreep de opmerking over hem en de stroming niet zo goed, en besloot hem te negeren. De twee poezen hadden om zich heen gekeken, maar hadden het oversteekplaatsje niet kunnen vinden. Dat maakte Dapplekit wel trots; hij wist iets. Moonfur nam de leiding. 'Ik ga voorop. Dapplekit, kom achter mij, en Dewstream gaat achter jou. Dat lijkt me het veiligst.' Dapplekit knikte, ze had gelijk. Moonfur sprong op de stenen. De eerste ging goed. Zodra ze naar de tweede steen sprong, volgde Dapplekit met een slik. Het water onder hem kolkte misschien niet zo als verderop, maar toch genoeg om hem een visioen van een bijzonder akelige dood te geven. Hij kneep zijn ogen even dicht, maar deed ze snel weer open toen de tweede steen glibberig aanvoelde. Dewstream kwam achter hem. Voor hem gleed Moonfur opeens bijna weg. Dapplekit hield zijn adem in en keek hoe de Warrior zich weer terug hees op de steen. Dapplekit wachtte tot zij stevig stond voor hij op de steen achter haar klom. Dewstream kwam vlak achter hem. Moonfur had even gewacht tot het gat tussen hen gedicht was. Dapplekit keek nog eens naar het water. Zijn maag keerde bijna om toen hij zich de bijna fatale momenten herbeleefde. Het water had om hem heen gekolkt, onverbiddelijk, bijna hongerig. Dapplekit huiverde even, scheurde zijn blik van de herinnering los en richtte hem op de overkant. Ze zouden aankomen, samen. Starclan waakte over alle katten.

Onderwerp: Re: Alleen.. zo 12 sep 2010 - 14:50

Moonfur zag hoe de katten haar volgde. Dapplekit leek een beetje bang te zijn, maar dat verbaasde haar ook niet. Zelf voelde ze ook een steek van angst; maar ze zou zich niet laten kennen. Dewstream leek echter geen problemen te hebben. Moonfur knikte eventjes snel naar beide katten, als teken dat ze verder ging. Met een sierlijk boogje, zoals altijd, sprong ze op de volgende steen. Deze keer had ze zich voorbereid op het glibberige mos. Ze had haar nagels al uitgetrokken en haakte ze vast aan het mos. Behendig sprong ze van steen naar steen. Ze begon er steeds handiger in te worden. Wel gleden haar achterpoten bijna iedere keer weg als ze zich afzette. Ze hapte dan iedere keer weer opnieuw naar adem, maar uiteindelijk ging het wel goed. Behalve bij de laatste steen. Vol zelfvertrouwen stond ze erop. Ze was een kleine sprong van de overkant verwijderd. Bedankt Starclan, dacht ze zachtjes bij zichzelf. Jammer genoeg had ze te vroeg gejuicht. Ze zette zich al met haar voorpoten af en voelde hoe haar achterpoten weer een beetje naar achtergleden. Maar deze keer gleden ze eerder naar achter dan normaal. Voor ze er erg in had voelde ze hoe de sterke stroming aan haar achterpoten rukte. Geschrokken hapte ze naar adem. Ze wist nog net op tijd haar voorpoten weer op de steen te zetten, maar buik kwam hard op de steen terecht. Waardoor alle lucht uit haar longen werd geperst. De stroming rukte hard aan haar poten. Instinctief hield ze haar nagels in het mos geklemd, maar ze voelde hoe ze over het ruwe oppervlak van de steen krasten en hoe haar grip verminderde. Wanhopig hapte ze naar adem, in de hoop haar longen te vullen met lucht. Haar achterpoten voelde een tijdje als verdoofd. Maar zodra haar longen weer een beetje gevuld waren met lucht begon ze te trappen. Ze ontblootte haar tanden en deed haar uiterste best. Toen ging alles heel snel. De grip die verdween, het stroming dat haar lichaam met zich meetrok. En haar harde wanhopige kreet die weg zonk in het water. Ze wist af en toe boven te komen met haar hoofd en weer te happen naar adem. Haar longen pijnlijk vullend met lucht. Tevergeefs probeerde ze tegen de stroming in te zwemmen, maar het duurde echter niet lang of ze was al gedesoriënteerd. Toen waren daar die kaken, die haar nekvel tussen zich klemde. Van wie wist ze niet, maar ze zou vooreeuwig bij die kat in het krijt staan.

- Zorg ik wel voor wat spanning. Meh, het mag Dewstream zijn of zo. Maar we kunnen ook iemand zoeken van Riverclan, Warrior of zo. Die opzoek was naar Dapplekit of zo, kijk maar wat jullie willen (; –

Onderwerp: Re: Alleen.. zo 12 sep 2010 - 15:04

Duskpelt had niet zoveel te doen gehad vandaag. Ze had gejaagd, de prooistapel aangevuld, gegeten.. Ze had zelfs naar de wolken gekeken en zich verveeld. Nu liep ze rond, doelloos. Plotseling vulde een onbekende geur haar neusgaten. Dapplekit? Wat deed die kit buiten het kamp? Duskpelt voelde een steek van ongerustheid. Als hem wat overkwam.. Snel volgde ze de geur, die eindigde bij de waterkant. Ze voelde paniek in zich opwellen. Kom, Duskpelt, zoek hem! Ze sprak zichzelf streng toe, om de paniek de kop in te drukken. Vertwijfeld liep ze langs de waterkant, haar ogen gefixeerd op het water. Zelfs als ze een lijkje vond.. Dan wist ze zeker dat hij niet op de bodem van de rivier lag. Duskpelt liet haar ogen wat dwalen, en keek naar het stenen bruggetje. Haar blik gleed weer verder, en meteen weer terug. Wat? Wacht eens even! Er liepen drie katten. Twee warriors, een duidelijk een kitten. Het leek Dapplekit wel.. Ze waren bijna aan de overkant. Duskpelt rende naar hen toe, maar hapte naar adem toen de voorste poes weggleed. Een paniekigere kreet was het laatste wat ze hoorde voor de poes het water in gleed. Duskpelt was altijd bezorgd om anderen, klaar om wie dan ook te helpen. Dus aarzelde ze geen seconde, rende naar de waterkant en dook zonder omhaal het water in. Die poes zou gered worden, hoe dan ook. Het water maakte haar zicht even troebel, maar al snel had ze de poes in de gaten. Haar sterke kaken sloten zich om het nekvel, de greep was stevig. Duskpelt zwom terug naar de kant en hees haar 'vangst' erop. Bezorgd keek ze in het gezicht van de poes. 'Gaat het?'

-lol Smile

ik was al van plan om te gaan reageren als jullie op riverclanterritory zouden komen-

Onderwerp: Re: Alleen.. di 14 sep 2010 - 17:06

Moonfur voelde hoe ze uit het water werd gehesen. Ze bleef eventjes liggen. Ze ademde niet en haar hartslag was zwakjes, maar hij was er nog. En het belangrijkste; zij was er nog. Ze wou zich bewegen, maar haar lichaam weigerde. Het was zwart en donker… Koud. De angst bekroop haar. Kom op… Je bent nog niet dood! dacht ze bij zichzelf. Bij die gedachte begon alles weer in werking te treden. Eerst voelde ze haar natte vacht aan zich vast kleven, vervolgens het water in haar ogen prikken. Ze begon weer adem te halen, maar gelijk toen ze een keek diep in ademde begon ze hevig te hoesten. Ze hoestte wel meer dan twee monden water uit. ’Gaat het?’ vroeg een bezorgde stem haar. Langzaam opende ze haar ogen. Het beeld was eerst wazig, maar naarmate haar ogen er weer aan gewend waren een functie te moeten verrichten zag ze weer wat. Haar blik bleef vasthangen op een poes die ze nog nooit eerder gezien had. Blijkbaar haar redder. Met moeite krabbelde ze overeind. Ze kuchte nog een beetje na en keek toen met een zwakke glimlach naar de poes. Die was ook nat. Ze moest het water in zijn gedoken om haar te kunnen redden. ’Met mij gaat het prima,’ antwoordde ze schor. Een gedachte schoot haar te binnen. Dapplekit en Dewstream… Met een ruk draaide ze haar hoofd, wat enige pijn deed. Ze keek over haar schouder naar de twee. Beiden stonden nog veilig op een steen. Ze slaakte een zucht. Het was wel duidelijk dat de twee nu wel goed zouden oppassen en niet haar voorbeeld zouden volgen. Ze richtte zich weer tot haar redder. Respectvol boog ze haar kop. ’Ik ben je eeuwig dankbaar… Als er ooit iets is dat ik voor je terug kan doen…’ Ze hoef haar kop weer op en ontmoette de ogen van de poes. Haar reuk zintuigen waren nog niet helemaal terug gekeerd, maar wel zodanig dat ze de Riverclangeur van de poes kon ruiken. Vanaf dit moment realiseerde ze zich dat die geur haar altijd aan dit moment zou blijven herinneren.

- Wat zijn jullie gemeen, nu voel ik me een spammerd D:
En nu heb ik ook nog een minipost ;-; –

Onderwerp: Re: Alleen.. di 14 sep 2010 - 18:09

Duskpelt keek bezorgd naar de poes voor haar. Haar vacht plakte aan haar lijf, en ze leek nog niet bij bewustzijn. Duskpelt was bezorgd, maar besloot nog even te wachten. Het zou geen zin hebben aan haar te schudden of wat dan ook; dan kreeg ze misschien nog wel een hersenschudding erbij.. Dat konden ze niet hebben. De poes deed haar ogen open. Duskpelt voelde een briesje door haar koude, natte vacht waaien, maar het kon haar niets schelen. De poes was veilig. 'Met mij gaat het prima,' antwoordde ze. Haar stem was wat schor. 'Weet je het zeker? Je ziet er nogal rillerig uit..' Duskpelts ogen stonden vreselijk bezorgd. De poes rook naar Thunderclan, net als degene die nog op de steen stond. De andere was overduidelijk Dapplekit. 'Ik kwam Dapplekit zoeken, en toen zag ik je vallen.. Ik besloot achter je aan te springen. Ik hoop dat je niets tegen Riverclankatten hebt..' Duskpelt glimlachte vriendelijk. Plotseling draaide de poes met een ruk haar hoofd om naar de anderen. 'Ze zijn veilig hoor,' stelde Duskpelt haar gerust. 'Anders red ik ze wel. Kom maar hoor! Ik doe jullie niets!' riep ze naar de andere katten. Zou Dapplekit haar wel herkennen? Zeker haar geur toch wel? De poes sprak, en Duskpelt keek op van haar woorden. Geen haat? 'Ik ben je eeuwig dankbaar.. Als er ooit iets is dat ik voor je kan doen..' Duskpelt's ogen ontmoetten die van de Thunderclanpoes. Duskpelt wist even niets te zeggen. 'Ik zal het je wel zeggen als ik iets nodig heb.. Bedankt.' Duskpelt stond versteld. Vanuit haar ogen sprak bewondering voor de poes. Ze verachtte haar niet eens. Ze nam de vreemde geur in zich op; deze geur zou ze nooit vergeten. 'Ik ben Duskpelt,' stelde ze zich toen maar voor.

- Sorry ;D Zou het grappig zijn om jou dienst aan mij met Melting Ice samen te laten vallen? Dan vraag ik of jij weet waar de gestolen kits zijn Very Happy

Nou ja, ik weet niet ;D -

Onderwerp: Re: Alleen.. di 14 sep 2010 - 18:18

Dewstream hapte naar adem toen Moonfur weggleed van de stenen. Zelf sloeg ze haar nagels in de stenen. Moest ze achter haar aan? Ze kon wel zwemmen. Maar dan zou Dapplekit alleen staan. De angst kreeg haar in zijn greep. Moonfur hapte naar adem, dreef van hen weg. De stroming was wel degelijk verraderlijk. Dewstream keek even voor zich, als om zich te verzekeren dat Dapplekit nog voor haar stond. Dewstream maakte zich op voor de sprong, toen iets haar onderbrak. Uit haar ooghoek zag ze beweging. In een automatisme keek Dewstream om. Een Riverclanpoes! De poes kwam snel dichterbij, rennend. Dewstream keek bijna met open mond toe hoe ze meteen in het water plonsde. Die had zeker al vaker gezwommen. Dewstream zag de poes onder water verdwijnen. Even later kwam de warrior weer boven. Dewstream merkte dat ze haar adem ingehouden had terwijl ze een poging had gedaan door het woelende water heen te kijken. De warrior kwam weer boven met Moonfur in een stevige greep. Ze hees Moonfur op de kant. 'Gaat het?' Kon ze zacht horen. Moonfur reageerde eerst niet. 'Met mij gaat het prima,' mauwde Moonfur, haar stem klonk schor. Moonfurs hoofd draaide plotseling naar Dapplekit en Dewstream toe. Dewstream knikte haar toe. De vreemde warrior riep hen wat toe. 'Kom maar hoor!' Dewstream volgde Dapplekit over de stenen, en klom op de kant. Het gras onder haar poten voelde als een verlossing. De andere woorden van de poezen gingen bijna verloren in haar gedachten, maar Moonfur was de poes dankbaar, en die beloofde haar iets te laten weten. Dewstream gaf er niet zoveel om. Als haar vriendin maar veilig was. Snel rende ze naar Moonfur toe en likte haar kop een beetje. 'Moonfur.. Het gaat toch wel met je hé? Ik schrok me een ongeluk..' De vreemde kat zei haar naam. 'Ik ben Duskpelt.' 'Ik ben Dewstream,' stelde Dewstream zich voor. 'Bedankt voor het redden van mijn vriendin.'

Onderwerp: Re: Alleen.. di 14 sep 2010 - 18:30

Dapplekit liep braaf achter Moonfur over de stenen, naar de overkant. De stenen waren glad, maar daar kon de kit wel tegen. Zijn nagels waren gemeen scherp. Moonfur leek ook weinig problemen te hebben met de oversteek, en de poes achter hem deed het ook goed. Dapplekit keek uit om weer op eigen territorium te zijn. Van het ene op het andere moment was de grijze poes voor hem verdwenen. Dapplekit knipperde met zijn ogen, waar was ze naartoe? Zijn aandacht werd naar het water getrokken, en hij zag Moonfur afgevoerd worden door het water. Angst sloeg om zijn hart. Hij kon niets doen.. hij was te zwak.. Zijn hoofdje draaide, keek naar Dewstream. Ook zij stond versteld van angst. Hij zag haar knipperen met haar ogen, ze leek te willen springen.. Maar stopte al haar pogingen opeens. Dapplekit volgde verward haar blik door zijn nek naar de andere kant te draaien. Er kwam een Riverclanwarrior aangerend.. Hij kende die vacht.. Die ogen.. Duskpelt! Zijn hart maakte een sprongetje. Het was nog niet verloren!
Duskpelt had Moonfur zo de kant opgetrokken. Dapplekit was trots op zijn clangenoot, en liep naar de overkant, zo snel als veilig was. Dewstream volgde. De twee poezen wisselden woorden van dank uit. 'Duskpelt!' mauwde Dapplekit blij. Zodra hij poot op de kant zette, sprong Dewstream hem voorbij, en rende naar Moonfur. 'Moonfur.. Het gaat toch wel met je hé? Ik schrok me een ongeluk.' Dapplekit liep ook naar zijn redster toe. 'Duskpelt,' fluisterde hij. 'Ze heeft me gered uit de rivier. Doe haar alsjeblieft niets..' Dapplekit liep tot vlak naast Moonfur, en gaf haar een kopje. Dewstream stelde zich voor aan Duskpelt, die hetzelfde deed. 'Ik hoef me niet meer voor te stellen, hé,' lachte Dapplekit. Als alles maar goed kwam.

Onderwerp: Re: Alleen.. di 14 sep 2010 - 18:49

’Weet je het zeker? Je ziet er nogal rillerig uit…’ Met een onderdrukte glimlach knikte Moonfur. Haar keel was nogal schor omdat ze zoveel water had uitgehoest, dus praten vond ze wat minder fijn nu. ’Ik kwam Dapplekit zoeken, en toen zag ik je vallen… Ik besloot achter je aan te springen. Ik hoop dat je niet tegen Riverclankatten hebt…’ glimlachte de poes vriendelijk. ’Ze zijn veilig hoor,’ stelde ze Moonfur gerust toen ze een blik op de andere twee katten wierp. ’Anders red ik ze wel. Kom maar hoor! Ik doe jullie niets!’ Moonfur onderdrukte een lach, ze nam zich voor om zo min mogelijk geluiden te maken in verband met haar keelpijn. Natuurlijk zou hij later wegtrekken, maar hoe minder ze ermee deed, hoe beter. Het duurde echter eventjes voordat de poes reageerde op Moonfur haar dankbaarheid. ’Ik zal het je wel zeggen als ik iets nodig heb… Bedankt.’ Moonfur hapte een keer naar adem. Ze hoorde Dapplekits stemmetje iets schreeuwen en voelde een lik op haar kop en keek een beetje verbaasd naar de dader van dit gebaar. ’Moonfur… Het gaat toch wel met je hé? Ik schrok me een ongeluk…’ Het was Dewstream. Ze trok haar mondhoeken omhoog en gaf Dewstream een snel kopje. ’Het gaat goed… Sorry dat ik je zo heb later schrikken,’ bracht ze zachtjes uit. Ze zocht eventjes naar Dapplekit, maar die kwam veilig op haar aflopen. Hij fluisterde iets, maar haar gehoor liet het afweten, duidelijk zat er nog wat water in. ’’Ze heeft me gered uit de rivier. Doe haar alsjeblieft niets…’ Hij bleef vlak bij haar staan en gaf haar een kopje. Een warm gevoel bekroop de Warrior bij dit gebaar. ’Ik ben Duskpelt,’ stelde haar redster zich voor. Moonfur keek op en knikte. ’Ik ben Dewstream,’ stelde Dewstream zich voor. ’Bedankt voor het redden van mijn vriendin,’ bedankte de grijze poes Duskpelt nog. ’Ik hoef me niet meer voor te stellen, hé?’ lachte Dapplekit. Moonfur liet een klein grinnikgeluidje ontsnappen en richtte zich toen weer op Duskpelt. ’Ik ben Moonfur, aangenaam.’

- Maar Moonfur weet ook niets van de kits in Melting Ice D:?
En flutpost ~ –

Onderwerp: Re: Alleen.. di 14 sep 2010 - 19:07

Alles veranderde van rustig naar rumoerig. Dapplekit en de vreemde poes kwamen aangerend. De grijze poes ging direct naar de vreemde poes. 'Moonfur.. Het gaat toch wel met je hé? Ik schrok me een ongeluk..' De woorden waren bijna vertederend. Dapplekit kwam naar Duskpelt toegerend. 'Ze heeft me gered uit de rivier. Doe haar alsjeblieft niets..' Duskpelt schudde haar hoofd. 'Natuurlijk niet, Dapple.' stelde ze hem gerust. De poes antwoordde de andere poes. 'Het gaat goed.. Sorry dat ik je zo heb laten schrikken,' mauwde ze. Haar stem klonk nog steeds schor en ver weg. Het water had haar geen goed gedaan. Duskpelt hield juist van zwemmen, had er totaal geen last meer van. Dat was maar hoe je opgroeide dan, besloot Duskpelt. Dapplekit gaf de poes een kopje. Duskpelt moest glimlachen. Ze gaven veel om haar. De grijze poes stelde zich het eerst voor. 'Ik ben Dewstream. Bedankt voor het redden van mijn vriendin.' Duskpelt boog haar hoofd en drukte haar neus even tegen die van Dewstream. 'Graag gedaan. Ik laat niet graag katten verdrinken.' Dapplekit kreeg een grijns op zijn gezicht. 'Ik hoef me niet meer voor te stellen, hé?' Duskpelt schudde lachend haar hoofd. 'Ik ben Moonfur, aangenaam,' mauwde de laatse poes. Duskpelt knikte haar ook toe. 'Denk je dat je sterk genoeg bent om te staan? We zullen je of naar het kamp moeten brengen, of naar Thunderclanterritorium.' Duskpelt keek even om zich heen. 'Ik heb net nog gejaagd. Blijf even liggen.' Snel liep ze weg. Eigenlijk moest ze voor de clan jagen.. Maar ze had meer dan één muis gevangen, en nog een paar vissen. Dat was genoeg voor vandaag, dus kon ze wel een muisje aan de bijna verdronken kat geven. Ze groef de muis op. 'Hier, daar knap je van op.' Moonfur moest er weer bovenop komen; dat stelde Duskpelt gerust, en ze kon niet veilig terug zolang ze wankel was.

-Nee, maar dat weet Duskpelt niet Smile

ik wilde even wat bedenken ^^ -

Onderwerp: Re: Alleen.. do 23 sep 2010 - 16:47

Dewstream keek glimlachend naar de redder van Moonfur, en naar Dapplekit die de poes, Duskpelt, blijkbaar wel kende. Wat eigenlijk niet zo gek was. 'Denk je dat je sterk genoeg bent om op te staan?' Dewstream antwoordde voor Moonfur. 'Ja, ik denk dat we het wel halen. Nu ze op vreemd territorium was, wist ze niet wat ze moest, maar misschien moesten ze maar weggaan. Crookedstar zou hier niet blij mee zijn, hun geur kon maar beter zo snel mogelijk slijten. Dat was alleen mogelijk als ze weggingen. Dewstream keek nog even naar Dapplekit. 'Dappere kitten, Dapplekit, het ga je goed hoor.' Lachend likte ze hem over zijn neusje, keek toen snel naar Duskpelt. Die deed gelukkig niets om haar tegen te houden. Daarna boog ze haar kop voor Duskpelt. 'We moesten maar eens gaan, en jou niet in gevaar brengen..' mauwde ze onzeker. Als Moonfur maar echt verder kon zo.. Maar ze keek al wat wakkerder, wat vrolijker ook. 'Moonfur, wil je gaan?' vroeg Dewstream toch maar aan haar vriendin. Stel dat ze het nog niet aankon?

Onderwerp: Re: Alleen.. do 23 sep 2010 - 20:29

Er was een piep in de oren van Moonfur gekomen, waardoor ze alles maar half hoorde. De arme poes deed hard haar best alles mee te krijgen, maar het ging haar te snel. ’…Naar het kamp moeten brengen, of naar Thunderclanterritorium.’ Waren de enige woorden die ze uit Duskpelt haar mond hoorde komen. Woest schudde ze nog een keer haar hoofd, geërgerd aan het feit dat ze alles niet goed meekreeg. Gelukkig dat ze de laatste zin wel half meekreeg. Ze wou net haar bek open trekken, maar Dewstream was haar voor. ’Ja, ik denk dat we het wel halen.’ Instemmend knikte Moonfur. ’Ik heb net nog -’ En toen overheerste het oorverdovende geluid van die hoge piep weer. Verward keek Moonfur hoe Duskpelt weg liep. Met moeite ging de Warrior wat steviger op haar poten staan, dat zou haar vast doen opknappen. Ze wierp eventjes een vluchtige blik op Dewstream en Dapplekit. Haar blik bleef hangen bij het kleine katertje. Ze had nu vast een nogal beschamende indruk op hem gemaakt… Niet instaat om zichzelf te kunnen redden doormiddel van zwemmen. ’Hier, daar kanp je van op,’ trok Duskpelt haar uit de gedachten. Met een ruk keek ze op en zag ze hoe de Riverclan poes een muis voor haar neer legde. Weifelend keek Moonfur ernaar. Het was een vriendelijk gebaar, maar tegen de Warriorcode. Zo zwak was ze nou weer niet, ze had een betere reden nodig om hem te breken… Maar eigenlijk had ze hem toch al gebroken door hier voet op te zetten? Maar dat was om Dapplekit, een kitten, te helpen. Uiteindelijk schudde ze met een hartelijke grijns haar kop en schoof ze de muis zelfverzekerd terug richting Duskpelt. ’Dit behoort toe aan de katten aan jouw clan en niet aan mij.’ Ze zag hoe Dewstream Dapplekit een likje over zijn neus gaf en hem iets zegde, maar het ontging haar wat. ’We moesten maar eens gaan, en jou niet in gevaar brengen…’ miauwde de grijze poes onzeker terwijl ze haar kop boog voor Duskpelt. Moonfur knikte opnieuw instemmend. Snel trippelde ze eventjes naar Dapplekit en drukte ze haar neus zachtjes tussen zijn oren. ’Mag het lot ons gegund zijn en we elkaar weer zien… In de toekomst.’ Ze hief haar kop op en keek naar Dewstream. ’Moonfur, wil je gaan?’ vroeg deze. Zelfverzekerd knikte Moonfur en maakte ze al aanstalten om naar de oversteekplaats te lopen. ’Hoe eerder we terug zijn in het kamp, hoe beter.’ Rustig trippelde ze naar de oversteekplaats, ze bleef ervoor staan. Ze wierp nog een laatste blik op de Riverclankatten. ’Duizendmaal dank voor je hulp, Duskpelt,’ sprak ze nog voordat ze op een steen sprong. Gelijk zakte al haar moed haar in de poten toen ze er eenmaal opstond… Dadelijk zou ze weer wegglijden… Nee. Dat zou niet gebeuren. Van je fouten kun je leren, en ik heb van de mijne geleerd, sprak ze zichzelf moed in. Ze had die wijze woorden zelfs gezegd aan haar Apprentice, dus moest ze zichzelf er ook aan houden. Met hervonden moed ging ze verder met haar oversteek naar het Riverclan territorium.

Onderwerp: Re: Alleen.. vr 24 sep 2010 - 19:57

Duskpelt keek hoe Dewstream Dapplekit gedag zei, en mauwde naar Moonfur, of ze sterk genoeg was. Moonfur weigerde de muis met een glimlach. Sterke poes. 'Dit behoort toe aan de katten aan jouw clan en niet aan mij.' Duskpelt boog haar kop in respect. 'Ik zal het aan hen geven.' Dewstream boog haar kop naar Duskpelt, en Duskpelt deed hetzelfde voor haar. Daarna liep Moonfur naar haar toe. 'Mag het lot ons gegund zijn en we elkaar weer zien.. In de toekomst.' Duskpelt knikte, en antwoordde met dezelfde zekerheid. 'Moge Starclan ons gunstig gezind zijn, dappere poes, want jou opnieuw ontmoeten zou een plezier zijn.' Dewstream werd een beetje zenuwachtig, maar dat was misschien wel te begrijpen. 'We moesten maar eens gaan, en jou niet in gevaar brengen,'mauwde ze. Moonfur trippelde achter haar aan, en sprong na een laatste blik op de Riverclankatten op de steen.'Duizendmaal dank voor je hulp, Duskpelt.' Moonfur keek haar nog even aan. Duskpelt knikte, niet in staat verder nog iets te zeggen. Duskpelt keek toe, op de een of andere manier zeker dat Moonfur zonder fouten de overkant zou halen. Met haar staart om haar poten, Dapplekit naast zich, en haar blik op haar nieuwe 'vriendinnen', zat Duskpelt op het Riverclanterritorium. Ze wist dat ze hen ooit tegen zou komen, dat ze hen ooit weer mocht begroetten.. Maar een gathering duurde nog zo lang. Tegen die tijd waren ze al heel wat ervaringen en meningen rijker. Duskpelt hoopte dat haar net ontstane bond met Moonfur dat soort dingen zou overleven, maar Moonfur leek een trouwe poes. Dapplekit was hen ook dankbaar, voor het redden. En Dewstream was Duskpelt ook dankbaar, had ze gezegd.. Duskpelt keek de katten na tot ze uit het zicht verdwenen, keek toen omhoog naar Starclan, en prevelde;'Moge onze wegen nogmaals kruisen..'

Onderwerp: Re: Alleen.. vr 24 sep 2010 - 20:04

Dewstream keek bezorgd naar Moonfur, maar die leek sterk genoeg om verder te gaan. Ze weigerde Duskpelts muis. 'Dit behoort toe aan de katten aan jouw clan en niet aan mij,'mauwde Moonfur. Dewstream was blij dat Duskpelt haar erkende, en haar kop voor haar boog. Daarna liep Moonfur naar Duskpelt toe. 'Mag het lot ons gegund zijn en we elkaar weer zien.. in de toekomst.' Duskpelt antwoordde, ook zeker van het lot. 'Moge Starclan ons gunstig gezind zijn, dappere poes, want jou opnieuw ontmoeten zou een plezier zijn.' Dewstream keek naar Duskpelt, en daarna naar Dapplekit, en mauwde;'Ik hoop dat Starclan ons het zal gunnen elkaar weer te zien.' Ze zei het vanuit de grond van haar hart. Deze katten, waren niet bevooroordeeld en klaar geweest haar vriendin Moonfur te redden. Voor haar sprong Moonfur op de stenen, en Dewstream keek even of ze stevig stond voor ze zelf de sprong waagde. Nog één keer keek ze achterom, naar Dapplekit en Duskpelt, naar de kit en de warrior, naar de Riverclankater en poes.. Naar de dapperen, de verbodenen, de vrienden voor het leven.. Dewstream zag Duskpelt rustig zitten, hen nakijkend. Haar blik stond op oneindig. Dewstream keek weer voor zich. Ze vervolgde haar weg naar Thunderclan verzekerd en gerustgesteld. Toch voelde het alsof ze wat achterliet. Zou ze het ooit weer vinden? Misschien als ze de kit en de warrior weer ontmoette.. Haar poten voelden vaste grond, ze hees zichzelf op de kant. Het gras wuifde zachtjes om haar heen, maar Dewstream keek naar de overkant van de rivier, zocht daarna Moonfur met haar blik en keek vervolgens naar de glinsterende sterrenhemel. 'May we meet again..'

Onderwerp: Re: Alleen.. vr 24 sep 2010 - 20:11

Dapplekit zat naar het tafereeltje voor hem te kijken. Moonfur sloeg een prooi van Duskpelt af, wat Dapplekit bewonderend gadesloeg. Duskpelt leek het niet erg te vinden. Dewstream liep naar Duskpelt toe, en boog haar kop. Duskpelt deed hetzelfde. Daarna kwam Dewstream naar hem toe, en mauwde zachtjes;'Dappere kitten, Dapplekit, het ga je goed hoor.' Waarna ze zijn neus likte. Dapplekit glom van trots. Een warrior bejegende hem zelden met zulke lovende woorden. Moonfur kwam ook naar hem toe, drukte zijn neus zachtjes tussen zijn oren. 'Moge het lot ons weer gegund zijn elkaar te zien.. in de toekomst.' Dapplekit knikte, en mauwde een antwoord. 'Ja, ik zal Starclan elke nacht vragen of ze ons gunstig gezind willen zijn.. Ik wil jullie graag terugzien!' Dapplekit keek blij naar de twee poezen, en wenste dat het echt zo kon. De Warriorcode zou hem het toch niet verbieden zijn vriendinnen te zien? Dapplekit keek toe hoe de twee poezen op de stenen sprongen en hun weg naar huis vervolgden. Even keek hij naar Duskpelt, en probeerde haar waardige en rustige houding te kopiëren. Het lukte hem niet helemaal, maar zijn staartje krulde om hem heen, en zijn glimmende oogjes volgden de poezen tot aan de overkant. Duskpelt naast hem keek omhoog naar Starclan en prevelde iets. Dapplekit herinnerde zich zijn belofte, keek ook naar boven en mauwde zacht;'Starclan, alsjeblieft..'

Onderwerp: Re: Alleen..