Alleen..

Het was een vroege, nazomerende ochtend. De zon scheen zachtjes vanachter enkele wolken neer op het gras en het water, dat glinsterde onder de aanraking van de stralen. Dewstream zuchtte terwijl ze tussen de grassprietjes zat, staart om haar poten, ogen gefixeerd op het glimmen van het dauw. Wat was dat toch een prachtig gezicht. Iets wat elke kat minstens een keer in het leven gezien zou moeten hebben. Zilverpels was bijna helemaal vervaagd onder het kleuren van de hemel. Dewstream zat vlak aan de waterkant, ze kon haar waterspiegelbeeld zien. Langzaam draaide ze haar kop en keek naar het wateroppervlak. Er zat een grijze kat tegenover haar, met goudgele ogen. Het water rimpelde haar, alsof ze er niet helemaal was, gedeeltelijk wel en gedeeltelijk niet. Dat was eigenlijk wel waarheid, verzuchtte Dewstream zachtjes. Haar fysieke verschijning, daar was niets mis mee.. maar innerlijk? Ze lag constant met zichzelf overhoop, niet wetend wat ze wilde. Kon ze nu maar makkelijk vrienden maken, gewoon hoi zeggen en dan zien wat er kwam. Maar daar was ze te verlegen voor, en om dat te verbergen deed ze soms gemeen en vals tegen clangenoten. Had ze zichzelf maar in de hand.. Nu zat ze alleen aan de waterkant, denken over zichzelf, proberend een antwoord te achterhalen voor al haar fouten en gebreken. Zou ze ooit vrienden of liefde vinden? Dewstream zou al blij zijn als ze een leerling kreeg, maar ze was niet zo'n goede warrior. Ook nog niet zolang. De wolken trokken zich niets aan van de poes; in hun ogen was ze slechts een korreltje zand. Dewstream moest haar lot zelf bepalen, zelf zorgen dat alles goed kwam.. De strijd van het overleven zat tussen je oren. Je kon pas overleven als je in jezelf geloofde. Dewstream wilde zo graag erkenning krijgen van katten, ze wilde zo graag verliefd worden. Haar zus Honeyfeather had het getroffen; ze was knap, had een partner, een leerling.. Ze was dan ook veel beter in van alles en nog wat dan Dewstream. Dewstream onderbrak haar negatieve gedachten, en staarde even gedachtenloos in het water voor haar. Een windvlaag blies haar spiegelbeeld uiteen. Ze moest met een schone lei beginnen, misschien was dat ze oplossing? Dewstream besloot dat ze vandaag een aardige kat zou zijn, lief en zo perfect mogelijk. Terwijl ze haar gedachten zat te ordenen, kwam een andere kat dichterbij, maar ze was zo in gedachten verzonken dat ze die niet hoorde komen...

'Hoi, wat brengt jou hier?' Dewstream schrok op uit haar gedachten. Razendsnel draaide ze zich om. Wat gaat jou dat aan! was het eerste dat in haar op kwam.. Wacht, nee! Ze maande zichzelf tot overdenken. Ze moest vandaag aardig zijn, aardig en de betere kant van zichzelf laten zien. 'Hallo,' begroette Dewstream de andere kat vriendelijk. Voor ze de volgende vraag beantwoorde, nam ze de kat even in zich op. Een poes, van Thunderclan gelukkig, met strepen en een lichtgrijze vacht. Dewstream had haar wel eens gezien, maar wist niet meer wat haar naam was. Een vlindertje fladderde bij haar in het rond, ging op een bloem zitten en vloog weer op. Net als zijzelf, de eeuwige zoektocht naar innerlijke vrede.. Niet afdwalen! 'Ik had vanochtend enorme behoefte aan een wandelingetje,' antwoordde Dewstream. 'Ik houd ervan om naar het dauwbespikkelde gras te kijken, en naar de zon.. Dat geeft me rust.' Even zweeg ze. Het zou wel handig zijn om naar de naam van de kat te vragen. 'Hoe ben jij hier verzeild geraakt? En, als je het niet erg vind, zou ik je naam mogen vragen? Ik ben Dewstream, aangenaam.' Dewstream keek de andere poes geïnteresseerd aan. Iemand die tegen haar praatte, en nog niet van andere roddelaars had gehoord dat ze gemeen was, vals. Dewstream nam zich voor minder af te dwalen, zich op haar gesprekspartner te concentreren. Het leek haar een aardige poes.

- Dankje :3! Nou, ik vind de jouwe heel goed hoor! Mij lukt het meestal maar een of twee keer om zo'n lange te schrijven :3) -

De andere poes gaf rustig antwoord. 'Een vraag tegelijk alsjeblieft,' antwoordde ze gniffelend. Toen gaf ze antwoord op Dewstream's vragen. Dewstream luisterde geïnteresseerd en bleef naar de poes kijken. Ondertussen sloeg ze de informatie op en verwerkte het. ’Nou, ik wou gewoon eventjes mijn poten strekken zonder er echt inspanning voor te moeten doen, zoals jagen of zo. Vandaar dat mijn Apprentice ook niet bij me is. Waarom ik naar de zonnenrotsen ging… Nou, als de zon eenmaal een tijdje op de stenen heeft geschenen zijn ze heerlijk warm.' Daar had ze helemaal gelijk in. Dewstream knikte instemmend; de zon warmde de stenen altijd heerlijk op, trouwens, nu het over de zon ging.. Dewstream voelde de zon op haar grijze (helemaal goed ) vacht, warmend, strelend, zoekend.. De poes liet niets merken, dat ze roddels gehoord had of wat dan ook. Dat maakte Dewstream blij, er was tenminste iemand met wie ze kon praten. 'Mijn naam is Moonfur, aangenaam kennis te maken Dewstream,' sprak Moonfur. Wat praatte ze eigenlijk zachtjes. Moonfur likte zichzelf even. Dewstream haalde haar pootje over haar kop in een spiegelreflex. 'Je hebt inderdaad wel gelijk,' onderbrak Moonfur haar nutteloze gedachtegang. 'Het bekijken van de met dauwbedekte bladeren en de zon heeft inderdaad een rustgevend effect.' Dewstream glimlachte. 'Dat weet ik, Moonfur. Mijn moeder vertelde altijd dat ze me daarom Dewkit genoemd had. Als ik hier zit moet ik altijd weer aan haar denken.. Ze hield van dagdromen, net als ik,' vertelde Dewstream zachtjes. Moonfur stelde haar op een vreemde manier op haar gemak, net zoals haar zusje kon. Honeyfeather. Dat was een volmaakte kat, in Dewstreams ogen. Stop! maande ze zichzelf. Hoe vaak had ze wel niet over Honeyfeather zitten zeuren? Het werd eerder tijd om een voorbeeld aan haar te nemen. Ze besloot het gesprek een andere kant op te sturen, de eerste die in haar op kwam van de recentelijk verwerkte informatie. 'Dus, je hebt al een apprentice? Dat is leuk! Wie is het? Kun je er wat over vertellen? Ik heb nog geen apprentice toegewezen gekregen..' ratelde Dewstream, vergetend dat ze niet zoveel vragen achter elkaar zou moeten stellen.

- Graag gedaan :3 Het is leuk om met jou te schrijven nu heb ik plenty of information om wat van te schrijven! Dewstream is grijs ja, had ik jou kleur ook goed? Het was een beetje gokken vanaf de ava xD. Ja, ik ga veel oefenen Dat is leuk -

Moonfur leek even medelijden te hebben met Dewstream, over haar moeder. Dewstream besloot niet verder op het onderwerp in te gaan, dat zou weinig zin hebben. Misschien later.. De zon was achter een paar wolken vandaan gekomen, en wierp een briljanten glans op het landschap. Net zoals het ijs tussen de twee poezen gebroken was. Moonfur leek even gedesoriënteerd door al Dewstreams vragen, maar ze bezat gelukkig de mogelijkheid ze allemaal te verwerken en te beantwoorden. Dewstream luisterde geïnteresseerd. 'Ik heb het geluk de mentor te mogen zijn van Graypaw. Hij is een ijverige leerling, maar soms een beetje te enthousiast, als je begrijpt wat ik bedoel.' Haar ogen twinkelden van trots voor haar leerling. Dewstream glimlachte bijna onmerkbaar. 'Ja, ik ken hem. Het is een vrolijke kater. Ik geloof dat hij best wel een goede warrior gaat worden!' mauwde ze overtuigd. Moonfur was zelf helemaal geen slechte warrior. Ze schrok even op toen Moonfur zachtjes haar neus tegen haar flank duwde en zei; 'Je bent nog jong, dat zie ik gewoon, maar ik weet dat de tijd om mentor te worden voor jou spoedig zal komen.' Dewstream voelde een vlammetje van hoop en geluk diep in haar hart opflakkeren. Had dat daar altijd al gezeten? Respectvol boog ze haar kop voor de warrior, duwde haar neus zachtjes terug in haar pels en mompelde. 'Bedankt voor de vriendelijke woorden, Moonfur, ik ben je dankbaar en ik hoop dat je gelijk hebt. Graypaw heeft geluk met zo'n wijze mentor als jij.' De poezen zaten tegenover elkaar, Moonfur keek naar Riverclan territorium. Dewstream had zelf nog nooit een poot op ander gebied gezet, dat had ze nooit gewild. Dewstream wilde niet slechter te boek staan dan ze blijkbaar al deed. 'Dat lijkt zo ver weg, hé?' vroeg ze aan Moonfur. 'Terwijl onze wereld eigenlijk maar zo klein is.' Riverclankatten waren heel anders dan Thunderclankatten, had ze wel gemerkt op de Gathering. Ze hadden een andere mentaliteit dan Thunderclan.. Dat was vreemd geweest. Dewstream had gelukkig geen ruzie met ze gekregen. Over de rivier lag een andere wereld, zo dichtbij. Dewstream schudde de gedachte van zich af; dit was niet echt goed clankatten gedrag.

- Ja, dat probeer ik ook Anders is het zo moeilijk :3. Dat met de mensen en bezorgdheid heb ik ook wel eens. Dan wil je ze helpen en worden ze een beetje chagerijnig. Verhaaltjes schrijven is leuk, maar bij mij, als ik serieus zelf ga verzinnen, komt er altijd iets heel onserieus uit, een soort comedy, of net een gedicht.. Nou ja, het blijft enorm leerzaam! Ik heb een schrijfcursus gevolgd, dat is ook heel leerzaam! Mijn post is ook weinig inspirerend xD, maar de jouwe is goed hoor! -

Er verscheen een vrij serieuze blik op het gezicht van haar metgezel. Dewstream voelde haar eigen trekken corresponderen met dat aanzien. 'Soms vraag ik me af waarom er eigenlijk clans zijn..' begon Moonfur, en Dewstream knikte slechts toen ze eindigde met haar relaas. Even overdacht ze de woorden, wat een waarheid zat daarin. Het water weerspiegelde haar nog steeds, soms gestoord door windvlagen. Moonfur keek vreemd, net alsof ze iets verklapt had.. Alsof ze een geheim verteld had. En tegenover een geheim stond nog een geheim. 'De katten verschillen zoveel, maar dat komt door de verdeling van de clans.. Éen grote clan zou waarschijnlijk op elkaar geleken hebben.. Ik vraag me hetzelfde af, het is zo verwarrend.. Net of we al eeuwen en eeuwen in een leugen of een foutje leven..' Nu was het Dewstreams buurt om te zwijgen. Dit had ze manen voor zich gehouden, het was haar geheim, haar gedachtengang.. Andere katten, vooral degene die haar al haatten, zouden dat niet als iets positiefs opgevat hebben. Wachtend op Moonfurs reactie keek ze naar de overkant, wat leek die te lokken. Toch zou het onverstandig zijn in tijden waarin de verhoudingen gespannen waren de grens te overschrijden. Riverclankatten liepen niet zo vaak patrouille daar, het zou wel kunnen.. Maar het was moreel duidelijk verkeerd. Aarzelend draaide Dewstream haar kop weer naar Moonfur. Straks verloor ze haar enige vriendin! Hoewel.. was het wel een vriendin als ze haar hierom zou verstoten? De zenuwen gierden bijna door het kattenlijf, maar uiterlijk leek ze bijna onbewogen. Dat leer je wel als je van kits af aan gepest wordt..

-eeepp! mijn ook -

Moonfur reageerde niet afkeurend, niet vreemd of vals. Dewstream voelde de opluchting door zich heen stromen als de rivier waar ze voor zat, als de onzichtbare grens tussen twee territoria. Dewstream keek naar de overkant, het beeld op haar netvlies brandend. Al zou ze er waarschijnlijk nooit komen, toch wilde ze zich het beeld kunnen herinneren. Het gaf iets.. iets geruststellends, alsof haar wereld niet alleen uit het camp bestond en de paar katten die haar haatten. Plotseling bewoog Moonfur, maar stokte in de beweging. Moonfur zuchtte even. Dewstream slikte, wat zou ze gaan zeggen. 'Er zit waarheid in je woorden, dat kan niemand ontkennen. En verschil hoort bij het leven, misschien zijn er daarom clans. We.. het is beter om, vooral in deze tijden, om hier te blijven..' Ze klonk erg teleurgesteld. Dewstream knikte langzaam, hoewel haar antwoord even teleurgesteld klonk als de ondertoon uit Moonfurs stem. 'Ja, je hebt zeker gelijk. Het zou idioot zijn om het wankele evenwicht tussen de clans te verstoren alleen omdat we naar de overkant willen..' Iets verbodens klonk eigenlijk veel zoeter. Maar Dewstream kneep haar ogen even dicht en schudde met haar kop. Als ze hier ooit geliefd wilde worden, zou ze niet moeten oversteken. En was dat niet haar liefste wens?

- O.o lange post schrijven is best moeilijk.. -

Vandaag was het een perfecte dag geweest. Dapplekit was al wat ouder dan een paar weekjes, en hij mocht alleen door het kamp dwalen. Hij had een warrior gesmeekt om mee te mogen, maar was achtergebleven. De warrior had zijn afwezigheid niet doorgehad, en was verder gegaan met zijn strooptocht. Dapplekit was afgedwaald naar de rivier, hij was altijd al benieuwd geweest naar het water. Hij wist heel goed dat het de grens was tussen Riverclan en Thunderclan, maar de rivier was toch van Riverclan? In ieder geval, zo gebeurde het dat hij aan de waterkant zat, en naar het water staarde. Het water stroomde niet zo snel, het kabbelde rustig voort. Dapplekit zag zo al vette vissen voorbij zwemmen. Het water glinsterde verleidelijk op het oppervlak. Was het nu niet mooi om te gaan zwemmen? Het weer was goed, het water rustig.. De stroming kon toch niet zo sterk zijn? Kittens kunnen nu eenmaal overmoedig zijn, de mannelijke helemaal. Zo gebeurde het dat Dapplekit voorzichtig om zich heen kijkend naar de rivier afklom en zachtjes in het water plonsde. Aan de zijkanten was het water rustig, en het peddelende gangetje van de kitten hielp hem goed op weg. Dapplekit besloot het midden van de rivier te proberen, en peddelde doorweekt naar het midden van de stroom. Eenmaal daar merkte Dapplekit dat de stroom aan hem rukte, hem mee sleurde. De kleine pootjes trappelden, maar het had geen nut. In de omgeving was geen kat te bekennen. Dapplekit voelde woeste angst opborrelen. Plotseling zag hij twee silhouetten.. kattensilhouetten! 'Help! Help!' gilde Dapplekit angstig. Hij was de kant van Riverclan helemaal kwijt..

Dewstream zag Moonfurs oren draaien. Zelf meende ze ook iets te horen.. van de overkant. De geuren waren onduidelijk. Haar verlangen naar de 'andere kant' werd bijna ondragelijk.. Dewstream zat gespannen op de grond, wierp even een blik op Moonfur. Die keek zenuwachtig. Dewstream staarde gespannen naar de overkant, misschien zou ze een Riverclankat zien.. Ze verdrong het verlangen snel, maar het bleef zeuren op de achtergrond. Toen was dat geluid er weer, zacht maar duidelijk. 'Help! Help!' was te horen, wanhopig en angstig. Dewstream wist niet waar het vandaan kwam, tot ze naar het water keek. Een kit! Het arme katertje spartelde tegen de stroom, maar was niet sterk genoeg. Dewstream voelde zich verstijven. Wat moest ze hiermee? Allerlei gedachten raasden door haar hoofd, toen Moonfur zonder aarzelen bewoog en het water in sprong. Dewstream voelde zich bang, maar toch zelfverzekerd. Moonfur zwom naar de kit toe, maar haar eerste reddingspoging mislukte. Dewstream kon goed zwemmen, dus bande ze alle gedachten uit haar hoofd en rende naar de rand. In een vloeiende beweging sprong ze het water in, om Moonfur te helpen. Die had de kit ondertussen bij zijn nekvel vastgegrepen. Dewstream haastte zich naar haar toe. De kit keek doodsbang, en bleef spartelen. 'Rustig maar, wij helpen je het water uit..' stelde Dewstream hem gerust. Daarna bleef ze dicht bij hem zwemmen, hem veilig tussen haar en Moonfur inhoudend. De kant naderde snel. Dewstream klom er als eerste op. 'Geef je de kit even aan?' Ze maakte zich klaar om de kit over te nemen van Moonfur. Dewstream keek even waar Moonfur was. Toen keek ze weer terug naar de kit. 'Ik ben Dewstream en dit is Moonfur,' begon ze.

Water.. Te veel water.. Zijn spartelen werd zwakker, zijn ademhaling jachtiger. Dapplekit worstelde om te overleven. Een woelige maalstroom draaide om hem heen, de stroming was onverbiddelijk. Het beeld werd vaag, de kit verzwakte. Zijn pootjes hingen bijna stil, waardoor er een nieuwe adrealinestoot door zijn lijfje gejaagd werd. Hij gaf niet zomaar op, maar.. Het was te zwaar.. Éen van de katten sprong, zwom naar hem toe. Dapplekit ging even kopje onder, maar voelde toen dat hij bij zijn nekvel gepakt werd. Vlak daarna kwam er een andere poes. 'Rustig maar, wij helpen je het water uit..' zei ze kordaat. Dapplekit stopte met spartelen, te moe om door te gaan. De ene poes drukte hem een beetje tegen de andere, en samen zwommen ze naar de kant. Dapplekit keek met grote ogen naar zijn redders. 'Geef je de kit even aan?' Hij werd overgegeven terwijl beide katten de kant opklommen. Zijn ogen stonden wijdopen, leken nog groter doordat zijn vacht tegen zijn kopje plakte. De twee Thunderclankatten keken haar aan. 'Ik ben Dewstream, en dit is Moonfur,' mauwde ze. 'I.. ik ben Dapplekit.' Dapplekit keek vol ontzag naar de poezen, die sterker en groter waren dan hij. Ooit wilde hij ook zo sterk worden, dat moest, dat nam hij zich voor. Hij rilde even; het water had hem zo koud gemaakt.

Moonfur klemde het nekvel van de kitten tussen haar kaken alsof haar leven ervan afhing. Ze hoorde het geluid van een plons, ze gokte erop dat het Dewstream was. Ze hoorde Dewstreams stem en zag haar, na lang wanhopig met haar ogen te hebben gezocht, daadwerkelijk ook. ’Rustig maar, wij helpen je het water uit…’ zei ze in een poging de kitten te kalmeren. Ook al wist Moonfur dat het voor de kitten bedoeld was; zelf werd ze er ook rustiger door. Dewstream leek een goede zwemster te zijn, misschien dat er daarom stream in haar naam zat. Rustig liet Moonfur de grip op de kitten verzwakken totdat zijn nekvel werd bevrijd uit haar strakke grip op zijn nekvel. Dewstream bleef veilig bij hem zwemmen, zodat hij tussen haar en Moonfur zelf bleef. Met zijn drieën zwommen ze naar de kant, die in Moonfur als een soort van bevrijding leek.
Dewstream was de eerste die erop klom. ’Geef je de kit even aan?’ Moonfur knikte en pakte de kitten opnieuw vast bij zijn nekvel. Terwijl ze nogal onhandig op de kant klom overhandigde ze de kitten aan Dewstream. Toen Moonfur eindelijk met haar beide poten stevig op de grond stond schudde de water een beetje uit haar vacht. Ze huiverde nauwelijks hoorbaar, als er een ding was dat ze haatte was het zwemmen. Rustig ging ze naast Dewstream zitten. Ze draaide haar hoofd en ontmoette de ogen van de Warrior. Ze keken elkaar slechts maar een paar seconden aan, want Dewstream wendde haar blik alweer af om naar de kitten te kunnen kijken. Moonfur volgde haar voorbeeld. ’Ik ben Dewstream en dit is Moonfur,’ stelde ze zichzelf en Moonfur voor. Moonfur gaf een klein knikje richting de kitten. ’I… Ik ben Dapplekit,’ stamelde de kleine kitten, genaamd Dapplekit. Er ontglipte Moonfur een zacht soort grinnik geluidje. De blik vol bewondering van de kitten was vleiend, maar ook best grappig en schattig. Ze hapte een keer naar adem en vulde zo pijnlijk haar longen. ’Aangenaam Dapplekit,’ begon ze zachtjes op een ietwat moederlijke toon. ’Hoe ben je in die rivier terecht gekomen en nog een dringendere vraag; waar kom je eigenlijk vandaan?’ vroeg ze vervolgens nog steeds zo zacht als eerst. Ze bekeek Dapplekit eventjes. Ze schatte hem nog vrij jong. Ze vond het knap dat hij voor een redelijk lange tijd boven wist te blijven; de stroming was verraderlijk. Ook zij dacht dat het een rustige zou zijn, maar hij trok best hard. Ze sloeg haar staart keurig om haar poten, rechtte haar rug en stak haar borst een beetje naar voren. Afwachtend keek ze het kleine katertje aan.

- Sorry voor mijn late post, moest naar de harmonie.
Kuch, Kuch. Ik wil niet zeuren of zo maar:

Citaat :

De kit keek doodsbang, en bleef spartelen.
Samen zwommen ze naar de kant. Dewstream klom er als eerste op. 'Geef je de kit even aan?' Ze pakte de kit van Moonfur over, die zelf op de kant klom. Het katertje huiverde en zijn ogen stonden groot van schrik. Moonfur kwam naast haar zitten, en Dewstream keek haar even aan.

Dit is powerplay/godmode als ik het goed zie. Alleen ik of Dapplekit mogen bepalen wat onze katten doen (;. Dus ik moet bepalen of dat Moonfur naast Dewstream gaat zitten bijvoorbeeld en Dapplekit of dat zijn kitten huivert. Maar voor één keertje maakt het vast niks uit denk ik (dah rulez en overtredingen en zo…), en het gebeurt iedereen wel eens een keertje (; –

'Aangenaam Dapplekit,' mauwde de kat die Moonfur heette bezorgd. 'Hoe ben je in de rivier terecht gekomen en nog een dringerende vraag, waar kom je eigenlijk vandaan?' Daarna keek ze hem even aan, rechtte haar rug en leek nog groter dan ze voor een kit al was. 'I-ik mocht mee met een warrior, en toen ben ik de andere kant opgelopen omdat ik naar de rivier wilde kijken. En alle Riverclankatten kunnen zo goed zwemmen, dat wil ik ook kunnen. Het water leek zo rustig, ik probeerde te zwemmen.. Maar het water sleurde me mee..' De kit huiverde nog een beetje van de kou. Hij wist niet precies meer hoe lang hij in het koude water gelegen had. Zijn ogen werden nog groter toen hij besefte dat deze katten niet van Riverclan waren; anders hadden ze het hem niet hoeven vragen. 'Wie zijn jullie? Is Crookedstar jullie leider niet?' De kit kon er met zijn verstand niet helemaal bij dat er andere clans waren, hij zag ze immers nooit. En de poezen waren zo groot. Dapplekit probeerde vergeefs zijn natte vacht wat uit te schudden, om groter te lijken en om het warmer te krijgen. Hij had best lang haar voor een kat met een kortharige poes als moeder. Sommigen vonden dat hem dat er vreselijk schattig uit liet zien. 'Bedankt voor het redden..' fluisterde hij, en direct daarna;'Gaan jullie me vermoorden? Ik heb de Warriorcode toch overtreden?' Dapplekit kromp ineen bij de gedachte.

'I-ik ben Dapplekit,' mauwde de kitten zacht. Zijn verraste blik gaf hem een aandoenlijk uiterlijk, en vleide haar enigzins. 'Aangenaam Dapplekit,' begon Moonfur. ’Hoe ben je in die rivier terecht gekomen en nog een dringendere vraag; waar kom je eigenlijk vandaan?’ Dewstream knikte om Moonfurs vraag wat extra kracht bij te zetten. De kit begon haperend een verhaal; hij was afgedwaald en wilde zwemmen. Het was een Riverclankit! Dewstream hapte bijna naar adem en keek snel naar de overkant. Als ze hem terug moesten brengen.. Moonfur, naast haar, rechtte haar rug en sloeg haar staart om haar poten. De kitten schudde wat met zijn vacht. Dewstream gaf hem zacht een lik, zijn vacht was doorweekt. Wat was het een schattige kitten! Dewstream keek naar Moonfur. 'Het is eigenlijk wel een schatje, hé?' fluisterde ze vragend. De wind waaide over hen heen. Maakte dat de kit niet nog kouder? Dewstream huiverde een beetje; zij en Moonfur waren ook nat geworden ten slotte. 'Bedankt voor het redden.. Gaan jullie me vermoorden? Ik heb de Warrior Code toch overtreden?' fluisterde de kit. Dewstream staarde hem even ongelovig aan. 'Je vermoorden? Nee, gekkie, er staat juist in de code dat we kittens moeten helpen, ongeacht van welke clan ze zijn! We zouden je nooit laten verdrinken,' besloot ze haar uitleg. Wat een gek idee. Een kitten vermoorden, die konden zich niet eens verdedigen! Dat was pas een misdaad.

- Sorry.. Ik was het even vergeten. Ik zal er erg op gaan letten voortaan, ik ben echt zo'n regeltjesmensje xD Ik zal het ff veranderen -

Dapplekit was ineen gekropen, bang voor wat er komen kon. Stel nou dat ze hem toch nog gingen vermoorden, of eerst naar Bluestar brengen? Die zou vast boos worden.. 'Het is eigenlijk wel een schatje, hé,' fluisterde Dewstream. Dapplekit kon het niet laten met zijn ogen te rollen; dat zei iedereen. Ze moesten maar wachten tot hij groot en sterk was! Dewstream gaf hem antwoord. 'Je vermoorden? Nee, gekkie, er staat juist in de code dat we kittens moeten helpen, ongeacht van welke clan ze zijn! We zouden je nooit laten verdrinken.' Dapplekit keek omhoog, hij had het idee dat ze loog, dus keek hij Dewstream recht aan. De andere poes, Moonfur, huiverde zachtjes. Daarna sprak ze. ’Zoals je al doorhad is Crookedstar niet onze leider. Dat is Bluestar, wij zijn van de Thunderclan. En zoals Dewstream al zei; we gaan je niet vermoorden. Want anders hadden we je inderdaad net zo goed kunnen laten verdrinken. Het enige wat we gaan doen is je proberen terug te krijgen naar de overkant en, indien nodig, naar je camp,’ eindigde ze. 'Thunderclan? O, ja! Dat lag aan de andere kant van de rivier!' Dapplekit lachte breeduit nu. Dat was hij vergeten, en hij had dagenlang liggen verzinnen welke clan nu ook al weer aan de andere kant lag. Vineclan? Turkeyclan? Misschien wel OtherRiverclan? Hij had het echt niet meer geweten. Ze wilden hem terug brengen. Nu hij wist dat hij bleef leven, keek Dapplekit om zich heen. De omgeving was vreemd, maar leek wel wat op de zijne. Veel gras en dergelijke. Dat zou verderop wel veranderen.

- Arme jij O.o -