We all same [Rare titel, Spotlight en de kittens]

Tailstorm
Then from on high, somewhere in the distance There's a voice that calls,
"Remember who you are... if you lose yourself,
Your courage soon will follow,
So be strong tonight... remember who you are"

De jonge lapjespoes bevond zich op een prachtig grasveld met mooie bloemen. Vrolijk trippelde ze door de bloemen naar een prachtige lapjeskater, Spotlight. Toen ze dicht bij hem in de buurt was gekomen wenkte hij haar om hem te volgen. Ze volgde hem en kwam bij een hol, ze herkende de Nursery. Ze keek naar de ingang van het hol en zag allemaal kleine pluizebollen rondspringen, een glimlach kwam op haar gezicht. Alles vervaagde ineens, ze verdween van de plek.

Moeizaam opende Tailstorm haar ogen, ze voelde hoe haar kittens tegen haar aan lagen te duwen. Ze glimlachte, Spotlight moest komen. Het werd tijd dat de kittens buiten de Nursery mochten spelen, Spotlight wilde er graag bijzijn, dat had hij nog aan haar gevraagd. Maar hij zou er altijd bij zijn geweest. Het was alsof hij haar gedachten kon lezen, een gevlekt figuur stond in de opening van de Nursery. Spotlight kwam vaak langs, maar nu was hij net op het goede moment. Tailstorm hief glimlachend haar kop, misschien zou Spotlight al geraden hebben wat er aan de hand was.

Spotlight en de kits XD

Pinekit* lag opgekruld tegen zijn moeder aan, het was lekker warm.

Een grote, oranje gevlekte kater stond aan de rand van de rivier, Pinestar was zijn naam. Hij keek in het water en zag in de weerspiegeling zichzelf met een twee trotse lapjeskatten naast zich, het waren zijn ouders. "We zijn trots op je, Pinestar." Zeiden ze in koor. "Je bent de beste Leader die RiverClan ooit gehad heeft!" Toen hij opzij keek, was hij alleen. Spotlight en Tailstorm waren verdwenen... "Mama? Papa? Waar zijn jullie?" Zijn stem klonk als die van een pasgeboren kitten en paste totaal niet bij zijn uiterlijk. Een koude bries streek door zijn vacht, hij voelde zich eenzaam. Tranen welden op in zijn ogen.

"Wheee!" Gillend werd hij wakker en huilde luid. Hij keek rond, hij bevond zich in de Nursery, samen met zijn moeder, broertjes en zusjes. Bij de opnening van de Nursery stond een gevlekte kat. Pinekit* sprong op en rende naar hem toe. "Papa!" piepte hij. "Ik had een heel erg leuke droom maar daarna waren jullie weg en was hij eng!" Hij keek met betraande ogen naar zijn vader.

(flut ><)

Violetkit was op een grasveldje, het gras was knalgroen, en de zon scheen volop. Violetkit werd er lekker warm van. Op het grasveldje, stonden veel kleurrijke bloemen. Waar een paar bijen naartoe vlogen. Ineens vloog er een klein, wit vlindertje voor Violetkit's neus. "Hallo klein beestje!" Miauwde de kitten. Violetkit wist niet dat het kleine beestje een vlinder was. De vlinder vloog weg. "Ik ga je pakken!" Miauwde Violetkit. Ze rende zo hard als ze kon, achter de vlinder aan. Het gras stond een beetje hoog, en kietelde een beetje aan Violetkit's buik. Ze kwam dichter en dichter bij de vlinder. "Nu heb ik je!" Dacht de kitten. De witte vlinder was nu erg dicht bij Violetkit. Ze wou hem net pakken... Toen ineens het weiland vervaagde, en ze een hard gegil hoorde. "Nee, ik wil niet weg!" Piepte Violetkit.

Zachtjes deed Violetkit, haar grijze ogen open. Ze hoorde haar broertje, Pinekit huilen. De jonge kitten keek er geïrriteerd naar. Ze keek even de nursey rond, Violetkit's moeder was al wakker. En Violetkit's vader, Spotlight. Die stond voor de opening van de nursey. "Papa!" Piepte Violetkit's broertje, Pinekit. "Ik had een heel erge leuke droom maar daarna waren jullie weg en was hij eng." Violetkit keek boos naar haar broertje. "Maar je hebt mij wel uit mijn leuke droom gehaald! Piepte de kitten boos. Ze keek even naar haar moeder. "Mama?" Zei Violetkit met een piepend stemmetje. Heb je goed geslapen? Violetkit wachtte niet op het antwoord van haar moeder, en stond op. "Hallo, papa" Miauwde Violetkit. Ze stond op en liep richting haar vader. Het licht van de zon scheen een beetje in Violetkit's haar gezicht. Ze zag vlekken voor haar ogen. Violetkit keek weg en de vlekken waren weer verdwenen. "Papa, waarom zie je vlekken voor je ogen als de zon in je ogen scheen?" Vroeg Violetkit nieuwsgierig. Ze wist dat haar broertjes, zusjes en haarzelf vandaag voor het eerst naar buiten gaan. Violetkit was zo zenuwachtig. Toen ze naar haar vader toe gelopen was, keek ze stiekem, onder hem door naar de buitenwereld. Er waren veel katten buiten, en Violetkit zag ook nog een paar andere kittens die wat met elkaar stoeide. Ze zag ook een grote prooistapel, waar katten wat uit pakten. "Mam, pap. Ik wil naar buiten... NU!!" Miauwde Violetkit. Ze probeerde zich langs haar vader te wurmen, om naar buiten te komen. "Ik wil naar buiteen!! Schreeuwde Violetkit. Terwijl ze langs haar vader heen wurmde.

[Flut post! Srry, ik heb niet zo veel inspiratie voor een kitten. Ik heb nog nooit een kitten gespeeld]

Tailstorm
Then from on high, somewhere in the distance There's a voice that calls,
"Remember who you are... if you lose yourself,
Your courage soon will follow,
So be strong tonight... remember who you are"

Tailstorm zag hoe Pinekit wakker schrok, piepend van angst. Wat was er met hem aan de hand? "Papa!" Riep de kleine kitten. Tailstorm stond op en liep een stukje weg van haar nest, ze ging zitten en keek naar Pinekit. "Ik had een heel erg leuke droom maar daarna waren jullie weg en was hij eng!" De kleine kit barstte in tranen uit. Ze liep naar hem toe en begon hem te likken. "Maar je hebt mij wel uit mijn leuke droom gehaald!" Tailstorm draaide haar kop naar Violetkit. "Kom op Violetkit, niet zo gemeen, je broertje heeft gewoon een enge droom gehad." Zei ze met een zacht, maar strenge stem. Ze begon weer met het geruststellen van Pinekit totdat Violetkit weer begon te schreeuwen. "Mam, pap. Ik wil naar buiten... NU!!" Tailstorm stond op en liep naar Violetkit toe, ze pakte haar bij haar nekvel."Ik wil naar buiteen!!" Schreeuwde ze weer. Tailstorm zette haar weer in het nest en keek haar streng aan. "Violetkit, heb geduld! Je broertje zeurt toch ook niet dat hij naar buiten wil?" Als Violetkit zo brutaal bleef doen zou ze zeker niet naar buiten mogen. Ineens besefte ze dat ze misschien iets te streng was geweest. "Violetkit, ik was van plan om tegen je vader te gaan zeggen dat jullie zo naar buiten mogen." Ze keek naar Spotlight en toen weer naar Violetkit. "Maar jullie moeten wel in de buurt blijven, anders mogen jullie meteen weer naar binnen." Haar stem klonk zacht en sussend.

Wingkit werd langzaam wakker zijn kleine ogjes gingen open hij lag naast zijn mama. hij rolde zig op en keek naar buiten. hij ging opstaan en ging naar buiten zelfs als het niet mog,ze mogen me niet dacht hij een stem zij tegen hem kom kom hij volgt het geluid. hij deed stap voor stap en hij rook riverclankatten. Hij liep naar buiten ik ben een klaar om naar buiten te gaan met vol vetrouwen ging hij veder wat hij moest deed hij ook. Zijn ouders hadden vast geen tijd voor hem. Met een zucht liep hij weg.

Silverkit, gaapte even toen ze langzaam haar oogjes opende. Ze lag dicht tegen haar moeder aan, als een bolletje wol. Haar hoofdje kwam langzaam te voorschijn uit haar vachtje. Ze keek nog een beetje suf voor zich uit. Zachtjes spinde ze even, terwijl ze nog eventjes bleef liggen, tegen de warme vacht van haar moeder aan. Ze keek eventjes naar haar moeder op, terwijl ze rustig rechtop ging zitten en zich uitrekte, zover als haar pootjes en haar lichaam konden strekken. 'Wanneer mogen we naar buiten' Vroeg ze zacht aan haar moeder. Ze wilde spelen, met de andere en niet langer in deze kleine ruimte doorbrengen. Hier viel niet zoveel te doen en buiten kon je vast en zeker mee beleven. Langzaam begon ze wat rondjes om zich heen te lopen een stukje van haar moeder af. Ze ging weer zitten en keek een beetje met een scheve kop haar moeder aan. Een kleine vlieg ging op haar neus zitten, Wat was dat nou weer? Dacht ze niet wetend dat het een vlieg was. Het kriebelde wat op haar kleine neusje. De vlieg vloog weer van haar neus toen ze iets bewoog. Ze ging op haar wankele achterpootjes staan, terwijl ze met haar voorpootjes naar de vlieg sloeg om hem te vangen. Maar voordat ze het wist sukkelde ze achterover. Zo snel mogelijk kroop ze weer overeind. Ze zag een klein blaadje, waar ze haar kleine nageltjes in zette, gelijk kwamen er enkele scheuren in het blad.

Violetkit voelde hoe ze opgepakt werd en in het nest werd gelegd. Ze keek naar de kat wie haar had opgepakt, het was haar moeder. "Violetkit heb geduld! Je broertje zeurt tog ook niet dat ie naar buiten wilt?" Zei Violetkit's moeder zacht, maar met een strenge stem. "Maar ik ben tog mijn broertje niet? En ik wil zoo graag naar buiten" Miauwde Violetkit, ze keek haar moeder onschuldig aan. "Violetkit, ik was van plan om tegen jullie vader te zeggen dat jullie zo naar buiten mogen" Miauwde Tailstorm, Violetkit's moeder. Er scheen een klein lachje op de kleine lapjespoes haar gezicht. "Maar jullie moeten wel in de buurt blijven, anders mogen jullie meteen weer naar binnen." Miauwde Tailstorm. Violetkit's moeder stem klonk zacht en sussend. "Oke mama Miauwde Violetkit op een lieve toon. Ze keek haar moeder schattig aan. "Ik hou van je mama" Miauwde de lapjeskitten. Ze keek even naar haar vader. "Ik hou ook van jou, papa" Zei Violetkit op een lieve toon. Of het waar was dat Violetkit van haar ouders hield? Nee... Misschien een klein beetje. Altijd die ouders die zeggen wat goed voor je is, en wat je mag doen. Violetkit's leven tog? Ze mag zelf beslissen wat ze mag doen. De hele wereld mag stikken, het boeit de lapjeskitten niets. Ze deed gewoon alsof ze een normale kitten was. Die heel aardig is. Maar Violetkit is gewoon echt een klein duiveltje. Ze keek geïrriteerd naar haar kleine broertjes en zusjes. Als Violetkit buiten komt, zo. Dan gaat ze met geen van allemaal spelen. De groeten! De lapjeskitten keek haar moeder aan. Mam... Mogen we naar buiten, nu? Vroeg Violetkit. Haar kleine nageltjes harkten door de bruine grond heen, er ontstond een klein sneedje, en de lapjespoes haar nageltjes waren bruin, van de aarde. Bah! Dacht Violetkit. Wat is dat nou voor spul? Ze keek even om zich heen. De nursey rond. De lapjeskitten lette op een klein plukje gras, dat zachtjes bewoog door de wind, die heel zachtjes waaide. Ondertussen wachtte Violetkit op het antwoord van haar moeder.

[Flut... Again...]

Spotlight liep door het kamp heen, het was een mooie dag en hij vond het maar zielig dat zijn geliefde Tailstorm de hele dag in de nursery moest doorbrengen met hun maar al te drukke kittens. De vis in zijn mond was glibberig en hij moest zijn tanden er diep in zetten om hem in zijn bek te kunnen houden. Hij liep regelrecht naar de nursery toe want hij vond het behoorlijk onnodig om eerst naar de prooistapel te gaan om vervolgens een andere vis dan deze naar Tailstorm te brengen. Hij kon toch net zo goed regelrecht zijn eigen net gevangen vis brengen?! Maar hij was meer van plan, want met dit weer en de drukke kittens was het tijd om hun voor het eerst naar buiten te brengen. Opeens zag hij al een kitten: Wingkit! Wat deed hij hier? Waren ze al buiten? " Kom jochie, even terug naar mama" zei hij maar tegen het jochie. Hij gaf hem een klein duwtje met zijn poot zodat hij wel moest lopen. Rustig stapte hij de Nursery in en hij hoopte dat de kitten hem zou volgen. Het duurde even maar al snel zag hij de mooie gevlekte poes en de kittens om haar heen. Meteen werd hij overspoeld door geluiden en kittens. Hij glimlachte en liep door de kittens heen naar Tailstorm. Hij was blij dat de andere queens hem inmiddels al gewend waren en hij gewoon binnen kon komen zonder vreemde blikken van andere. Hij legde de vis voor Tailstorm neer. " Hier, je zal wel zin in iets hebben met al die druktemakers om je heen" Hij boog zich iets dichter naar haar toe terwijl hij verder fluisterde " Zullen we ze verassen en ze naar buiten laten? Ze zijn groot genoeg en Goldenshadow is nergens te bekennen... Wingkit was al weg!' Hij hoopte dat niemand het gehoord had behalve diegene voor wie het bedoeld was. Hij zag wel een klein koppie van een kitten die hem vragend aankeek maar hij dacht dat die te ver weg stond... Hij keek vragend naar Tailstorm en wachtte op antwoord. "Violetkit, ik was van plan om tegen je vader te gaan zeggen dat jullie zo naar buiten mogen." Ze keek naar Spotlight en toen weer naar de brutale kitten. "Maar jullie moeten wel in de buurt blijven, anders mogen jullie meteen weer naar binnen." Spotlight glimlachte om het idee dat ze hetzelfde had gedacht als hij. " Ik ga wel mee! En bij elkaar blijven he!" riep hij naar alle kittens. Hij stapte weer naar buiten en ging vlakbij de nursery zitten. " Vanaf hier moet ik je kunnen zien anders moet iedereen weer naar binnen, begrepen?" Hij hoopte maar dat ze het allemaal begrepen hadden.. Hij had geen zin in problemen.

Tailstorm
Then from on high, somewhere in the distance There's a voice that calls,
"Remember who you are... if you lose yourself,
Your courage soon will follow,
So be strong tonight... remember who you are"

Spotlight had haar een vis gebracht. Snorrend boog ze zich over de vis, ze nam een grote hap en voelde vele smaken naar binnen stromen. "Bedankt." Miauwde ze toen ze de vis op had, ze gaf Spotlight een lik en ging toen zitten. " Ik ga wel mee! En bij elkaar blijven he!" Riep hij terwijl hij met de kittens naar buiten liep. Tailstorm keek ze met een glimlach na. " Vanaf hier moet ik je kunnen zien anders moet iedereen weer naar binnen, begrepen?" Hoorde ze nog. Ze stond op en liep sierlijk naar buiten. Ze bleef achter Spotlight staan. "Zijn ze niet lief?" Fluisterde ze. "Het zijn slimme kittens." Ze maakte een snorrend geluid bij die woorden. Ze liep verder en ging naast Spotlight zitten, ze sloeg haar staart over haar poten en begon zichzelf te wassen.

GOLDENSHADOW >D

We all same [Rare titel, Spotlight en de kittens] 2l8dudw

Haar rug ging zachtjes op en neer, het enige teken dat de goudkleurige poes adem haalde. Geluiden drongen haar slaap binnen. Ze morde even wat, " Ik ga wel mee! En bij elkaar blijven he!" hoorde ze opeens een stem roepen. De goudkleurige ogen van de poes schoten open. Haar staart zwiepte zachtjes heen en weer. Met haar tong likte ze haar bek even af. Langzaam kwam de goudkleurige poes overeind. Ze rekte zich uit en nam er goed de tijd voor. Haar staart zwiepte heen en weer terwijl de goudkleurige poes naar voren liep. Verborgen in de schaduw van een grote boom bleef ze staan. Haar ogen vonden Tailstorm en Spotlight en toen de kittens. Goldenshadow snoof even. Die ellendige kittens en Tailstorm. Ze bleef daar staan in de schaduw, maar wel zo, dat ze de wind in haar gezicht had. Ze was niet zo’n onnozele kittypet zoals Spotlight haar had genoemd. Hij was zelf een domme kittypet, om te denken dat zij haar wraak zou laten varen. Nooit zou zijn een belofte breken, en al helemaal niet een aan zichzelf. De goudkleurige poes keek toe, hoe het gezinnetje daar vrolijk bezig was, Tailstorm die zichzelf waste, Spotlight die op de kittens lette en de kittens die vrolijk achter elkaar aanrende. Zich niet bewust van het gevaar dat daar in die schaduw van de boom stond. Ze bleef staan, de kittens zou ze niets doen, nog niks, maar tailstorm daar in tegen.. De goudkleurige poes zwiepte iets harder met haar staart en grijnsde even. Nee, ze waren nog lang niet van haar af, als ze dachten haar kwijt te kunnen raken, dan hadden ze het goed mis. Ze bleef naar de kittens en naar Tailstorm kijken, met zelfde blik die ze altijd had als ze aan het jagen was, genadeloos en overal op voor bereid. Haar nagels gleden zacht de grond in en haar haren stonden lichtelijk overeind. Ze schudde haar kop even en liet haar haren weer plat liggen, ze trok haar nagels een stukje in en keek om zich heen. Ja, dit was het perfecte moment. Ze ging rustig in de schaduw zitten, laat hun nog maar even denken dat ze veilig zijn, om vervolgens hun geluk te vergallen.

beetje flut, had een beetje geen idee meerXD. hoop dat ie zo goed is..

Hij voelde zonder te kijken dat Tailstorm ook naar buiten was gelopen en achter hem ging zitten. "Zijn ze niet lief?" Fluisterde ze. "Het zijn slimme kittens." Spotlight knikte langzaam " Ja, ze hebben alles van jouw, je schoonheid, je slimheid en je liefheid... voor zover dat een woord is" Hij draaide zich half om en keek lachend naar de wassende kat. Opeens had hij een vreemd gevoel, gewoon een vaag voorgevoel al wist hij niet waarvandaan. Hij keek voorzichtig om zich heen, elke beweging goed in zich op nemend. Hij zag niets wat gevaarlijk leek maar iets in hem riep het tegendeel. Hij negeerde het en drukte het gevoel ver weg. Toch bleef het ergens knagen: Was dit hetzelfde als Magicpaw, zijn zus, soms gevoeld had. Bijvoorbeeld toen hun moeder stierf en zij het door had gehad zonder haar te zien of te ruiken? Nee, Spotlight dat is onzin. Dat kan niet en je maakt jezelf gewoon dingen wijs! Kap met die gedachtes! Nu! Hij duwde het zover weg als hij kon al vergat hij het niet. Hij keek naar de kittens om maar aan iets anders te kunnen denken. Hij zag hun vrolijk spelen en hij glimlachte. Er kon hier niets gebeuren, echt niet, ze zijn veilig hier. Hij kreunde even, heel zachtjes maar hij wist, nee, voelde dat Tailstorm het gehoord had. Hij moest het vergeten en door gaan... Hij keek nog een keer goed rond en vergat het daarna echt. O.. Starclan, waarom voel ik me nooit meer veilig? Wat heb ik fout gedaan dat ik dit verdien? Ik ben toch van Scratch weg gegaan? Ik geef toch alles voor Riverclan? Wat is er dan dat mijn zus mij haat en mij wilt vermoorden? Waarom mag ik me niet meer veilig voelen?!

"Ik ga wel mee! En bij elkaar blijven he!" Riep Spotlight naar Violetkit, en naar haar broertjes en zusjes. Violetkit knikte braaf. Eindelijk kon ze voor het eerst naar buiten! Er verscheen een klein lachje op de lapjeskitten haar gezicht. Violetkit's vader liep naar buiten. En ging vlakbij de nursey zitten. Zachtjes liep Violetkit, stapje voor stapje naar buiten. Het felle licht scheen in de kitten haar ogen. Ze knipperde even, om aan het licht te wennen. "Vanaf hier moet ik je kunnen zien anders moet iedereen weer naar binnen, begrepen?" Zei Spotlight, Violetkit's vader. "Ja, pap." Miauwde Violetkit op een lieve toon. De grond voelde anders dan in de nursey. Violetkit liep voorzichtig een paar stapjes verder. De grond was een beetje warm door de zon die er op scheen. De kitten keek even om zich heen. Er waren veel katten buiten. Grote en kleine. Violetkit keek even naar haar broertjes en zusjes. Ze wou nooit met ze spelen. Never! De lapjeskitten harkte met haar kleine nageltjes in de grond. Die grond was veel harder dan in de nursey zelf. Violetkit zag ineens een klein wit vlindertje vliegen, de vlinder zag er precies zo uit als in haar droom wat ze toen straks had. Violetkit probeerde met haar kleine pootjes de vlinder te pakken. De vlinder fladderde weg. De lapjeskitten rende er achteraan. Ze rende door het camp heen, ze wist niet of haar vader haar nog zag. Maar dat kon haar niets schelen. Haar leven tog? Violetkit botste bijna tegen andere katten aan. De vlinder vloog naar een boom, die prachtige groene blaadjes heeft. Onder de boom zat ook nog een kat, maar Violetkit zag die kat niet. Toen de kitten bij de boom was vloog de vlinder ineens omhoog, Violetkit zag ineens een goudkleurige poes onder de boom zitten. Violetkit stopte met rennen. Ze rende bijna tegen de goudkleurige kat op. Violetkit hijgde."Sorry dat ik bijna tegen u aan rende." Miauwde Violetkit onschuldig. Ze draaide zich om en rende weer terug naar de nursey plek. Violetkit zag haar vader. "Papa, ik wou een vlinder pakken, en ik was bij een boom, maar toen vloog de vlinder ineens naar boven. En ik rende bijna tegen iemand aan! Miauwde de kitten.

[De goudkleurige kat is Goldenshadow, en trouwens... Always flut]

"Ja, pap." hoorde hij en hij keek naar de richting waar het stemmetje vandaan kwam. Hij zag het gevlekte poesje genaamd Violetkit zitten. Het poesje had veel wit maar verder ook wel weer veel vlekken. Ze leek volgens hem nog het meest op silverkit al leken alle kits zoveel op elkaar. Toen hij weer naar het meisje keek was ze alweer weg. Hij keek even ongerust rond of ze nog wel in de buurt was. Hij zag haar nergens, ongerustheid kwam bij hem boven. " Waar is Violetkit?" Vroeg hij naar Tailstorm. Later bleek het onnodig want de kit kwam al terug. "Papa, ik wou een vlinder pakken, en ik was bij een boom, maar toen vloog de vlinder ineens naar boven. En ik rende bijna tegen iemand aan!" riep ze opgewonden. " Niet meer doen! Je weet dat we ongerust waren! " Toch moest hij ergens wel lachen om de kitten, vroeger had hij dit ook gedaan.. hij wist nog goed zijn eerste keer naar buiten: Het wedstrijdje met Magicpaw, Magickit nu en Firepaw die toen Firekit was. Hij glimlachte bij die herinnering.. toen had hij stiekem een oogje op Firekit gehad al had hij dat nooit laten merken. Nu was hij groot en zag hij haar nooit meer, maar hij had liefdes genoeg en zei waarschijnlijk ook. " Heb je wel sorry gezegd?" Hij vroeg zich af tegen wie ze gebotst was. Zijn vreemde gevoel van net was weer helemaal verdwenen.

Tailstorm
Then from on high, somewhere in the distance There's a voice that calls,
"Remember who you are... if you lose yourself,
Your courage soon will follow,
So be strong tonight... remember who you are"

Ze liep weg van Spotlight om naar Pinekit toe te lopen. Ze ging een paar staartlengtes van Spotlight af zitten en keek met een glimlach naar de spelende kittens. Violetkit racede langs haar heen naar haar vader. "Papa, ik wou een vlinder pakken, en ik was bij een boom, maar toen vloog de vlinder ineens naar boven. En ik rende bijna tegen iemand aan!" Miauwde het kleine poesje. " Heb je wel sorry gezegd?" Hoorde ze Spotlight vragen. Tailstorm stond op en liep naar de twee toe. "Sorry zeggen is dan wel belangrijk." Miauwde ze vriendelijk en zacht. "Tegen wie ben je aangebotst?" Ze was eigenlijk wel benieuwd, misschien was ze tegen Stormstar aangebotst, lekkere indruk heb je dan, dan mag je leader je nu al niet.

De goudkleurige poes bleef in de schaduwen zitten, kijkend naar de kittens. Haar staart zwiepte heen en weer. Ze zag dat een kitten achter een vlinder aanrende, recht op haar af. Ze bleef zitten maar, zette wel haar nagels uit. De kitten kwam steeds dichterbij en stopte vlak voor haar met rennen, als de kitten dat niet had gedaan en tegen haar aan was gebotst, dan had die kitten een groot probleem gehad, maar de kitten botste niet tegen haar aan, ."Sorry dat ik bijna tegen u aan rende." hoorde ze de kitten zeggen. Goldenshadow reageerde er niet op, maar keek naar de vlinder die wegvloog, zo vrij als de wind, om te gaan waar de vlinder heen wou gaan. Heel even sloot de goudkleurige kat haar ogen, vrij zijn. Die twee woorden deden haar verlangen naar het rondrennen, toen alles nog goed was. Over open velden te kunnen rennen, springend achter vlinders aan, prooi genoeg en eindelijk vrede. De wind die vrolijk over de velden heen zou waaien, en overal om haar heen andere katten die vrolijk meespeelden. Maar de realiteit was toch heel wat anders. Vrede bestond niet meer, niet meer tussen haar en haar familie, niet meer tussen de clannen. Het leek alsof de wereld gek werd. En prooi genoeg, wat zou dat heerlijk zijn, maar ook de prooien hier werden minder. En samen met andere katten spelen, ooh wat was dat toch lang geleden dat ze dat had gedaan. De goudkleurige poes had haar ogen gesloten en droomde eventjes weg, van die perfecte wereld, met gewoon een familie, met haar echte vader en moeder, een wereld waar die elendige kittens en Tailstorm niet bestonden. Een wereld waar zij zich thuis zou voelen. De goudkleurige poes opende haar ogen weer, en ze besefte dat die droom alleen maar een droom zou blijven. Die kittens waren er wel degelijk en Tailstorm ook. Haar droom die nooit waarheid zou worden. De goudkleurige poes zuchtte even zachtjes en haar zucht ging verborgen onder de wind die aan de takken van de boom trok en deze liet kraken. Haar droom stopte ze weer terug in een doosje. En de waakzaamheid keerde terug in haar goudkleurige ogen. Ze bleef nog even wachten, tot ze tevoorschijn zou komen. Tot ze wraak zou nemen..

Tailstorm
Then from on high, somewhere in the distance There's a voice that calls,
"Remember who you are... if you lose yourself,
Your courage soon will follow,
So be strong tonight... remember who you are"

Met een glimlach stond de lapjespoes op. Het was leuk om je eigen kittens zo rond te zien dwarrelen, ze zag vaak andere kittens spelen, maar dit was een bijzonder moment. Ze liep richting de plaats waar ze Violetkit had zien botsen, ze had alles gezien, maar niet tegen wie ze aanbotste. Ze keek naar een schaduw van een boom, het was een bijzonder donkere schaduw. Het was de ingang van de warrior den, ze wilde even kijken hoe het daar was. Rustig stapte de poes de den binnen, zonder dat ze wist dat er iemand in de donkere schaduw stond... De warrior den was leeg, gewoon helemaal leeg en donker. Het was zoals altijd, donker en leeg, RiverClan katten waren actief overdag, niet in hun nest.

De goudkleurige poes zag hoe de lapjespoes opstond. Rustig bleef ze zitten, afwachtend wat de poes zou gaan doen. Ze zag hoe de lapjespoes op haar afliep, nouja op de plek af waar de kitten tegen haar aan was gebotst, ze bleef doodstil zitten, juist als ze zich zou gaan bewegen dan zou Tailstorm haar zien. Ze zag wel hoe Tailstorm naar de schaduw keek waar ze zat en ze keek terug, maar blijkbaar had Tailstorm niet door dat ze daar zat. Ze zag hoe de lapjespoes de warrior den inliep. Perfect, was het enige wat de goudkleurige poes dacht. Ze wist al lang dat de warrior den leeg was, donker en leeg, zoals het hoorde. De schaduwen die haar lieten voelen dat ze thuis was, en leegte zoals haar hart. Zachtjes zonder geluid te maken draaide de goudkleurige poes zich om. Ze zette twee passen en was vlak bij Tailstorm. ‘you have made a big mistake, Tailstorm’ zei ze kalm vanuit de schaduw waar in ze zat, maar de lege warrior den, zorgde ervoor dat haar stem echode, zodat de stem van alle kanten op Tailstorm af leek te komen. De goudkleurige poes bleef zwiepen met haar staart en kwam langzaam uit de schaduwen te voorschijn. Haar goudkleurige ogen keken haatdragend naar de Queen die voor haar stond. Haar nagels waren uitgeslagen en haar normaal lichte goudkleurige ogen, die waren nu donker, vol met haat. ‘You have taken everything away, and now, you will pay for that’ siste ze Tailstorm toe. Haar staart bleef heen en weer zwiepen en haar haren in haar rug waren langzaam overeind gekomen. Ze stond klaar om haar aan te vallen. Ze wachtte alleen nog maar op het antwoord van de lapjespoes. Haar wraak zou zegen vieren…

Tailstorm
Then from on high, somewhere in the distance There's a voice that calls,
"Remember who you are... if you lose yourself,
Your courage soon will follow,
So be strong tonight... remember who you are"

Ze liep langzaam verder tot ze in een hoekje kwam, hier had ze vroeger gelegen. ‘you have made a big mistake, Tailstorm’ Zei een duistere bekende stem. Met een gezicht vol angst draaide Tailstorm zich om. Goldenshadow stond in de schaduw. ‘You have taken everything away, and now, you will pay for that’ Zei de gouden poes. Tailstorm deed haar mond open. "G...Goldenshadow..." Stamelde ze. Haar haren stonden overeind en in haar ogen was pure angst te lezen. "Eehm... Ik had je niet gezien..." Stamelde ze weer. Ze bleef staan waar ze stond, ze leek aan de grond vast te zitten. Goldenshadow's nagels schoten in en uit. Een traan gleed over haar wang terwijl ze haar ogen sloot. Haar leven flitste voor haar voorbij, en dat moment, dat moment dat ze Spotlight de liefde had verklaard, en de warrior ceremonie, op dat moment waren ze partners geworden. Die momenten bleven het langst in beeld, dit had nooit gebeurd mogen worden, de kittens hadden nooit geboren mogen worden, zijzelf had nooit geboren mogen worden. Zij had een band tussen broer en zus vernield. Meerdere tranen vielen over haar wang, wat had ze aangericht? Ze had iemands plaats ingepikt, alleen omdat ze verliefd was. Ze zakte in elkaar, tranen vielen op de grond. Goldenshadow mocht er een eind aan maken, zij had een band vernield, en met haar dood kon ze die band wreken.

Natuurlijk mag je Tailstorm niet vermoorden XD

"Heb je wel sorry gezegd?" Vroeg de kitten haar vader. Ze wou net wat zeggen, toen Violetkit's moeder eraan kwam lopen. "Sorry zeggen is dan wel belangrijk." Miauwde de lapjeskitten haar moeder. Violetkit knikte. "Ik heb wel sorry gezegd hoor. Miauwde de kleine kitten vriendelijk. "Tegen wie ben je aangebotst?" Vroeg Violetkit's moeder. De kitten keek even om zich heen. "Het was een goudkleurige poes, dacht ik." Miauwde de kleine lapjeskat. Haar moeder lachte en stond op. "Waar ga je naartoe, mam?" Vroeg de kitten. Maar haar moeder hoorde het waarschijnlijk niet. Violetkit's moeder liep naar de plek toe waar de kitten net bijna tegen iemand aan gebotst was. "Pap? Miauwde de kitten. Ze keek naar haar vader. Ze wou net iets zeggen, toen er een klein rood beestje op Violetkit's roze neusje kwam. Het rode beestje was klein, en had zwarte stippen. "Wat is dit nou voor raar beestje?" Miauwde Violetkit. Het rode beestje vloog weer weg. De kleine jonge lapjespoes volgde met haar oogjes waar het rode beestje heen vloog, totdat ie uit het zicht verdween. "Wat is dat een grappig beestje." Dacht Violetkit. Ze keek even weer naar de plek waar de kitten haar moeder heen zag lopen. Ze was nieuwsgierig wat haar moeder daar deed. "Pap? Mag ik even naar mama zoeken?" Vroeg de kitten. Maar ze wachtte niet op het antwoord van haar vader. De kleine kitten rende zo hard als ze kon naar de plaats waar ze aangebotst was. Ze hoorde iemand huilen, het kwam vanuit een ingang van een den. Violetkit keek stiekem door de ingang heen. Ze zag haar moeder huilen, en ze zag de kat waar ze toen straks bijna aangebotst was. "Mama! Waarom huil je?" Vroeg Violetkit. Ze keek boos naar de goudkleurige poes. "Jij hebt mijn moeder aan het huilen gemaakt!" Zei Violetkit boos. Ze rende langs haar heen naar haar moeder. "Mama, niet huilen." Zei Violetkit zacht. De kitten keek met een boze blik naar de goudkleurige kat. "Wat je ook hebt gedaan, laat mijn moeder met rust! Stomme zandkorrel!" Piepte de kitten boos. Haar haartjes stonden een beetje overeind. Ook al deed Violetkit alsof ze een aardige kitten was, die van haar ouders hield. Tog mocht niemand haar moeder aan het huilen maken. En zeker niet een stomme zandkorrel zoals die goudkleurige poes.

[Zandkorrel XD. Btw dat rode beest met zwarte stippen is een lieveheersbeestje!]

Tailstorm
Then from on high, somewhere in the distance There's a voice that calls,
"Remember who you are... if you lose yourself,
Your courage soon will follow,
So be strong tonight... remember who you are"

"Mama! Waarom huil je?" Vroeg Violetkit. Nee, zij moest nu niet komen! Dat zou voor haar ook de dood worden! "Jij hebt mijn moeder aan het huilen gemaakt!" Tailstorm keek met ogen vol angst naar de kitten die boos naar Goldenshadow keek. Violetkit rende langs Goldenshadow heen en rende naar Tailstorm. Tailstorm greep haar bij haar nekvelletje en zette Violetkit achter haar. "Wat je ook hebt gedaan, laat mijn moeder met rust! Stomme zandkorrel!" Riep Violet boos. Tailstorm's moeder instincten begonnen te werken. Ze keek woest naar Goldenshadow. "Als je ook maar een haartje van Violetkit aanraakt, ga je er aan." Dit meende ze echt, niemand mocht aan hun kittens komen! Ze zette een stap dichterbij en keek uitdagend naar Goldenshadow, dat moeder instinct begon net op het goede moment te werken, haar angst leek verdwenen en alleen haar verdediging voor Violetkit was er nog.