war zone

"Jij bent ook heel erg knap." Antwoordde Icy terug. Lionheart snorde gelukkig. Ze was zo lief voor hem en was ook mooi. Dat maakte haar gewoonweg onweerstaanbaar. Daarom kon ze ook zo sierlijk doen. En daar trapte hij dan ook weer in. Icy drukte zich tegen hem aan en zei."Ik denk dat Hawkfrost dood is, Lionheart." Ze gaf hem een troostend likje. Hij knikte gewoon en antwoordde. " Weet ik. Ik heb haar ook gevonden aan de grens van de Shadowclan. Ik vond het zo erg. Waarom haar. Ze was nog de enige familielid die ik over had. Maar nu niet meer." Toen liet hij een traan vallen bij de beelden die weer op kwamen hoe Hawkfrost daar zo levenloos lag. Hij drukte zich dicht tegen haar aan en snikte even uit.

Icy keek twijfelend naar Lionheart. Had ze dit wel mogen vertellen tegen hem? Misschien wist hij er meer van, misschien kwam dit wel als een enorme klap voor hem aan, maar dan was ze in elk geval eerlijk tegen hem geweest. Dat had zij hem beloofd. Ze zou altijd eerlijk zijn, ook in moeilijke tijden. Maar Icy wist dat Lionheart geen familie meer had, mocht het waar zijn dat Hawkfrost dood was. Ze vond het jammer. Jammer voor Lionheart en ook jammer voor Hawkfrost. En hoe pijn en bot het ook was en deed, ze moesten verder gaan met hun leven en niet te veel bij de minpunten blijven hangen. Ze keek naar Lionheart. Haar adem bleef vast hangen in haar keel toen hij sprak. Ze probeerde weer adem te krijgen. Ze hijgde even licht en keek naar Lionheart. Ze liet hem uithuilen en legde haar kin in zijn nek. Ze zorgde dat Lionheart goed met zijn verzwakte lichaam tegen haar kon leunen. Natuurlijk was het weer gebeurd bij SchaduwClan. Die katten vermoordden je gewoon zonder dat je ook maar iets hoefde te zeggen. Icy vond het niet normaal. Ze was boos. Haar oren trokken heen en weer. Icy liet haar blik over de struiken glijden. Gisteren was het hier erg onveilig geweest. Toen waren er zelfs honden. Icy probeerde zich er niet aan te herinneren en keek zorgelijk richting Lionheart. Ze wou dat hij zich beter kon voelen, maar ze wist dat ze op dit moment niet veel aan de innerlijke pijn van hem kon doen, alleen maar kon toekijken en een goede luisteraar kon zijn. Icy probeerde hem een beetje op te vrolijken met haar likken. Ze gaf hem langs zijn oor een zachte lik. Ze streelde als ware met haar tong zijn oor. Ze gaf hem bemoedigende likjes in zijn nek en keek hem vervolgens aan. Oh, wat wou ze toch zo graag dat die pijn van hem verminderd werd. Icy keek naar Lionheart en snorde zacht. Nog steeds snorde ze van het zien van hem. Hij had mooie lichtblauwe ogen, die nu een beetje dof staarden in het niets. Icy kon er niet goed tegen. Toch hield ze haar goudkleurige ogen op hem gericht, klaar om hem eventueel op te vangen, mocht hij van uitputting in slaap vallen. Morgen moest ze weer jagen voor hun tweeën. Ze vond het niet erg om te jagen, maar ze vond het wel erg om Lioneheart alleen te laten. Dan was ze zich telkens bewust dat er wel is een hond tevoorschijn zou kunnen komen. Icy probeerde er maar niet te veel aan te denken. Als ze zo doorging, kon ze morgen helemaal niet meer jagen voor hem. Dan zou ze alleen maar bang bij hem blijven zitten. Dat had ook geen zin.

Lionheart voelde zich steeds dieper in een depressie gaan. De ziekte, de dood van Hawkfrost voor dat hij bij de Bloodclan ging, en de gedachte dat hij er niet door ging geraken en dat hij zou sterven van deze vreselijke ziekte. door die depressie voelde hij de pijn van de ziekte weer. Hij kromp kreunend tot een boletje en liet een paar tranen rollen van pijn en verdriet. De fantasie zorgde ervoor dat hij beeldde zag hoe Hawkfrost voor haar leven vocht en de ziekte maakte de beeldde gewoon noch gruwelijker. Het verziekte zijn fantasie ook noch. Misschien moest Icy hem er niet aan hebben herinnerd. Maar hij kon niet kwaad zijn op haar. Hij hield van haar. Maar dat liet de groenhoest nog niet weggaan. Hij hoestte maar door tot hij er keelpijn van kreeg en dwingde zichzelf tot stoppen met hoesten. Hij kreeg zichzelf zover dat hij maar om de dertig seconden moest hoesten. even later stopte het hoesten. Maar voor eventjes. Hij zocht een logische verklaring voor dit gedoe. Hij pijnigde zichzelf door diep na te denken. "dit kan niet door Icy zijn." Ging door Lionheart tot hij het gevonden had. Hij was te druk bezig geweest met Icy waardoor de tijd voorbij gevlogen was. Hij had zijn medicatie niet ingenomen. Hij liet zijn poot even over zijn voorhoofd gaan toen hij hoofdpijn begon te krijgen en maar steeds warm en daarna weer koud kreeg. Zijn voorhoofd was kokendheet! " Icy... Mijn medicatie... De kruiden." Kreeg hij er lichtjes uit. Hij voelde weer een paar steken en begon wazig te zien. Hij begon echt gek te worden van de pijn. Dit kwam allemaal veel te snel achter elkaar waardoor het hem te veel werd en zijn bewustzijn verloor.

Ijsel wandelde door het bos. Sandstorm paste op de kits terwijl zij even een wandeling maakte. Ineens rook ze een geur. Ze kende hem ergens van. Maar waar van? Ze kon hem maar niet thuisbrengen. Nieuwschierig liep ze in de richting van de geur, met het pakketje van kruiden nog in haar bekje. Ineens drong er een zacht gejammer tot har door en precies op het zelfde moment wist Ijsel van wie de geur was. Icy en Lionheart! Zouden ze in gevaar zijn? Vlug rende ze naar de plek en wat ze daar zag, had ze niet verwacht. Lionheart lag bewusteloos op de grond en Icy deed wat ze kon! Vlug rende Ijsel naar hen toe."" Hoe komt het dat Lionheart nu bewusteloos is? Had hij geen kuren? Wat een geluk dat ik zoveel van medicijnen weet en dat ik precies het juiste bij me heb!" Riep Ijsel opgelucht uit."Kauw hier op en laat het sap ervan in Lionhearts mond sijpelen. En die besjes moet hij op eten." Comandeerde Ijsel vriendelijk en snel. Vlug gaf ze Icy de besjes en het blad. Ze hoopte dat het werkte!

" Iets vergeten in te nemen?" Vroeg ze. Lionheart knikte bevestigend terwijl ze Icy's jammerklacht hoorde. " Ze is altijd zorgzaam voor je. Ze houd echt van je." Voegde ze er nog bij. Lionheart keek zijn moeder in haar ogen. " Ik hou ook echt van haar. Maar dan moet ik ook nog waker worden!" " O dat doe je, ze gaat echt tot het uiterst voor je." Hij zucht even opgelucht. Maar hij werd weer een en al angst als hij hoorde dat ze de medicatie niet meer wist. " dit is niet goed." Mompelde hij angstig. Hij voelde zich steeds meer dichter bij de sterrenclan komen. Maar hij wou nog niet dood!. opeens hoorde hij nog een andere stem. Het was IJsel merkte hij op. Gelukkig hoorde hij meteen de medicatie die hij nodig had. En dat werd nog wel opgezegt door IJsel. Hij keerde weer terug. Weg van de Sterrenclan.

Lionheart werd weer happend naar adem waker. Gelukkig. Dacht hij in zichzelf. Hij kreunde even van de pijn toen hij zich draaide en zijn ogen open deed. Hij zag de twee poezen naar hem kijken. " Wel, zo word ik ook niet vaak waker." Merkte hij op. " IJsel, ik wist niet dat jij ook iets van medicatie kende." Hij zette zich wat rechter en keek dan naar Icy. " Ik ben blij dat je je uiterste best hebt gedaan om mij weer bij te brengen." En dan keek hij weer even naar IJsel. " En jij ook. Jullie zijn allebei mijn redsters!" Hij kwam weer wat bij krachten. Hij wist dat hij nu niet veel mocht bewegen of hij lag weer neer. " O, wat haat ik die groenhoest! ik was er bijna geweest als jullie twee er niet waren geweest!"

Ijsel knikte Icy toe. 'IJsel!' riep Icy opgelucht uit, maar een beetje bang. Ze knikte naar Lionheart. Ze gaf geen antwoord op de vraag en deed wat IJsel commandeerde. Ze liet het sap in Lionheart's bek glijden en wachtte toen af. Ze drukte haar vacht een beetje mismoedig tegen dat van IJsel. Ze wist niet IJsel iets wist van medicijnen, maar nu kwam het echt goed uit! Icy schrok. De ogen van Lionheart gingen open. Ijsel glimglachte blij. Gelukkig had het gewerkt! Nu begon Lionheart te praten. " Wel, zo word ik ook niet vaak waker." Merkte hij op. " IJsel, ik wist niet dat jij ook iets van medicatie kende." Hij zette zich wat rechter en keek dan naar Icy. " Ik ben blij dat je je uiterste best hebt gedaan om mij weer bij te brengen." En dan keek hij weer even naar IJsel. " En jij ook. Jullie zijn allebei mijn redsters!" Hij kwam weer wat bij krachten. " O, wat haat ik die groenhoest! ik was er bijna geweest als jullie twee er niet waren geweest!" Ijsel liep naar Lionheart toe. " Poe, dat was maar op het nippertje. Gelukkig moest ik toch nog dezelfde medicijnen halen, dus dat kwam mooi uit." Zij ze blij. " Dat ik zoveel weet van medicijnen en van deze medicatie komt doordat ik, toen ik nog kitten was, voor een paar stomme tweebenen het bos in ben moeten vluchten. Daar raakte ik een paar keer gewond en dus probeerde ik steeds alles uit om mezelf weer beter te maken. Gelukkig maar....." Vertelde Ijsel. Ze dacht terug aan die tijd. O, wat was ze bang geweest!

" Poe, dat was maar op het nippertje. Gelukkig moest ik toch nog dezelfde medicijnen halen, dus dat kwam mooi uit." Zei IJsel blij. Hij was ook blij dat hij nog in leven was. Waarom zou je daar nou niet blij om zijn? dacht hij. dus liet Lionheart ook een glimlach zien. "" Dat ik zoveel weet van medicijnen en van deze medicatie komt doordat ik, toen ik nog kitten was, voor een paar stomme tweebenen het bos in ben moeten vluchten. Daar raakte ik een paar keer gewond en dus probeerde ik steeds alles uit om mezelf weer beter te maken. Gelukkig maar....." Antwoordde IJsel op zijn vraag. " Ik weet alles van mijn vader, maar waar ik zojuist in beland was hielp dat niet echt want heb jij ooit een buitenwesten kat zichzelf zien oplappen? Nou ik niet." Antwoordde Lionheart. Hij probeerde weer op zijn potten te staan en liep langzaam naar zijn voorraadkast. Hij nam de kruiden die IJsel had gebruikt om hem te genezen en at zelf een Jeneverbes op om zelf op krachten te komen. Lionheart liep weer terug en zette het buideltje voor haar neer. " Hier, dit heb je nog te goed van me en dan moet je niet weer op zoek."

Icy kon wel huilen van blijdschap! Geamuseerd snorde ze terwijl IJsel begon te vertellen. Rustig en vol interesse luisterde Icy naar IJsel en zag dat Lionheart dit ook deed. Dit was immers wel de poes die Lionheart gered had! 'Ik heb niet zo veel gedaan,' zei ze tegen Lionheart, terwijl ze snorden en hem rustig een kopje gaf. En dat was waar. Ze had helemaal niks gedaan, behalve misschien in paniek rapen en hopen dat Lionheart er weer snel op zou komen. Maar met in paniek raken redde je niet veel. Icy schaamde zich lichtelijk, maar liet dit niet merken. Dankzij haar gedrag was Lionheart bijna dood geweest! Wat had ze dan toch tegen de kittens moeten vertellen? Icy wou er liever niet over nadenken en hoefde dit eigenlijk ook niet. Zijzelf wist zeer weinig van medicijnen, alleen dankzij Lionheart wist ze wat goudsbloem was en wat spinrag was, maar voor de rest wist ze niet veel. Icy wist dat IJsel ook kittens had. Dat was vast een goede vondst dan, voor Sandstorm, dat IJsel veel van medicijnen wist. Nu kon ze haar kittens en hem altijd weer herstellen, mochten die ziek worden. Icy vond het niet zo heel erg dat ze bijna niks wist van medicijnen. Zij wist weer heel veel goede technieken om te jagen en kende het bos weer heel erg goed. Daar was ze ook best wel trots op. Trouwens, ze kende al een beetje van medicijnen, dat was alvast een begin. En ze was een trotse moeder en een trotse partner, dat mocht ze ook wel eens onthouden. Gelukkig was het allemaal goed afgelopen. Icy keek naar Lionheart, terwijl er tranen over haar wangen dropen. Icy wandelde naar Lionheart toe en legde haar kopje tegen zijn borstkas, terwijl ze zachtjes snikte. Ze gaf hem een paar likken. Ze was erg geschrokken, dat kon je wel merken. En ze voelde zich deels schuldig. Maar alleen Lionheart zou dat kunnen raden. Er was niemand die haar zo goed kende dan Lionheart. Icy huilde nog even en probeerde zichzelf toen rustig te krijgen. IJsel was er en dan begon zij te huilen! Icy liep op IJsel af en legde haar kopje even in diens nek. 'Wat ben ik blij dat je er was op dat moment. Je hebt ons heel goed geholpen. Doe Sandstorm en je kittens de groetjes,' zei Icy, terwijl ze snorde en haar vriendin een kopje gaf. Ze was een mooie, slanke witte poes met blauwe ogen. Icy glimlachte even. Icy had een vlekkerige vacht, met goudkleurige ogen. Icy keek naar IJsel en snorde. Ze vond het fijn dat haar vriendin er was en dat die wèl iets gedaan had. Icy deed net alsof ze nooit gehuild had en keek vrolijk naar IJsel. 'Je kittens zullen al wel wat gegroeid zijn!' merkte Icy op, terwijl ze IJsel aankeek en naast Lionheart ging staan. Ongemerkt pakte ze met haar staart zijn staart vast en krulde haar staart rond de zijne. Icy zelf keek gewoon rustig naar IJsel. Ze snorde zachtjes en keek opzij naar Lionheart. Nog steeds klopte haar hart erg snel bij hem en dat zou altijd zo blijven. Icy vond het heerlijk om in zijn buurt te zijn en dat liet ze graag merken, evenals ze nu dolgelukkig was dat Lionheart weer een beetje beter was en dat hij haar nog niet verlaten had voor SterrenClan. Het leek af en toe wel alsof SterrenClan hem wou wegnemen. Dat wou Icy helemaal niet. Ze hoopte dat SterrenClan hem nog bij haar liet. Het liefst voor altijd. En na de dood wou ze ook nog bij hem zijn. Icy keek naar IJsel, rustig wachtend op antwoord en rustig genietend van de tijd die ze nog zou kunnen spenderen met Lionheart. Icy keek naar de lucht. Die begon een beetje oranje achtig te worden. Het was alweer bijna avond. 'Moet ik straks met je meelopen naar je huis?' vroeg ze bezorgd aan IJsel. Ze wist niet of IJsel wel veilig thuis zou komen. Als je in je eentje 's nachts alleen rondliep, konden er de engste dingen gebeuren. Icy had al behoorlijk veel ervaringen met honden gehad, maar dat kwam deels ook doordat ze koppig was en dan gewoon wegliep, als ze iets wou uitzoeken. Ze wou ooit eens uitzoeken of Goldtail daadwerkelijk aan de andere kant van Donderpad was, omdat Goldtai ldat in haar dromen had gezegd. Vroeger kreeg ze allemaal dromen over hem. Ze had zelfs één keer gedacht dat ze erg verliefd op Goldtail was, maar dat bleek toch uiteindelijk niet. Icy keek richting IJsel en toen richting Lionheart. Goldtail had toen wel gesproken in haar dromen. Hij had haar op de bevalling gewezen, op een vage manier en had haar erop gewezen dat ze kittens zou krijgen, op een aanval van Hawkfrost en op de dood van Hawkfrost. En nu, nu was Goldtail bij hun. Met een vriendin. Zouden ze al kittens hebben? Misschien moest ze binnenkort maar eens op bezoek gaan bij ze! Icy keek richting Lionheart en drukte haar flank toen dicht tegen de flank van hem aan, terwijl ze haar kopje tegen zijn kopje legde en zachtjes snorde. Het kon haar eerlijk gezegd niet schelen dat IJsel het allemaal kon zien. Ze was blij dat Lionheart, hààr kater, nog leefde en ze schaamde zich er dan ook niet voor om dat te uiten. Trouwens, IJsel zou misschien precies hetzelfde gedaan hebben bij Sandstorm en ze zou het wel begrijpen. Icy keek richting IJsel, terwijl ze snorde. 'Nog veel geluk met je kittens en met Sandstorm,' zei Icy, terwijl ze op IJsel af liep en haar een kopje gaf. Hoe lang zou het duren voordat ze IJsel weer zou weerzien? Bij Madiebo had dat ook heel erg lang geduurd. Toen had dat geduurd totdat die zelf kittens had gekregen en dat was best lang. Icy keek richting Lionheart en toen richting IJsel, waarna ze achterwaarts terugstapte en beiden blij aankeek.

Redeye deed voorzichtig een stapje verder op de open plek van de war zone. Verderop hoorde ze een paar katten die ze niet kon. Er op af stappen was geen optie. Bovendien zou ze alleen maar problemen krijgen, ze zou ze waarschijnlijk storen tijdens het jagen. Redeye ging zitten en keek rond. De katten hadden haar duidelijk nog niet opgemerkt. Anders hadden ze haar al lang al weggejaagd.
Ze stond weer op en rekte zich uit. Zou ze dan toch gewoon proberen met hun te praten. Misschien dat ze dan wel wat beter in contact kon komen met ander katten. Was ze niet meer zo op zichzelf aangespeeld.
Redeye zuchtte diep en stapte op hun af. "here goes nothing" zei ze in zichzelf terwijl ze zacht miauwde om te laten weten dat ze er was.

Een zwarte poes zat in de struiken, ontzichtbaar voor een normaal kattenoog. Ze sloeg het gesprek tussen de 2 katten gade terwijl ze rustig en koel haar poot schoonmaakte.
'Tsss...echt een gesprek voor dit soort katten....bevallingen.' Fluisterde ze. Haar ogen richtte ich op een kleine spitsmuis, als ze snel was zouden de andere katten haar niet zien. want ze stonden met hun rug naar de muis toe.
De poes spande haar spieren, klaar om de muis te pakken. Ze schoot uit de struiken snel en efectief, pakte de muis en doode hem snel.
Ze schoot weer in de struiken en at hem snel op. Dit was te weinig om te overleven zei haar instinct. Ze waste haar magere lichaam. Bij elke lik voelde ze haar ribben, ze kon ze zelfs tellen.

Er kwam een zachte grom uit het diepst van de keel van de goudbruine poes. Shyleaf had niets met andere katten. Ze irriteerden haar, ze waren over dingen aan het kletsen die je beter buiten de war zone kon doen. Bevallingen? Zelf had ze er geen ervaring mee, en ze luisterde maar half. Haar ogen focusten zich ondertussen op een jong vogeltje, waarschijnlijk uit het nest gevallen. Het was hulpeloos, en zat maar een beetje te piepen. Met een simpele draai van haar poot was het leven van het vogeltje beëindigd, en tevreden ging ze zitten eten. Niemand zou haar opmerken. Ze zat naast een boom, in het hoge gras dat ongeveer dezelfde kleur had als zij. Voorzichtig zette ze haar nagels in de boom, en een aantal seconden later zat ze hoog in de top. Bomen hadden haar altijd meer aangestaan dan katten. Ze liepen niet weg, waren een goede verstopplek en ze hielden je droog in de regen. Ze sloop naar de uiterste tak, net uit het zicht, en wachtte op wat er gebeuren zou.

Blacksoul had zich van de groep afgewend die aan het kletsen waren over bevallingen, ze liep rustig door het hoge gras. Ze rook vogel, en zag een paar veertjes op de grond liggen.
Mis....dacht Blacksoul, en ik had dat vogeltje wel zo hard nodig.
Blacksoul draaide haar kop zodat ze haar armazlige lijfje kon zien. Ze ging onder de boom zitten waar het vogeltje was gevangen en zuchtte.
het begon zachtjes te regenen.

De regen begon eerst langzaam te druppelen, en er viel een druppel op Shyleaf's rechtervoorpoot. Voordat ze hem goed had kunnen bekijken begon het te storten. De hemel huilde alsof zijn hart was gebroken. Water was niet Shyleaf's beste vriend, maar ze kon er vrij goed mee omgaan. Ze maakte het zichzelf gemakkelijk en begon zich te wassen. Door haar dikke wintervacht zag ze er nu nog goed doorvoedt uit, maar ze begon al te verharen, en dan zou haar lichaam pas echt tevoorschijn komen. Ze was niet mager, maar ze at niet meer dan nodig, waardoor ze slank was. Ze besefte heel goed dat dit een van de weinige bomen in de omgeving was, en dat er waarschijnlijk gezelschap zou komen. Even stond dat idee haar tegen, maar als ze nu weg zou gaan zou ze ook de aandacht op zich vestigen. Dat wilde ze liever niet. Teveel gedoe. Ze hoorde wat gekraak, en keek even naar beneden. Daar was het eerste gezelschap al. Voor zover Shyleaf kon zien was het een zwarte kat, maar of het een poes of kater was wist ze niet. Ze besloot niets te zeggen. Ze had zichzelf altijd gered, waarom zou ze nu omslaan?

De zwarte poes drukt zich tegen de stam aan, ze was niet bang voor water maar ze vond het niet fijn. Ze bogn haar nagels te scherpen en keek af en toe naar de lucht. Dit zou een lange regenbui worden. Blacksoul keek naar de stam omhoog, ze zou hier zo in kunnen klimmen dan was ze teminste droog. Blacksoul scherpte voor de laatste keer haar nagels en begon aan de klim. toen ze boven was zag ze dat een tak in iedergeval al bezet was. Ze knikte de andere kat toe en ging een tak hoger zitten, ze kon de kat hier beter bekijken. Het was een poes, mooi slank en een mooie vacht. Had ik ook maar zo'n mooie vacht, dacht ze bij zichzelf. Ze keek voor de zoveelste keer naar haar magere, schampere lichaampje. Haar staart zwiepte op en neer toen er een regendrupel op het puntje van haar staart terecht kwam. Hier zat ze niet droog, toen er nog meer druppeltjes op haar vacht neer kwamen. Ze ging op dezelfde tak van de poes zitten.

Het geluid van nagels die in de bast van de boom werden gezet liet Shyleaf schrikken. Haar nagels werden uitgeslagen, haar tanden ontbloot. Ze wilde geen gezelschap. Ze keek even naar beneden, en zag dat de zwarte kat haar nagels aan het scherpen was. Toen klom ze de boom in. Shyleaf besloot te blijven zitten. Het had geen zin om nu weg te gaan, dan zou ze doorweekt zijn voordat ze de volgende schuilplaats tegenkwam. Er zat niets anders op. Ze zou wel blijven zwijgen. Praten hoefde toch niet, zelfs als je in dezelfde boom zat. Onverstoorbaar begon ze haar vacht te likken. De regen weerhield haar er niet van om haar dagelijkse bezigheden uit te voeren. Haar nagels waren scherp genoeg, en haar maag voorlopig even gevuld. Eigenlijk zou ze nu een dutje moeten gaan doen, als ze een normale kat was geweest. Maar dat was ze niet. Shyleaf kende de betekenis van het woord veiligheid maar amper. Ze was altijd op de vlucht, altijd op haar hoede. Daarom bleef ze wakker.

Terwijl de regen van de diep zwarte vacht van redeye droop keek ze verbaast rond. Zo lang had ze nog nooit ergens kunnen staan zonder weggejaagd te worden. Ze zuchtte, waarom zou ze hier nog langer blijven. Het zag er niet naar uit dat er nog iemand aandacht aan haar zou geven. En waarom was ze überhaupt naar de War Zone gekomen. Ze had geen zin in een gevecht en helemaal geen honger. Ze kon net zo goed nu weggaan en de andere katten laten doen wat ze wouden doen. Ze rekte zich voorzichtig uit en stond op. Ze keek nog even naar een grote boom waar nu twee poezen zo te zien in zaten. Een grijze en een Zwarte. Ze hielden schijnbaar niet van regen, Redeye zelf kon wel dagen door de regen rennen. Het was vaak haar enige gezelschap geweest. Ze draaide zich half om om weg te lopen toen ze opeens iets hoorde ritselen in de struiken. Ze schrok er van en sprong achteruit.

Blacksoul staarde de andere poes aan die nog geen kik had gegeven. De regen viel met bakken uit de lucht en ergens ver weg rommelde de donder, ze knikte naar de poes en ze zette haar vacht op, hopend op nog wat warmte. Het had geen zin haar vacht was doorweekt, en ze legde haar vacht weer neer om zichzelf te wassen. Hier en daar waren sommige plukken weg. Ze waste haar gezicht maar sloeg haar neus over. Er zat een groot litteken op en het prikte erg als er water op kwam. Haar maag rammelde. Ze zuchtte, hoelang ging deze regen nog duren? Ze had zich vandaag al vijf keer gewassen en nog was haar vacht niet netjes. Overal stonden plukken overeind. Haar linkeroor raakte ze maar niet aan, ook dar zat een litteken maar dat was al van manen geleden.