Saved from the cold water [fluffytail]

-only Fluffytail!!-

Frostclaw kwam hijgend het water uit, zijn vacht doorweekt door het koude water. De poes die hij op de rug had was bewusteloos, hij had haar gered van de dood. frostclaw had zijn leven geriskeerd voor de witte poes. Zacht legde hij Fluffytail op de grond. Inmiddels was de Zilverpels al aan de hemel gekomen. Frostclaw rilde van de kou, maar hij mocht niet zeuren. De witte beeldschone poes naast hem was er slechter aan toe. hij keek naar de heldere hemel, en smeekte: "Starclan, ze mag niet doodgaan. Laat haar ademen." hij zuchtte. De poes lag er even bewusteloos bij als net, maar ze bleef prachtig. Hij likte het water van haar vacht, daarna van zijn vacht en Frostclaw ging tegen de vacht van de poes aanliggen, om haar een beetje warmte te geven. Anders raakte ze nog onderkoeld. Hij leunde naar haar perfecte gezicht toe, en fluisterde in het oor: "Ik laat je niet gaan, Fluffytail. Ik blijf bij je, hoe dan ook." Hij likte haar over haar kop, nestelde zich tegen de vacht van Fluffytail aan en viel in slaap...
Frostclaw stond op een onbekend grasveld, alleen. De zon scheen op zijn oranje vacht, zijn heldergroene ogen verlicht. Hij keek grijzend rond naar de bosjes, waar de witte poes uithuppelde. Ze glimlachte bij het zien van hem, en Frostclaw glimlachte terug. Hij liep naar haar toe en likte over haar kop. Toen werd Fluffytail meegenomen door het water, en werd niet meer teruggezien. Het grasland viel ook uit elkaar. Heel langzaam, totdat Frostclaw in de diepte viel van de duisternis en de grond onder hem wegzakte...
Frostclaw schrok wakker uit zijn slaap. Hij herinnerde zich alles weer, het water, Fluffytail. fluffytail had haar ogen nog steeds dicht, het was nog steeds nacht. De maan scheen aan de hemel, de zilverpels fonkelend. Zijn groene ogen keken nog eens naar de witte poes, beeldschoon dat ze was. Haar vacht was inmiddels al wat opgedroogd, haar borstkas op en neer deinzend. Gelukkig, ze ademde nog, dacht hij opgelucht. Hij ging rechtop zitten en staarde naar de hemel. Frostclaw glimlachte, de poes zal snel genoeg bijkomen. Hij ademde rustig in en uit, voor de eerste keer had hij een leven gered! Hij was trots op zichzelf. Ze zal wel honger hebben als ze wakker word, dacht hij. Jagen was een slim plan. Hij ging meteen in de jachthouding zitten, loerde op een prooi. Een konijntje zat op de grond, hij sliep half. Hij sloop dichterbij, 2 vossenlengtes, 1, en toen pakte hij hem. Hij doodde het met een simpele beet en liep weer naar zijn plaats. Eigenlijk had hij honger, maar de WarriorCode had het ten strengste verboden. Eerst de clan, dan jezelf. Maar eigenlijk was Fluffytail iemand van de clan, dus het mocht wel. Hij legde het beestje neer en staarde weer naar de zilverpels, in gedachten. hij hoopte dat ze snel bij zou komen.

Eerst realiseerde de witte poes niet wat er gebeurde. Plots was de grond onder haar voeten weg en lag ze binnen de 2 seconden in het diepe ijskoude water. Het verlamde haar lichaam en zwemmen had ze nooit geleerd. Langzaam voelde ze de energie uit haar lijf lopen tot ook haar ogen het moesten opgeven. Daar ging ze, haar lichaam als een blok naar de bodem zinkend. Was dit het einde? het einde van Fluffytail? Haar lichaam was verlamd, ze voelde, hoorde, zag en merkte niks meer. Haar borstkas ging noch vrolijk, noch verdrietig op en neer, maar bleef op dezelfde plaats. Haar adem was gestokt, wat logisch was in het water, maar toch. Na een tijdje begon ze weer schokkerig te ademen, daarna iets beter tot ze uiteindelijk weer als gewoonlijk ademde. Nog steeds voelde ze niks en waren haar hersens uitgeschakeld. Nu ja een deel, langzaam kwam ze weer bij bewustzijn, dat begon met wat tinteling in haar tenen die ze toen ook even uitstrekte. Dat tintelent gevoel verspreidde zich tot het puntje van haar oortjes en toen voelde ze eindelijk alles weer. Alleen haar ogen bleven gesloten en ze kon op de 1 of andere manier niet ontwaken, het was als een lange, hele lange droom die ze niet zag. Een nachtmerrie, zo kon je het beter omschrijven. Uit volle kracht probeerde ze haar oogleden te openen, maar dat mislukte. Ze bleven dicht en leken wel even zwaar als 100 bakstenen. Weer probeerde ze de wereld te zien en te kijken waar ze was. Maar het opendoen van haar ogen kostte alleen maar energie en al snel viel ze in slaap. Toen ze terug wakker werd, voelde ze de ochtendzon op haar vachtje schijnen, heerlijk! Voorzichtig opende ze haar ogen, wat haar zonder enig probleem lukte. Ze keek om zich heen, waar was ze? Starclan? Neej, daar was ze niet, vaag herkende ze dit. Ze ging zitten en keek nog eens rond, waar was dit toch? Toen zag ze Frostclaw en glimlachte licht, de herinneringen van gisteravond kwamen langzaam weer naar boven toen ze in zijn groene ogen keek. De lichtoranje kater stond voor haar, had hij haar uit het water getrokken? Had hij haar leven gered? Even keek ze om zich heen, niemand. Het moest wel, hij moest haar gered hebben. Ze keek hem glimlachend aan en liep voorzichtig naar hem toe. Ze gaf hem een knuffel en keek toen naar de grond. 'Bedankt,' zei ze zacht

Frostclaw schoot uit zijn trans bij het voelen van een knuffel. 'Bedankt' zei ze. Met een ruk draaide frost zich om en keek in de ogen van Fluffytail. "Wat ben ik blij dat je ongedeerd bent!" Riep Frostclaw uit en keek naar Fluff. Daarna keek hij weg. Een razend gevoel stak in zijn buik. Door de poes was hij zelf in levensgevaar geweest. Alsof hij ooit dood wilde! Frostclaw gromde in zichzelf, het was laag. Hij mompelde wat onverstaanbaars. "Weet je wel hoe geváárlijk je bezig bent geweest? Als ik je niet had
gevonden.. Lag je nu op de bodem van het Sterrenmeer! " Hij keek boos naar Fluffytail. Wat eerst een leuke dag was geweest, was omgedraaid in een horrordag. "Begrijp je het wel?" zei hij wat rustiger. Frostclaw dacht eerlijk gezegd van wel. Maar de kater wist wel beter. Poezen waren niet te vertrouwen. Ze verraadden je vaak, ze willen je pijn zien. Zo dacht ze vast ook over katers, dacht frostclaw. Hij boorde zijn nagels in de zanderige grond en klemde zijn kaken op elkaar. Hij keek strak vooruit. " Ik heb prooi voor je gevangen, je zult vast honger hebben" zei hij afgezaagd. Hij nam een blik op het pas gedode beestje. Het lag er precies zo bij als net. Frostclaw keek naar de lucht. Donkere wolken rezen aan de hemel, het zou niet lang duren voor het zou regenen. Precies op de plek waar Frostclaw en Fluffytail het water in waren gedoken zaten wat verwaterde bloedvlekken. Het water glinsterde een beetje, en golfde zacht op de wind. Een oranjekleurige kater was te zien in het water, zijn gezicht strak, zijn ogen bezorgd. Zijn poten in de grond, zijn vacht zacht wevend op de wind. Hij keek naar de kat, die daarna naar hem keek. De vacht zat vol klitten en het zat in de war. Hij zou het later wel goed doen. Toen keek frost naar de witte poten die naast hem stonden, en wachtte op een antwoord.

"Bedankt" Zei de witte poes zacht toen Frostclaw het dier naar haar toeschoof. Ze was duidelijk verrot door zijn woorden, maar wat wist hij ervan. 'Ik ben een nul, ik ben waardeloos.' zei ze zacht. Frostclaw reageerde niet. Hij keek strak voor zich uit, zijn houding uitdrukkingsloos. maar binnen in hem raasde de vreemdste vragen voorbij. Waarom zei ik dat? Waarom doet ze zo? Is het niet gewoon een truc? Hij stopte de vragen weg. Hij keek met zijn felgroene ogen naar de prooi waarvan nog geen hap genomen was. "Geen honger na je frisse duik?" zei Frostclaw uitdrukkingsloos. Hij keek een halve seconde naar de witte poes die er verscheurd uitzag, en staarde daarna naar de opkomende zon. Een nacht geleden was alles nog perfect geweest. Hij dacht graag terug aan die herinnering. Na de duik had Frostclaw goed kunnen nadenken. Was het wel verstandig geweest? Hij voelde zich rottig over zijn woorden, en wilde er wat van zeggen. Maar er kwam niks uit zijn schorre keel. Nog geen gefluister. Hij probeerde het nogmaals. En deze keer kwam er wel degelijk geluid uit. "Fluffytail, Waaróm ben je in het water gevallen?" Hij was schor, en het was harder dan Frostclaw eigenlijk bedoeld had. "Wilde je niet gewoon ontkomen aan mijn complimentjes, omdat je... je ze niet móói vond!" zijn stem schalmde door het hoge bos heen, het meertje golfde harder. Een bliksemflits verscheen uit de hemel, uit de wolken, waarna een harde dreun klonk. Zijn felgroene ogen stonden feller dan ooit tevoren. Hij keek naar de witte poes en prevelde toen: "s...sorry. Sorry dat ik je heb lastiggevallen. I-ik ga nu" Hij rende weg, weg van het prachtige meer, van de prachtige Fluffytail. Weg van de pijn. Het begon hard te regenen, een stortbui. De donder en bliksem speelde. Was dit een teken van de StarClan? Betekende dit dat hij iets fout had gedaan. eigenlijk zou hij terug willen rennen, en Fluffytail troosten, maar zijn ijskoude poten bleven rechtdoor rennen, naar het kamp, waar hij een hele dag zoek was geweest. Hopelijk konden zijn vrienden hem troosten, maar hij wist ergens wel, dat het onmogelijk was. De pijn die door zijn half ontdooide hart raasde liet het weer bevriezen. Een mes stak erdoorheen, het rotte af. Of het was een bloodclanner die zijn vlijmscherpe klauwen in zijn hart zou hebben gezet. Of de Bloodclanner was hem aan het aanvallen, of frostclaw ging dood. zo was de pijn die door hem heen ging. Zijn hersenen begonnen te bonken, zijn poten verslapten. zijn groene ogen dof. Een traan over zijn wang. Maar hij wilde zich sterk houden, maar het lukte hem niet meer. De angst, de schaamte, de bezorgdheid. Hij kon niet eens meer denken aan de naam, of de pijn raasde weer door zijn hart. Hij had de lieflijke poes gered, pijn gedaan, en daarna half bewusteloos achtergelaten. Frostclaw strompelde zijn kamp in en dook in zijn koude nest. De pijn had hij verdiend. Met de tranen over zijn wangen viel hij in een pijnlijke slaap.