Cesanne
320
Actief
| |
|  Onderwerp: Why me? Why now? I can't live without him.  ma 16 apr 2012 - 22:08 | |
|
De regen kwam met bakken naar beneden waar de witte poes zat, 'Neej!' wou ze nog roepen naar Frostclaw. Maar het lukte niet, een krop zat in haar keel. Alles wat hij net had gezegd, Door hoe hij gekeken had... Ze was er kapot van. Hield hij dan toch niet van haar? Waarom riep hij zo? Tranen stroomde over haar wangen. Al het verdriet dat ze daarnet had achter gehouden, liet ze nu de vrije loop. Het weer was nat en koud, het stormde. Het regende hard, de wind maakte het ijzig koud en de donder en bliksem lieten haar telkens weer schrikken. Maar toch bleef ze zitten, ze ging niet weg. Of jawel, misschien moest ze gewoon zelfmoord plegen, dan was hij meteen van haar verlost en hoefde hij niet meer zo te lijden. Misschien was dat inderdaad het beste. Nog steeds met tranen die over haar wangen rolden, keek ze rond. Was er geen ravijn waar ze zo kon inspringen? Geen plek waar ze zelfmoord kon plegen? Zo wou ze niet leven, haar hart was namelijk gevuld met pijn en verdriet en ze kon er niet meer tegen. Ze stond op en wou weglopen, maar haar poten verboden haar ook maar 1 stap te zetten. Alsof ze wisten waar ze heen wou. Alsof ze wisten dat ze dood wou en zij dat niet wouden. Weer rolden er tranen over haar wangen. Haar natte vacht zat geheel in de war en haar oren had ze plat op haar hoofd gedrukt. Ze ging maar liggen, wat moest ze nu? Zonder Frostclaw was haar leven niks meer waard. Fluffytail schrok van deze gedachte, werd ze nou verliefd op hem? Niet dat ze het erg vond, hij had prachtige ogen en een prachtige vacht en en... Ze zuchtte, hij was perfect en zij niks waard. Dat was het gewoon. Ze ging liggen en rilde. Ze rilde van de kou, even keek ze naar de prooi die de kater hier had achtergelaten. Het zou haar misschien wat energie geven en wat opwarmen. Maar ze kreeg geen hap door haar keel, haar keel was volgestopt met verdriet en daar kon niks tussen. Weer begon ze te snikken, wat haatte ze haar eigen leven. Plots hoorde ze iets, haar nog rode ogen van het huilen schoten over het terrein. 'Wie is daar?' siste ze en probeerde haar verdriet te verbergen. Maar haar ogen spraken boekdelen, ze spraken teveel. Waarom moest ze nou zulke sprekende ogen hebben? Kon ze haar gevoelens nu niet even geheim houden? Weer begon ze licht te snikken, maar daar hield ze weer mee op toen ze weer iets hoorde. 'Laat je zien als je durft!' roept ze en haar stem slaat over van angst en verdriet.
open voor 1 skyclankat die haar wil proberen te troosten ^^
 |
|
|
|
