ja dat soort dingen gebeuren nou eenmaal

LALALALA

Kingfisher

King had vandaag nog één taak te volbrengen: de grenzen bewandelen. Normaal gesproken vond hij dat niet zo erg, ondanks dat het behoorlijk wat lopen was. De ontmoetingen met andere katten onderweg maakten het zeker de moeite waard. King was altijd een sociaal type geweest, iemand die graag tegen iedereen praatte. Nou ja, zolang zijn gesprekspartner geen chagrijnige zuurpruim of rare snuiter was. In dat geval liep hij liever gewoon door. Maar dat gebeurde zelden; hij kon de keren dat het mis ging op zijn poten tellen. De kater liep rustig verder, misschien een beetje langzaam, maar King had geen haast. Hij zou dit klusje op zijn gemakje uitvoeren. Uiteindelijk spotte hij een bekende schim. Of tenminste, hij dacht dat het bekend was. Van deze afstand kon hij niet goed uitmaken of de kat die hij dacht te zien ook daadwerkelijk die kat was. Stormmeid, je bent prachtig, maar soms niet zo makkelijk te herkennen. Was het haar eigenlijk wel? En niet gewoon een gekke schaduw die leek op een kat? Oh, nee—het bewoog en het had blauwe ogen. Ah kijk, dat begon er meer op te lijken. Met een relaxte glimlach trippelde hij dichter naar de gedaante toe. Toen hij dichterbij kwam, zag hij al gauw dat het inderdaad Storm was, zijn oudere halfzus. "Nou nou," begon hij met een glimlach, "heb ik eens geluk om jou hier tegen te komen."

Ruthlessness is mercy upon ourselves.

Hoewel iedereen in shadowclan al vrij snel wist van haar afkomst, had haar moeder haar altijd gedwongen haar mond te houden over haar afkomst. Het was namelijk erg genoeg dat het geval zich had voorgedaan, en het zou nog erger zijn als ze de gebeurtenis zou benoemen. Stormraiser had deze les, net als heel veel andere harde lessen van haar moeder eigen gemaakt. Vandaar ook dat ze vrij weinig contact had met haar broertjes in Windclan, zelfs al wist het drietal van elkaars bestaan. Een code waar de één zich wat comfortabeler mee voelde dan de ander. De zachste van het drietal leek hier namelijk iets meer moeite mee te hebben, gezien zijn nog al enthousiaste benadering haar richting in.

Stormraisers scherpe blik viel op de fel gekleurde jongeman terwijl hij haar ontmoette aan de grens en haalde droogjes haar wenkbrauwen op. Ze had manen lang gedaan zonder familie buiten haar moeder en ze kon dit nog wel wat langer volhouden. "Vishoofd" begroette ze hem bijna plagend terwijl ze haar kop ietwat kantelde. Ze voelde haar clan in haar nek heigen iedere seconde die ze langer bij hem doorbracht. Alsof alles wat ze opgebouwd had in shadowclan, alle respect- in een windvlaag zou verdwijnen het moment dat ze ook maar iets van een vriendschappelijk gevoel voor de jongere kater zou gaan voelen. "Geluk joh? Vanwaar dat dan"