Golden

Rout was bijna niet weg te slaan uit haar nest, weg van haar kleine mupjes. Zelfs wanneer anderen aanboden om even over te nemen, zodat ze zelf even eten kon halen, wees ze dat meestal koppig af. Ze wilde ieder moment bij hen zijn, ieder van hun oogjes zien open gaan, ieder eerste woordje horen. En dat was gelukt, grotendeels, maar alsnog wilde ze blijven. Maar goed, toen de zon die middag doorbrak en warmer dan gewoonlijk het kamp verlichtte, kon zelfs Routnose dat niet weerstaan. Heel zachtjes, om geen van de babies wakker te maken, was ze opgestaan en net buiten de nursery gaan zitten. De zon kuste haar snorharen en liet de witte delen van haar vacht haast licht geven. Oh. Oh, dat was zo fijn. Starclan, kon het maar heel snel warmer worden.

&Sparrowbaby

Hij rolde zich nog eens om in zijn slaap, en rolde verder dan hij verwacht werd, zo het kuiltje in waar zijn moeder gewoonlijk lag. Hiervan wakkergeschrokken keek hij met verdwaasde slaapoogjes rond. Waar was mama? Hij klauterde het nest uit en stommelde naar de uitgang. Opluchting spoelde over hem heen toen zijn ogen aan het zonlicht gewend waren en hij mama zag zitten, stralend alsof ze zelf ook een beetje licht gaf, bijna als een droom zag ze eruit. Alles zag er wel een beetje als een droom uit. Hij had nog niet veel van zulke lichte dagen gezien, de meeste waren grijs en druilerig. Het deed bijna pijn aan zijn ogen hoe licht en mooi alles was. Op een drafje bewoog hij zich naar mama en begroef zijn gezicht in haar vacht. Daar was het niet licht en koud, maar warm en donker, zoals in de nursery.

Het duurde niet heel lang- nee, sterker nog, het duurde heel erg kort voordat ze al kleine pootstapjes hoorde. Rout opende één groen oog en zag al snel dat het kleine Sparrowkit was die zich tegen haar aan has genesteld. Hij had zijn kopje diep in haar dunne vacht begraven, zo ver mogelijk verstopt als hij kon. Oh Starclan, hij was nog zo klein. Als een van zijn andere broertjes haar naar buiten had gevolgd, had ze zich zorgen gemaakt dat ze iets zouden proberen. Maar bij Sparrowkit, nog niet zo zeer. Een zacht gesnor rees op uit haar keel en ze sloeg haar staart teder om hem heen. "Hey Musje van me," ze boog haar kop en duwde haar neusje tegen hem aan, waarmee ze hem probeerde aan te sporen om zijn kopje naar de zon te draaien. "Hou eens je oogjes dicht, en draai je kopje naar de zon. Voel eens hoe lekker warm dat is op je snoet," moedigde ze hem aan.

Sparrow liet zijn kopje door zijn moeder leiden en door zijn stijf dichtgneknepen oogleden sijpelde oranjerood licht. Nu voelde hij ook de warmte op zich gezicht, en het verwonderde hem. De lucht was zo koud, en nu kwam er opeens warmte door de lucht! Hij lachte. Hij had gedacht dat alleen andere katten warm waren. Hij hield het stilzitten misschien een halve minuut uit voordat hij zijn ogen niet langer dichthouden, en hij moest snel zijn blik afwenden. Het was veel te fel! Een rond vlekje hing nu voor zijn ogen, die steeds oplichtte wanneer hij knipperde, maar als hij probeerde er beter naar te kijken danste het voor zijn blik weg. "Wat is dat?" vroeg hij, denkend dat het nabeeld iets in de lucht was wat mama ook kon zien.