At the end of the day it's night

Oakpaw voelde lichte vermoeidheid door zijn lichaam toen dat hij met zijn mentor terug naar het kamp liep. Ze hadden een tour van het territorium gedaan en zijn mentor had hem beloofd dat ze morgen hun eerste jachtsessie zouden gaan doen. Oakpaw’s oortjes prikten vrolijk de lucht in terwijl hij zijn weg terug naar het kamp vond. Ondanks dat hij meer rondgelopen had dan iets anders voelde hij zich toch behoorlijk voldaan. Hij kon niet wachten om aan zijn moeder te vertellen wat hij allemaal gezien had! Nadat zijn mentor aangaf dat ze elkaar morgen in de kampuitgang zouden treffen, zocht Oakpaw naar zijn moeder. Hij snorde toen dat hij haar zag liggen vlakbij de warrior’s den en liep naar haar toe, waarna hij zijn wang snorrend tegen die van haar duwde. ”Mama, ik heb vandaag het territorium gezien!” zei hij op een enthousiaste toon tegen haar. ”En morgen gaan we jagen, zei Silversplash.” En misschien zou hij binnenkort ook al wel snel vechttraining krijgen door de naderende oorlog met ThunderClan, maar dat zou hij dan wel zien. Alles stap voor stap.

Ze had een groot deel van de dag besteed aan Jaypaw het territorium te laten zien en had net een plek buiten de warriors den ingenomen om uit te rusten. Ze was vaak genoeg even naar buiten geweest om haar poten te strekken, maar een hele dag aan het werk zijn was toch wel weer anders. Ze wist dat ze snel genoeg haar conditie weer terug zou krijgen, maar voor nu moest ze het ermee doen. Ze begon haar vacht dan ook te wassen, tot ze een bekende stem hoorde en omhoog keek om haar oudste zoon te zien staan. "Oakpaw," Begroette ze hem. Het was goed om hem zo enthousiast te zien en ook goed om te zien dat alles nog goed ging met hem. "Wat heb je allemaal gezien?" Besloot ze hem dan ook te vragen. Zou zijn mentor goed uitgelegd hebben waar ze het beste nog niet konden komen als jonge apprentices? Ze hoopte van wel.

Oakpaw was een beetje een moederskindje en dat stak hij niet onder boomstronken of boomwortels. Hij hield van zijn moeder en van zijn part mocht iedereen dat zien. Het katertje snorde toen dat zijn moeder vroeg wat dat hij allemaal had gezien, al was het duidelijk dat hij toch even moest nadenken over die vraag. ”Een beekje waar we uit kunnen drinken en bomen waar we goed kunnen jagen. En een plek waar allemaal kraaien zijn, maar mijn mentor zei dat ik daar niet alleen mocht komen.” En er was nog iets… ”Oh ja, ook een grot in het moeras! Daar mocht ik ook niet komen van mijn mentor. En dan is er nog een verbrande boom. Ik ga Pinepaw en Thornpaw uitdagen om daarin te klimmen als we wat ouder zijn,” zei hij trots. Hij vernoemde expres niet de namen van zijn zusjes omdat hij dat ook niet zou willen. Hij wilde ze immers niet in gevaar brengen, maar van zijn broertjes wist hij dat ze al wel wat meer konden verdragen. ”Hoe ging het met Jaypaw?” vroeg hij toen toch wel ietwat nieuwsgierig.

Ze luisterde met een kleine glimlach op haar gezicht toen Oakpaw begon te praten over wat hij allemaal gezien had en knikte kort goedkeurend toen hij aangaf dat zijn mentor hem gezegd had niet alleen naar de carrion place te gaan. Dat was iets waar ze al blij mee was dat dat was overgebracht op haar zoon. Het moeras was het volgende waar hij het over had en ze knikte. "Het moeras kan gevaarlijk zijn als je het nog niet goed kent." Met de tijd zouden ze de gevaren wel leren kennen en konden ze er veilig alleen naartoe. "Zolang jullie uitkijken komt het vast goed." Een boom als de burnt sycamore beklimmen was niet het meest gevaarlijke. Gelukkig probeerden ze het niet met de pine trees waar de laagste takken vaak hoger begonnen. Natuurlijk kreeg ze vervolgens de vraag hoe het met Jaypaw was gegaan. "Ik heb haar ook het territorium laten zien. Hetzelfde als jouw mentor heeft gedaan en ik hoop dat ze het leuk vond." Dat verschilde altijd per apprentice. De ene vond het jammer dat ze eerst alleen de omgeving gingen verkennen en nog niet meteen gingen jagen. De ander vond dat juist het leuke, omdat ze eindelijk het kamp uit waren.

Oakpaw luisterde aandachtig naar wat zijn moeder tegen hem zei. Hij had het moeras er niet bijzonder gevaarlijk uit vinden zien, maar hij had wel een verhaal gehoord van de elders dat er meerdere katten waren die hun leven verloren hadden omdat ze vast hadden gezeten in het modderige gedeelte van het moeras. Oakpaw maakte zich er niet zo’n heel erge zorgen over. Hij zou wel zien wat dat er zou gebeuren op het moment zelf, maar het was natuurlijk altijd goed om behoedzaam te zijn. ”Ik beloof dat ik goed zal oppassen, mama,” zei hij dan ook, haar een plechtig knikje gevend. Hij was immers diegene die een beetje het zicht over het nest moest behouden en zich op moest stellen als verantwoordelijke grote broer. Zijn blik gleed naar zijn moeder toen ze zei wat ze Jaypaw had geleerd en hij snorde. ”Ik denk eerlijk gezegd dat Jaypaw alles wel goed vindt wat dat je haar aanleert. Ze is vrij gemakkelijk op dat vlak,” zei hij op een rustige toon tegen haar. Pinepaw, Sorrelpaw en hijzelf waren de wat meer avontuurlijke karakters van het nest terwijl Thornpaw en Jaypaw wat rustiger leek te zijn. Hij hield van ze allemaal, stuk voor stuk. ”Denk je dat ik snel vechttraining zal krijgen?” vroeg hij met een hint van enthousiasme in zijn stem. ”Niet dat ik per se wil dat er oorlog uitbreekt natuurlijk, maar het zou wel voldoening geven om de gezichten van de andere jonge apprentices van ThunderClan te zien als ik ze onderuit zou halen.” Een vastberaden blik was in zijn ogen te zien en hij grijnsde kort. Ja, hij zag het al helemaal voor zich.

Het was goed om te zien dat Oakpaw zijn siblings leek te begrijpen. Misschien was het beter geweest als ze een van de kittens had gekregen die meer geneigd waren om wat uit te spoken, maar ze was blij genoeg met Jaypaw. Dan kon ze in ieder geval bij een nog een oog in het zeil houden. "Ik hoop dat ze haar eigen weg zal vinden, net als jij en de rest." Ze hoopte alleen dat het niet te veel zou kosten om daarachter te komen. Natuurlijk kwam de volgende vraag over vechttraining. Ze kon begrijpen dat hij wilde leren, zeker nu de spanningen met Thunderclan zo hoog waren en ze vond het ook belangrijk dat ze in ieder geval wisten hoe zichzelf te verdedigen. "Ik denk wel snel, in ieder geval hoe je jezelf moet verdedigen mocht je aangevallen worden." Dat betekende misschien niet dat ze een gevecht zouden kunnen winnen, maar wel dat ze zichzelf zouden kunnen verdedigen tot hulp kon komen en dat was belangrijk. Ook dat ze wisten wanneer ze weg moesten rennen.

Hij liet zijn blik kort naar haar glijden toen ze haar woorden sprak en hij knikte heftig. ”Daar zal ik wel voor zorgen, mama,” sprak hij op een plechtige toon en hij stak zijn borst trots vooruit. Hij was immers de eerstgeborene en daarmee ook de oudste van het nest, dus die verantwoordelijkheid rustte voor zijn gevoel wel op zijn schouders, vooral omdat ze geen vader hadden. Hij vond dat hij een beschermende rol op zich moest nemen en er op toe moest zien dat het welzijn van zijn siblings goed was zodat zijn moeder niet alleen die rol op zich moest nemen. ”Kan jij me niks leren?” vroeg hij op een licht geniepige toon aan zijn moeder, de ondeugende lach die om zijn lippen gaf al aangevend dat hij dondersgoed wist wat het antwoord ging zijn. Dat wilde niet zeggen dat hij het niet kon proberen. Ondanks dat hij zo veel druk op zijn schouders probeerde te nemen en zich een beschermende rol over zijn siblings toe-eigende, was het natuurlijk ook niet meer dan normaal dat hij op zijn leeftijd soms nog wat streken uithaalde.

Ze glimlachte zacht naar hem, wetende dat hij op de jonge kater kon vertrouwen, ook al was het iets dat hij misschien nog niet over na zou moeten hoeven denken. Toch met de dreiging van Thunderclan hadden ze niet echt een keuze. Ze wist maar al te goed dat ze ze niet voor eeuwig klein kon houden hoe graag ze dat ook wilde en dan was het beter dat ze wisten hoe ze zichzelf moesten verdedigen. Haar blik werd wat serieuzer toen Oakpaw vroeg of ze hem wat wilde leren. Hoe graag ze al haar kinderen zou leren te vechten, was dat iets dat niet op prijs gesteld zou worden door hun mentoren. "Dat kan ik helaas niet doen." Hoe graag ze hem ook zou voorbereiden, het was niet mogelijk, tenzij het een algemene trainingssessie was met meerdere apprentices en mentoren.

Oakpaw giechelde toen dat zijn moeder aangaf dat ze dat helaas niet kon doen. ”Geeft niet, mama. Ik wist al wel dat dat je antwoord ging zijn,” zei hij lachend en hij kwam overeind zodat hij zijn neusje kort tegen de hare kon duwen. Een korte stilte viel waarin hij het kamp observeerde en zijn blik viel kort op een tom cat die naar de nursery toe kwam gelopen om zijn kittens te zien. Hij trok kort met zijn oortjes. Hij was er zo erg aan gewend geraakt dat hij geen vaderfiguur in zijn leven had dat hij er zich nooit al te veel vragen bij had gesteld, maar het deed hem toch wel kort vragen stellen waar dat zijn eigen vader was. ”Mama…” begon hij dan ook onzeker. Dit moest hij goed aanpakken, want hij had zo het idee dat het een onderwerp was dat ze niet graag wilde bespreken. ”Waarom komt onze vader ons nooit bezoeken?” Zijn toon was nonchalant, maar zijn goudgele ogen konden zijn nieuwsgierigheid toch niet helemaal verhullen terwijl hij naar zijn moeder keek.

Ze glimlachte zachtjes toen Oakpaw zijn neus tegen die van haar aanduwde en duwde zachtjes terug. Ze wist dat hij een goede kat zou zijn voor iedereen, ook al was ze blij dat hij duidelijk gaf om zijn siblings, dan hoefde ze zich daar niet zoveel zorgen om te maken als dat ze nodig vond. Ze volgde zijn blik naar de ingang van de nursery waar een kater net naar binnen ging en hoopte stiekem dat Oakpaw er niet over zou beginnen. Ze wist nooit goed wat ze moest zeggen. Haar eerste nest had gedacht dat Bloodhound hun vader was, ook al had ze dat nooit bevestigd, maar voor dit nest was dat anders. Ze wist dat het Bloodhound niet was deze keer, maar hun echte vader kon ze moeilijk zeggen. Ze bleef dan ook even stil toen de vraag kwam. Er was een ding dat ze kon zeggen, maar dat zou alleen maar meer vragen opleveren. Ze zuchtte kort, ergens hopende dat hij het zou laten zitten, maar ze wist dat dat niet het geval was. "Dat komt omdat hij in de bergen is." Meer hoefde hij niet te weten, meer wilde ze hem ook niet laten weten. Het was tenslotte het enige dat zij wist. Het was waar Flutterpaw was, maar ook waar Bloodhound was. Ze ging alleen niks bevestigen.

Oakpaw wiebelde met zijn oortjes toen dat zijn moeder aangaf dat zijn vader in de bergen was. Dat zei eigenlijk nog niet zo heel veel, maar dat verklaarde wel waarom hij niet hier was. Hij liet zijn blik kort weer naar de nursery glijden, waar dezelfde tom cat als daarnet weer naar buiten kwam lopen. ”Lijk ik op hem?” vroeg hij en hij liet zijn blik weer terug naar zijn moeder gaan. Hij hoopte eerlijk gezegd dat hij meer op zijn opa leek, ook al had hij deze nooit gekend. Hij had wel stoere verhalen over zijn opa gehoord en een hoopvolle blik verscheen in zijn ogen terwijl hij zijn moeder aan bleef kijken. ”Of heb ik iets weg van opa?” vroeg hij nieuwsgierig. Hun prefixen stonden in elk geval wel in verband met elkaar, wat hij al heel vet vond. Hij vond het jammer dat hij zijn opa nooit gekend had, maar hij hield zich dan maar vast aan de verhalen die hij over hem gehoord had. Dat was ook al veel waard.

Ze had moeten weten dat een antwoord geven meer vragen zou opleveren. Ze wist hoe ze de vraag kon beantwoorden en de tweede vraag hielp erbij, maar zou het Oakpaw opvallen dat ze bewust niet de eerste vraag beantwoordde. Ze kon het altijd proberen. "Je lijkt op mij en daarmee ook je opa." Het was iets dat ze zelf nooit blij mee was geweest, maar wat wel waar was. Oakpaw had zowel zijn vachtpatroon als vachtlengte van zijn vader, maar dat ging ze hem er niet bij vertellen. Ze had ergens een gevoel dat het beter was als hij niet wist hoe zijn vader er precies uit zag.

Oakpaw snorde verrukt toen dat Beechresin aangaf dat ze op hem leek en daarmee ook op zijn opa. Dat vond hij eigenlijk wel belangrijker dan dat hij leek op een kat die hij helemaal niet kende. Hij voelde heus wel aan dat zijn moeder er het liefste niet al te veel over wilde zeggen en dat was dan ook iets wat hij respecteerde. Als hun vader interesse in hun had gehad, dan had hij er maar bij moeten zijn op het moment dat ze geboren waren. Er moest vast een reden zijn waarom zijn mama het er niet over wilde hebben, maar achter die reden ging Oakpaw nu niet vissen. Misschien wel nooit. Hij vond het prima zo. ”Vertel me eens iets meer over opa,” zei hij op een smekende toon, zichzelf opheffend en zijn voorpootjes tegen de flank van zijn moeder drukkend terwijl hij haar aankeek. Als hij op zijn opa leek, dan wilde hij graag zo veel mogelijk over hem weten. Misschien zouden ze elkaar na hopelijk nog veel moons eens tegenkomen in StarClan!

Ze hoopte dat haar antwoord genoeg was om Oakpaw op een andere gedachte te zetten en dat leek ook te lukken, alleen nu ging het onderwerp natuurlijk naar Acornstar. Dit was een waarvan ze wist dat ze het nooit kon vermijden en het was ook niet dat ze het wilde als ze eerlijk was. Het voelde alsof ze het haar vader verschuldigd was om in ieder geval zijn goede kwaliteiten door te vertellen. "Je weet dat je opa de leider was voor Settledstar." Sprak ze, niet echt als een vraag. "Hij was streng, maar rechtvaardig." Meestal dan en steeds minder naar het einde toe, maar dat voegde ze er maar niet aan toe. "Hij heeft Shadowclan weer omhoog geholpen na wat de leider voor hem had gedaan." Dat kon ze niet ontkennen. Tallshadow had Shadowclan overgedragen aan Bloodclan, iets waar ze hem nooit voor zou vergeven ook.

Oakpaw ging liggen en leunde op zijn voorpoten terwijl hij naar zijn moeder keek, aandachtig luisterend naar haar. Hij knikte toen dat Beechresin aangaf dat zijn opa de leader was voor Settledstar, ook al had hij dat niet meer meegemaakt. Hij had Settledstar altijd als hun huidige leader gekend, dus hij wist eigenlijk buiten dat zijn opa ooit leader was geweest niet veel van de geschiedenis aan leaders van ShadowClan. ”En wat heeft de leader voor opa dan gedaan waardoor opa zo hard zijn best moest doen om de Clan te redden?” vroeg hij met grote ogen aan zijn moeder. Hij was wel in de veronderstelling dat er voor zijn opa ook nog een leader was geweest, maar hij wist er bar weinig van. Hij kon zich de naam niet eens herinneren van de leader voor opa, dus dat moest dan wel héél lang geleden zijn!

Ze wist dat er vragen kwamen, maar ze had geen idee welke. Ze hoopte ergens dat het niet zou gaan over de latere manen van Acornstar. Ze wist namelijk niet goed hoe ze dat positief moest omschrijven. Behalve misschien het deel van de bergen, dat was misschien nog positief te draaien. Maar de vraag ging over Tallshadow, een waarbij haar bloed nog steeds kookte van woede als ze eraan terug dacht. De acties van de kater hadden haar tenslotte meer gekost dan dat haar lief was. "De leider voor je opa heeft Bloodclan geholpen de clan over te nemen en dat heeft je opa rechtgezet." En dat zei allemaal nog niks over hoe onverantwoordelijk de kater geweest was.

Oakpaw zette grote ogen op toen dat Beechresin haar woorden sprak over de vorige leader van ShadowClan, welke Tallstar noemde als Oakpaw het zich goed kon herinneren. Er ging een lichte huivering door hem heen toen zijn moeder het over BloodClan had, de gevreesde Clan waar queens hun kittens bang mee probeerden te maken als hun kittens niet luisterden. ”Waarom zou een leader zoiets willen voor zijn Clan?” mompelde hij. ”Ik dacht dat StarClan enkel katten koos die goed waren voor hun Clan.” Om nog maar niet te spreken over hoe gevaarlijk BloodClanners wel niet waren. Niet dat Oakpaw bang voor ze was. Hij zou zijn familie met man en macht proberen te beschermen van die bende rogues. Maar toch. De gedachte dat Tallstar ervoor had gezorgd dat ShadowClan een tijdje onder de regie van BloodClan verkeerde, maakte hem boos. Erg boos.

Dat was de vraag die ze haarzelf ook zo vaak had gesteld. Waarom had Tall het allemaal gedaan, ze wist het niet. Haar vader leek het wel te hebben geweten, het mogelijk zelfs geaccepteerd te hebben, maar hij had het nooit aan de hele clan medegedeeld. "Ik weet niet waarom een leader dat zou doen." Gaf ze dan ook eerlijk toe. Geen leader kon bewust hun clan in gevaar brengen had ze altijd gedacht tot Tall dan. "Ik denk dat Starclan toen nog niet wist hoe alles uit zou draaien." Het was niet dat hij nooit onverantwoordelijk was geweest, maar daar kon ze ook niet echt over oordelen. Ze had de leader niet gekend als deputy gezien ze zelf pas geboren was toen hij al leader was.

Oakpaw gaf een knikje. Misschien was het ergens ook maar goed dat ze dat niet wisten. Dan kon hij ook al zeker geen moeite doen om het proberen te begrijpen, ook al zou hij dat waarschijnlijk toch niet doen, wat de waarheid dan ook was. ”Ik neem aan dat StarClan ook niet het overzicht heeft over alles,” mompelde hij. Toen keek hij weer naar zijn moeder. ”Denk je dat Settledstar een betere keuze is? En Wolfblood?” Hij had de twee eigenlijk nooit echt gesproken. Settledstar had hem zijn nieuwe naam gegeven en hij was nog niet lang genoeg apprentice om al orders te krijgen van Wolfblood. Hij had enkel rechtstreeks contact met zijn mentor wat het opvolgen van orders betrof, dus hij kon onmogelijk zeggen of Settledstar en Wolfblood beiden op hun plek zaten.

Ze wist niet eens of Starclan in zou kunnen grijpen wanneer een kat eenmaal tot deputy verkozen was. Het zou niet vreemd zijn als dat zo was, Starclan kon tenslotte niet alles. Maar toch wilde ze geloven dat als het goed mis ging ze in zouden grijpen. Niet dat ze dat bij haar vader hadden gedaan. Hij was duidelijk niet meer goed genoeg geweest als leader op het laatste moment, tenminste buiten de heldere momenten om die hij nog gehad had. Dat was het enige waarmee ze misschien iets kon goedpraten wat ze gedaan had. Ze liet haar blik op Oakpaw rusten bij zijn volgende vragen. Vergeleken met Tall was iemand al gauw beter. "Ze zijn sowieso beter dan die leider." Tenzij ze ook ooit het tegendeel zouden bewijzen, maar daar hoopte ze niet op eerlijk.