The river's song (Magicpaw)

Petalpaw liep door het kleine bos, niet ver van het kamp. Ze keek naar de lucht die tussen de kale boomtoppen zichbaar was. Een vogel vloog hoog boven haar. Oh, was zij maar zo als die vogel, vrij in de lucht, niet door zwaartekracht op de grond gevangen. Maar het was niet anders. Ze was nu eenmaal een kat en geen vogel. Na een tijdje wandelen hoorde ze het geluid van water. Dat moest de kleine stroom zijn. Ze rende ernaartoe en keek in het heldere water. De wolken dreven voorbij in de weerspiegeling van het wateroppervlak. Ze zag vissen tussen de wolken zwemmen. Eigenlijk van zwemmen net zoiets als vliegen, bedacht ze. In het water hoefde je niet over de grond te lopen. Petalpaw sprong in het ijskoude stroompje. Glinsterende waterdruppels spatten op. Het water verfriste haar. Petalpaw klom op een steen, die midden in het stroompje uit het water oprees. De lucht was ijzig koud, zeker vanwege haar natte vacht, maar dat deerde haar niet. Ze sloot haar ogen en luisterde naar het stromende water. Ze dacht aan hoe het zou zijn om daar, hoog boven de wolken, uit het zicht van ieder wezen op het land te zijn. Ze kon de harde windvlsgen, die daar niet tegengehouden werden door bomen, al bijna voelen. Ze beelde zich in dat het ruisen van het water eigenlijk de wind was. Zachtjes begon ze te neuriën. De melodie paste bij het stromende water. Als je de muziek hoorde kwam het beeld vanzelf in je hoofd: een bergbeekje, dat rustig kabbelt Petalpaw's geneurie werd een duidelijkere melodie. het bergbeekje word een grote rivier, die zich slingerend door een groot bos beweegt. Op sommige plaatsen zijn watervallen, waar het water zich met enorme hoeveelheden omlaag stort. De melodie ging omhoog je stijgt op, je ziet de wereld van boven, zoals wanneer je op een hoge berg staat. Je hoort het ruisen van de wind. In de verte zie je dat de rivier op houdt, waar de zee zich uitstrek... Samen met de kleine stroom zong Petalpaw het lied van de rivier, zonder te merken dat de voetstappen van een andere kat haar kant op kwamen.

-Magicpaw-

Een witte Turkse Angora was aan het uitrusten van het jagen en vissen toen ze de geur van een andere kat rook. Zo stil mogelijk liep ze naar de geur toe. Haar groene ogen zagen een grijze poes die stond op een steen in de kleine stroom. Magicpaw wist niet zeker of ze nou dichterbij kon komen of niet, de poes leek erg te genieten. Ze zat zachtjes aan het neuriën en langzaam werd het mooie melodie die goed paste bij het ruisen van het water. De witte apprentice sloot haar ogen en luisterde naar het ruisen van het water, de wind en ook de bladeren. Het deuntje paste goed bij de muziek die de natuur altijd maakte. Als ze aan het jagen was en ze zich concentreerde op haar prooi hoorde ze dit ook altijd. Ze ging zitten nog steeds met haar ogen gesloten en zonder dat ze het helemaal door had begon ze langzaam mee te neuriën, het ging bijna synchroon met de andere poes. Magicpaw voelde zich een met de natuur en de poes tegenover haar. Ze dacht dat ze haar vaag, ze was apprentice net als haar, maar ze had nog nooit met haar gesproken. Door een windvlaag die langs haar nog natte vacht van het vissen ging opende ze rustig haar ogen. Ze zag dat er nog steen was het stroompje, maar dan wat dichter bij de kant. Nog steeds mee neuriënd sprong ze op de steen en bestudeerde de poes waarvan ze de naam niet wist. Toen sloot ze haar ogen weer en concentreerde zich weer op de melodie. Ze voelde zichzelf tot rust komen. Magicpaw was sinds dat ze apprentice was geworden een beetje onrustig. Ze wou zich bewijzen en worden geaccepteerd, daardoor had ze alle tijd die ze had gebruikt om haar jaagtechnieken te verbeteren. Ze wou ook minder onzeker zijn en van haat zelfverzekerde haar iets blijvends maken, wat best goed lukte. Ze had ook al wat nieuwe vrienden gemaakt en deze muziek hielp haar herinneren aan de goede dingen die waren gebeurd en niet alleen de sombere zoals Crookedstars dood. Af en toe raakte een paar waterspetters haar vacht en het voelde of niets nu kon misgaan.

Heel vaag merkte Petalpaw de geur van een kat op, maar het drong nauwelijks tot haar door. Toen hoorde ze een stem. De stem van een andere kat, die zich in het lied mengde. Nog nooit had iemand met haar mee gezongen. Alleen haar moeder, maar die was een paar manen gelden overleden. Petalpaw dacht aan haar en haar vader, die ook altijd probeerde mee te zingen, maar die totaal geen muzikaal gehoor had. Onbewust werd haar lied treuriger. Het was een lied dat herinneringen bij je opwekte. mooie herinneringen, herinneringen aan katten die er nu niet meer waren. Langzaam werd de muziek zachter. Het was onduidelijk wanneer het was gestopt, omdat het zo geleidelijk was gegaan. Nu was het enige dat je nog hoorde het geruis van de kleine stroom. Petalpaw werd zich bewuster van haar omgeving. Ze merkte dat haar vacht nog steeds nat was. En ze merkte dat er iemand naast haar zat. Ze glimlachte naar de apprentice naast haar. Ze was iets jonger dan Petalpaw. Petalpaw bleef stil zitten zweeg, terwijl het lied nog naklonk in haar hoofd. Het lied dat iemand met haar samen had gezongen.
Petalpaw voelde dat het lied nu echt voorbij was en zei met een zachte stem: 'Hallo, ik heet Petalpaw.' Ze waste haar pootjes. Haar tong streek over de zachte vacht.

Langzaam eindigde het lied en het klonk nog steeds door haar hoofd. Een zachte stem liet haar ogen openen. "Hallo, ik heet Petalpaw." Magicpaw keek zenuwachtig naar de poes die zich had voorgesteld als Petalpaw. Wat een mooie naam, Petalpaw. "Ik heet Magicpaw" Zei de apprentice zacht "Ik hoop dat je het niet erg vond dat ik met je mee zong." vervolgde ze voorzichtig. Ik had net met een vreemde meegezongen zonder na te denken. Als de witte poes ook had nagedacht had ze even in de bosjes zitten kijken wie het was, maar toen uit onzekerheid weggegaan om de andere kat niet et storen met haar aanwezigheid, maar Petalpaw leek niet echt boos op haar. Magicpaw moest even terug denken aan toen het lied wat treuriger werd. Misschien had dit lied een speciale betekenis voor haar? Of misschien moest ze denken aan een belangrijke gebeurtenis in haar leven. Net zoals zij moest denken aan wat zij had meegemaakt, alleen zij dacht aan vrolijkere dingen. Nu de apprentice eraan terug dacht toen ze zong en zich helemaal een voelde met de natuur. Het voelde toen ook alsof haar moeder toen dichterbij haar was.

Beetje kort..Inspiloos

"Ik heet Magicpaw" Zei de apprentice zacht "Ik hoop dat je het niet erg vond dat ik met je mee zong." Petalpaw onderbrak haar wasbeurt en glimlachte naar de witte poes. 'Natuurlijk niet.' zei ze. Het was alleen maar heel fijn geweest dat Magicpaw had meegezongen. Het had Petalpaw het gevoel gegeven dat haar ouders weer even bij haar was. De gedachte aan haar moeder en vader had haar ook treurig gemaakt, ze miste hen nog steeds en was er verdrietig over dat haar ouders niet bij haar appreticeceremonie hadden kunnen zijn. Ze waren zo trots geweest. Waarschijnlijk had haar vader bij de hele clan lopen opscheppen over 'zijn geweldige dochter die nu toch maar mooi apprentice was geworden'. Petalpaw keek naar de lucht. Daar waren haar ouders nu. Hoog boven de wolken. Vanaf daar hadden ze vast naar de ceremonie gekeken. Zouden vogels naar Silverpelt kunnen vliegen, zodat haar ouders op ze konden jagen? Of had het rijk van StarClan haar eigen prooi? Kon zij zelf maar naar Silverpelt vliegen en haar ouders terugzien. Maar dat was onmogelijk. Je kon maar een keer de reis naar StarClan maken en die tijd was voor Petalpaw nog niet aangebroken.

(korte post, sorry)

'Natuurlijk niet.' antwoordde Petalpaw terwijl ze haar wasbeurt onderbrak. De grijze kat was erg stil en ze zag er een beetje treurig uit. "Heeft dit lied een speciale betekenis voor je?" Het was er uit voor ze er erg in had. "Sorry, je hoeft het niet perse te vertellen als je het niet perse wil.." vervolgde ze zacht. De witte poes vertelde ook niet erg graag over haar moeder. Ze was er al aardig over haar dood heen, maar ze zal de poes met goudkleurige vacht noot vergeten. Het lied had haar herinnert aan de goede dingen die ze had meegemaakt. Dit was niet het moment om treurig te worden. Het was belangerijk dat je vasthield aan de goede en mooie dingen in het leven. Magicpaw keek naar boven en glimlachte "Ook al mag het er nog zo duister uitzien, vergeet nooit de mooie dingen in het leven." zei ze tegen zichzelf. Ze keek naar het water. Het natte spul dat haar moeders leven had genomen, maar ze had het water vergeven. Ze hield ervan! Het was een verkoeling voor haar witte vacht. Ze zag een grote vis voor haar langs zwemmen en haar groene ogen volgde het zwemmende dier. Met een zachte plons dook ze het water in, recht op de vis af. De apprentice beet het dood in haar bek en zwom naar boven. Ze klom op haar steen tegenover die van Petalpaw en schudde zichzelf uit. Ze legde de grote vis op de steen, ze was trots op haar goede vangst. Toen zag ze dat een 'paar' spetters De grijze poes' haar kant op waren gegaan. "Sorry" zei ze tegen Petalpaw terwijl ze naar benden keek. Ze hoopte niet dat ze boos zou worden, eerst had ze met haar meegezongen zonder het te vragen en nu had ze haar nat gemaakt..

Sorry Ik zag net pas dat je had gereageerd.. En heeft Hawkie je al gePMd?

"Heeft dit lied een speciale betekenis voor je?" vroeg Magicpaw "Sorry, je hoeft het niet perse te vertellen als je het niet perse wil.." vervolgde ze zacht. 'Het is niet erg.' zei Petalpaw. De witte poes leek onzeker. 'Ik moest aan mijn ouders denken.' zei Petalpaw 'Ze zijn daar.' Ze keek naar de bewolkte lucht. De twee apprentices zwegen even "Ook al mag het er nog zo duister uitzien, vergeet nooit de mooie dingen in het leven." zei Magicpaw toen. Petalpaw glimlachte en knikte.
Magicpaw zag een grote vis voor haar langs zwemmen en haar groene ogen volgde het zwemmende dier. Met een zachte plons dook ze het water in, recht op de vis af. De apprentice beet het dood in haar bek en zwom naar boven. Ze klom op haar steen tegenover die van Petalpaw en schudde zichzelf uit, waarbij ze Petalpaw behoorlijk nat maakte. "Sorry" zei ze terwijl ze naar benden keek. Petalpaw had zichzelf net drooggelikt, maar ze vond het niet zo erg. Ze lachte en sloeg met haar poot wat water naar de witte poes. Daarna begon ze opnieuw met het drooglikken van haar zachte grijze vacht.

(Wat voor PM?)

'Het is niet erg.' zei Petalpaw. 'Ik moest aan mijn ouders denken.' Vervolgde Petalpaw 'Ze zijn daar.' Ze keken naar de bewolkte lucht. "Mijn moeder jaagt nu ook met de StarClan." zei Magicpaw "Ik weet niet waar mijn vader is. misschien is hij ook dood." De grijze apprentice likte zich droog nadat Magicpaw haar had nat gemaakt en sloeg met haar poot wat water naar Magicpaw. De Turkse Angora moest glimlachen. Petalpaw ging verder met haarzelf drooglikken. Magic moest terugdenken aan het lied "Je kunt echt prachtig zingen Petalpaw. Ik wou dat ik zo goed kon zingen! En ik moet je bedanken, dankzij dit lied moest ik denken aan de dingen die ik wel had en niet de dingen die ik niet had." zei ze met dankbaarheid in haar stem "Ik had ook niet verwacht dat we gemeen zouden hebben met onze ouders." Het was beter dat ze hier niet verder op in zou gaan. Het was voor hun beide vast een moeilijk onderwerp. "Ik zou graag nog een keer met je willen zingen." Ze ging zitten en begon haar pootje schoon te likken. Petalpaw was best stil, maar ze leek ook aardig. Misschien konden zij en Magicpaw vrienden worden?

Ik PM je wel

"Mijn moeder jaagt nu ook met de StarClan." zei Magicpaw "Ik weet niet waar mijn vader is. misschien is hij ook dood. Je kunt echt prachtig zingen Petalpaw. Ik wou dat ik zo goed kon zingen! En ik moet je bedanken, dankzij dit lied moest ik denken aan de dingen die ik wel had en niet de dingen die ik niet had." zei ze met dankbaarheid in haar stem 'Mijn moeder zong veel.' zei Petalpaw zacht. "Ik had ook niet verwacht dat we gemeen zouden hebben met onze ouders." Ze veranderde van onderwerp. "Ik zou graag nog een keer met je willen zingen." Petalpaw glimlachte weer. Haar gedachten dwaalden weg. Ze stelde zich voor hoe het zou zijn als ze hier en nu opeens vleugels kreeg. Ze zag helemaal voor zich hoe haar vleugels eruit zouden zien. Het zouden grote vleugels zijn. Ze zouden lichtgrijs zijn, met een witte onderkant en wat donkerder grijze strepen. De onderkant van de vleugels zou bedekt zijn met zacht en warm dons. En Petalpaw zou haar vleugels spreiden en de spieren die ze nu nog niet had zouden zich spannen. Dan zou ze de wind onder haar vleugels voelen en ze zou er één keer krachtig mee slaan. Dan zouden haar poten zich losmaken van de grond en ze zou vrijer zijn dan ooit. Petalpaw's zachtgroene ogen keken dromerig voor zich uit.
Een windvlaag die een wolk van waterdruppels in haar gezicht blies deed Petalpaw opschrikken uit haar gedroom. 'Sorry.' zei ze tegen Magicpaw, en ze boog haar kop. Als ze eenmaal aan het dromen was merkte ze niets meer van wat er om haar heen gebeurde.

''Mijn moeder zong veel.'' zei Petalpaw zacht. "Ik had ook niet verwacht dat we gemeen zouden hebben met onze ouders." De grijze apprentice glimlachte weer en het leek of haar gedachten afdwaalden. De witte Turkse Angora keek naar boven en dagdroomde over haar moeder. Petalpaw zat waarschijnlijk ook te denken over haar ouders. Ze dacht er aan hoe trots haar moeder Sunshine op haar zou zijn geweest toen ze apprentice werd en hoe veel vooruitgang ze had gemaakt in het jagen. Ze keek nog steeds de lucht in en ze zag een mooie vogel langs vliegen. Hoe zou het zijn om vrij te zijn als een vogel en te kunnen vliegen? dacht de witte poes even kort. Toen liet een stem haar een beetje opschrikken. 'Sorry.' Petalpaw boog haar kop. "Het is niet erg. Iedereen droomt wel eens van vroeger en het is goed om je verleden niet te vergeten. Niet te vergeten wie je bent en wat je bent. Sommige dromen van een prachtige toekomst en als je er maar in gelooft zal het op een dag uitkomen." zei Magicpaw met vurige groene ogen die op de lucht was gericht. Ze zal en moest een van de beste warriors worden, Dat was haar goal! En vanaf vandaag was er eentje bij gekomen.. Wie haar vader ook was; Rouge, van een andere Clan of dood. Ze zou hem vinden!! De apprentice voelde een windvlaag langs haar warme vacht en zag grijze wolken aankomen. Het zou snel gaan regenen, dacht ze.

'Mijn droom komt niet uit.' zei Petalpaw zacht. Ze leek in gedachten verzonken net als net en ze keek omhoog. "Ik heb ook dromen die niet uit kunnen komen zoals mijn moeder weer levend hebben, maar dat zegt niet dat ik er niet aan los laat. Ik zal altijd hopen," zei Magicpaw zacht "maar in plaats mijn leven te verspillen in afwachten of het onwerkelijke werkelijkheid wordt; Concentreer ik me op de dingen die wèl haalbaar zijn. Het is goed dat je ook dromen hebt die wel kunnen uitkomen." ze keek met vriendelijke ogen naar Petalpaw. "Vergeet nooit dat je niet alleen bent.." fluisterde ze. Zelf vergat ze soms dat ze nog vrienden had en dat er altijd nog de rest van de clan was. Er vielen een paar druppels op haar lange, warme en witte vacht. Langzaam begon het te regenen, een miezer regen. Haar witte oren vingen het mooie gezang op, een droevig lied, een echt regen lied. Magicpaw kreeg zin om haar eigen stem er bij te voegen, maar de apprentice had het gevoel dat dit iets was dat Petalpaw alleen moest doen. Het geneurie had een bekende klank; Het gaf een gevoel weer dat ze kende. Je moest je niet alleen vasthouden aan de treurige dingen en langzaam liet Magicpaw haar stem bij het lied voegen. Ze zag het natte landschap om haar heen op haar rots in de rivier. De meeste zouden her er verdrietig er uit vinden zien, maar Magicpaw zag het als het water dat het verleden uit wiste en je een nieuw begin gaf. En dat is wat ze zong als antwoord op Petalpaws geneurie. "Je bent niet alleen, onthoud dat. De leuke en de minder leuke dingen zijn de dingen die je later die fantastische kat maken. Denk niet allee aan de droevige dingen die je nu overkomt en wat je nu voelt, maar denk aan de fijne dingen en houd je daar aan vast, want dat zijn de herinneringen die je niet moet verliezen. Die zijn het kostbaars en laat niks of niemand die van je af nemen. Wat gebeurt is is gebeurt. Denk aan het verleden, Droom van de toekomst, maar leef in het heden. Denk aan al die leuke dingen die je nog ga meemaken in de toekomst. Je ouders zullen trots op je zijn. Ja, er zullen ook erge dingen gebeuren, maar je hebt de rest van de clan en je vrienden om je op te vangen. Leef, Nu. Nu ben je in een dip, maar je gaat een prachtige tijd te gemoed. Geloof me." Dat was wat de witte poes naar de grijze toe zong. Ze zag dat de zon zich schuw een beetje door de wolken door liet zien. Een mooi begin. Magicpaw glimlachte naar Petalpaw. "Denk niet dat niemand je begrijpt. Ik begrijp je, want ik precies het zelfde gevoeld als jij. Toen ontmoette ik allemaal van die aardige katten en ben ik gaan inzien dat het geen zin om voor eeuwig in een hoekje te kruipen en te huilen om mijn moeder. Nu is het jouw beurt om te gaan leven en fantastische,slechte, mooie, verdrietige, leuke en al die andere dingen te maken. En natuurlijk vrienden te maken." zei ze vriendelijk. Dit was waarschijnlijk de eerste keer dat de schuwe en onzekere poes zoveel had gepraat en ze voelde niet eens die zelfverzekerdheid die ze soms voelde. Dan had ze het gevoel dat ze alles aan kon. Ze wou gewoon Petalpaw opvrolijken en ze hoopte dat dat haar een beetje was gelukt, want ze was niet zo erg goed in zulke dingen. Ze voelde een paar koude spetter op haar witte vacht en begon haar zelf droog te likken, ze had geen zin om ziek te worden.

Sorry, dat ik zo laat reageer, maar mijn laptop was zowat de hele week ingepikt. Sorry !
Normaal post ik ook eerder ensow, maar ik heb een moeilijke situatie thuis waardoor ik ook een beetje inspiloos ben. Ik bied nogmaal mijn excuses aan hiervoor.

(geeft niks hoor ^.^)

"Ik heb ook dromen die niet uit kunnen komen zoals mijn moeder weer levend hebben, maar dat zegt niet dat ik er niet aan los laat. Ik zal altijd hopen," zei Magicpaw zacht "maar in plaats mijn leven te verspillen in afwachten of het onwerkelijke werkelijkheid wordt; Concentreer ik me op de dingen die wèl haalbaar zijn. Het is goed dat je ook dromen hebt die wel kunnen uitkomen." ze keek met vriendelijke ogen naar Petalpaw. "Vergeet nooit dat je niet alleen bent.." fluisterde ze. Petalpaw antwoordde niet, maar glimlachte. Ze hoorde dat Magicpaws stem zich bij haar nieuwe lied voegde. "Je bent niet alleen, onthoud dat. De leuke en de minder leuke dingen zijn de dingen die je later die fantastische kat maken. Denk niet allee aan de droevige dingen die je nu overkomt en wat je nu voelt, maar denk aan de fijne dingen en houd je daar aan vast, want dat zijn de herinneringen die je niet moet verliezen. Die zijn het kostbaars en laat niks of niemand die van je af nemen. Wat gebeurt is is gebeurt. Denk aan het verleden, Droom van de toekomst, maar leef in het heden. Denk aan al die leuke dingen die je nog ga meemaken in de toekomst. Je ouders zullen trots op je zijn. Ja, er zullen ook erge dingen gebeuren, maar je hebt de rest van de clan en je vrienden om je op te vangen. Leef, Nu. Nu ben je in een dip, maar je gaat een prachtige tijd te gemoed. Geloof me. Denk niet dat niemand je begrijpt. Ik begrijp je, want ik precies het zelfde gevoeld als jij. Toen ontmoette ik allemaal van die aardige katten en ben ik gaan inzien dat het geen zin om voor eeuwig in een hoekje te kruipen en te huilen om mijn moeder. Nu is het jouw beurt om te gaan leven en fantastische,slechte, mooie, verdrietige, leuke en al die andere dingen te maken. En natuurlijk vrienden te maken."
Petalpaw kreeg bijna tranen in haar ogen, maar niet van verdriet. Haar lied veranderde, werd minder treurig. Het werd een lied van een nieuwe vriendschap, want ze voelde dat ze met Magicpaw een goede vriendin had gevonden. In haar lied vertelde ze zonder woorden wat ze voelde: het verdriet om haar ouders, dat Magicpaws woorden haar troostten, dat ze nog nooit echt een vriendin had gehad, en dat ze dacht dat daar nu verandering in kwam. Ze zong het niet met woorden, maar ze wist dat Magicpaw het zou begrijpen. Toen ze het lied beeindigde brak de zon door, alsof die dat speciaal voor hen tweeën deed.

Magicpaw zag dat er bijna tranen in de ogen van Petalpaw kwamen, maar niet van verdriet. Het lied veranderde. Het was niet meer het treurige lied, maar werd een lied van alle mooie dingen in het leven. Ze voelde een nieuwe vriendschap door het gezang van de grijze poes. De witte apprentice begreep wat ze bedoelde met het lied ook al zong ze niet met woorden. Het lied eindigde en het leek alsof het er nooit was geweest, maar ze voelde het lied doorgaan in haar hart. Tegelijkertijd brak de zon door en het leek of de grijze en witte poezen samen in een spotlight midden in de natgeregende natuur stonden. Het leek of de zon hun toelachte. Dit was een prachtig begin voor een net zo mooie vriendschap. Magicpaw glimlachte naar Petalpaw. Ze wist dat Petalpaw zou uitgroeien tot een mooie poes en een groots warrior, omdat ze vanaf nu vrienden zou hebben die haar zouden helpen. Haar groene ogen keken naar de vredige natuur om haar heen en gaf Petalpaw een vriendelijk kopje. Ze wou eigenlijk de stilte tussen hun tweeën niet verbreken, maar ze deed het toch."Zullen we naar het kamp gaan? We zijn al aardig lang weggebleven en misschien zijn ze bezorgd." Ze keek even in de mooie grijs/groene ogen van Petalpaw en sprong toen naar de kant toe. Magicpaw ging rustig zitten en wachtte op wat Petalpaw zou gaan antwoorden. "We kunnen ook een wedstrijdje doen wie het eerst terug in het lamp is als je wilt." Haar groene ogen twinkelden van het idee. Gewoon een beetje melig samen gaan rennen naar het kamp. Maar het hoefde niet als Petalpaw niet wou.

Petalpaw zag dat de witte poes naar haar glimlachte. De apprentice gaf Petalpaw een kopje en zei: "Zullen we naar het kamp gaan? We zijn al aardig lang weggebleven en misschien zijn ze bezorgd.We kunnen ook een wedstrijdje doen wie het eerst terug in het lamp is als je wilt." Petalpaw knikte. Haar grijsgroene ogen glinsterden vrolijk. Met een sierlijke sprong kwam ze op de oever en ze rende richting het kamp. De wind waaide door haar zachte vacht. Petalpaw voelde het zand van de oever onder haar poten, hoewel die de grond nauwelijks leken te raken. Petalpaw sloot haar ogen even terwijl ze rende en ze kon zich bijna voorstellen dat ze vloog, maar ze raakte na elke stap nog steeds de grond. Toen ze gras voelde opende ze haar ogen weer. Ze sprong net op tijd weg voor een boom die ze niet had gezien, maar het leek alsof het haar bedoeling was om op het laatste moment weg te springen. Met een grote vaart snelde ze door het bos, sierlijk tussen de bomen door manoeuvrerend als een hertje.
Petal rende het bos uit en kwam aan bij het door riet omringde kamp. Ze verschool zich in het riet en keek tussen de stengels door of ze Magicpaw zag. Was ze al in het kamp of nog op de weg er naartoe? Petalpaw was heel snel, maar misschien was de jonge witte apprentice nog wel sneller.

Magicpaw zag dat Petalpaw knikte. Haar grijsgroene ogen glinsterden vrolijk en ze kwam met een sierlijke sprong op de oever terecht. Haar witte pootjes volgden al snel achter de grijze en ze zag in haar ooghoek dat ze bijna tegen een boom rende, maar ze sprong net op tijd weg. Tegelijkertijd sprong Magicpaw in de bosjes zodat Petalpaw haar niet meer kon zien en niet zou weten wie er nou voor lag. Ze rende zo snel als ze kon, maar ook zo stil als maar kon zonder te veel snelheid te verliezen. Ze sprong makkelijk over een paar boomwortels en -stronken. Haar groene ogen zagen een paar muisjes wegschieten en sprong op een bijna helemaal omgevallen boom en rende naar boven. Ze zag dat het kamp recht voor haar lag en ze wou bijna gewoon stil blijven staan en van het uitzicht genieten toen ze Petalpaw zag die zich in het riet verschoof links van haar. Ze leek te kijken naar de richting waar de grijze poes zelf vandaan kwam waarschijnlijk verwachtend dat de witte poes daar ook vandaan zou komen, maar ze leek niet te letten op andere kanten of op de lucht. Magicpaw klom makkelijk in een boom via de omgevallen. Ze ging staan op een dikke tak de ongeveer 3 vossenlengten hoog was en rende ze hard als ze kon naar het uiteinde van de tak. De apprentice sprong en even voelde het alsof ze vloog. Haar groene ogen stonden een beetje teleurgesteld omdat haar pootjes toch weer de grond raakten. Rustig sloop ze via het riet dat ze haast niet liet ritselen omdat ze het gewend was geraakt van het vele jagen in dit gebied. Haar roze neusje kon de geur van Petalpaw al ruiken. Magicpaw maakte een kleine omtrekkende beweging om achter Petalpaw te komen. Heel misschien had Petalpaw haar sprong wel gezien en wist ze dat ze er was, maar dat maakte haar nu niet echt meer uit. Petalpaw zat er nog niet zo heel lang in de bosjes dus ze zal vast als ze haar nog niet had gezien denken dat ze wel erg sloom was. Zodra ze ontdekte via haar neus en oren dat ze vlak achter de grijze apprentice was sprong ze zonder na te denken in die richting. "BOE!" ze verwachte niet echt van Petalpaw dat ze zou schrikken, maar ze zei het toch. "Gefeliciteerd, je hebt gewonnen!" De Turkse Angora had liever zelf gewonnen, maar was blij voor Petalpaw en ze had het verdiend.

Petalpaw zag Magicpaw niet, maar al snel rook ze haar geur. Ze keek rond en spitste haar oren, maar ze zag of hoorde de turkse angora niet. Ze hoorde wel wat geritsel, maar dat kon net zo goed gewoon het riet zijn dat wuifde in de wind. Hoewel... het geritsel kwam wel dichterbij. Misschien was Magicpaw daar wel..."BOE!" hoorde Petalpaw opeens achter haar, samen met het luide geristel van de riethalmen toen Magicpaw naar haar toe sprong "Gefeliciteerd, je hebt gewonnen!" zei Petals nieuwe vriendin, want een vriendin kon ze haar dacht ze nu wel noemen. De grijze poes glimlachte. 'Je kunt goed sluipen.' zei ze. Ze zei even niks en vroeg toen: 'Magic, heb jij al een mentor?' Zelf had ze er nog geen. Ze was al acht maanden maar training had ze nog steeds niet gehad. Maar waarschijnlijk zou Stormstar haar bij de volgende ceremonie wel een mentor geven. Stormstar, niet Crookedstar. Crookedstar had haar apprentice gemaakt. Maar nu is hij dood. Dood, in StarClan, weggerukt uit het leven door een stomme vossenval, een tweebeending. Petalpaw zuchtte. Waarom ging altijd iedereen die ze bewonderde of liefhad zo snel dood? Haar ouders, die zelfs haar ceremonie niet meer mee hadden kunnen maken, Crookedstar... Wat had StarClan tegen ze? Waarom moesten ze zo snel al weg? Petals vrolijke stemming van daarnet was alweer verdwenen.

De grijze poes glimlachte. 'Je kunt goed sluipen.' "Dank je! Jij kunt erg snel rennen. Ik zou graag nog en keer een revenge willen hebben!" Magicpaw wou ook zo snel kunnen rennen. de witte poes zou bij haar volgende jacht wat meer gaan rennen. 'Magic, heb jij al een mentor?' Vroeg Petalpaw na een korte stilte. "Ja, Butterbell. Ze is een erg goede mentor. Ik ben blij dat ik haar heb. Ik wordt samen met Rainpaw door haar getraind. Heb jij een mentor?" De witte poes zag dat haar mede apprentice er niet meer zo vrolijk uit zag als net. "Wat is er? Je kunt het me gerust vertellen hoor." zei ze vriendelijk. Het was altijd beter om het te vertellen dan het op te proppen. Ze dacht even aan haar mentor, Butterbell. Ze lacht erg veel en ze was altijd erg vrolijk. Magicpaw kan eigenlijk niet wachten tot ze haar volgende training krijgt en weer nieuwe dingen leert. Een frisse bries ging langs haar lange witte vacht en ze voelde dat het riet haar kietelde. Ze schudde zichzelf uit om het ret van haar vandaar te houden, ze wou niet opeens in lachen uitbarsten terwijl ze serieus wilde zijn. Ondanks dat ze probeerde het riet uit haar buurt te laten blijven begon een rietstengel haar roze neusje te kietelen. "HATSJOE!" nieste Magicpaw naar Petalpaw toe. Nou net wat ze wou voorkomen moest nou net haar gebeuren. "Sorry Petalpaw"

"Dank je! Jij kunt erg snel rennen. Ik zou graag nog en keer een revenge willen hebben!" Zei Magicpaw. "Ja, Butterbell. Ze is een erg goede mentor. Ik ben blij dat ik haar heb. Ik wordt samen met Rainpaw door haar getraind. Heb jij een mentor?" antwoordde ze op Petalpaws vraag. De lichtgrijze poes schudde haar hoofd en bleef even stil. "Wat is er? Je kunt het me gerust vertellen hoor." zei Magicpaw. Petalpaw schudde haar hoofd 'Het is niets.' zei ze. Magicpaw nieste. "Sorry Petalpaw" zei ze. Petalpaw grinnikte. 'Het is niet erg hoor.' zei ze, alweer wat vrolijker. De wind liet de rietstengels heen en weer wiegen. Ook Petalpaw moest niezen toen een van de halmen aan haar neus kriebelde. 'Zullen we maar uit dit kriebelriet gaan, Magic?' vroeg ze aan de witte poes. Zelf stond ze sierlijk op en stapte tussen het riet vandaan. Ze gaapte, waarbij haar scherpe, witte tanden en roze tongetje zichtbaar werden en ze rekte zich uit. Daarna keek ze even naar Magicpaw, terwijl ze iets probeerde te verzinnen wat ze zouden kunnen gaan doen.

(Flut, sorry...)

Magicpaw hoorde wat Petalpaw zei. ''Zullen we maar uit dit kriebelriet gaan, Magic?'' vroeg ze. "Dat lijkt me een goed idee." Ze liep snel het kriebelige riet uit. ze wist niet wat Zij en Petalpaw nu konden gaan doen. Het warme zonnetje scheen lekker, maar toch rilde ze van de de windvlaag die langs haar witte vacht ging. Ze had het niet erg vaak koud en ze probeerde het gevoel te vergeten. Ze had geen zin om gewoon stil te staan en niks te doen dus begon ze een beetje rond te lopen. Het was mooi weer om iets te gaan doen, maar ze wist niks. "Weet jij nog wat om te gaan doen?" vroeg ze vriendelijk.

Laat, flut & te kort.. Sorry