Sound the Bugle and make me free once more~

Dear God if you can hear me know
please stop the anger building up inside me
I need you to come and guide me
I look into the eyes
Of the one I thought was mine
And my only scream is

Na avonturen in het kamp samen met Stormkit wie haar hart vreemd deed voelen liep ze nu hier. Onzeker en angstig keek ze rond. Niet wetend wat dit voor wereld was. Haar wereld gebroken en vreemd. Hoe kon ze je niet vertellen. Op de vraag waarom had ze geen antwoord. Nergens had ze een antwoord voor. En voor niets had ze een oplossing. Alsof ze alleen was in dit universum. Maar toch was er een warmte in haar die ze niet echt kon verklaren. Een warmte die niet kwam door haar vader, moeder, broertjes en zusjes noch haar opa of oma. Het kwam door die Stormkit. Wat hij met haar deed wist ze niet, ze waren absoluut verschillend. Zij zo klein, lievelijk en ontschuldig. Hij leek zo gevaarlijk. Durfde alles en deed alles wat niet mocht. Hij maakte haar aan het lachen, en toch liep ze hier zonder hem. Ver weg van de veiligheid van het kamp en de bekende geuren. Wat wou ze zichzelf wijsmaken? Wou ze zichzelf laten zien dat ze sterk was? Dat ze wat kon en niet zo zwak was als iedereen haar achtte. Maar Breakingkit wist het zelf. In haar oogjes was de angst te lezen. De angst en de gebrokenheid die er enkel bestond in deze wereld. Hoe zij wou wegkruipen in haar eeuwige droomwereld waar geen wanhoop noch moord bestond. Niets was daar fout of pijnlijk en alles was mooi. Hoewel Breakingkit de jongste kitten was van Riverclan wist ze dit toch. Die wereld zou nooit bestaan. En zij zou nooit levend vertrekken uit een wereld waar katten nog elke dag voor hun leven vochten en waar zij ook ooit zou moeten vechten. Vechten of verliezen. Sterven met eer, of leven met een schuldgevoel. Het leven was oneerlijk. Pijnlijk en hard. Daar was ze van overtuigd. En dat deed haar ze veel pijn. Een traantje welde op terwijl ze zich aan een klein stroompje water neer liet vallen. Haar befje lande in het water maar hoewel het ijskoud was deerde het haar niet veel. Breakingkit vroeg zich af of haar mama haar wel zou missen. Of dat die het te druk zou hebben met haar wel volledig sterke en gezonde kittens. Breakingkit was niet gezond, alles behalve gezond. Ze had een naar hoestje wat ze zo veel mogelijk probeerde te verbergen. Breakingkit was klein, zwak en leek geen kans te hebben op ooit Warrior worden. Misschien zou ze zich meteen wel bij Starclan voegen.. Met die gedachte in haar hoofd sloot ze haar oogjes opnieuw. Ja ze was zwak, en vechten leek moeilijk. De realiteid was haar gebroken wereld. En dat restoreren leek moeilijk. Doch niet onmogelijk. Breakingkit had er enkel de kracht niet voor. Ze had gewoon geen kracht om de vervloekte wereld haar eigen te maken. En dat was nog wel haar grootste zwakte..

-Smoketear alone-

Two love.
Love for both.
It is not possible.
But still it happened.
Help me out of this dilemma

Zijn oranje ogen keken het kamp rond. Hij als de zoon van de leider van de clan voelde zich stiekem toch verantwoordelijk voor de dingen die zich af speelde in het kamp. Hij voelde zich de gene die zich er ook wel een beetje mee mocht bemoeien. Ook al wist hij dat het de taak was van Mousefur, zijn moeder, en Stormtail, zijn vader. Hij was trots op hun. Zijn ouders. En hij was blij dat hij hun zoon mocht zijn. De oudste. Al vroeg hij zich wel af waar zijn zusjes nou telkens mee bezig ware, waar ze überhaupt eigenlijk waren. Kort schudde hij even met zijn kop. Hij wist dat hij zich daar geen zorgen om moest maken. Hij kon zicht beter zorgen maken over zich zelf. Zijn liefdes leven. Rainfall, en Lotusleaf. Hij is samen met Lotusleaf, daar heeft hij ook een nestje van gezonde kittens mee. Maar Rainfall, daar was hij al gek op zins hij een apprentice was. En toen hij warrior werd, werd alles verblind. Hij werd verliefd op Lotusleaf. Alleen was hij er nog wel zeker van? Natuurlijk ben je daar zeker van! Je houd van haar! Jullie horen bij elkaar! Hij siste in zich zelf en stak zijn nagels in de grond. Hij voelde zich slecht. Heel slecht. En die niet op de manier van de Shadowclan. Maar op de manier van bedriegen! JE hóúd van Lotusleaf! Rainfall is gewoon een vriendin. Dat is ze al je hele leven zo'n beetje! Lotusleaf. Lotusleaf. Je hoort bij Lotusleaf. Ík hoor bij Lotusleaf! De woorden galmen door zijn kop heen en gefrustreerd schud hij met zijn kop. Misschien was het beter als hij even ging lopen. Even het kamp uit.
Zijn poten leden hem linea recta naar het kamp uit gang. Zijn massieve poten bewogen zich perfect heen en weer. Hij snoof de lucht op. En toen verstijfde hij. De geur van Breakingkit hing hier. Haar jongste dochter. Onbewust begon hij harder te lopen. De geur van Breakingkit leidde hem naar het kleine stroom. Hij was er nog niet. Maar hij kon het nu al reuken. Wat moest zij buiten het kamp. Smoketear bleef snel bewegen. Hij moest naar haar toe. Starclan mocht weten waar ze nu mee bezig was. Misschien dacht ze al dat ze zwemmen kon. Of erger. Met grote sprongen ging hij op de geur van de jonge kitten af. Toen bleef hij stil staan. Hij zag het gebroken lijfje zitten bij de kleine stroom. En hij voelde zich schuldig dat hij niet wist wat er aan de hand was. Hij liep langzaam naar haar toe. 'Breakingkit... Wat doe je hier,' vroeg hij zacht terwijl hij naast haar ging zitten en hij sloeg zijn dikke warme staart om het lijfje heen van Breakingkit. Ze zag er ziek uit. Misschien moest hij haar eens naar de Medicine-cat toe brengen. Hij keek de kitten aan met een warme bezorgde blik.

'Breakingkit... Wat doe je hier,' Klonk de stem van haar vader die haar niet deed opkijken. Enkel haalde ze even haar schouderbladen op terwijl ze vooruit bleef kijken en hij naast haar ging zitten en sloeg zijn dikke warme staart om het lijfje heen van Breakingkit. Heel even verstopte ze haar kleine hoofdje in de warme bruine vacht van haar vader. Het maakte haar warm van binnen maar de warmte verdween snel weer en de kou maakte plaats. Zachtjes hoeste ze even iets wat ze niet in zich kon houden hoewel ze dat wel wou, haar vader hoefde niet haar zwak te horen. "Sorry papa." Klonk haar stem een beetje schor terwijl ze wegkeek. Had ze dan teveel van haar lijfje gevraagd toen ze samen met Stormkit had gespeeld? Ze wist het niet, maar nogmaals moest ze kuchen. "Wat doe jij hier papa?" Klonk haar stemmetje zacht terwijl ze omhoog keek naar zijn ogen. Vragend trok ze even met haar oren terwijl iets van nieuwsgierigheid in haar ogen speelde. Wachtend op antwoord van haar vader.

'Breakingkit... Wat doe je hier,' vroeg hij zacht terwijl hij naast haar ging zitten en hij sloeg zijn dikke warme staart om het lijfje heen van Breakingkit. Ze zag er ziek uit. Misschien moest hij haar eens naar de Medicine-cat toe brengen. Hij keek de kitten aan met een warme bezorgde blik. Breakingkit haalde enkel haar schoudertjes op. 'Je weet dat kittens niet buiten het kamp mogen komen. Daar moet je nog even op wacht...' Zijn stem werd onderbroken door het hoesten van Breakingkit. Smoketear fronste even en keek toen nog bezorgder naar Breakingkit. 'Breakingkit... Je hoeft je niet te verontschuldigen! Breakingkit, is alles wel goed met je?' Smoketear klonk duidelijk bezorgd. Alles over Rainfall, en zijn partner Lotusleaf waren verdwenen. Zijn aandacht was nu volledig op zijn dochter gericht. Breakingkit vroeg wat hij hier deed. Smoketear schudde met zijn kop, 'Dat doet er nu niet toe,' zei hij terwijl hij zijn neus op het kopje van Breakingkit drukte. Ze was warm. 'Breaking, ben je verkouden?' Vroeg hij terwijl hij zich kleiner maakte om zijn dochter goed te kunnen aan kijken. Hij hield van zijn dochter. En hij zou er alles aan doen om haar te beschermen. Zo wel tegen het gevaar van de dieren die hier leefden, al voor het gevaar van de ziekten die hier rond zweven.

Smoketear schudde met zijn kop, 'Dat doet er nu niet toe,' zei hij terwijl hij zijn neus op het kopje van Breakingkit drukte. Ze was warm. 'Breaking, ben je verkouden?' Vroeg hij terwijl hij zich kleiner maakte om zijn dochter goed te kunnen aan kijken. Zachtjes kuchte ze opnieuw. Ze wou neit dat hij zich zorgen maakte. ZE wou het niet, echt niet, haar papa moest gelukkig zijn en niet aan haar denken. "Ik weet niet papa, ik weet het niet, maar het is niets." Klonk haar stemmetje schor terwijl ze hem recht aankeek. "En dat weet ik, sorry daarvoor papa.." Fluisterde ze zachtejs terwijl ze hem aankeek. Ze wou geen problemen. En ze wou absoluut neit dat hij teleurgesteld in haar was. Maar op een of andere manier.. Haatte iedereen haar toch wel weer...

'Breaking, ben je verkouden?' Vroeg hij terwijl hij zich kleiner maakte om zijn dochter goed te kunnen aan kijken. Hij hield van zijn dochter. En hij zou er alles aan doen om haar te beschermen. Zo wel tegen het gevaar van de dieren die hier leefden, al voor het gevaar van de ziekten die hier rond zweven. Breakingkit zei dat ze het niet wist, maar ze zei ook dat het niets was. Smoketear schudde even met zijn kop. 'Breakingkit. Als jet het niet weet, kan je ook niet weten dat er niets is. Ik ga straks met jou naar de Medicine-cat. En dat word je weer beter gemaakt. Ik wil niet dat jou iets over komt. Ik vind het al erg genoeg dat ik niet eens zag dat het niet goed met je ging.' zei hij tegen haar terwijl hij haar kopje likte.
Toen ze haar excuus aan bood voor het weg gaan uit het kamp keek hij haar met een warme blik aan. 'Ik kan moeilijk zeggen dat het niks geeft. Maar toen ik een kitten was, ben ik ook weggelopen uit de clan om ook dingen zelf te zien. Toen is mijn papa, Stormstar, ook teleurgesteld geweest. Maar dat is allemaal goed gekomen. Ik ben wel teleurgesteld dat je de regels verbreekt, maar niet boos.' Zei hij terwijl hij haar aan keek. 'Maar we moeten straks echt even naar de Medicine-Cat gaan, dan kan ze je wat kruiden geven. En misschien moet je daar dan ook slapen. En als je wil, blijf ik dan bij je.' Zei hij geruststellend.

Smoketear schudde even met zijn kop. 'Breakingkit. Als jet het niet weet, kan je ook niet weten dat er niets is. Ik ga straks met jou naar de Medicine-cat. En dat word je weer beter gemaakt. Ik wil niet dat jou iets over komt. Ik vind het al erg genoeg dat ik niet eens zag dat het niet goed met je ging.' zei hij tegen haar terwijl hij haar kopje likte. Toen ze haar excuus aan bood voor het weg gaan uit het kamp keek hij haar met een warme blik aan. 'Ik kan moeilijk zeggen dat het niks geeft. Maar toen ik een kitten was, ben ik ook weggelopen uit de clan om ook dingen zelf te zien. Toen is mijn papa, Stormstar, ook teleurgesteld geweest. Maar dat is allemaal goed gekomen. Ik ben wel teleurgesteld dat je de regels verbreekt, maar niet boos.' Zei hij terwijl hij haar aan keek. 'Maar we moeten straks echt even naar de Medicine-Cat gaan, dan kan ze je wat kruiden geven. En misschien moet je daar dan ook slapen. En als je wil, blijf ik dan bij je.' Zei hij geruststellend. Even keek ze hem recht aan. De Medicine Cat.. Nightstream wist Breakingkit te raden. Ze slikte even zacht terwijl ze haar vader aankeek. "Maar wat als.. Wat als ik niet naar Nightstream wil.. Wat als ik hier wil blijven." Haar stemmetje klonk klein en gebroken terwijl ze haar vader aankeek. Haar grote sterke vader wie haar zou beschermen voor al het kwade in de wereld. Maar wat als dat kwade neit te stoppen was. Wat als het iedereen die ze liefhad langzaam aan weg liet rotten in de diepste krotten van Dark Forest. En wat als Starclan niet bestond en slechts het slechte overheersde. Wat kon haar beschermen als haar vader zou falen in die taak. Al deze vragen speelde zich af in de bruine oogjes van de kitten terwijl ze haar vader met een verdrietige blik aankeek. Wat als niets niemand kon beschermen en zij allemaal verdoemd waren.. Dan was er niets om voor te leven en eindigde ze allemaal alleen en zonder doel.. Zonder einde en zonder begin. Het was de blik waarmee die grijze kitten deze wereld zag. Een beeld dat haar fysiek als mentaal ziek maakte. En daar was geen remedie voor.. Zo was ze geboren en zo zou ze eindigen. Het was.. de bitterzoete waarheid van het leven..

De ogen van Breakingkit waren gebroken. Smoketear wist niet wat er allemaal aan de hand was. Al merkte hij wel dat Breakingkit een onzeker poesje was. "Maar wat als.. Wat als ik niet naar Nightstream wil.. Wat als ik hier wil blijven." Smoketear schudde licht met zijn kop en gaf haar een lik. 'Zelfs als je niet wilt. Je móét. Ik ga je niet dood laten hoesten, Breakingkit. Je bent mijn kitten, en ik hóú van jou! En ik laat je niks overkomen.' Sprak hij vast beraden. Toen ging hij recht op zitten en keek hij met zijn oranje ogen naar de lucht. 'Breaking... Wat is er allemaal. Waarom ben je zo verdrietig?' Vroeg hij langzaam op een vaderlijke toon. Hij keek zijn kitten weer aan met betrouwbare, warme ogen. Zijn kittens betekende alles voor hem. Maar Breakingkit leek veel op hem. Niet met alles. Toen Smoketear nog Smokekit was geweest was hij altijd zelfverzekerd geweest. Maar Breakingkit lijkt meer op zijn slechte Smokepaw. Hij was ook onzeker geweest. En door dat niemand het zag, was hij verandert in een slechte kat. Dat wou hij bij zijn dochter voorkomen. Ook al zou ze vast niet slecht worden. Breakingkit was geen Dark Forest kat. Al had Smoketear zelf wel op dat punt gestaan. Hij vroeg zich af of Starclan hem wel had vergeven voor zijn foute daden. Smoketear zou wel zien wanner het zijn tijd was. Al zou hij er alles aan doen om te laten zien dat hij niet slecht was. Smoketear had een goed hart.

Smoketear schudde licht met zijn kop en gaf haar een lik. 'Zelfs als je niet wilt. Je móét. Ik ga je niet dood laten hoesten, Breakingkit. Je bent mijn kitten, en ik hóú van jou! En ik laat je niks overkomen.' Sprak hij vast beraden. Toen ging hij recht op zitten en keek hij met zijn oranje ogen naar de lucht. 'Breaking... Wat is er allemaal. Waarom ben je zo verdrietig?' Vroeg hij langzaam op een vaderlijke toon. Hij keek zijn kitten weer aan met betrouwbare, warme ogen. Recht keek ze hem aan. Ze kon haar vaders woorden ergens wel begrijpen. Maar toch, ze wou niet. Absoluut niet. En de vraag waarom deed haar twijvelen. Zachtjes slikte ze terwijl ze hem aankeek. "Dat weet ik papa. Dat weet ik." Zachtjes slikte ze even terwijl ze hem aankeek. "Ik zie een wereld.. Een wereld die niet goed hoort te zijn. Ik zie enkel wanhoop papa. En het maakt me ziek." Verdrietig boog ze even haar hoofdje weg terwijl ze zacht slikte. "Ben ik gek papa? Ben ik gek dat ik mijn eigen droomwereld wil zien en de waarheid niet onder ogen wil komen?" Zachtjes slikte ze terwijl ze haar vader aankeek. Ze was gek. Gek van alles, en alles leek fout. Het was gewoon zo vreemd.. Waarom zij? Waarom naast haar zwakke gestel zag zij dit toch.. Waarom..

"Dat weet ik papa. Dat weet ik." Smoketear keek haar aan met een glimlach, maar hij zag er overduidelijk bezorgd uit. De volgende woorden die Breakingkit uit sprak liet hem even schrikken. 'Oh, Breakingkit,' zei hij somber. 'Je moet niet zo veel nadenken. Toen ik nog Smokepaw heette had ik me ook zo gevoeld, en ook zo gedacht, Breakingkit. Ik werd helemaal raar, en ik werd slecht. Ik had nergens meer vertrouwen in. Zelf Opa vertrouwde ik niet meer. Op een vergadering heb ik Starclan heel boos genaakt. En zelfs nu ben ik nog bang dat ze me niet zullen vergeven,' hij zei Opa om dat zijn kittens dat ook zo zeiden. En dan was het was duidelijker voor hun. Ook alles wat hij had gezegd was waar. En hij hoopte dat hij er goed aan deed door dat te vertellen. Misschien zou het Breakingkit helpen. Anders zou hij zijn vader wel om advies vragen. En hij moest hier nodig met Lotusleaf over praten. Lotusleaf op de één of andere manier stak die naam hem. De volgende woorden van Breakingkit liet hem droevig kijken. "Ben ik gek papa? Ben ik gek dat ik mijn eigen droomwereld wil zien en de waarheid niet onder ogen wil komen?" Weer schudde Smoketear met zijn kop. 'Nee, je bent niet gek. Je bent alleen maar bang, en in de war. Breakingkit. Je moet niet zo veel over dat soort dingen na denken. Je bent nog maar een kitten. Je moet lol maken,' sprak hij wijs. Hij maakte zich zorgen om zijn kitten. Heel veel zorgen.

Onderwerp: Re: Sound the Bugle and make me free once more~