We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Een scharlaken rode lucht hing boven haar kop terwijl de kattin met een goed vette duif tussen haar kaken door het kamp heen stapte. Haar altijd goed verzorgde pels oogde doffer dan deze normaal deed, de blauwe glans was er ver vanaf. Het was een fenomeen dat zich vaker voordeed wanneer ze vermoeid en overwerkt was. Wanneer ze zich ver de vermoeidheid in gewerkt had en ze weinig tijd gehad had om goed te eten. En zeker na de gebeurtenissen van de nacht er voor en de geweldig grote afstand die ze met haar leader had afgelegd was ze bek af. Een zucht bewoog zich langs het gevogelte heen terwijl ze zonder het te vragen de leader's den in stapte. De kater daarbinnen moest niet janken, zeker niet na wat ze samen meegemaakt hadden. Daarbij had ze nog genoeg woeden voor dagen in d'r branden nadat die kreng van Thunderclan haar klauwen op ze gelegd hadden. Het was de avond van de eerste dag dat ze terug waren.Ze hadden sinds ze terug thuis waren elkaar niet meer gesproken, een comfortabele afstand had haar meer verantwoord geleken nadat de deputy gekozen was. Bovendien hadden ze beide zowat heel de dag weg geslapen. Ze legde de grote vogel neer en sloeg met haar staart. "K*t Eveningstar" bromde ze vervolgens. Het had al een dag lang op haar tong gerust en het brandde gehoord te worden. Met een grote zucht liet ze zich op de grond zakken terwijl haar blik rond de den bewoog, het rook er nog altijd naar de oude leader. Overal waar ze keek leek zijn geest te volgen, je zou er maar moeten slapen joh.
Settledstar had na zijn eerste nacht die hij nog had doorgebracht in de warriors den omdat hij werkelijk te moe was geweest om zijn nest te verplaatsen, zich uiteindelijk toch moeten verhuizen naar de leiders den. Het was raar, want het voelde niet van hem. Acornstar zijn nest was weggehaald door iemand en hij was erop gebrand om zijn eigen nieuwe nest te maken. Maar toch rook alles nog naar Acornstar. Verder was het een kaal hol in bar gesteente. Duidelijk in geen jaren een vrouwelijke poot gezien om het knus te maken. Totdat er iemand binnen kwam stormen. Settledstar keek verrast op, maar een grijns sierde zijn gezicht toen ze sprak. ‘Breek me de bek niet open,’ miauwde hij met een hint van een lach in zijn stem. Ze plofte op de grond, en ze had een duif bij zich. Het meest welkome gezicht dat hij dit moment kon krijgen. Hij stapte haar kant op en legde haar tegenover haar neer, en staarde stiekem naar haar toen haar blik door de den ging. Zijn ogen vielen op haar wang. ‘Hoe gaat het met je gezicht?’ miauwde hij, waarbij hij zachtjes zijn poot richting haar kin bracht om het beter te bekijken.
Hij legde zijn poot op haar kin- en ze deinsde niet weg. Wat maakte het er naar dat ze niet wegdook? Ze zuchtte zachtjes "Het heelt, zowiezo sneller dan haar poot geneest'' Een grijns vormde zich boven de kater zijn poot waarna ze haar kop terug bewoog en de duif tussen hen in schoof. "Hier de helft is voor jou" mauwde ze kalm. "Hoe gaat het met je?" Ze liet haar blik op de kater zijn verwondigen vallen. Ze zou niet liegen, hij zag er bagger uit.
Ze waren beide achteraf naar de medicine cat den geweest. Maar hij had er bagger uitgezien desalniettemin. Het deerde niet, vanaf vandaag was een nieuw tijdperk aangebroken. Met hem aan het hoofd, en stiekem hoopte hij dat hij haar ook nog in dat plaatje kon schetsen. Wellicht stond ze dat al, licht gekerfd, als een vraagteken, maar voelbaar onder je poten. Hij lachte om haar opmerking. ‘Ik hoop dat ze de volgende gathering nog steeds kreupel is.’ Hij legde zijn poot weer naast zijn andere toen ze weg bewoog en de duif tussen hen in schoof. Ze had een goeie voor hen uitgekozen en zijn ogen gleden dankbaar naar haar. ‘Dankjewel.’ Het voelde veel intiemer om sharing tongues te hebben in de privacy van zijn eigen den. Het voelde als zo'n van de zotte privilege, dat alleen de leider een eigen den kreeg. Maar hij zou niet klagen. ‘Oh het gaat fantastisch,’ snorde hij met een beetje een sarcastische ondertoon. ‘Maar het was niet mijn eerste rodeo,’ miauwde hij met een scheve grijns. ‘Ik heel snel. Ik heb nu magie in mijn aderen, hm.’
Al etende luisterde ze aandachtig naar haar leader. Een kleine grijns haar koele gezicht opbrekende. Goh ze zou genot voor eeuwen bezitten als ze de Thunderclan leader goed mank kon zien lopen op de gathering. "Oh dat zou een feest zijn" mauwde ze grinnikend. Ze vroeg hem vervolgens naar zijn gezondheid. En zijn antwoord? Het zou het beste beschreven kunnen worden als een typisch Settledstar. "Ahh natuurlijk, natuurlijk, Magie in je aderen huh" Ze kantelde haar kop een beetje en liet haar donker blauwe ogen over de kater heen glijden "Die magie zul je nodig hebben met je gekozen tweede hand" merkte ze koel op. "Dat word werk"
Settledstar lachte hartelijk om haar opmerking dat het een feest zou zijn. Hij werd vast al door de andere clans als arrogant gezien na zijn laatste optreden, maar het deerde hem geen ruk. Hij zou Eveningstar met de meest voldane blik aankijken als dat waarheid zou zijn. Hij nam een paar dankbare happen van de duif en realiseerde toen pas hoe erg hij rammelde. Tijd nemen om te eten was erbij ingeschoten de laatste.. dagen? Dus hij voelde zich des te dankbaar. Stormraiser wist soepeltjes een ander onderwerp aan te snijden en hij keek verrast om. ‘Hm?’ Een onderzoekende blik ging over het gezicht van de zwarte poes. ‘Ik weet het,’ miauwde hij toen als reactie op haar. ‘Weloverwogen besluit.’ Hij loog niet. Hij had erover nagedacht en hij geloofde erin dat hij op de lange termijn voordeel van zou hebben. Én op de korte termijn. Ze had verdomme zelf Eveningstar meegemaakt.
Ze haalde haar wenkbrauwen op. Een weloverwogen beslissing? Eerder had ze vol vertrouwen gehad in de leader zijn rationaliteit maar nu? Hoe kon hij zijn keuze weloverwogen hebben als dit uitgekomen was op die barbaar? Ze schudde haar kop "En jou weloverwogen keuze is Wolfblood?" vragend keek ze de leader aan. "Ben jij een workaholic ofzo? Zit er één of ander gek plan achter? Wolfblood kan amper een normaal gesprek aanhouden! Ze is lomp en bruut, de andere clans zien dat meteen zodra je d'r in een diplomatische rol douwt" Starclan nog aan toe, de leader zou haar een hele nieuwe manier van doen moeten aanleren voor ze ook maar een beetje in staat was hem op te volgen. "Hoe kon ze leiden als ze amper normaal praten kan?"
Settledstar realiseerde zich misschien veel te laat dat ze kritiek op zijn keuze had. Hun blikken kruisten weer en hij wist niet of hij onder de indruk moest zijn of verrast. Zijn wenkbrauwen knepen samen in een frons en eenmaal opende hij zijn mond om te antwoordden, maar nee, Stormraiser had nog veel meer woorden voor hem klaarliggen. Hij lachte, omdat hij geen betere reactie wist. Hij was oprecht verbaasd. ‘Ik dacht dat je geen interesse had in dit alles,’ miauwde hij terug. Maar hij kon aan enkel haar blik zien dat ze een uitleg eiste van hem, als haar woorden dat al niet deden. Dus hij likte de restjes duif om zijn lippen weg. ‘Wolfblood is allemaal heet en temperament, ja,’ gaf hij toe. Hij sprak meer vrijuit met Stormraiser dan wie dan ook. ‘Maar dat temperament kan ik buigen en breken.’ Blaffende honden bijten niet. En Wolfblood, geloof het ook niet, luisterde naar hem, al was het dan met een grauw en lelijke taal. Zijn blik was onafgebroken op Stormraiser. Hij voegde er maar niet aan toe dat zij het andere uiterste was. Een ijzige wil die hij nooit zou kunnen dooien.
Ze had de kans voor hem om te spreken en uit leggen zo veel mogelijk naar achteren geschoven door zelf haar mening door z'n strot heen te douwen. Waarschijnlijk omdat ze dacht dat wel kon, ze wist dat er geen juiste argumentatie was om zijn domme keuze recht te praten. Maar Settled zou Settled niet zijn als hij die zilveren tong van hem niet gebruikte. Met een heen en weer zwiepende staart luisterde ze aandachtig naar de woorden van de kers verse leader, wiens ogen ergens nog Starclan leken te- starclan verdomme waarom lette ze daar op? Bah. Ze waren hier aan het discussiëren. Gelukkig leken zijn woorden echter haar interesse stevig vast te pakken. Een koele grinnik ontsnapte d'r "Hm Success Settled- Klinkt als een full time job, die hond de bek snoeren." Ze schudde even haar kop, "Wat is et waard?" Als de kater zo slim was als hij zichzelf vond, dan moest er wel een plan achter zitte- een reden. Of wellicht had ze gewoon toch nog een beetje te veel hoop in de nieuwe leader van shadowclan.
Hij keek haar met fascinatie aan. Waarom was ze zo stellig om deze mening? Hij had misschien een risico genomen door Wolfblood aan te stellen als deputy, maar het was in zijn ogen ene goeie gok. Voor dit moment, in ieder geval. En met Stormraiser sprak hij er vrij over, plat en lomp, maar haar irritatie leek enkel te groeien. Hij neusde de prooi naar haar toe toen hij er genoeg van had gehad. ‘Ja, dat wordt het ook. Maar ze is zachter dan je denkt. Zachter misschien zelfs dan jij, IJskoningin,’ sprak hij met een kleine glimlach. ‘Ik laat zien aan iedereen in deze clan dat je met de meest f*cked up jeugd, je alsnog groots kan worden. Ze is een laatbloeier, wacht maar af,’ miauwde hij zelfverzekerd. Maar hij voelde aan zijn water dat Stormraiser dat waarschijnlijk niet genoeg zou vinden. Dit waren de woorden die hij iedereen vertelde. Hij had altijd nog wel een reden of twee achter de hand. ‘En nu met ThunderClan heb ik iemand nodig die weerzinwekkend is. Ik wil dat ze de naam van ShadowClan in de andere clans weer met respect gaan uitspreken, alsof TigerClan weer in het woud is.’ Hij keek haar aan, een lossige blik op zijn gezicht. ‘En hoe vaak overleeft de eerste deputy negen levens van zijn voorgangen,’ miauwde hij er nonchalant aan toe. Hij was er zelf ook vanuit gegaan dat hij altijd zou sterven voor Acornstar. Misschien was hij een uitzondering op de regel. Wolfblood was misschien geen opvolger, maar wel precies degene die hij op dit moment nodig had. En in de toekomst was er altijd nog ruimte over voor iemand anders. Zijn blik ging naar de poes voor hem.
In alle hoeken en gaten zocht de kersverse leader naar redenen. Het was bijna zielig hoe hard hij zijn best deed haar goedkeuring te krijgen. Stormraiser keek de man koeltjes aan terwijl zijn zilveren tong overuren werkte. Een laat bloeier? Stormraiser zuchtte en tikte geërgerd met haar staart."Hm we zullen zien Settled." mauwde ze niet bepaald overtuigd. Wolfblood was verdomme geen apprentice meer. Er zat net zo veel vaart in haar groei als dat er vliegende varkens waren. En ook Settled leek door te hebben dat hij haar nog niet over de brug had weten te krijgen, want hij bleef maar doorgaan, bleef maar graven. Ze zuchtte terwijl ze haar blik terug bracht op die van de kater. [b]"Hmm- beter van wel ja, je bent binnen één dag al een leven kwijt" merkte ze nuchter op terwijl ze haar kop wat kantelde. "Laat het niet nog eens gebeuren schaapje" beval ze hem vervolgens streng. Waarna ze hem strak aankeek, en alle dele van zijn stomme kop bestudeerde, van zijn stomme neus, tot zijn vervelende snorharen en zijn groene ogen. En voor een tijd was het het enige wat ze zag, zijn groene ogen. De mainer waarop spieren onder zijn huid samentrokken- stom.
Ze was geïrriteerd, maar het voelde als een kleine overwinning toen ze zich er - met tegenzin - erbij neerlag. Er was toch niets meer dat veranderd kon worden, geen weg terug. Dus nu zaten ze tegenover elkaar, hij een beetje geïrriteerd dat ze geen vertrouwen in hem had, zij geïrriteerd om zijn kennelijk verschrikkelijke keuzes. En toch wilde iedere vezel in zijn lijf dat ze zijn keuzes zou goedkeuren, hem zou goedkeuren, en wilde hij haar overtuigen dat hij gelijk had. Het laatste leek haar een beetje te behagen. Hij grinnikte kort toen ze sprak dat hij niet vaker meer dood moest gaan. ‘‘Geen zorgen, Stormie, ik had al drie keer dood moeten gaan.’’ Hij had zichzelf bijna onverwoestbaar verklaard na de laatste keer. ‘‘Ik ben alleen dood gegaan toen het niet moest.’’ Grappig hoe je luchtig kon praten over de dood als je het een keer zelf had meegemaakt. Nu je wist dat het niet het einde was. Dat hij hierna nog acht kansen had. Acht. Belachelijk. Hun blikken kruisten elkaar weer een moment lang en hij knipperde langzaam. Even voelde het weer als vanouds, die stiekeme blikken, hoe de vonkjes oversprongen, maar nu in de intimiteit van zijn eigen den. Hij woonde hier nu.. een paar nachten? En het voelde al natuurlijk hoe ze binnen kwam stormen zonder eerst te vragen. ‘‘Je vertrouwt me toch?’’ vroeg hij uiteindelijk. Het was een wrede vraag. Want hij loog en loog en loog, maar nooit over de clan. Nou ja, nauwelijks. De clan wist wat ze mochten en konden weten. Sommige lasten waren enkel aan hem om te dragen. Maar persoonlijk zaten er nog zoveel verhalen achter slot en grendel. Hij had haar sleuteltjes gegeven voor sommige, één per keer. Op zijn tijd. De sleutelbos hield hij nog goed verborgen. En toch wilde hij weten of ze hem vertrouwde, want ergens wilde hij alle deuren openzetten. Maar de angst dat hij haar zou teleurstellen, was nog groter dan dat. Hij wilde dit niet kwijt.
Onderwerp: Atelophobia 
vr 15 apr 2022 - 13:27
