best fiends forever

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

De leider kon net zo goed gewoon niet meer in zijn den te vertoeven. Ze wisten hem altijd goed te vinden, het was veel te makkelijk. En iedere keer als er iemand weer binnen kwam stormen met nieuws, of een noodgeval, of een nieuwsgierig kind, dan wenste hij weer dat hij weer gewoon in de warriors den kon slapen. Maar ditmaal was het Wolfblood, die sowieso schijt had aan zijn privacy. ‘Wolfblood,’ antwoordde hij kalm. De muis die hij had gekregen van een apprentice half opgegeten liet hij voor wat het was, waarna de poes binnen kwam banjeren. Wat nou als hij hier een stomend moment aan het beleven was? Maar ze bracht nieuws. Leuk nieuws, in haar woorden. Hij schoof de prooi aan de kant en rechtte zichzelf toen hij haar aankeek. ‘Ben benieuwd wat "leuk" in jouw vocabulaire betekend,’ miauwde hij met een scheve glimlach. ‘Brand los, deputy.’

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Ze zei tenminste hoe het was. Mieters, hij keek er echt naar uit. Hij gebaarde haar om ook plaats te nemen en al snel kwam een waterval aan woorden zijn kant op. Hij knipperde een keer en dwong zichzelf op te blijven letten, aangezien het allemaal dingen waren waar ze zich zorgen over maakte.  En ze eindigde met "dat wijffie van hem" en haar zorgen dat ze voorkeursbehandeling van hem kreeg. Wellicht. Waarschijnlijk. Een scheve grijns kwam op zijn gezicht. In een ander universum was Stormraiser zijn deputy geworden, maar hij had zo zijn redenen. ‘‘Je kan Stormraiser gewoon bij haar naam noemen, Wolfblood,’’ miauwde hij kalm. ‘‘En ja, ze heeft haar zorgen over jou ook bij mij geuit en we hebben erover gesproken. Als ze je blijft lastigvallen, zal ik haar er wel weer op aanspreken. Ik heb haar net zoals jou verteld, waarom jij de meest geschikte keus voor ShadowClan bent.’’ Op dit moment, voegde hij er in gedachten aan toe. Maar dat zou Wolfblood nooit weten. En bij de sterren, hij wist hoe erg ze zijn politieke correcte gezwets haatte en daarom legde hij het expres er ook even extra dik bovenop. Zo sprak je nu eenmaal als een leider tegen de anderen. Misschien konden ze ooit onder elkaar als vrienden spreken. Toch moest hij toegeven dat Wolfblood opmerkzamer was dan hij had verwacht. En dat ze meer zich bezighield met clanzaken. ‘‘En ja, Nightcurse kwam bij mij ook al vragen "waarom jij". Als je je zo zorgen om hem maakt, kunnen we hem een schaduw geven. Eén van mijn loyale warriors zou hem een tijdje in de gaten kunnen houden om te kijken wat 'ie allemaal uitspookt en of 'ie met RiverClan praat.’’ En nu ze het over de duivel hadden. ‘‘Wat betreft Riverclan: ja, ik deel je mening. Ik geloof Foulplay ook. Ik weet alleen niet of Mousepaw uit eigen initiatief heeft gehandeld, of uit die van haar moeder.’’ Hij zag het die familie zo doen. Crystalstar was gehaaid. Wie zegt dat haar kinderen dat niet zouden zijn. ‘‘ Bovendien denk ik dat Crystalstar nog steeds bitter is over hoe alles is afgehandeld. Ik heb persoonlijk een deal met haar gesloten toen ze haar verlies bij me kwam toegeven. Ze was zo wanhopig naar vrede, dat ze zelf de schuld op zich zou nemen en haar excuses. Maar ik heb het gevoel dat ze er liever aan de andere kant van geschiedenis had gestaan.’’ Die vrede van hun was weinig waard. Sindsdien hadden ze geen woord meer gesproken. En hij vroeg zich ook af of Crystalstar hun andere afspraak was nagekomen, één van een meer persoonlijkere aard. ‘‘Maar ik kan nu niet direct een medicine cat beschuldigen. Wat als het niet waar is? En ik nog een vijand op m'n hals haal nu ThunderClan op het punt op ontploffen staat?’’  Hij keek zijn deputy aan. ‘‘Wat ik denk, is dat ThunderClan met RiverClan aan het samenwerken is. Dat is wat ik zou doen als ik Eveningstar was,’’ sprak hij luchtig. Hij was al weken bezig met de mogelijkheid dat ze niet met één, maar twee clans in de nabije toekomst zouden vechten. ‘‘Vandaar dat ik al in gesprek ben met Blazestar als potentiële bondgenoot.’’ Blazestar was wel lastig. Hij was koppig, en het liefst bleef hij met zijn clan voor eeuwig eenzaam op zijn veldjes huppelen. Hij slapend in zijn nest. Maar met de juiste invloed, hoopte hij dat hij de WindClan leider van gedachten kon veranderen. Hij had geen andere opties.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Verkeerde woordkeuze. Hij begreep het alweer. Hij rolde zijn ogen. ‘‘Onze meest loyale warriors.’’ Verbeterde hij zichzelf. En ze wist ook direct dat ze afkeurend zou kijken als hij zou zeggen wil. Dus hief hij zijn kin uitdagend. ‘‘Stormraiser,’’ begon hij koppig mee. ‘‘Inkspots, Hazelnut, Beechresin, Amberhunt...’’ begon hij namen af te gaan. Allemaal oudere, meer bewezen, loyale katten. Allemaal waarmee hij een persoonlijke band mee had, de één beter dan de ander, en iemand waarmee hij wat vieze geheimpjes mee deelde. Maar niemand hoefde de waarheid van Acornstar zijn dood te weten. Niet nu hij Beechresin onder zijn duim had, één simpel dingetje om haar mee te chanteren. Maar zolang ze braaf bleef, zou hij er nooit zijn mond over openen. Settledstar keek haar onveranderlijk aan toen ze weer tot stoppen gebaarde. ‘‘Dat doe ik nu toch? Voorheen hadden we nooit erover hoeven praten,’’ miauwde hij kalm. ‘‘Crystalstar kwam naar me toe na de oorlog. Ze had een kitten verloren, en gaf haar rol in de oorlog de schuld van deze straf van StarClan. Dus kwam ze met het voorstel om de schuld van de oorlog op zich te nemen in ruil voor mijn belofte om ShadowClan in het gareel te houden. En daarmee bedoelde ze natuurlijk Acornstar.’’ En er was nog een persoonlijke kwestie eraan verbonden. Ze zou Arcticwolf voor hem opruimen. En ondanks dat hij geen problemen meer met hem had gehad, leefde hij nog steeds en had hij kittens met zijn Seamist. Hij hield zijn emoties onder controle. ‘‘Ik vond dat het waard. We hebben manen geen problemen gehad met RiverClan. Tot Mousepaw, uiteraard.’’ En hij had eventjes zijn voldane momentje mogen hebben op de gathering. Hij had een statement kunnen maken in ShadowClan's naam. Dat iedereen die hen tartte, aan de verliezende kant van geschiedenis zou staan. ‘‘En nee. Mousepaw is niet meer welkom. Al moet je altijd voorzichtig zijn met medicine cats. Hun code beschermt hun... soms oneerlijk veel.’’ Newtspark was dankzij haar positie met zoveel weggekomen. Bij de sterren, wat was hij dom geweest. Dus nee, nooit meer zou hij blindelings een medicine cat vertrouwen.