Pitch black, pale blue

Onderwerp: Pitch black, pale blue do 15 dec 2022 - 16:11

Zodra het sneller donker werd, joeg ze vaker in het donker van de nacht. Wanneer haar pels samensmolt met het zwart van de nacht kon ze zich beter schuil houden van hrooi en hoefde ze minder op haar snelheid te rekenen wanneer het aankwam op de jacht. En zeer grote verandering wel- maar ze had inmiddels genoeg nachtelijke jachtsessies op haar naam om zich er meester in te maken. Storm gaf immers nooit op tot ze alles naar haar eigen zin draaien kon. Een eigenschap die ook nu, op haar terugkomst in het kamp staande hield. Met een kleine zucht liet ze haar prooi achter bij de prooistapel. Inmiddels begon het kleiner en kleiner te woorden en ze wist dat het Settledstar zorgen zou baren zoals het haar deed. Met een langzame draai liet ze haar blik op de den van de leader vallen- ze was er steeds meer tijd door gaan brengen naarmate de twee elkaar faalde te ontwijken. Als magneten leken ze elkaar aan te trekken, en ze konden weg trekken wat ze wilden- uiteindelijk zouden ze elkaar weer vinden. Een oneerlijk spel wel, het minste wat ze kon doen was de ander voor zijn. Als een slecht potje tikkertje waar zij constant de tikker was. Dus bewoog ze zich richting zijn den, ze riep hem niet, vroeg hem niks. Ze wist haar plaats, en wist dat de kater haar niks maken kon. Ze stapte enkel naar binnen, nodigde haarzelf uit en gaf de kater een zacht duwtje van haar poot. "Hey thornrose, wakker worden" mauwde ze, haar stem prachtig koud, het soort dat je deed denken aan een prachtige winter nacht. "Je neemt heel je nest in beslag eikel" [/b]

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar was gebruikelijk wakker 's nachts. Of jagende of patrouillerende, maar hij was de hele dag bezig gehouden door meldingen dat de prooi weinig rende, zorgen of kuchjes en katten die zich half voelden, geneuzel aan de grenzen. Iedere grasspriet die maar de verkeerde kant op stond zorgde voor onrust leek het wel. Dus toen hij bijna de complete nacht en volgende dag op zijn poten had gestaan, had hij zichzelf eindelijk weggetrokken in zijn den. Waar hij eerst het alleen slapen onwennig vond, was het nu zijn veilige haventje, waar hij nachtmerries kon hebben voor zijn eigen plezier.
Settledstar sliep echter vredig deze nacht. Totdat zijn rust werd verstoord door een por tegen zijn schouder. Zijn ogen fladderden open en toen hij ze scherp stelde in de duisternis zag hij het beeld van Stormraisers gezicht, al had ze zichzelf al herkenbaar gemaakt door tegen hem te klagen. Hij sloot zijn ogen slaperig en een tevreden lachje kwam op zijn snuit. ‘‘Ik doe net alsof je zei: "Mag ik alsjeblieft in je pootjes slapen, oh grote, nobele Settledstar,’’ sprak hij, zijn stem nog diep en rauw van de slaap. En niet lang erna rolde hij op zijn rug en greep Stormraiser om haar nek en trok haar zijn nest in. ‘‘En je koude tenen bij me weg houden.’’

De kattin rolde haar ogen zodra de kater zijn bek opende, een reflex inmiddels zo leek het. Maar een kleine, tegenstrijdige glimlach trok kort aan haar mondhoeken. Als de laatste herfst blaadjes die koppig vast hielden aan de takken boven hun kop- welke van de twee reacties dit een metafoor voor was kun je zelf uitvechten. "Hm meer dan alsof zal dat ook niet zijn schaapje" reageerde ze standvastig terwijl ze haar kin ophief en op de leader neerkeek. Al was hij hier binnen geen leader, rond haar was hij nooit een leader. Tussen hun twee hing iets anders dan verhouding leader en zijn warrior. Er was meer, de naam hiervan ontbrak enkel en zou Stormraiser nooit over haar lippen heen krijgen.

Toen de kater haar dwangmatig tot zich toe trok liet Storm een geérgerde zucht ontsnappen. Er tegen in gaan deed ze echter niet, in plaats daarvan keek ze op naar de kater en z'm stomme slaperige kop en z'n stomme groene ogen die geen dingen met haar deden. Ze kantelde haar kop en greens, "Dom van je " fluisterde ze gevaarlijk waarna ze haar koude poten tegen zijn buik aandrukte "Ik had meer van je verwacht sukkel, dan je zwaktes zo aan mij bloot te geven" greens ze plezierig waarna ze haar staart om hen heen sloeg. [/b]

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar was echt nogal slaapdronken, zijn ogen klein en hij wilde eigenlijk weer omrollen en doorslapen. Maar voor Stormraiser kon hij altijd wel een oogje openhouden. Hij vond het niet eens raar dat ze hem eigenlijk midden in de nacht wakker kwam maken om hem te beledigen. Hij had altijd een plekje in zijn nest voor haar om in te slapen in deze... Overeenkomst die ze hadden. Eentje waar ze in de privacy van zijn den alleen gebruik van konden maken. "Knijp me als ik droom, maar noemde je me nou schatje?" miauwde hij plagend. Hij had haar waarschijnlijk niet goed verstaan, want eerder zou ze een variatie van "schaap" hebben gebruikt.

Maar in zijn poten kwam er een kleine gniffel in hem naar boven. Een jongensachtige grijns stond op neus neus en hij keek maar wat tevree. Maar voor hij het wist kreeg hij inderdaad genadeloos koude poten in de vacht van zijn buik. "Jij kleine-" Settledstar worstelde een kort moment tegen haar poten, verwikkelde ze van zijn lijf af. "Jij komt mij ruw wakker maken en ik ben niets dan gastvrij en dit is mijn dank?" De leider trok een pruillipje. "Wreed."

Stormraiser loog nooit. Vanaf jong af aan was ze altijd zelf verzekerd genoeg geweest om niet rond de waarheid heen te draaien. Ze zou de kater dan ook nooit schatje kunnen noemen waarschijnlijk- dat was hij niet. En dat hoefde hij ook niet voor haar te zijn. Hij was de krachtige perfecte gouden leader en zij was zijn harde schaduw, ze zouden een perfect team zijn, waren ze het vaker eens met elkaar geweest.

Toen haar koude poten contact hadden met de leader zijn huid, stribbelde hij al snel tegen en een plezierige grijns daalde neer op het gezicht van zijn bondgenoot. Grappig was het wel hoe hun gestoei hen enkel dichter bij elkaar leek te brengen- voor sommige literaire nerds zou dit symbool kunnen staan voor de manier waarop elkaar jennen en elkaar uitdagen hen naar elkaar toe getrokken had. Maar voor Stormraiser was het verassend genoeg niet vervelend om in de kater zijn warmte langzaam weg te smelten. Ze glimlachte kort toen ze nog net in het donker van hun den zijn prullipje zag en een korte grinnik bracht haar ogen nu op die van hem. "Hmmm, mijn aanwezigheid is je dank Settled'' mauwde ze koeltjes waarna ze de kater een knipoog toe schoot en hem zegende met een kop tegen zijn nek aan. Voor het eerst proefde ze zijn geur op haar tong, voor het eerst voelde ze de warmte van de kater door haar dikke pels heen tegen haar huid aan- ze liet haar sterke spieren ontspannen. " Hm, Je bent toch wel beter dan dat gesnurk naast me." merkte ze vervolgens op met een geërgerde zucht "Je zou Nettle zijn eigen den moeten geven''[/b]

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar grinnikte als een kwajongen toen ze met elkaars poten in de weer waren. Uiteindelijk kwamen ze uit tot een compromis en waren ze ineen gestrengeld in een positie die tussen een knuffel en een houdgreep in zat. Wie hier de bovenhand had? Geen idee, het maakte hem ook niets meer uit, want de meest indrukwekkende poes was bij hem in zijn nest gekropen. En langzaam wist ze ook de vermoeidheid uit zijn ogen te krijgen met haar plagende woordjes. Of misschien was het toch de koude teentjes, of dat haar vacht nog koud aanvoelde van de buitenlucht.

Stormraiser reageerde op hem met haar gebruikelijke nederigheid. Settledstar beet kort op zijn lip om een lach te onderdrukken. "En die wordt geapprecieerd," miauwde hij terug. "Iedereen wil altijd wakker gemaakt worden door iemand die hem eerst uitscheld en dan martelt," vervolgde hij goedgezind. Maar ookal waren zijn woorden sarcastisch, het was irritant genoeg waar. Haar kop in zijn nek maakte alles goed en een voldaan grijnsje sierde zijn lippen. Hij streek een pootje langs haar wang, om die vervolgens op haar schouder te rusten. Ze klaagde verder en Settledstar grinnikte. "Hmmm, nee," antwoordde hij droog. "Want dan zou je niet meer hier komen." Het was zo simpel hoe ze wegzakten in dit simpele, tevreden bij elkaar zijn. Hoe vanzelfsprekend dit al leek. Maar dit was alles behalve vanzelfsprekend. Ja, ze deelden dit domme gezwets al manen, ze draaiden al lang om elkaar heen, hadden intieme momenten gedeeld. Misschien was het daarom zo simpel, omdat er niemand anders in de clan was die hen zo goed kende als zij elkaar.

Stormraiser sloot kort haar ogen terwijl ze de poot van de leader langs haar wang voelde schuiven. De laatste keer dat iemand zo dicht op haar gelegen had was in de nursery. Maar toch voelde het niet vreemd, toch was het niet alsof dit compleet nieuw voor haar was. Ze liet zich wat meer tegen de kater aanvallen, luisterde met gesloten ogen naar zijn goed gevonden antwoord, de slijmerd. Als ze haar ogen had gehad hadden deze gerold met alle attitude van dien. Ze kon niet wachten op de dag dat ze de kater stil zou krijgen, dat ze hem zo goed te pakken had dat hij geen goede reactie geven kon. Maar tot die dag, zou ze het doen moeten met oog rollen en een stiekeme glimlach hier en daar. "Oh denk je dan echt van mij af te zijn?" stellig schudde de kattin haar kop "Al had mijn vader me mee naar Windclan gekitnapt zou je nog niet van me af zijn Settled" vervolgde ze grijnzen terwijl ze het haarzelf nog comfortabeler maakte tegen hem aan. Het voelde goed, het akkoord dat ze met elkaar gesloten hadden. Het bondgenootschap die ze met elkaar geschapen hadden. Het spel dat ze met elkaar speelde waar geen winnaar uit zou komen. Als de maan en de aarde danste ze om elkaar heen, geen winnaar, geen verliezer. Bij elkaar gehouden door een aantrekkingskracht die ze beide niet konden en niet wilde plaatsten. Ze drukte haar kop weer tegen zijn pels aan, sloeg haar staart om hem heen want ja. Settled had zijn poot om haar heen en hij kon niet de enige zijn die de ander zo in zijn greep hield- of nja dat was wat ze zichzelf koppig vertelde. [/b]

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Terwijl hij zojuist nog het heerlijk vond om zich alleen weg te kunnen trekken in zijn den, vond hij dit net zo heerlijk. Om lachjes en vrolijke stemmen te horen, zijn geur gemixt met de hare, de kou die ze met zich mee had genomen die nu langzaam omarmd en weggenomen werd in de complete duisternis. Het was gewoon simpel gezellig te noemen en hij legde zijn kin bovenop haar kruin, terwijl ze beide steeds meer comfortabel weg zakten in zijn nest. Hij lachte zonder geluid te maken breed. Stormraiser sprak eigenlijk nooit over haar Windclan familie. Hij kon haar begrijpen, als ze erover wilde praten. Maar het leek dat op dit moment er niet de sfeer voor te zijn, hoe luchtig het nu was. Maar met haar wist je het nooit. Een storm kon zich uit het niets opwaaien. "Goed te horen dat ik onweerstaanbaar ben," miauwde hij plagend terug. Pretlichtjes sprankelen in zijn ogen. Haar staart viel over hem heen en de nu oh zo bekende elektrische schokjes die door zijn lijf gingen bij iedere aanraking maakten hem niet langer nerveus. Het was bekend geworden, iets waar hij niet langer voor weg deinsde of stilletjes naar snakte. De sprong om die te maken was niet langer in het diepe, het was een duik in een warme bron. "Ik klaag niet hoor. Eventjes omdat je me wakker maakte maar het is alweer oké," murmelde hij zachtjes. Het puntje van zijn neus gleed langzaam vanaf de kruin van haar kop, tussen haar ogen naar de brug van haar neus.

Ze snoof maar glimlachte terwijl ze kort haar kop uit zijn pels trok om de kater aan te kijken "Onweerstaanbaar en onuitstaanbaar" fluisterde ze zachtjes terwijl ze de omtrekken van zijn kop bestudeerde met grootse precisie. Hij had het soort superhelden kop, strakke lijnen, scherpe ogen- het perfecte plaatje uit een sprookjes boek. Het type waar men over droomde. Ze glimlachte met zorg in d'r ogen en voor heel even verzachtte ze in het bijzijn van de kater terwijl hij zijn neus over haar voorhoofd liet glijden. "Ik wist wel dat je het leuk zou vinden" mauwde ze zelfverzekerd terwijl ze zachtjes haar kop tegen die van hem aandrukte "Laten we doen alsof we stapelgek op elkaar zijn" fluisterde ze "Laten we elkaar liefhebben vannacht" ze drukte haar kop wat harder tegen zijn nek aan.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar zijn lach rommelde plezierig in zijn keel toen ze even opkeek om hem een hak na te zetten. Hij greens breed terwijl hij bedenkelijk een knikje met zijn kop maakte. ‘‘Een compromis die ik zeer bereid ben om te maken,’’ sprak hij. Het voelde allemaal zo makkelijk, bijna te makkelijk, hoe ze met elkaar omgingen. Na al die manen om elkaar heen te hebben gedraaid, niets meer dan ondeugende blikken en plagende aanrakingen. En nu kwam ze hem opzoeken in zijn den, alsof ze het al jaren deden. ‘‘Hm-m,’’ bromde instemmend, zijn ogen in die van haar. En toen ze opeens zachtjes fluisterde, woordjes die hem gek maakten. Deed het zeer omdat ze zei alsof. Wie hield ze nog voor de gek? En wat boeide het ook als het niet echt was. In het moment voelde het echt. Liefhebben klonk echt. Voor hem was het echt. ‘‘Je zult zien dat ik een erg overtuigende impressie van stapelgek kan doen.’’ En zonder er nog bij na te denken rolde hij haar op haar rug en duwde zijn kop onder haar kin om allemaal zachte kusjes in haar nek te plaatsen.

Met een glinstering op haar ogen keek ze de kater aan nadat ze hem kort de controle gegund had. Zo op haar rug kon ze die gozer toch beter in de gaten houden, en hem beter een klap verkopen mocht het nodig zijn. Een grinnik brak echter bij haar los toen de kater zijn versie van stapel gek aan haar toonde, en een liefdevolle snor brak het ijs tussen hen terwijl ze haar poot zachtjes langs zijn oren streek "Hmm, hier kan ik wel aan wennen" fluisterde zachtjes terwijl ze haar kop tegen zijn kruin aan drukte "Je zult je nest vaker moeten gaan delen schaapje" grinnikte ze vervolgens waarna ze een zachte kus tegen zijn wang aan drukte.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar kon hier zeker wel aan wennen. Het was wel dansen op een dun koord met haar, wetende dat één verkeerd woord of verkeerde beweging haar net zo hard weer kon wegjagen als dat het in zijn den had gelokt. En hoewel hij gewillig zijn neus in haar vacht duwde, sprak ze woorden die zijn hart een sprongetje deden maken. Hoe simpel het zou zijn om gewoon toe te geven, haar een vrijpas te geven voor zijn den, het “ons” te noemen. Hij greens in haar vacht terwijl ze een kusje op zijn wang drukte, voordat hij weer opkeek om haar blik te vinden. ‘‘De afspraak was alleen vannacht,’’ miauwde hij plagend. Hij kantelde zijn kop een beetje. ‘‘Hebberigheid misstaat je, Stormraiser,’’ sprak hij met een nog bredere lag, wetende dat hij binnen nu en enkele miezerige seconden een tik om zijn oren kon verwachten. ‘‘Tenzij je niet meer doet alsof.’’

Onderwerp: Re: Pitch black, pale blue wo 8 feb 2023 - 22:27

Ze trok haar kin ietwat op terwijl de kater sprak. Hij zou nooit geen weerwoord kunnen vinden. Tussen hen leek hier bovendien nooit een te kort van te zijn. Eindeloos konden ze om elkaar heen draaien, nachte lang konden ze het spannend houden. Haar hart klopte voor hem, hoe hard ze het ook willen sussen, en met iedere seconde dat ze zo dichtbij elkaar hingen brandde de vlam tussen hen warmer. "Hmm emtionel chantage staat jou ook niet Settled" mertke ze plagend op. "Bovendien, ik zou jou anders ook niet terug deinsen vriend" mauwde ze in zijn oor. "Je kent me toch sufferd" ging ze verder, "Ik doe nooit alsof" fluisterde ze verder, terwijl haar naar die van hem schoot en een zachte grijns aan haar mondhoeken trok. Ze was recht voor de raap, ze was eerlijk, hard. Ze gaf haar liefde niet met zachte woordjes en zoete handelingen.[/b]

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Een halve grijns kwam op zijn gelaat toen hij sprak dat hij geen emotionele manipulatie moest doen. ‘‘Dat doe ik nooit,’’ miauwde hij met een slecht verborgen lach in zijn stem. Settledstar legde zijn kop op haar borst en keek met plagende oogjes naar haar op. ‘‘Maar ik zie al wel dat ik in je kop zit. Is dat iedere nacht zo?’’ miauwde hij plagend naar haar. Want andersom was het wel zo, alleen was hij nooit zo brutaal om haar uit haar nest te plukken. Maar wellicht zou haar nest nu vaker koud blijven in de warriors den. Hij grinnikte nog een keer toen ze sprak dat hij niet terug deinsde, dicht bij zijn oor, wat zijn haren overeind deed komen staan. ‘‘Kansen als dit komen niet vaak voor, Storm,’’ miauwde hij met een diepe stem. En hoe lang zouden ze dit nog uit kunnen stellen? Maar oh, het spelletje spelen was wel heel erg leuk. ‘‘Ken ik je? In mijn stoutste dromen doe ik wel alsof, ja.’’

Onderwerp: Re: Pitch black, pale blue