Screws Loose

Hoe was het gebeurd? Hoe was het haar gelukt Hermitshell bijna een jaar lang niet te spreken? Ze was nu bijna twee keer zo oud als de laatste keer dat ze écht een gesprek hadden gehad, en toch voelde het niet alsof ze het tot vanochtend gemist had. Er was iets gebeurd, iets waardoor ze zich uit haar eindeloze routine had weten te forceren. Waardoor ze eindelijk weer Myrtlefield was geworden, in plaats van het vage ik-perspectief dat al die tijd daarvoor dominant was geweest. Het was tegelijkertijd bevrijdend, en absoluut angstaanjagend geweest om te beseffen dat ze echt zo lang niet zichzelf was geweest, zichzelf had gadegeslagen als een buitenstaander.
"Hallo, Hermitshell," begon ze, wat misschien wel de minst natuurlijke begroeting was die ze had kunnen uitspreken. Helaas was met haar grounding ook haar diepgewortelde onzekerheid, die ze ooit altijd had weggeslagen met haar venijnige persoonlijkheid, teruggekomen. "Ik bedoel.. hey, goed om je weer eens te zien.. Het is even geleden, heh heh." Oh, dat was niet echt beter. Onzeker trilden haar snorharen, en ze keek van hem weg. Het feit dat ze hier was was misschien al vreemd genoeg. Hermitshell had het kamp verlaten om te gaan jagen, en ze had hem simpelweg gevolgd.

[Hermit]

Een sluier van waas had zich vandaag over zijn brein geslagen, iets wat tegenwoordig steeds vaker voorkwam. Op papier was zijn leven zo perfect, maar toch leek niks te kloppen. Zijn leven was een serie aan onopgeloste conflicten geworden. Serpentgaze en hij zouden Rosepaw achterna gaan, maar toen ze eenmaal zolang hadden gewacht dat hun sterkste wraakgevoelens waren verdwenen, hadden ze er niet eens meer over gepraat. En Cottonflower.. Haar aanwezigheid bracht hem zoveel comfort, en tegelijk hing er altijd iets onuitgesprokens in de lucht. Het enige wat hem nu, op dit moment, comfort bracht was zichzelf volledig vergeten in jagen. Hij schrok dan ook op toen niemand anders dan Myrtlefield hem plots aansprak. "Wow, ik hoorde je niet aankomen," sprak Hermitshell beduusd, voor zijn nonchalante persona wist te herpakken. "Ja.." Sprak hij uiteindelijk, zijn wenkbrauwen opgetrokken. Waarom sprak ze hem nu pas weer aan? Maar om eerlijk te zijn had hij de afgelopen moons geen moment bij haar stil gestaan. Ze was zo.. anders geworden, zo braafjes, zo niemand.

De manier waarop hij reageerde bevestigde alles. Hij leek niet bijzonder blij haar weer te zien. Het was meer een soort verwarde verbazing, alsof hij helemaal vergeten was dat Myrtlefield bestond. Waarschijnlijk was dat ook precies wat er gebeurd was. Myrtlefield had zich niet bepaald bezig gehouden met de roddels van de afgelopen tijd, maar zelf zij wist dat Hermitshell's nest nooit koud of eenzaam was. "Had je me niet ooit beloofd dat je rond deze tijd al lang deputy zou zijn? Hoe is het daarmee?" vroeg ze, proberend nonchalant over te komen, terwijl ze haar kleine frame in zijn schaduw vestigde. Myrtlefield schonk hem een voorzichtige glimlach, een die zo anders was dan de brede grijnzen die ze als apprentice naar zijn kop had geslingerd.

Wat was er met haar gebeurd? Zijn eerste gedachte ging naar ouder worden, maar nee. Cottonflower, of hij, en nog heel veel anderen waren niet zo passief geworden. Hermitshell trok kort een gezicht omdat hij gewoonweg niet kon verbergen hoe pijnlijk het was dat ze zo hard haar best deed, zeker met de herinnering aan hoe sterk haar persoonlijkheid ooit was. "Ik werk eraan.." mauwde hij, niet goed wetend hoe hij op zoiets moest reageren. Ergens was het niet eerlijk dat hij zo reageerde, en met een interne zucht besloot hij dit gesprek nog niet te verlaten. "Het is niet alsof het jou is gelukt," plaagde hij haar, al kwam het lang niet zo natuurlijk over als vroeger.

Die blik. Die gore blik. Half medelijden en half irritatie. Hoe durfde hij, na al die tijd, zo'n blik naar háár te trekken; naar iemand die een vriend was geweest, meer dan een vriend, zelfs. Myrtlefield voelde een withete rilling door haar lichaam gaan, die tintelde in haar poten en in het puntje van haar staart. Direct veranderde haar blik; haar ogen vernauwden, en haar oren trokken naar achteren. "Niet doen, Hermit." beet ze hem toe, terwijl ze zich oprichtte. Plotseling voelde ze zich een stuk helderder. Hij had simpelweg het recht niet om op haar neer te kijken, om zo tegen haar te spreken. "Ik merk wat je doet.. Ik heb gewoon even een verschrikkelijke tijd gehad, oké? Ik ben niet zwak." Terwijl ze sprak zwiepte haar staart vervaarlijk rond. Hermit zou weten dat hij moest oppassen.

Met opgetrokken wenkbrauw keek de poes - die plots een heel stuk meer op de oude Myrtle begon te lijken - aan. Ook zijn hoofd leek te verhelderen. En hoewel haar ommeslag iets goeds betekende, was haar felle reactie volledig onterecht. "Hoe bedoel je 'verschrikkelijke tijd'?" sprak hij, oprecht verward over waar ze het over had. Hij had het slecht gehad. Hij leek elke keer weer door StarClan te worden getest. Zij.. was gewoon een warrior.

Het was direct duidelijk; hij nam haar niet serieus. De Fox-hearted. Hij was altijd al zo geweest, dat wist ze, maar het kwam nu even niet goed. Myrtlefield's blik verharde, en zonder er bij na te denken deed ze een stap naar hem toe, zodat ze bijna neus aan neus stonden. Ze was niet bepaald groot, niet bepaald intimiderend, maar ergens wist ze dat Hermitshell de dreiging in haar ogen zou herkennen. "Ik werd gisteren wakker en er waren negen moons van mijn leven voorbij gevlogen, oké? Ik kan me nauwelijks iets van die tijd herinneren. Ik kan me geen enkel gesprek, geen enkele betekenisvolle gebeurtenis voor me halen," spuugde ze. De woeden, die zo lang verborgen was gebleven, kwam nu in één keer naar boven.

Hoewel hij zich niet kon voorstellen hoe iemand wie zo weinig was overkomen dit kon ervaren, begreep hij volledig wat ze bedoelde, al had het bij hem nooit 9 moons geduurd. Expressieloos keek hij de knappe kattin in de ogen, onaangetast door wat haar woorden impliceerden. Deze felheid kwam hem maar al te bekend voor en hij zag in hoe serieus ze was, maar hij weigerde een stap naar achteren te doen. De kater ging zich niet laten intimideren door iemand die zich gedroeg als een boze puber. Dit overkwam iedereen. Ze was niet speciaal. "En daarom ben je boos op mij?" Vroeg hij droogjes, waarna het plots keihard begon te hagelen. Desondanks maakte hij geen aanstalten om zelfs maar te bewegen. Zijn onbehagen was enkel merkbaar door het trekken van zijn oor.