I'm Pretty Sure

Lionpaws ogen gleden over de rivier. Zijn maag knorde. Hij wist dat vissen nutteloos was, maar hij had zo'n honger. Zijn Clan had honger en zijn vader was ziek. De rode kater was dan niet erg lang apprentice, maar hij was slim genoeg om te weten dat hun aantal prooi veel te weinig was. Lionpaw zat erg te twijfelen. Zouden echt alles uit de rivier vergiftigd zijn? Er moet toch wel iets eetbaars tussen zitten? Aan de andere kant was het niet de bedoeling dat RiverClan nog meer zieke katten kregen. De kater schopte een kiezeltje in het water. Was hij eindelijk leerling, gebeurt er allemaal gezeik.

Dus de rivier was vergiftigd. Geweldig. Nouja, niet dat Specklepaw het nou zo op het vissen had, maar haar maag knorde en ze werd er zelf knorrig van. Ze had al weken niet meer haar maag kunnen vullen, wat haar humeur niet echt regenbogen en zonnestralen had gemaakt. Daarnaast heerste er ook nog een ziekte in het kamp, eentje die ze waarschijnlijk had ontlopen omdat ze slim genoeg was om zich schaars te maken uit het kamp en naar eten te zoeken weg van de rivier. Het was het hardste dat de apprentice had gewerkt aan haar jachttechnieken sinds dat ze haar training was begonnen. Waarschijnlijk omdat ze een lakse mentor had die haar onregelmatig en niet zo vaak les gaf. Ze kon dus doen wat ze wilde zonder dat er iemand aan haar kop lag te zeiken en ze wilde nou gewoon niet echt trainen. Het was allemaal hard werk en geen plezier. Dus wat deed de apprentice nu? Boos langs de rivier lopen. Haar amberen ogen brandde zowat een gat in het water waar de vergiftigde vissen zowat naar boven dreven. Ze was een veldmuisje helemaal naar de oever toe gevolgd en nu was ze buiten adem. Ze was misschien jong, maar ook haar energie had zijn grenzen zolang ze geen goede maaltijden kreeg. Zo liep ze dus langzaam door tot er een plons in het water belandde ergens wat verder voor haar neus. Ze keek op en zag een rosse kater, niet heel veel ouder als zes manen, waarschijnlijk. Ze herkende hem als Lionpaw, een van de nieuwere apprentices in de den. Nou had die het ook lekker mooi, zij had zich tenminste nog een paar manen vrij kunnen gedragen, er een soort van feestje van kunnen bouwen, zonder dat ze de verantwoordelijkheid voor een hele clan op zich moest dragen. Ja okay, die verantwoordelijkheid die ze nu droeg was af en toe een miezerig prooitje op de prooistapel gooien, maar ze deed tenminste wat dus niemand kon haar iets verwijten. De warriors en Crystalstar waren bezig met oplossingen, hopelijk, al zette Specklepaw daar nou ook niet alles op in. Haar leider was ook weer niet onoverwinnelijk. "Hoi," Groette ze Lionpaw dan maar. Ze had geen problemen met de jonge kater, maar ze kende hem ook niet echt goed genoeg. Alleen bij naam en uiterlijk. Ze was immers vaker buiten het kamp te vinden dan bij de ander apprentices de laatste tijd.