Fully outta your mind

Die morgen was Myrtlefield wakker geworden met de vreemde sensatie dat de tijd aan haar voorbij gevlogen was. Het ene moment was ze nog een jonge warrior geweest, die ondeugend de regels had gebroken en met de harten van haar mannelijke leeftijdgenoten speelde. Het volgende moment was ze écht volwassen, nog steeds jong, maar met de implicatie dat ze wat levenservaring had opgedaan. Maar had ze dat ook echt? Myrtlefield voelde zich niet bijzonder anders dan toen, hoewel ze nu toch bijna twee keer zo oud moest zijn. Het voelde alsof ze na manenlang dromen eindelijk wakker werd, en terugkwam in de echte wereld. Dat gevoel maakte haar naar, en ze ontvluchtte snel het Warrior's den, en toen het kamp. Ze moest het gras en de koude wind voelen, de geuren en kleuren van het territorium in zich opnemen; ze moest alles doen wat haar zou vertellen dat ze écht hier was, en dat ook al die tijd gewoon geweest was. Was het eenzaamheid geweest? Het was waar dat ze geen echte nauwe banden had gevormd sinds haar tijd met Tiny en Hermit. De routine van het clanleven waren zo vertrouwd dat het gemakkelijk was om er verloren in te raken. Nu ze terugdacht; ze had de afgelopen tijd ook niet echt meer iets uitgehaald. Ze was een gewone, fatsoenlijke Warrior geweest, waarschijnlijk slechts een achtergrondkarakter in het levensverhaal van haar clangenoten. Dat maakte haar plotseling erg neerslachtig, en Myrtlefield liet zich tussen de takken van een hoge, ontbladerde eik neervallen, haar vacht opgestoken tegen de kou. "Hoe dan?" mompelde ze tegen zichzelf, "hoe heb je jezelf zo kunnen vergeten?" Maar ze wist het antwoord, want zelfs nu was ze deze gedachten niet met iemand aan het delen, maar gaf ze ze gewoon aan de koude winterlucht.

[Amber]

De koude wind speelde met haar vacht. Ze hoefde niet wijs te zijn te weten dat de koude seizoenen eraan kwamen. Als het niet de snijdende wind was, dan waren het wel de bomen die tragisch al hun bladeren loslieten. Somber legde haar kop op haar poten, wensend dat ze niet hier alleen op de tak van een kale boom zat, maar een warme vacht had om tegenaan te kruipen. Zou Crystalstar haar binnen laten, als ze nu langs kwam?
Alsof ze betrapt werd op die gedachte, klonk er een stem. Ambersand versteende, en het duurde een volle 5 seconden voordat ze zichzelf er van had kunnen overtuigen dat er geen gedachtenlezer aanwezig was, alleen Myrtlefield. Nu meer nieuwsgierig dan geschrokken keek ze naar beneden, naar de gevlekte poes die onder de boom lag waar ze was ingeklommen. Bezorgd draaide ze met haar oren. "Niet schrikken Myrtlefield, ik zit boven je," ze leunde wat voorover en keek naar beneden. "Is alles oké?"

Plotseling hoorde ze een stem boven zich. Starclan? Nee, helaas, haar gemijmer werd niet doorbroken door de realisatie dat ze plotseling de uitverkorene was, en een bijzondere profetie zou ontvangen. In plaats van hemelse interventie was het Ambersand; dus misschien alleen hemels, als je het aan de juiste persoon vroeg. Myrtlefield kantelde haar kopje naar boven en snifte. Een mengeling van irritatie en opluchting vloeide door haar lichaam, waarvan het laatste uiteindelijk de overhand kreeg. Ergens wilde ze graag alleen zijn in haar misère, maar misschien was het niet het beste plan om van chronische disassociatie over te gaan in een depressie. Contact met anderen was juist hetgeen wat ze zo ontzettend nodig had. "Nee, maar ik denk niet dat je me kan helpen," antwoorde Myrtlefield, compleet eerlijk. "Ik ehh.. heb een vreemde dag." Het kwam net niet snel genoeg in haar op om te vragen waarom Ambersand in die boom zat.

De blik van Myrtlefield kon ze slecht peilen. Misschien ook wel omdat ze beide nogal een rare hoek moesten maken om oogcontact te krijgen. Oh nee, wilde ze haar weghebben? Misschien had ze toch beter haar mond moeten houden? Ze trok met haar oortjes, maar Myrtle fleurde genoeg op om haar iets van een antwoord te geven. "Oh..." sprak ze wat teleurgesteld. "Ik ken dat gevoel,". De laatste paar moons voelden als een grote sleur van vreemde dagen, en vreemde nachten en vreemde dromen. Alsof alles opeens uit de grond werd opgetrokken en op z'n kop gezet. Geen idee of het door dezelfde dingen kwam bij Myrtle, maar misschien hoefde ze dat ook niet te weten. Sierlijk zette ze zich af van de boom, en sprong op een gepaste afstand van de andere gevlekte poes op de grond. "Ik heb gehoord dat er een laagje ijs op de small lake ligt sinds vandaag, ik was van plan er langs te gaan..." begon ze met een voorzichtige glimlach. "Wil je mee?" ze haalde haar schouders op. "Het maakt je dag misschien niet minder vreemd, maar wellicht wel leuker?" en eerlijk, ze had het zelf ook wel nodig. Een dagje weg van alleen zijn, weg van een kamp met een vriendin die dacht dat ze vreemd ging, een vreemde clanleider, haar ouders... Ja. Gewoon twee soort van vreemden op een wandeling, dat kon ze gebruiken.

Toen ze jonger was geweest had ze Ambersand misschien verteld dat ze op moest rotten, en haar met rust moet laten. Toen zou ze zich veel te cool hebben gevonden om met een jongere poes te gaan kijken naar ijs op het meertje. Toen zou ze dat kinderachtig hebben gevonden. Nu richtte ze zich echter direct op, en Myrtlefield knikte. "Ja, klinkt goed," mauwde ze snel. Ambersand zag er ook niet uit alsof ze zich helemaal op en top voelde. Myrtlefield dacht dat ze iets van neerslachtigheid herkende achter die mooie glimlach. Er viel een geladen stilte. Myrtlefield was nooit goed geweest in stiltes, ze kon de gedachten van de ander dan bijna lezen: dat ze haar saai vonden, en spijt hadden dat ze wat met háár waren gaan doen. "Dus, hoe is het er mee, Amber? Ik ken je eigenlijk niet supergoed. Maar geen zorgen, ik bijt niet." Dat laatste voegde ze er met een grinnik aan toe, maar ze voelde direct dat het geforceerd was geweest, en een golf van gêne sloeg over Myrtlefield heen.

Ze glimlachte op het antwoord van Myrtle, blij dat ze niet langer alleen hoefde te zijn met haar gedachtes. De gevlekte poes wist maar al te goed dat Myrtle vroeger wel een beetje bekend had gestaan om haar temperament, maar de laatste moons leek ze... Naja, een stuk meer integer, en ook wel vriendelijker? Ze vroeg zich af of er iets gebeurd was, of dat ook de reden was dat ze er wat ongelukkig uitzag. Hoe dan ook was Amber vooral stiekem blij dat ze niet werd afgeblaft, dat was haar iets te veel al gebeurd de laatste tijd. In stilte rekte ze zich uit en warmde haar spieren op. "Brr," fluisterde ze meer tegen zichzelf dan tegen de ander. Net toen ze de licht ongemakkelijke stilte tussen hen wilde verbreken, sprak haar clangenootje. "Heh, gelukkig maar, als je zoveel honger had, had ik wel wat te eten voor je gevangen," grapte ze met een warme glimlach. Wat het was, wist ze niet, maar Amber had haarfijn door dat Myrtle zich niet helemaal zichzelf voelde. En dat was oké, ze hoopte dat ze haar kon opbeuren. "Met mij is het wel oké, Leafbare maakt me altijd een beetje somber..." dat was niet waar. Ze hield van sneeuw, van ijs, van hoe alles schitterde wanneer de zon opkwam... Maar ach, dat hoefde zij niet te weten. "En, uhm, als je me beter wilt leren kennen, mijn lievelingskleur is oranje, zoals de zonsondergang, en ehhh... Oh! Ik hou heel erg van de lelie bloemen bij de lilypool," ze lachte zachtjes. "Sorry, hoe is het met jou?"