Disconnected [Open]

Skadi had haar meegevraagd op 'excursie' naar Windclan, kwestie van een beetje onderzoek te doen en er ondertussen ook voor te zorgen dat ze niet vergeten zouden worden. Indra ging vooral mee voor haar eigenbelang; ze was wel nieuwsgierig naar hoe het er momenteel aan toeging in Windclan na haar verbanning en na Wolfstar's dood. Toen ze poot zetten op het territorium, moest ze wel even slikken. Het zag er nog exact hetzelfde uit; maar het was surreëel om vanaf deze kant de grens over te stappen en om te weten dat ze hier eigenlijk niet thuishoorde. Niet meer, in ieder geval. Een koude wind stak op en sneed door haar korte vacht op haar huid. Maar dat vond ze niet erg, nee, ze verwelkomde het. Haar poten jeukten om te beginnen lopen, rennen, zoals vroeger, zoals toen alles nog goed was. Als ze de druk van de halsband om haar nek en de Bloodclanner die naast haar wandelde zou kunnen vergeten, zou het zijn alsof niets veranderd was. Maar natuurlijk was allés anders; niet alleen Windclan, maar zijzelf ook. En het zou nooit meer hetzelfde zijn zoals vroeger.

+ Skadi en verder open voor wie zin heeft : )

Het was tijd om weer eens wat op stelten te zetten, met name de clans. De Elite had zich een lange tijd stil gehouden en dat moest veranderen voordat de clans hun plek vergaten. Daarom had ze haar zinnen gezet op Windclan. Ze had wat over heibel met Riveclan gehoord en een ziekte. Het zou niet echt een uitdaging zijn om een verzwakte clan nog erger te verzwakken, en ook niet leuk. Daarnaast wilde ze ook niet haar poten vuil maken aan katten met een ziekte, dat hoefde ze niet binnen de Elite te hebben, dan zouden die zielige boskatjes zeker ideeën gaan krijgen. Dus, Windclan it was. Waarom? Dan kon ze een van hun ietwat nieuwere aanwinstens een leuk op een testritje nemen. Indra was een kattin die van een hoge rang af kwam uit windclan toenertijd, dus het zou…interessant zijn om te zien hoe ze nu reageerde. Natuurlijk wist Skadi ook wel dat er redenen achter het vertrek van de katin haden gezeten, maar vaak werden dat soort dingen in een moment van emotie besloten. Nu was er zeker genoeg tijd voorbij gegaan om de realiteit van de situatie in te laten zinken. Ze gaf de kattin naast haar een paar seconden, om het in te nemen, voor ze haar eerste bevel van het uitstapje liet klinken. ”Leidt de weg.”

Tijd leek voorbij te zijn gegaan de laatste tijd. Hij was een warrior geworden en had zijn kans gekregen om zichzelf aan de clan te bewijzen. Dat wie zijn ouders ook geweest waren niet uitmaakte wat hij zelf kon doen. Natuurlijk het feit dat hij de zoon van een vroegere leider en deputy was gaf een zekere druk, een die hij ook waar wilde maken, maar met alles wat er gebeurd was, gaf het hem toch een dubbel gevoel.
Misschien was het dan ook niet verstandig om alleen in het territorium rond te lopen, maar zodra hij de geur van bloodclan rook, hield hij halt. Het was niet alleen het feit dat het bloodclan was dat hem deed stoppen, nee, er was een bekende geur die ertussen gemengd was. Een die hij toch al een hele tijd niet meer had geroken, maar een die hij ook nooit zou vergeten. Als hij de bloodclanners zou vinden had hij geen idee wat hij zou doen. Niet gezien het deze was. Hij wist wat het beste was voor de clan, maar of het ook was wat hij zou kunnen doen wist hij niet. Hij sloop voorzichtig dichterbij richting de twee katten, gefocust op de bekende van de twee. Moest hij ze aanspreken? Wegjagen? Wat was hier het beste. Hij nam een keer diep adem en liet hemzelf toen kenbaar worden. "Wat doe je hier mam?" Was de vraag die hij stelde. Hij wist niet hoe hij zich hierbij moest voelen, blij in ieder geval niet.