I've no more hunger now to see where the road will go

Toen ze had gezien dat Tumble haar woorden gehoord, wierp ze nog een vieze, woeste blik op Blazestar, voordat ze zich volledig omdraaide en het kamp uitliep. Haar poten klaagden zachtjes, zeurende dat ze al genoeg werk hadden geleverd vandaag. Maar dat was het ding over woede, alles werd zo verkleind of juist zo uitvergroot. Ze voelde de pijnlijke trekken van haar poten niet, haar spieren. Haar norse expressie bleef op haar gezicht rusten terwijl ze verder stapte. Haar pas was fors, maar ze droeg haarzelf met trots. Haar kop hoog vergeven, haar kleine lichaampje groter makende in d actie. Ze zou zichzelf niet klein maken onder de situatie. Geen zieligheid en gejank. Actie ondernemen was het enige dat ze kon doen in deze situatie. Ze was iemand die liever het roer in eigen handen nam dan bij de pakken blijven zitten. En de woorden en leugens die vandaag waren gevallen waren onaanvaardbaar. Iemand had gelijk hier en zij zou uitvinden wie het was. Niet voor de clan, maar voor haar en haar siblings. NIemand anders had hier zakens mee, zoals de leader dacht dat het was. Ze kon het al voor zich zien dat hij nu bezig was met zijn clanleden een troost te geven, een uitleg. Alles om de clan te sussen, alles om te bewijzen dat hij een goede leader was. Maar zo ook bewijzende dat hij verre van een vader was.

"Tumble," haar stem klonk ijziger dan ze had verwacht, hard en nors. Langzaam kwam ze tot stilstand, haar blik op haar poten gefocust voor een paar seconden voordat ze opkeek naar hem. Ze probeerde, o zo hard, maar het kwam niet. Ze kon haarzelf niet forceren om te glimlachen en hem op te vrolijken. Zo was zo ook niet, zo was ze ook nooit geweest. Haar passie lag ergens anders. "We moeten met mama spreken," Dat was de enige optie die ze nog hadden. Dat was de enige optie die zij nog voor ogen zag.

Crowpaw keek naar haar broer, een intensiteit in haar blik die ongeëvenaard ging aan wie dan ook. De zelfzekerheid die in haar lag, in haar houding, in haar woorden en in haar blik, die sprak boekdelen. Ze wist wat te doen, ze had natuurlijk al een plan, die had ze altijd. Of het een goed plan was, was een andere kwestie. Maar een plan was beter dan helemaal niks hebben. Ze zou niet zoals Blazestar zijn. Ze zou niet opdagen met geen bewijs, met geen eerlijkheid. Ze zou het zelf vinden en voorschotelen aan allen die het wilden zien, net zoals hij het had gedaan. Nu was het enkel uitvinden hoe ze kon krijgen wat ze nodig had en van daar kon ze verder.

Tumblepaw keek haar aan met ogen die zo leeg maar ook zo vol van de emoties stonden. Hij was niet het energieke joch dat haar altijd blij had begroet of waar ze als kit blij mee had zitten spelen. Iets in hem was gebroken hiermee. En terwijl de korte stilte tussen hen rustte, kwam het besef. Ze stonden er nu helemaal alleen voor. Geen ouders meer, enkel elkaar. Voor een kort moment verzachtte haar blik, haar gedachten afdwaalende naar Spark en Doe, die waarschijnlijk nog in het kamp waren. Voor een kort moment maalde ze om ze ook te gaan halen. Hun vieren samen, ze konden dit voor elkaar krijgen, niet? Maar een stemmetje in haar achterhoofd hield haar waar ze was. Nee. Op het einde van de dag was dit iets dat ze alleen moest doen. Als ze haar broer zo voor haar zag was dat meer dan duidelijk. Ze voelde zich zo, zo enorm boos. Zo enorm verraden. Ze had de moed nog lang niet opgegeven. In zwaar contract met de ander tegenover haar, wiens vuur leek gedoofd zijn met deze actie. Wat in haar brandde was een helse vlam, bereid om eender wien op hun knieën te dwingen om het antwoord te krijgen die ze wilde. Ze zou er alles voor geven, voor hun.

Het woord viel en voor een moment kantelde de kleine poes haar kin omhoog. Er waren zoveel dingen die ze kon doen. Elk iets wat meer extremer dan de volgende, maar een moest resultaten brengen, daar was ze zeker van. "We vinden een manier," zei ze, haar stem sterk en luid. "Ik vind een manier, dat moet," klaar en duidelijk, alsof het de normaalste zaak in de wereld was. Haar amberkleurige ogen dwaalden af naar de horizon, voordat haar focus uiteindelijk lag op de highstones in de verte. Niet meer dan een kleine verkleuring op haar netvlies, het was meer dan dat ze hier kon vinden. Een frons groeide op haar gezicht, eentje die langzaam over ging in de woede dat ze van binnen voelde. "Starclan zal antwoorden," Ze sprak de woorden met o zoveel haat, aslof het vuil was op haar lippen. Maar in de realiteit was het meer de pijn die ze voelde voor wat er zonet was gebeurd. Voor een kat, die het volledig had verpest. Hij zou antwoorden. Al was het het laatste dat ze zou doen.

Ze had het zelf niet eens door dat haar nagels uit haar hulsel waren gekomen, diep gegrond in de omgewoelde aarde onder haar kleine tengere pootjes. Het was pas toen ze weer een pas naar de andere kant plaatste, dat ze de korrelige ondergrond tussen haar tenen voelde. Voor een moment schudde ze haar poten, haar focus kort legende hierop. Ze was nooit goed geweest met haar emoties, maar op een dag als vandaag was het ergens gerechtvaard om zich zo te voelen. "Ik ga," Haar stem was nors, eentonig, volhard. "Kom je mee?" Opzoek naar een antwoord, startende bij Riverclan. Ze zou het antwoord uit hun keel rukken als het nodig was. Immers was dat wat hij had gezegd; het lag in Riverclan. Nou, als dat zo waar was, dan zouden ze dat wel nog eens zien. Daarbij kon ze het advies van een buitenstaande Medicine cat wel gebruiken. Het zou twee vliegen in een klap zijn.