Venom

De dagen waren lang. Ze werden met de dag langer. De zon die langer aan de lucht bleef hangen en eerder op kwam. Hij wist niet zo goed hoe hij zich erover moest voelen. Aan de ene kant was het fijner, de prooien waren weer volop aanwezig en er was meer tijd om alle taken uit te voeren, maar aan de andere kant had hij ook best wel veel vrede met de langere nachten. Niet dat hij veel wist te slapen, maar de stilte was iets waar hij vrede mee had gesloten. Zijn gedachten waren meer dan genoeg. Hij voelde zich steeds vaker alleen. Hij had Storkpaw, maar die had hem steeds minder nodig. Ze was al goed genoeg om hem over te nemen, dat wist hij ook wel. Ze kon het makkelijk zonder hem af. Ook al had hij soms nog zijn twijfels of ze ooit StarClan in haar hart zou kunnen sluiten. Hij hief zichzelf overeind, vandaag zou Stork haar eigen taken doen. Een soort test-run. Dat ze in haar eentje een dag de medicine cat den zou runnen. Hij had het overlegd, natuurlijk. Hij moest wat meer doen aan zijn eenzaamheid, hij zou anders zo snel wegkwijnen. En dat was iets wat hij wilde voorkomen. Hij was al zoveel katten kwijt… Dus hij zou met Winterpaw op pad gaan. Een dagje weg. Winter had het zelf misschien ook wel nodig. Hij probeerde de familie nog zoveel mogelijk bij elkaar te houden, wat er dan nog over van was tenminste. Zijn poten tintelden, hij had er zin in. Hij had er zin in. Het gebeurde niet vaak meer dat hij op pad kon. Hij trippelde net buiten het kamp, waar hij rustig ging zitten en zijn staart om zijn lichaam heen sloeg. Wachtende op zijn halfbroertje.

Hij had de geur van zijn broertje al snel herkend. Één van de voordelen van zoveel op geur trainen als medicine cat. Hij keek om naar zijn broertje met een glimlachje op zijn gezicht. Hij hoopte alleen maar dat het eindelijk even vredig zou zijn. Vooral na het verlaten van hun moeder probeerde hij met al zijn kracht om het gat op te vullen, maar hij zou nooit een moeder zijn voor hun. Hij was altijd grote broer Falcon die ook nog medicine cat was. ’Hey..’ klonk er van de jonge kater af, waarop Falcon zichzelf overeind hees en glimlachend naar de kater keek. ”Goedemorgen Winter,” sprak hij met een warme stem tegen de kater, waarna hij zichzelf even goed uitrekte. Het was niet vaak dat hij op tijd wakker was. Iets met medicine cat zijn en niet meteen op hoeven te zijn in de vroege morgen. ”Ik had dit echt nodig, niet normaal.” sprak hij met een grinnik tegen de kater. ”Als ik nog één dag in die den had moeten zitten was ik denk ik gek geworden.” sprak hij zacht lachend. Veel vrijheid had hij niet, dus de dagen die hij een beetje vrij was, was wel echt genieten. ”Voorkeur waar je heen wilt vandaag?” vroeg hij met een gekanteld kopje.

De jongere kater glimlachte op zijn woorden toen hij zei dat hij het echt nodig had gehad. ’Dat begrijp ik, ja.’ klonk er van de kater af toen hij had gesproken dat hij niet nog een dag langer in de medicine cat den kon verdragen. Begrijp hem niet verkeerd, hij was super blij dat hij de rang had en hij vond het een geweldige taak, maar soms wilde je ook even iets anders zien. Toen hij vroeg of de kater een voorkeur had voor plaats om naar toe te gaan, schudde de kater zijn kop. ’Uh, nee, niet echt. Misschien… Iets anders dan het territorium?’ klonk er van de kater af, waarop Falcon even een zachte ‘hmmm’ liet horen. ”Klinkt goed, ik ben ook al een tijdje niet op pad geweest.” sprak hij grinnikend tegen de kater, waarna hij zijn vacht even schudde. ”Ik wed dat ik eerder bij de grens ben dan dat jij bent.” sprak hij met een speelse glimlach op zijn gezicht.

Het was het al waard toen de glimlach van de kater breder werd. Dat alleen al maakte het zijn beslissing waard. Het was een goed idee geweest om met Winter op pad te gaan. Winter keek hem aan, waarna er een grinnik ontsnapte uit de bek van de jonge kater toen hij speels zei dat hij eerder het grensgebied zou halen dan zijn jongere broer. 'Ja, dat denk ik ook Falcon,' klonk er van de kater af, alsof de kater dacht dat hij niet eens een kans had! Nou, ja, hij was wel snel, zijn bouw schreeuwde er ook naar. Maar dat was niet alles!! "Nou, nou, je hebt zeker wel een kans hoor." sprak hij met een grinnik. "Ik word oud. Oud en mijn conditie is ook niet opperbest." sprak hij zacht lachend, waarna hij iets door zijn poten zakte. "Dus, wat denk je? Race naar de grens?" sprak hij met sprankelende ogen.

De kater moest zacht lachen toen hij sprak dat hij al wat ouder was en zijn conditie niet zo best was. 'Zo oud ben je ook weer niet, Falcon. En mijn conditie is echt niet beter hoor!' klonk er van de jongere kater af. Nouuu... De jonge kater trainde tenminste nog veel. Misschien kraakten zijn gewrichten wel. Toch stemde de jongere kater in met het wedstrijdje. Hij twijfelde een moment eventjes of hij zijn broertje het misschien zou laten winnen zodra ze gingen rennen. Aan de andere kant was het een tijdje geleden sinds hij echt even goed kon rennen. En al helemaal zo'n wedstrijdje. Hij mocht ook wel een keer iets winnen, toch? Een brede glimlach verscheen op zijn gezicht toen de jonge kater ook iets door zijn poten zakte. "Drie..." telde hij langzaam af, zijn blauwe ogen sprankelend terwijl hij naar zijn jongere broertje keek. "Twee..." Heel spannend. "Éééééén..." Hij trok de één expres extra lang uit, beetje spanning opbouwen terwijl ze klaar stonden. "GO!" hij sprong zelf ook uit de startblokken. Zijn lange poten uitgestrekt terwijl hij over het gras begon te rennen. Nog niet op zijn hardst, dat was voor de eindsprint.

Hij genoot van de gezichtsuitdrukkingen van de jonge kater, hoe hij met samengeknepen ogen naar hem zat te kijken terwijl hij oh zo langzaam aan het aftellen was. En toen mochten ze gaan, hij was sneller weg. Verrassend als je je eigen go mocht roepen. En toen was het sprinten maar. Hij keek na een klein stukje even achterom, waar hij zag dat de kater wat dichterbij kwam. Oké, misschien moest het toch nog een beetje spannend gaan worden, dus Falcon nam zijn tempo wat terug, zodat ook Winter nog een kans zou hebben. Naja, tot het einde. Dan zou hij weer tempo bij gaan zetten. De wind raasde door zijn vacht. Vrijheid. Dat is waar het naar voelde. Zijn poten die over het gras heen raasde alsof er niks mis was in de wereld, alsof de wereld even goed was. Er was gewoon even niets anders dan rennen, zijn broertje en het zonnetje dat op hun scheen. "Nog een klein stukkie!" riep hij naar de jongere kater. "Klaar om alles te geven?!" Hij was er zeker wel klaar voor namelijk

De jonge kater lachte even toen hij riep of hij klaar was om alles te geven, maar knikte daarna alsnog. Klaar om alles te geven. Falcon zette aan, sprinten zoals hij in tijden niet had gesprint. Zijn lichaam ademde windclan, hoog op zijn poten, lange poten, die afstanden zo konden overbruggen. Hij was niet de grootste kater, bij lange na niet, maar rennen kon hij wel. En hij kon echt rennen alsof zijn leven ervan af hing. Hij sprintte over het territorium heen, zo hard als hij kon. Zijn hart klopte hard in zijn lichaam, zijn spieren brandden van de inspanning, zijn longen deden pijn van het diepe ademen. En toch voelde hij zich het meest content dan hoe hij zich in tijden had gevoeld. Bij het zien van de grens schudde hij zichzelf uit de trance dat hij in leek te zitten tijdens het rennen,, waarna hij glijdend tot een stilstand krabbelde. Luid hijgend en zwetend stond hij bij de grens, zijn hart bonsde in zijn borstkas, zo luid dat hij het hoorde in zijn oren. Hijgend draaide hij zijn kop om, hij had zijn broertje toch niet in de middle of nowhere achtergelaten toch?

Zijn broertje was een eindje weg, maar dat gaf Falcon de tijd om zichzelf eventjes weer een beetje presentable te maken en weer een beetje op adem te komen. Zijn longen waren kneiterhard aan het werk om alles weer op een rijtje te krijgen. Toen zijn broertje eindelijk bij hem kwam, was hij ook aardig aan het hijgen. Falcon grinnikte zachtjes terwijl hij naar de jongere kater keek. "Ik... win." sprak hij licht hijgend tegen de kater met sprankelende ogen. Zijn hele lichaam was bezweet, maar dat was oke. Hij had er geen problemen mee. Later gewoon even goed wassen en dan was er geen enkel probleem. "Je had me bijna." probeerde hij het nog een beetje goed te maken. Hij was niet eens in de buurt geweest, maar goed. Dat maakte niet uit. Het ging om het idee. Hij ging niet zijn broertje uitlachen omdat hij niet zo hard kon rennen als dat hij kon. Dat was gemeen.

Toen hij sprak dat hij had gewonnen kreeg hij een vieze blik van de kater, eentje die boekdelen sprak, waardoor Falcon begon te lachen. 'Uhu,' klonk er van de kater af, waarop Falcon grinnikte. Hij sloot zijn ogen genietend in het zonnetje. Dagen zoals deze mochten van hem voor eeuwig voortduren. Het was iets wat hij waardeerde, de goede dagen zoals deze. Dit soort dagen sloegen hem de minder goede dagen doorheen. Hij grinnikte zachtjes, waarna hij zijn ogen open deed en weer naar zijn broertje keek. "Thanks, alweer, dit had ik echt nodig, alweer." sprak hij zacht lachend. Het deed hem een beetje terugdenken aan die gekke dagen die hij met Gorse had, dat ze stoeiend in het territorium lagen te rennen en te rollen. Zijn ogen werden automatisch wat zachter terwijl hij er overna dacht. De goede tijden, waarin er al wel dingen mis gingen, maar nooit ze mis waren als dat het nu was. "Nou, welkom in 'buiten het territorium'." sprak hij met een speelse glimlach

Hij kwam niet graag buiten het territorium, maar hey, hij had een competitie gehad met Winter en in ruil daarvoor mocht winter mee het territorium uit. Een eerlijke deal, toch? Hij vond van wel. 'Het is nog niet heel anders. Ben jij vaak buiten het territorium geweest?' Falcon grinnikte zachtjes, waarna hij even knikte. "Het gaat geleidelijk in elkaar over, op een gegeven moment denk je echt 'huh? ik was net nog in het territorium'." sprak hij met een zacht lachje, terwijl hij zijn blik liet glijden naar het territorium voor hen. "En ja, voor sommige kruiden moet ik territoria van andere Clans betreden... en ik ben ooit naar de bergen geweest." Waar hij zijn eerste droom met StarClan had gehad. Allemaal om Hazel terug te halen. Hij voelde een kleine pijn in zijn hart, Hazel zat nu weer in de bergen. Waar ze hem niet nodig had om haar terug te halen. Dit keer was ze er immers zelf naar toe gegaan, expres, niet per ongeluk. "Dat is alweer zo lang geleden.." sprak hij grinnikend