Venom

Het was helemaal niet de bedoeling dat de jonge kater hier nog was. De oudere kater was hier alleen maar om pijn bij hem toe te dienen, in welke vorm dan ook. Waarom. Waarom was Winter nog hier? Of weer terug? Het maakte hem geen snars uit, maar hij had gehoopt dat de jongere kater naar hem had geluisterd. 'F-Falcon...' klonk bijna smekend van de kater af toen hij aan de jongere had gesmeekt om te vertrekken. 'A-Alsjeblieft, laat ons gaan! Het was echt niet zijn bedoeling!' klonk er van Winter richting de rogue, waarop Falcon naar de kater keek die naast hem kwam staan. "Winter, blijf achter me!" Probeerde hij nog, voordat het te laat zou zijn. Hij zou niet nog iemand verliezen en al helemaal niet Winter.

Hij had zijn aandacht niet moeten laten vallen, in zijn achterhoofd wist hij dat ook. En toen de grote kater bovenop Winter sprong leek voor een moment even alsof de wereld stopte. Toen de kater zijn poot verhief om de nek van zijn jongere broertje open te halen, dacht hij voor geen enkel moment na. Zijn nagels kwamen uit hun huls, waarna hij richting de kater sprong met zijn nagels uit. Zijn intentie om de kater van Winter af te bonken en daarna boven op de kater te eindigen door zijn nagels in de huid van de kater te duwen. Samen met een "Blijf van hem af!" zette hij af van zijn plek, klaar om actie te ondernemen. De kater zou niet stoppen, nu niet, nooit niet. En hij zou zichzelf liever op het spel zetten dan dat hij Winter zou verliezen.

Hij voelde de nagels van de kater boven hem door zijn huid heen glijden, waardoor hij de pijn door zijn lichaam voelde gaan als één grote brandwond. 'Het is jouw schuld! Het is JOUW SCHULD!' klonk er van de kater af, terwijl Falcon zijn nagels in de huid van de kater hield en ietwat hulpeloos naar hem keek beneden hem. "Het is mijn schuld, maar dit brengt hem niet terug!" sprak hij hulpeloos tegen de kater. "Denk je dat hij dit had gewild? Dat je dit zou gaan doen?" Hij probeerde ook maar wat, hulpeloos en radeloos als hij was. "Hij is weg en het is mijn schuld! Maar dit zal nooit iets veranderen! Doe alsjeblieft niet iets waar je spijt van gaat hebben!" smeekte hij aan de grote kater. "Er is nog een weg terug!"

Hij probeerde maar dingen te zeggen, in de hoop dat het zou eindigen. Maar in plaats daarvan kwam Falcon onder de kater terecht. 'Hoe durf je?' klonk er in zijn gezicht. 'Je mag niet over hem spreken alsof je hem kent, moordenaar! Denk je dat ik dat leuk is?? Wat als ik dat doe he?' klonk er terwijl de kater een gemene glimlach op zijn gezicht kwam. 'Ik gok dat jouw, dat hij-' klonk er terwijl hij met zn kop richting Winter ging, die met angst verstijfd op de grond lag. '- het ook niet zo prettig vindt dat jij een moordenaar bent. Denk je dat hij dat gewild had? Een moordenaar in zijn familie?' Hij keek boos naar de kater boven hem. Hij was niet zoals mn moeder. Echt niet zoals hem. Het was anders, het was een ongeluk. "Laat hem hierbuiten." gromde hij zachtjes. "Hij weet dat het een ongeluk was. Hij weet dat." was zijn ijdele hoop.

De kater schudde zijn kop om zijn woorden. 'Weet je dat zeker?' klonk er met een glimlach. 'Want het gebeurd wel vaker dat dierbaren liegen. Om hunzelf te redden. Maar gelukkig ben ik hier om wat licht te schijnen op het hele geval. Want jij bent een moordenaar. En dat zal je altijd blijven, wat je ook denkt, doet of zegt.' Toen hij in de ogen van de kater keek bevroor zijn lichaam even. Het was leeg. Niet gemeen. Leeg. En dat was misschien nog wel het ergste. Hij klemde zijn kaken op elkaar toen de nagels van de grotere kater dieper zijn huid in gingen terwijl de kater dichterbij hem kwam. 'En daar zal je voor moeten boeten,' hoorde hij de kater in zijn oor fluisteren. 'Je zal voelen wat ik gevoeld heb. Je zal meemaken wat ik heb moeten meemaken. Wat is hij eigenlijk van je? Zoon, broertje?' Zijn blauwe ogen werden groot en hij gromde laag. "Laat hem gaan. Je moet mij hebben toch? Doe het dan. Pak mij. Dood mij en laat hem gaan." gromde hij tegen de kater.

De kater schudde lachend zijn kop. 'Zo makkelijk gaat dat niet, moordenaar,' klonk er zachtjes. 'Nee, nee..' toen de blik weer naar Winter ging probeerde Falcon vrij te komen onder de klauwen van de kater. Het maakte hem niet uit dat hij wonden maakte in zijn eigen huid, hij moest vrij komen. Vrij, vrij, vrij. 'Ik zal je niet doden, moordenaar. Ik heb hele andere plannen voor je.' Zijn blauwe ogen keken ietwat angstig naar de kater boven hem. 'Ik zal je laten toekijken, hoe jij iemand vermoord hebt. Hoe jij iemand pijn gedaan hebt, om hem daarna voor dood achter te laten. Dat ga ik doen.' paniek kwam er op zijn gezicht. "Ik heb hem geen pijn gedaan! Het was een hond!" riep hij smekend naar de kater boven hem. "Het was een hond en ik heb hem verkeerde bessen gegeven, ik ben een medicine cat!" riep hij tegen de kater. "Ik probeerde hem te helpen maar- maar ik was nog zo jong! En ik had net iemand verloren en-" StarClan, sta hem bij. Als hij één ding kon vragen, dan was het dit. "Alsjeblieft, het was een fout, een ongeluk, ik wilde hem niet pijn doen, ik heb hem fysiek niet aangevallen, nooit!" Hij bleef proberen terwijl hij probeerde los te komen. Één ding was zeker, hij werd desperate.

De blik van de kater werd hard. 'Verloren? Oh echt? Ik ook, namelijk.' Hij slikte even moeilijk. 'En dat is jouw schuld.' Toen de kater zijn poten harder in hem duwde siste Falcon even. Hij voelde hoe meerdere plekken brandde, vooral een wond op zijn zij die door bleef sijpelen. 'Ik ga je pezen één voor één doorbijten,' klonk er met een lage fluistertoon, waarna de kater lachte en knikte. Ervoor zorgend dat je niets meer kan doen. Dat je zo hulpeloos bent als ik me gevoeld heb toen ik het koude lichaam van mijn zoon tegenkwam. En dan... Dan ga ik je laten toekijken.' Hij.. was serieus? No way. Hij keek even opzij naar zijn broertje. Als hij nou... meer had kunnen doen, dan... Dan... 'Ik zal je laten toekijken hoe de warmte uit zijn lichaam stroomt, langzaam maar zeker. En jij kan niets doen. Dat is je boete.' Zijn eigen blik verhardde wat. Deze kater zou niet stoppen tot hij zou hebben wat hij wilde. Hij keek naar Winter, zijn broertje. StarClan hij hoopte dat Winter dit niet hoefde mee te maken. "Ik geef je nog één kans." sprak hij zachtjes terwijl hij zijn blik op de kater richtte. "Één kans om mij en Winter te laten gaan en nooit meer terug te keren." sprak hij met een zelfverzekerde stem. StarClan. Sta hem bij. Voor de allerlaatste keer.

De kater kreeg een zachte glimlach op zijn gezicht. Normaal zou hij daar blij mee zijn, maar in deze situatie zou hij nooit indenken dat de kater ook maar zacht naar hem zou gaan glimlachen. 'Die kans heb je vergooit sinds je mijn zoon hebt vermoord,' klonk er ijskoud van de kater af, waarop Falcon zijn ogen vernauwde. 'Niets kan je meer redden, of hem. Heb je niet geluisterd naar me? Ik ga hem hetzelfde lot laten doormaken als jij hebt gedaan. Moordenaar.' de Kater fluisterde het woord moordenaar in zijn oor. Zijn lichaam trilde iets toen hij de kater hoorde praten. 'Ik zal zijn bloed laten vloeien, zijn warmte zal verdwijnen en zijn lichaam zal verstijven. En jij kan niets anders dan toekijken, dan hopeloos om hulp roepen.' Hij sloot zijn blauwe ogen stevig, zijn hart bonkte in zijn borstkas terwijl hij de kater hoorde praten. De kater leunde weer naar voren, tot naast zijn oor. 'Niemand zal komen.' Daar had hij gelijk in. En Winter zou ook geen actie ondernemen. Zijn blauwe ogen schoten open, waarna hij in één keer naar voren schoot met zijn kop en zijn tanden in de nek van de kater liet zinken. Niemand wist zoals hij de anatomie van een kat. Alle zwakke plekken. En deze kater? Zou nooit ophouden. Dat had hij gehoord. Gezien. Die lege ogen van de kater spraken boekdelen. Als het om zijn dood ging? Dan had hij het geaccepteerd. Dan had hij er niks tegen gedaan. Maar voor Winter? Voor zijn familie? Deed hij alles.

Hij beet door, waarna hij zijn kop wegdraaide en het stuk vlees in zijn mond mee nam en uit tufte naast hem. Hij haalde trillerig adem terwijl de warme vloeistof uit de slagader op zijn vacht neerkwam en hij met strakke blauwe ogen naar de kater keek. "Dit is jouw schuld." sprak hij tegen de kater. "Niet de mijne, de jouwe." Hij had weg kunnen gaan. Hij had niet hier hoeven te komen in de eerste plaats. Hij weet niet eens hoeveel de kater nog hoorde van zijn woorden, waarschijnlijk niet eens veel. Maar hij wist wel dat hij hier alles op het spel had gezet. Zoveel mogelijk had geprobeerd om hem er uit te praten. Tot het laatste moment. Tot hij het echt niet meer kon uitstellen in de hoop op hulp of iets anders. Het was klaar met het spel.

Het lichaam zakte ineen bovenop hem. Leeg, helemaal leeg. De stilte in de omgeving was oorverdovend. Zijn hart bonkte luid in zijn borstkas, de adrenaline gierde door zijn lijf. Hij had het nu echt gedaan. Hij had iemand echt vermoord. Hij had gefaald als medicine cat. Hij duwde het levenloze lichaam van zich af met zijn poten en keek voor een moment naar de kater. "Het spijt me." sprak hij zachtjes, waarna hij zich overeind duwde en nu pas de pijn van alles voelde, van het gevecht, van de nagels in zijn huid. Vooral zijn schouder, waar een aardige jaap op te vinden was. Hij slikte even moeilijk terwijl hij half strompelend naar Winter toe ging. "Winter?" vroeg hij zachtjes met een trillende stem. "Ben je oké? Heb je hulp nodig?" Hij had niet eens meer goed in de gaten of de jongere kater echt gewond was of niet. En zelfs op dit moment, waar Falcon nog steeds een bloedende wond op zijn schouder had, ging Winter nog steeds voor.

Hij voelde de warme vloeistof al snel afkoelen op zijn vacht, een rilling ging kort over zijn lichaam heen. De adrenaline ging nog volledig door zijn lichaam heen terwijl hij naar zijn jongere broertje keek en hem vroeg of er iets met hem was. 'U-uh, mijn poot..' klonk er van de kater af, waarop Falcon zijn blik naar de poot van de jonge kater gleed. 'I-is hij..?' Zonder ook maar op te kijken van de poot van de jonge kater antwoordde hij zachtjes. "Ja, hij is overleden." sprak hij zonder enige twijfel in zijn stem. Hij had de slagader door gebeten, er was geen mogelijkheid dat de kater nog op zou gaan staan. "Hij zou niet ophouden, Winter. Hij moest en zou je vermoorden voor mijn ogen." sprak hij, waarna hij zijn aandacht weer volledig richtte op de poot. "Kan je 'm nog bewegen? Of doet hij daarvoor teveel pijn?"