[Training 1] Columbus

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower was te laat. Alsof het haar wat boeide. Ze kwam regelmatig te laat of gewoon niet opdagen voor patrouilles, verdwenen in het territorium en als Carrioncough stoer wilde doen en haar straf wilde geven, kon hij dat proberen. Deze ochtend lag ze te lang uit te slapen, in een warriors den die al redelijk verlaten was. Hermitshell was niet meer naast haar. Hij was in tegenstelling tot haar, wel erg stipt. En toen er irritant veel licht in haar gezicht scheen, stond ze dan eindelijk op. Ze nam vervolgens de tijd om haar vacht te wassen en tegen de tijd dat ze het kamp uit kwam slenteren, had ze geen idee hoe lang haar nieuwe apprentice al op haar had zitten wachten. Het was ook niet haar schuld, van alles, maar ergens vertikte ze het om Crystalstar het plezier te geven van ook maar de illusie dat ze haar best deed. ‘Goeiemorgen, Specklepaw,’ wist ze nog wel uit te brengen. Fijn, zat ze met deze dreumes opgescheept. Alsof zorgen voor haar vier jongere siblings nog niet genoeg was. ‘Ik dacht dat ik je vandaag even het territorium laat zien, het is mooi weer dus we hebben geluk.’ Ze zou er de hele dag voor nemen als het moest. Hermitshell was toch meeste dagen ook wel de hele dag zoet met al zijn, wat ie ook maar deed. ‘Goed?’ Haar blauwe ogen gingen naar het gevlekte poesje.}

Het was de kersverse apprentice allemaal maar wat onduidelijk geweest, en die onduidelijkheid betekende dat ze er niet heel veel enthousiasme voor toonde. Haar nieuwe mentor had amper een woord tegen haar gezegd en leek een grote brompot te zijn. Specklepaw was dan ook niet al te vroeg haar nest uitgeklommen en zat eigenlijk pas een paar minuutjes op haar mentor te wachten toen die dan ook eindelijk aan kwam te kakken. Ze groette Cottonflower maar half terug. Wat een motiverend voorbeeld was het toch. Dit was echter wel een lesje die ze nodig had, met het territorium. Eentje die ze ook wilde, want ze kon er niet meer tegen dat ze nog steeds in het kamp zat. Ze wilde naar buiten! “Ja, dat is goed,” reageerde ze dan ook, niet bepaald enthousiast, maar ook niet zo nukkig als dat ze kon zijn om een mentor die er duidelijk niet veel om leek te geven. Academische kunsten waren toch overschat en ze wilde gewoon het territorium verkennen en plezier hebben, niet saaie lessen over techniek krijgen. Dit gaf haar de kans, dus ze zou hem met alletwee haar voorpoten aangrijpen.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Oké, om eerlijk te zijn, een dag door het territorium struinen was nog altijd beter dan een dag echte patrouilles lopen. Toen Specklepaw miauwde dat het oké was, knikte ze. ‘Dan gaan we,’ miauwde ze. Op een kalm tempo begon ze direct naar het zuiden te lopen. Richting de tweebeenplaats waar ze hun kleine bosje hadden. Het was een vredig plekje, en tenmidden was de lily pool. Ze zouden er vroeg of laat komen. Cottonflower keek naar haar gevlekte apprentice en keek een moment naar haar. Ze had eigenlijk geen idee wie ze was. ‘Dus.. vertel wat over jezelf?’ vroeg ze toen. Ze probeerde nog vrolijk te doen, want het was niet haar schuld. Maar toch, het was.. ingewikkeld. Ze haatte waar ze voor stond, maar Specklepaw zelf haatte ze niet. Tenminste, nog niet.}

Het was niet echt een bijster interessant gesprek. Het was eerder wat ongemakkelijk en stroef, met maar de minimale woorden in een zin. Tja, Specklepaw had ook nog niet besloten of ze haar mentor nou wel of niet leuk vond. Het leek er een beetje op alsof ze niet prioriteit nummer een was, en dat was iets wat haar niet lekker lag. Het gevlekte poesje hield er namelijk van om in het middelpunt te staan, albeit het positief was dan. Ze knikte enkel toen Cottonflower aangaf dat ze dan maar op pad zouden gaan en ze begonnen op een rustig tempo. Het liefst zou Specklepaw vooruit willen rennen en alles onderzoeken, maar ze kende het territorium nog niet en ze zat er ook niet op te wachten om verdwaald te raken. Dus ze volgde haar mentor maar naar ze wist niet waar. Dat zou ze vast straks wel uitgelegd krijgen. Wat ze nu voor de kiezen kreeg was vragen over haarzelf. Hm, okay dan. “Ik heb een broertje en een zusje, maar mijn zusje is weggestolen,” vertelde ze het maar simpel genoeg. Dat was interessant toch? Ze vertelde er niet bij dat ze plannen had om haar zusje, Emberkit, te gaan zoeken. Die was gestolen door Bloodclanners en werd nu tegen haar wil vastgehouden. Specklepaw zou haar gaan redden, zodra ze wist waar ze moest zoeken.

_{Het was niet dat Cottonflower kinderen niet mocht. Haar jongere broertjes en zusjes waren van Specklepaws leeftijd, maar ze moest nog maar aftasten of ze met haar een klik zou kunnen vinden. Ze wist niet of ze de vrolijke, avontuurlijke zelf die ze vroeger was kon blijven faken. Ze deed nu in ieder geval geen poging tot. Haar giechel en flirterige lachjes waren vervangen door een humorloze blik, een heuse resting bitchface. Niet dat Cottonflower er ooit moeite mee had gehad om haar slechte kant te laten zien. Maar die kant overheerste de laatste tijd helaas. En toen ze small talk probeerde te maken, vertelde haar apprentice opeens dat haar zusje weg was gestolen. Oh ja, zij was uit hetzelfde nest als die kitten. Waar Cottonflower eerst er sympathie voor had gevoeld, maar er niet langer bij stil had gestaan dan nodig was, voelde ze nu wel mee met Specklepaw. ‘Oh..’ Veel meer kwam er niet uit de bek van Cottonflower. Ze wist dat er geen woorden van troost waren. ‘Dat is ruk.’ Ze fronste en het medeleven was op haar gezicht te lezen. ‘Mijn moeder was van me gestolen.’ Dat was het dichtst bij wat ze kon zeggen wat klonk als "ik begrijp je" of "het spijt me voor je". Ze kuchte dan ook even ongemakkelijk en de begroeiing om hun heen was verandert. ‘Maar uhm, we zijn nu dus in the small forest en het is uhm, vrij vanzelfsprekend. Dit zijn ongeveer de enige bomen die we hebben en we jagen hier op landprooi in leafbare enzo.’ Oké, onderwerp soepel verandert hoor. Beste mentor ooit.}

blijkbaar had ze met die informatie de ander van haar stuk af gebracht. Ja, wat had ze anders moeten zeggen? Dat haar naam Specklepaw was? Dat mocht Cottonflower toch hopelijk wel weten. En voor de rest had ze niet echt bijster veel bijzonders te vertellen. Het was echter wel iets waar haar mentor zich ook in kon vinden, dus misschien was dat een poot in de goede richting. De moeder van Cottonflower, hun oude deputy, was ook verdwenen zonder spoor. Gestolen volgens de oudere kattin. Zelf had ze er nog niet al te veel van meegekregen, want ze was net te jong geweest om het te snappen. Ze snapte alles nog niet helemaal, met de sociale rangschikking die iedereen zo belangrijk vond. waarom konden ze niet gewoon doen wat ze wilden? Echter werden er niet veel meer woorden over dat onderwerp vuil gemaakt, misschien ook maar voor het beste, met de ongemakkelijke stilte die er was gevallen. Een stilte die werd verbroken door een kuchje van Cottonflower. Ze begon te vertellen over waar ze nu waren en waar het voor gebruikt werd. Niet dat dat heel spannend klonk uit de mond van de kattin. “Wat voor prooi?” Ze wist dat ze vissen vingen, maar dat was geen landprooi. Misschien was het een domme vraag, maar negen van de tien keer had ze gewoon een vis de nursery ingeworpen gekregen. Toen het leafbare was had ze immers nog lopen zogen.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Wat voor prooi? Haar kersverse apprentice was van de korte antwoorden en vragen, daar was ze al wel snel achter. Cottonflower was erg goed in heel lang over niets praten. De eindeloze babbel waarmee ze voorheen andermans oren van de kop kon praten, was nu een beetje korter geworden. Maar desalniettemin wist ze hoe ze moest praten. Ze haalde haar schouders dan ook een beetje op. ‘Ja, muizen en vogels enzo,’ antwoordde ze doodsimpel. ‘Alles wat niet zwemt.’ Ze rolde haar ogen even en keek haar gevlekte metgezel een moment aan. ‘Maar ik kan daar niet zo goed op jagen, misschien vraag ik Hermitshell het wel of ie het je kan leren.’ Ja, Cottonflower kon wel tijd verdoen met knullig zelf proberen voor te doen hoe je vogels uit de lucht moest plukken, maar ze was er bijna nog net zo waardeloos in als ze net begon met trainen. ‘Maar hier in het bos is nog een cool plekje, kom op!’ miauwde ze vrolijk. Ze versnelde het tempo en nam een aanloopje toen ze de stroom over sprong, die ze waarschijnlijk later vandaag nog wel een paar keer tegen zouden komen. Voor nu was ze onderweg naar de Lily pool.}

Het was allemaal een beetje verwarrend, dubbel. Specklepaw had zich verheugd op het apprentice worden, en ze vond het helemaal geweldig dat ze nu naar buiten moest, maar de sfeer tussen haar en haar mentor liep niet helemaal lekker. En het was niet alsof het een gemeen viswijf was, nee, Cottonflower deed aardig en ze legde het allemaal…redelijk goed uit. De antwoorden waren hier en daar maar bij elkaar gegooid, maar ze gaven de kersverse apprentice wel tamelijk een idee. Wat haar wel verraste was dat Cottonflower toegaf dat ze niet zo goed was op het jagen van landprooi, en dat ze iemand anders misschien zou vragen het haar te leren. Specklepaw had de kattin geschat als iemand die best wel trots kon zijn, zeker met die scene die geschopt was op haar ceremonie dag. Nouja, die had ze zelf dan niet helemaal meegekregen, maar ze had er duidelijk over gehoord. Haar broertje had er zelfs nog tussen gestaan. “Hermitshell? Is dat niet de broer van de medicine cat?” Vroeg ze aan haar mentor. Ze was nog niet heel geweldig met namen aan gezichten koppelen, waarschijnlijk omdat ze niet echt veel gaf om de katten waar ze niet direct mee in verband stond. Ze wist natuurlijk wel wie de medicine cat was, echter. Ze zou wel heel dom moeten zijn als ze dat niet wist, maar ze dacht dat Hermitshell de broer van Shrimpnose was. Niet dat haar aandacht lang bij die vraag bleef, want Cottonflower spoorde haar vrolijk aan, met de mededeling dat er een cool plekje in het bos lag. Daar perkte Specklepaw bij op. “Oh, wat dan?” vroeg ze, redelijk enthousiast nu. Cool plekje? Dat wilde ze zeker zien. Soepel sprong de oudere kattin over de stroom heen die door de grond liep. Zelf twijfelde ze kort, voordat ze een grotere aanloop nam en er onhandig overheen sprong. Een van haar achterpootjes lande in het water en er kwam een geïrriteerde his uit haar bekje. Het water was toch nog redelijk koud ondanks het mooie weer, waarschijnlijk omdat de zon er niet direct op stond om het moment. Nou had ze een natte achterpoot, dus dat plekje wat Cottonflower zo cool vond kon het toch maar beter wel waard zijn.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower kon wel moeilijk doen en proberen iemand iets te leren waar ze zelf niet goed in was, of ze kon slim zijn en het werk afschuiven op iemand anders. Met lief vragen en zoete beloftes, kon ze Hermitshell vast wel zover krijgen. En toen Specklepaw vroeg of Hermitshell de broer van Shrimpnose was, knikte ze. ‘Hm-m,’ bromde ze instemmend, waarna ze haar blauwe ogen op de kersverse apprentice wierp. ‘En mijn vriendje, hij doet 't vast wel voor me,’ voegde ze eraan toe. Maar ze waren nog lang niet zover. Eerst zouden ze de leuke dingen doen, zoals zwemmen en vissen, nu was het nog greenleaf en de rivier weer in haar oevers, dus genoeg lol op dat vlak. Cottonflower hoorde een plons achter haar en geïrriteerd geluid van Specklepaw. Ze giechelde eventjes zachtjes. ‘Zwemmen bewaren we voor een andere keer,’ miauwde ze met een ondeugende glimlach. Verder schonk ze er geen aandacht aan. Ze wist nu al dat ze volgende keer iets verder moest springen. ‘We gaan naar de lily pool. Het is verrweg dé mooiste plek in Riverclan. Helemaal nu, nu de lelies in bloei zijn en oh, je moet het gewoon zien.’ Dus versnelde Cottonflower het tempo nog een beetje hoger en eenmaal bij het meertje aangekomen, keek ze pas weer om naar Specklepaw. Het zonlicht weerschitterde prachtig op het water en de lelies dreven vredig op het tafereel. ‘Zei ik het je niet?’}

Cottonflower knikte ter bevestiging dat Hermitshell inderdaad de broer van de medicine cat was, maar voegde er nog aan toe dat hij ook haar vriendje was. Oh? Specklepaw draaide nieuwsgierig haar kopje naar haar mentor toe, maar meer uitbreiding op dat onderwerp kreeg ze niet. Pff, wat stom. Eindelijk wat interessants en dan hield de kattin haar mond, natuurlijk. En dus gingen ze weer op pad, naar die interessante plek die Cottonflower haar had beloofd. Dit bleek de Lily Pool te zijn, wat blijkbaar de mooitse plek in hun territorium moest zijn. Toch wel een beetje nieuwsgierig nu, al probeerde ze het wel cool te spelen, trippelde de jonge apprentice achter haar mentor aan. De warrior was haast enthousiaster als haar en versnelde de pas nog meer, waardoor Specklepaw een beetje achterviel. Ze was niet dik of lui, maar ze had ook nog nooit zoveel gelopen in haar korte leventje. Lichtelijjk hijgend kwam ze dan ook tot stilstand naast haar mentor. Ze waren bij een klein meertje, of een poel, zoals de naam aanduidde, waar het warme zonlicht op schitterde. Het weerkaatste van het wateroppervlak af en liet het water lichtelijk oranje-geel kleuren. Lelies dreven op het water, en hoewel ze af en toe wel een beschrijving had gehoord over de bloem, was het pas de eerste keer dat ze deze echt zag. Het was een gek bloemetje, eigenlijk. Een bloem met sneeuwwitte blaadjes, drijvend op het water in een kuipje van blad. Het was zeker mooi, en ze knikte ook toen haar mentor vroeg of ze gelijk had gehad. Maar Specklepaw zou Specklepaw niet zijn geweest als er geen snode plannetjes en ‘onschuldige’ vragen in haar hoofd zatten. “Heeft Hermitshell jou hier ook mee naar toe genomen op een afspraakje dan?” Zo, een mooie tie-in die niet helemaal van het onderwerp afwijkte, maar haar hopelijk ook wat meer ging laten weten over het liefdesleven van haar mentor waar ze nou toch wel nieuwsgierig naar was.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Specklepaw kreeg een beetje moeite met haar bijhouden. Mooi, hoe moeier ze werd, hoe minder vervelend ze zou worden. Al was ze nog niet verschrikkelijk geweest tot nu toe. Ze leek te luisteren en stelde zo nu en dan wat vragen. Ze staarde naar het meertje, totdat ze direct een vraag kreeg over Hermitshell. Cottonflowers mondhoeken kwamen geamuseerd omhoog. Nieuwsgierig aagje. Ze knikte uiteindelijk. ‘Oh ja, heel vaak,’ sprak ze. Het was misschien niet zo, maar ze zou liegen als ze niet een paar leuke herinneringen met hem op deze plek had. Ze waren hier ook "officieel" geworden. Ze zachtjes stilletjes toen ze het weer herinnerde. Hermitshell was soms echt een sukkel, maar hij was haar sukkel. Alleen zij mocht dat zeggen. Haar ogen gingen weer naar haar apprentice. ‘Dus zorg ook maar dat je later iemand aan de haak slaat die alles voor je doet, inclusief de romantische dates.’ Ze tikte haar staart weer tegen de gevlekte apprentice. ‘En ik zou je met liefde alle details vertellen, maar we moeten door en ik heb misschien vanavond nog wel zin in een date.’ Ze draaide zich weg bij het water en begon de kleine stroom te volgen die hun uiteindelijk zou leiden naar de rivier.}

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower moest oprecht grinnikten toen de poes miauwde dat er wel een leuke kater tussen moest zitten. ‘Daar heb je een punt. Jongens zijn echt vies.’ Ze stak haar tong plagend uit naar haar apprentice. ‘Maar soms zijn ze nog niet zo verschrikkelijk.’ Hermitshell was haar rots in de brandig, en hoewel ze waarschijnlijk over duizend dingen anders dachten, dat maakte nu nog niet uit. Ze waren immers nog zo jong, zo pril. Alles was nog spannend en nieuw. En dat maakte het zo ontzettend leuk. Maar oké, genoeg gezwijmel. Ze was aan het werk. De kleine poes vroeg waar ze heen gingen. ‘Daar wat ons Riverclan maakt,’ miauwde ze met een grijns. Ze volgde de stroom verder naar de rivier en het duurde niet lang voordat ze uit de boomgrens kwamen lopen en de rivier als een blauw lint voor hun uit door het territorium slingerde. Cottonflower bleef enkele staartlengtes bij de oever staan en keek de poes aan. ‘Is het niet geweldig? We moeten je snel leren zwemmen, voordat het te koud wordt.’ Ja. Voor je het wist was het weer bladkaal, en zou het strak vastgevroren zijn. Tenminste, als het koud genoeg zou zijn. En bovendien was leren zwemmen in de regen ook geen zak aan.}

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower fronste toen haar apprentice miauwde of ze niet eerst moest leren jagen. Een schampere snuif kwam uit Cottonflowers bek. ‘Wat? Ben je bang voor water ofzo, droogpoot?’ miauwde ze plagend naar de poes. Ze kon zich niet voorstellen dat zwemmen niet het eerste was waar je aan dacht. Bovendien had Cottonflower geen zin om iemand jagen proberen uit te leggen met haar geklungel. Vissen, dat misschien wel. Dat was simpel genoeg. Dus schudde ze stellig haar kop. ‘Nu de rivier nog niet bevroren is, gaan we ons eerst focussen op zwemmen en vissen. Je hebt heel bladkaal tijd om te leren jagen op muizen en vogels.’ En dat was stom. Bladkaal was verder fantastisch. De mooie sneeuw, de glitters, de kou op je wangen en neus, het glijden op het ijs. En het na een lange dag warm in de dens tegen elkaar aankruipen in de vroege duisternis en kletsen over de dag, de katten die mopperden over de kou uitlachen.}

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Specklepaw werd pissig. En om eerlijk te zijn, had ze dat tien keer liever als dat iemand ging janken of zielig ging doen. Ze deed zich een beetje aan zichzelf denken, hoe beledigd ze keek en probeerde een tegenargument te verzinnen. ‘Oh, ben je opeens wijs, Specklepaw? Nog geen dag uit de nursery en denkt het nu al beter te weten dan haar lieftallige mentor.’ Cottonflower ging niet eens uitleggen dat als de rivier letterlijk bevroren was, ze geen andere keuze hadden dan op muizen en vogels jagen. Dat zou ze zelf maar moeten verzinnen. Bovendien liet Cottonflower niet over zich heen lopen, helemaal niet door een bijdehande apprentice waar ze tegen haar zin mee in opgescheept zat. ‘Morgen gaan we zwemmen,’ stelde ze dan ook resoluut vast. Maar eerst, hooglanden. ‘We volgen de rivier nog een tijdje tot Fourtrees, en dan gaan we de hooglanden op,’ vertelde ze. Cottonflower was liever zo snel mogelijk weer terug in kamp, waar ze tegen Hermitshell in de den kon kruipen en zeiken over wat haar was overkomen. ‘Oh, en daar zijn Sunningrocks, trouwens,’ miauwde ze toen ze voorbij de stenen draafde onderweg naar Fourtrees. ‘Ze zijn nu van Thunderclan, maar eigenlijk horen ze bij ons. Je hebt vast wel de verhalen gehoord.’ Gevecht na gevecht na gevecht was gestreden om Sunningrocks. Het ging eigenlijk niet eens meer om prooi, maar meer om het principe. Ze hoorden bij de rivier, en dus bij Riverclan. Maar Thunderclan was het daar duidelijk niet mee eens, spreken dat het aan hun land grensde en het dus van hen was. Pfft, tuig.}

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Haar apprentice probeerde het laatste woord te hebben. Nou mevrouw, dan had je de verkeerde daaraan. Want Cottonflower had die eigenschap ook. ‘En ik zeg dat iedereen wel eens moet eten,’ miauwde ze terug. Denk daar maar even over na, Specklepaw, want ook zij kwamen naar buiten in bladkaal. Dus zette ze de pas door en merkte dat Specklepaw wat meer moeite begon te krijgen, maar ze liep onverbiddelijk door. En toen ze weer een bijdehandte opmerking maakte over Sunningrocks, haalde Cottonflower enkel haar schouders wat op. ‘Dat moet je aan Crystalstar vragen. Ze heeft ze praktisch weggegeven aan ThunderClan,’ miauwde ze. ‘Iets met goeie band tussen ThunderClan en RiverClan, wat niet. Het komt altijd terug op politiek gezever,’ miauwde ze met een zucht. En dus liet ze de stenen aan zich voorbij en marcheerde door, de eiken kwamen al in zicht. Ze bleef even kort op de helling staan en wuifde met haar pluizige staart de eiken op. ‘Daar zijn de gatherings, verder is er eigenlijk niets te beleven.’ En dus sprong ze direct weer de helling naar beneden af en liep door naar de hooglanden, waar ze nog even de Windclan grens en de gorge bij langs zouden lopen.}