God Empress

Ontelbare keren had ze offers gebracht voor Riverclan. Het had haar levens, vrienden, tijd en zelfs kinderen gekost, en toch was ze ermee doorgegaan. Crystalstar was vurig loyaal aan haar idealen, en zag niet graag dat degenen aan wie ze al die offers gemaakt had tegen haar ingingen. Toch was het gebeurd, en twee van hen hadden een grove misstap gemaakt. Natuurlijk vonden velen haar straf te zacht, maar Crystalstar was nog niet van plan om toe te geven aan de bloeddorstigheid die de nieuwe generatie warriors scheen te vervullen. In plaats daarvan zou ze eerst een poging wagen om haar kromme warriors weer recht te buigen.
Haar gezicht was een getekend masker, toen ze tegenover Blossomhail plaatsnam. Ze had de kattin opgedragen om hierheen te komen en te wachten. Ze waren ver buiten het kamp, waar niemand iets zou horen van de lessen. Haar ogen, blauwgroen en scherp, verrieden geen enkele emotie. "Je hebt mijn vertrouwen verraden, Blossomhail," begon ze, met een ijzige beleefdheid. De leader inspecteerde het crèmekleurige lichaam, nam de vormen goed in zich op. "Ik gaf je de ruimte je stem te laten horen.. Ik was nog niet klaar met mijn besluit nemen, en toch besloot jij mij al te verraden." Ze kwam weer overeind, en begon met langzame passen om de ander heen te cirkelen, haar kop laag, bijna hangend. Al die hield ze haar blik op Blossomhail. "Ik zal je niet doden, of verbannen, of martelen voor je verraad, en daar mag je me dankbaar voor zijn, al weet ik dat je dat nooit zult zijn." Ze snoof. Haar clan had misschien teveel genade gekend, tot het punt waar ze het niet eens meer herkenden. Crystalstar stopte haar pas weer toen ze pal voor de jongere Warrior stond. "Wie ben ik, Blossomhail?"

Blossomhail wist niet precies wat ze voelde toen dat ze naar de plek liep waar Crystalstar haar had opgedragen om naartoe te gaan. Ze had manen genoeg ervaring om te weten dat ze op een plek waren waar niemand hun kon storen, waar niemand iets op zou vangen van de woorden die Crystalstar tegen haar zou spreken… of de daden die ze zou gebruiken om Blossomhail een lesje te leren. Het maalde in haar kopje hoe ze zou reageren als haar leader, diegene die ze nog geen paar weken geleden zo hard had verdedigd tegenover Settledstar, haar daadwerkelijk zou martelen. Zou ze terugvechten? Zou StarClan de acties van Crystalstar goedkeuren als ze het zou doen? Zou StarClan de acties van Blossomhail goedkeuren als ze zich zou verdedigen? Haar rechtvaardigheidsgevoel was in strijd met haar loyaliteit, al begon haar loyaliteit voor de eerste sinds dat ze geboren was te wankelen. Dit was niet de leader waar ze respect voor had, dat was één ding dat zeker was. En dus hield ze de blik in haar ogen neutraal toen Crystalstar haar naderde en om haar heen begon te cirkelen, precies zoals ze diezelfde blik had behouden toen de poes hun toe had gesproken voor de hele Clan. ”Dan is dat toch al één ding waar we het eens over kunnen zijn,” sprak ze op een zachte toon toen de leader zei dat ze haar nooit dankbaar zou zijn. Nee, ze was niet dankbaar voor een leader die haar apprentice afnam en gaf aan een onervaren mentor die niet de juiste mindset had om een moeilijke apprentice op te voeden. Nee, ze was niet dankbaar voor een leader die het blijkbaar een zegen vond dat ze haar warriors niet fysiek afstrafte omdat ze hun meningen niet staafden aan haar idealen. Crystalstar kwam tot stilstand te staan voor haar en Blossomhail ontmoette haar zeegroene ogen met haar blauwe blik. Nee, zij zou niet buigen. Wat het haar ook zou kosten. ”Je bent mijn leader, Crystalstar,” sprak ze op een toon met net zo’n ijzige beleefdheid als waarop de leader haar al heel de tijd aansprak. ”Maar je bent niet langer iemand waar ik naar opkijk.” En dat was volgens haar genoeg gesproken. Als Crystalstar haar daarvoor alsnog wilde martelen, dan zei dat genoeg over haar. Blossomhail ging zich niet verontschuldigen omdat ze gehandeld had uit haar eigen rechtvaardigheidsgevoel. Democratie was iets wat verloren leek te zijn in RiverClan en ze kon enkel spijt hebben dat ze dat niet eerder had gezien.

Geduldig zocht ze de diepblauwe ogen af, op zoek naar een teken van onzekerheid of angst. Blossomhail leek compleet zeker van haar zaak, iets wat Crystalstar wel kon waarderen, al zou het de dag een stuk moeilijker maken. Er was geen goede manier om om te gaan met dit soort harde noten, die niet kraakten onder de druk van bedreigingen. Toch kon de leader geen verdeler in haar clan laten rondlopen, dus een oplossing zou gevonden moeten worden. Op haar statige gezicht stond nu slechts een afwachtende uitdrukking, onderlijnt door de lichtste glimlach, die van haar mond meer een soort streep maakte. De ijzige beleefdheid waar ze mee werd terugbetaald ontging haar ook niet, het was de toon van iemand die haar angst en smeekbedes zou ontzeggen, een andere insteek was dus nodig. "Juist, jouw leader. Wat betekend dat ik, met Starclan's zegen en wil, boven jou sta, en dat je mijn bevelen hoort op te volgen. 'het woord van de leider is de Warrior's Code,'" citeerde ze plechtig, waarna ze met haar schouders rolde. "Maar je ging tegen mijn woorden in, en ik weet nog niet zeker wat ik er van moet denken. Was het dwaas, of bewonderenswaardig?" Dit was waarom alleen Blossomhail deze behandeling kreeg, bij Icecream wist ze het antwoord al.

Blossomhail begon zich serieus af te vragen of StarClan het goed zou hebben gekeurd als Crystalstar een kat vermoord zou hebben die als apprentice zijnde een stomme fout had gemaakt. Ja, de fout had hun Ravenkit en Crabkit gekost, maar het was een fóut geweest. Het was immers niet alsof ze met de BloodClanner aan de border had afgesproken om de kittens te laten ontvoeren. Als dat hetgeen was wat er was gebeurd, dan had ze Crystalstar’s gedachtegang misschien nog kunnen volgen, al was ze dan nog niet voor moord gegaan. Maar zij was geen leader, dat benadrukte Crystalstar nogmaals en Blossomhail keek haar leader aan. ”Ik deed wat ik vond dat rechtvaardig was,” sprak ze op een zachte toon en voor het eerst sinds ze bij die rotsen stonden, was er een flikker van emotie te zien. Heel even maar. ”Moord zou veel te ver zijn gegaan voor hetgeen wat er was gebeurd, ook al zijn we twee kittens verloren door haar fout. Het was een óngeluk, Crystalstar. Denk je dat StarClan het goed zou hebben gekeurd als er een onschuldige kat vermoord zou worden door een fout die vele manen geleden gemaakt is?” Ze keek haar leader recht in de ogen aan. ”Rosep… Rose heeft haar straf al gekregen toen dat ze de Clan vele moons geleden achter zich liet. Dat is hoe dat ik erover denk en daar blijf ik bij.” En de flikkering van emotie maakte plaats voor iets anders. Iets standvastiger. De vastberadenheid die ze had gevoeld toen ze Carrioncough tegen de grond had proberen te houden om haar standpunt duidelijk te maken. Het had niet geholpen en ze was er vrij zeker van dat ze haar standpunt niet opnieuw ging maken bij haar leader, maar er was wel één ding wat ze wél waar kon maken: dat ze kon blijven bij haar eigen idealen en zich niet zou laten buigen naar die van haar leader. Dat nooit.

Rechtvaardig. Ah, ja, dat was zo'n woord dat katten erbij pakten als ze doorhadden dat ze tegen alle wetten en regels van hun bestaan waren ingegaan, en nog steeds niet van plan waren om schuld te bekennen. Crystalstar had heel wat 'rechtvaardigen' gekend in haar lange leven, veel had ze ook overleefd, en anderen waren nog steeds haar vijanden. Het zou echter geen zin hebben dat allemaal aan iemand als Blossomhail uit te leggen, die alleen maar zou denken dat ze haar ideeën probeerde te keren. "Een executie is geen moord," corrigeerde Crystalstar, die de waarde van de goede woordkeuze maar al te goed kende. "Maar ik begrijp je punt, en wat Starclan ervan zou denken weet niemand behalve onze gezegende voorouders henzelf." Even dacht de leader na, voordat ze verder ging: "Ah ja, het is zeker een grove straf om uit een clan te moeten vluchten. Ze kwam echter terug, dus ze zocht mijn gerechtigheid." Ze rolde met haar schouders, wetend dat ze er niet over door hoefde te gaan, dat zou nooit in dit harde kopje doordringen. "Ik ben niet compleet tegen andere stemmen, Blossomhail. Dat is, zolang ik kan vertrouwen dat er geen verraad gepleegd wordt."

Blossomhail zei niks toen dat Crystalstar aangaf dat executie geen moord was, maar zwiepte enkel met haar staart. Daar dacht zij het hare van en daar waren de meningen duidelijk over verdeeld. Blossomhail kende Crystalstar niet van de manen dat ze nog geen deputy was, maar ze vroeg zich af of een leiderpositie een kat kon veranderen op termijn. Net zoals de publieke vernedering en alles wat dat met zich meebracht háár langzaam aan het veranderen was. Ze merkte dat haar zachte kant meerdere malen onderdrukt werd door bittere gedachten en dat haar Clan niet langer meer als haar Clan aanvoelde. En dat had alles te maken met de kat die recht voor haar neus stond. Blossomhail wist niet meer hoe ze over haar Clanleader moest denken, maar het was in elk geval niets positiefs. Dat was één ding dat zeker was. ”Misschien was dat wel de grootste fout die ze van heel haar leven heeft gemaakt,” antwoordde Blossomhail op een zachte toon. Gerechtigheid van een leader zoeken die het beantwoordde met mogelijke executie, voor iets waar in Blossomhail’s opinie niet zo’n harde straf voor nodig was. Wat was er erger dan dat? Blossomhail keek haar leader aan toen ze haar woorden sprak en haalde haar schouders op. ”Dat is aan jou om te beoordelen. Ik ben niet veel anders dan de kat die voor je stond toen dat je me de nicht van je deputy toevertrouwde als apprentice.” Dat was een leugen. Ze was een héél andere kat geworden op enkele dagen, maar het zou stom zijn om dat hardop toe te geven. Het zou stom zijn om aan die zwakte toe te geven, om Crystalstar te laten weten dat ze zich niet meer welkom voelde in haar eigen Clan. En dus zweeg ze, bang zijnde dat haar emoties haar zouden overwinnen als ze nu nog eens haar bek zou openen. En ze hield haar blik naar de leader gericht, ook al was het lastig.