(open) about four minutes from a heart attack

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust was deputy, dus hij sliep nog altijd tussen zijn clangenoten te midden van de warrior den. Ook nu hij tijdelijk leider was, nam hij geen plaats in Acornstars den. Dat voelde verkeerd, en bovendien wilde hij niet die kat zijn. Maar nu was zijn slaap weinig als slaap te benoemen. Zijn dromen waren de laatste dagen al onrustig geweest, maar nu.. Nu was het een volslagen nachtmerrie. De beelden waren haarscherp en levensecht. Zo echt, dat hij twijfelde dat het niet rechtstreeks uit de dark forest kwam. Hij stond weer precies op die plek in het moeras, kijkend hoe Newtspark in het donkere water verdween. Maar de wereld om hem heen was pikdonker, en voor hij het wist waren de rollen omgedraaid. Hij was degene die vast zat in het ijskoude water, onder het ijs dat hem met man en macht naar beneden probeerde te trekken. En door het gebroken beeld onder het ijs, zag hij Newtsparks blauwe ogen helder oplichten, alsof het de zon zelf was. En ze lachte. Maniakaal als ze was. Hij sloeg en beukte tegen het ijs wat hij maar wilde, maar het leverde niets op. Het was een onbegonnen zaak. Hij schreeuwde en sloeg, maar alle luchtbellen vertroebelden zijn zicht. Maar niet die oplichtende ogen, nooit die ogen.

Met een ruk werd hij wakker. Hijgend rolde hij op zijn buik en greep naar zijn lichaam. Hij was nog droog. Opgelucht haalde hij adem, maar zijn hartslag raasde als een bezetene in zijn borstkas en zijn keel was bijna volledig dichtgeknepen, zo lastig was ademhalen. Zijn groene ogen flitsten kort in het rond. Had hij een erge stampij geschopt in zijn slaap? Bij de sterren, alsjeblieft niet. Het paste niet bij de leider die alles zogenaamd perfect onder controle had.

Prompt 61

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Stormraiser was de enige die reageerde. En ondanks dat hij zich dood schaamde, was hij ergens blij dat zij het was. En aan de andere kant, ook totaal niet. Hij wilde laten zien dat hij alles onder controle had. Hoe kon dat als hij nog met zijn eigen demonen moest vechten? Haar woorden waren echter niet oordelend of kleinerend. Nee, ze waren feitelijk. Daar eindigde het ook. Hij fronste en legde met een zucht zijn kop weer op zijn voorpoten. ‘Heb ik jou wakker gemaakt?’ fluisterde hij. Misschien had ze peinzend wakker gelegen, wist hij veel. Hij kneep zijn ogen even dicht en probeerde het droombeeld los te laten, maar elke keer als hij zijn ogen sloot, leek hij Newtsparks ogen weer haarscherp voor zich te zien. ‘Het is gewoon de stress,’ begon hij zichzelf te verantwoorden tegen de zwarte poes. Het was een zwakke smoes, natuurlijk. En ergens wilde hij met heel zijn hart zijn problemen met iemand delen, dat iemand hem zou kunnen begrijpen en vertellen dat hij iets goeds had gedaan. Hij opende zijn groene ogen weer, maar keek haar nog niet aan. In plaats daarvan staarde hij naar een punt in zijn nest.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

In de duisternis was Stormraiser niets meer dan een schim met oplichtende blauwe ogen. Maar een andere kleur blauw dan wat zijn dromen teisterden. Ze waren donkerder, harder op haar manier, en ondoorgrondelijker. Waar Newtspark een leugenaar was geweest, een actrice, was Stormraiser een mysterie. Een gesloten boek, maar geen leugenaar. Hij mompelde nog een zachte sorry toen ze sprak dat ze een lichte slaper was en dacht eigenlijk dat het daarbij zou blijven. Maar Settleddust was bang dat als hij zijn ogen dicht zou doen, hij weer zou eindigen waar hij was gebleven. Het was Stormraiser zelf die hem uit zijn lijden verloste en sprak dat hij mee moest komen. Hij knipperde een keer verbaasd, waarna hij niet langer aarzelde en haar aanbod gretig aannam. Hij kwam voorzichtig overeind en liep op zijn tenen tussen de slapende katten heen, niet zonder nog even dankjewel tegen Nettlefur te zeggen en zijn indrukwekkende gesnurk.

Buiten was de koelte een welkome bevrijding en onbewust haalde hij diep adem, alsof zuurstof al lang niet meer zijn longen bereikt had. Hij voelde zich direct meer levend. Alsof de ijzige kou in zijn lijf de droomwereld weg wist te wassen en hij weer terugkwam in de realiteit. Alsof hij weer echt was. Zijn blik ging naar Stormraiser en hij glimlachte kleintjes. ‘Dankjewel,’ miauwde hij schor, nog altijd gedempt om niet slapers te storen. Hij wist niet wat hij anders moest zeggen. Hij wilde niets uitleggen, en het voelde alsof zij geen verantwoording nodig had. Hij keek haar aan, worstelend om woorden te vormen, om iets zinnigs tegen haar te zeggen. Maar er kwam niets, want alles wat hij wilde zeggen was.. onmogelijk.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Het was opnieuw Stormraiser die hem uit zijn lijden verloste naar zijn worsteling naar woorden. Hij was dankbaar dat haar stem zijn hoofd nu vulde. En in de tijd dat ze sprak, haar neus genietend in de donkere kou, zag hij iedere vlok op haar gezicht vallen. Op haar lange snorharen, de curve van haar wangen, de puntjes van haar oren. Maar ook hoe het de littekens op haar rug bedekte. Het was een schril contrast met haar donkere vacht. Zijn groene ogen gingen naar de hare toen hun blikken weer kruisten en ze sprak over de sterren. Zijn blik ging naar de hemel. Het was inderdaad enkel een duister vlak, waarschijnlijk geblokkeerd door wolken die het maanlicht blokkeerden en de sneeuw door de lucht lieten dwarrelen. ‘Inderdaad,’ stemde hij zacht in. De deputy kantelde zijn kop een beetje, opnieuw zoekende naar woorden, die nu makkelijker te vinden waren. ‘Zijn er katten daar die over je waken?’ Misschien was het daarom dat ze het spijtig vond de sterren niet te zien. Misschien was het gewoon iets dat ze prachtig vond. Maar de sterren betekenden veel in hun leven, en voor iedereen weer wat anders.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

De deputy keek toe hoe de poes haar ogen sloot en haar neus duwde en genoot van de koude wind die haar gezicht streelde. Ze had al gesproken hoe het seizoen haar favoriet was. Het was niet het sentiment die hij kon delen. Helemaal niet sinds de verantwoordelijkheid van de clan op zijn schouders rustte en leafbare bekend stond als een altijd moeilijke tijd. Maar als zij het prachtig vond, dan vond hij het ook. Ze begon te spreken over een gestorven elder die kennelijk haar hartje had gestolen als apprentice, en hij glimlachte warm naar haar. Hij knikte toen ze vroeg of ze haar nog kende, en ook hij had mooie herinneringen aan haar. ‘Ik hoop dat wij ook zo oud mogen worden,’ miauwde hij met een nadenkende blik op de hemel werpende. ‘Dan kan jij haar verhalen weer vertellen aan toekomstige Stormkits.’ En toen de poes toen dezelfde vraag zacht terug naar hem kaatste, wierp hij weer een blik op de sterrenhemel. ‘Ja,’ antwoordde hij in een ademhaling. ‘Mijn ouders, en..’ Hij haalde kort zijn schouders op. Morningkit, uiteraard. Maar dat was nooit iemand die hij publiekelijk mocht rouwen. Alleen met zichzelf en Seamist. Maar Seamist wilde hem niet meer zien. ‘Slatefur,’ voegde hij er toen aan toe. ‘Ik heb twee van haar kittens getraind en nou ja... ze was nog zoveel meer leven gegund.’

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

De kou begon steeds merkbaarder te worden op zijn huid, maar hij liet zichzelf omarmen door de kou. Het was de realiteit van de echte wereld die hij kon voelen en die hem wakker hield. Hij wilde niet teruggaan naar dat nest van hem en mogelijk weer worden gegrepen door de nachtmerries. Dus verwelkomende hij iedere afleiding, ook al waren ze op een zwaar onderwerp belandt. Het was een ommekeer van de speelse, uitdagende en luchtige sfeer die gewoonlijk tussen hen in hing. Hij snoof schamper toen ze zacht op de wind doorspeelde dat de wereld oneerlijk was. Vertel hem wat. ‘En ze nemen veel vaker dan dat ze geven.’ Hij deed niet zijn best om de bitterheid te verbergen. ‘Ik ben er moe van hoe mijn lot bepaald wordt zonder mijn inbreng. Dus ik ben begonnen mijn eigen lot te creëren.’ Zijn groene ogen kregen weer zijn oude vuur terug, nu de nachtmerrie zijn grip op hem begon te verliezen. ‘En als straf sturen ze me nachtmerries,’ miauwde hij stilletjes, een zinnetje bedoeld als zelfspot, maar er school waarheid in de woorden. En toen ze weer over Slatefur begon, deed zijn hart weer zeer. Oude wonden werden weer opgehaald. Terecht, misschien moest hij ook meer zijn best doen recht te laten zegevieren, maar sommige moordenaren waren gehaaid. Hij was er immers één van. ‘Ik weet het,’ prevelde hij. ‘Er is zoveel wat ik recht moet zetten.’

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust wist niet precies waarom hij zich opende naar de zwarte poes. Misschien was hem omdat hij al zo lang snakte naar iemand die hem begreep, die hem kon begrijpen, die hij alles zou kunnen vertellen. En ze mocht hem oordelen, als ze hem op een goed pad zou kunnen houden. De dingen die hij deed, die hij alleen deed, was een gewicht die maar op zijn schouders drukte en drukte en hij mocht er niet onder buigen. Geen millimeter, mocht zijn op niet één graad laten zakken. Maar ook sinds Seamist. Hij was toen nog zo anders, zo zorgeloos. En toen Stormraiser miauwde dat zij het zouden samenzetten. Een "wij". Welke wij bedoelde ze. Zij en hij? Of.. zij in het algemeen. Bij de sterren, hij hoopte het eerste. Dus een blik ging naar haar toe en hij knikte, eerst langzaam, maar daarna nog ééns vastberaden. ‘Dankjewel,’ fluisterde hij. Het betekende meer dan ze waarschijnlijk kon voorstellen. En toen ze vroeg wat hij had gedaan, en in haar ogen deed hij niets wat verkeerd was. Hij draaide even lachend zijn kop weg. ‘Er zijn dingen die ik heb gedaan voor de clan die.. Ik wou dat ik het je kon vertellen. Maar dat kan niet.’ De deputy keek haar nu niet aan. ‘Er is veel van me wat je niet weet. Maar dat is mijn last om te dragen.’

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Misschien was hij wel de grootste drama-queen van heel deze clan. Bij de sterren, als ze alles zouden weten, zouden ze een reality soap over zijn leven kunnen maken. En hij wist hoe frustrerend het voor haar moest zijn dat hij op het randje zat om alles, maar dan ook alles, gewoon maar te vertellen. Maar hij kon het niet. Als zij het wist, dan.. Hij kon alleen zichzelf met deze dingen vertrouwen. Hij wist al hoe het gegaan was met Seamist. Arcticwolf wist het en toen wist Crystalstar het en wie weet in die clan wisten allemaal van zijn geheimen af. Maar één iemand moest zijn bek open trekken en heel het kaartenhuis viel in elkaar. Dus waarom.. waarom vertelde hij het haar gewoon niet? Was het niet beter als het uit zijn bek kwam? Maar hij hield zijn kaken stijf op elkaar en hij keek haar aan toen ze vertelde dat hij het altijd bij haar kwijt kon. Met een verbeten blik keek hij weer weg. ‘Zelfs als..’ Hij hield weer op met spreken. Hoe moest hij dit uitleggen. Hij was geen slecht persoon, dacht hij. Al was dat in de ogen van de sterren misschien wel zo. Waar wilde hij heen met deze zin? Zijn blik ging weer naar de sterren. ‘Zelfs als zij daar-’ Hij gaf een knikje omhoog. ‘Mijn keuzes waarschijnlijk zouden afkeuren?’

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Er kwamen nog altijd geen vragen als "wat dan". Ze leek in geen enkel opzicht nieuwsgierig. Deden roddels haar niets? Hij was zo dichtbij om alles maar op te biechten. Vanaf jongs af aan. En waarom? Stormraiser was hem niets verschuldigd. Ze waren nauwelijks ook maar vrienden te noemen. Maar ze waren iets, ze zouden allebei misschien willen ontkennen dat er iets was, maar hij werd door de poes aangetrokken als een mot op een vlam. Danste om haar heen als een dartel veulen. En zei kwam naar hem toe, luisterde naar zijn stomme twijfels en merkte hem op als hij slecht sliep. En toen ze uiteindelijk vroeg of de clan er beter op was geworden, schoot een vlam in zijn ogen. Ze had het vuur aangewakkerd, zij was de vonk die het begon. ‘Ja,’ sprak hij zonder aarzeling. Hij had geen spijt van Newtspark. Hij had geen spijt van Seamist. Hij had er prachtige kinderen aan over gehouden en Dimveil was bijzonder talentvol. Ja, de clan was er beter van geworden. Hij had enkel zichzelf er voor moeten opofferen. Zijn lichaam en ziel. ‘Ik zou het weer doen. Ik had het eerder moeten doen.’ En misschien zou hij vroeger dan hij wilde weer een grote misdaad moeten begaan. Als Acornstar een gevaar bleef als hij hiervoor was geweest, zou hij al de laatste levens uit zijn oude, koppige lichaam halen.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Haar woorden brachten hem tot de rand om alles op te biechten. In ieder geval, over Newtspark, wat het zwaarst op zijn schouders drukte op dit moment. Wat hem wakker hield deze nachten. In ieder geval hadden de nachtmerries hem nog iets positiefs gebracht. Zijn groene blik ging weer naar de zwarte poes naast haar, wiens donkere vacht blauw glansde in het maanlicht. Maar vlak voor het kookpunt, toen het op het puntje van zijn tong lag, slikte hij de woorden weer in. ‘Dankjewel, Stormraiser.’ Haar naam vloeide zoetjes over zijn lippen af. En hoewel de kleine aanraking van haar staart hem deed vergeten hoe koud het eigenlijk was, merkte hij dat ze weer afstandiger werd. En opeens leken al zijn problemen in het niet te verdwijnen omdat hij dacht dat hij wat verkeerds had gezegd. Dat dit intieme momentje opeens als een bubbel in het niet plofte. Maar toch, die vederzachte aanraking van haar staart. Hij beet op de binnenkant van zijn lip en draaide toen ook zijn blik wat af. ‘Ik wil je niet langer van je slaap beroven,’ begon hij toen zachtjes te spreken.

Citaat :

Hij zou haar vanavond niks vertellen. Liet haar daarmee achter met een schamper aantal puzzelstukjes die niet geheel op elkaar paste. Ergens  irriteerde het  haar dat hij het gevoel noet had haar te kunnen vertrouwen. En het verraste haar dat dit haar zo dwars zat. Ze spraken elkaar immers pas enkele weken, een blind vertrouwen hadden ze niet. Zij zou hem ook niks vertellen wat haar schaden kon. Maar toch, toch deed het wat met haar, en het was meer dan nieuwsgierigheid dat aan haar knaagde. De deputy  draaide het gesprek vervolgens weer op haar. In haar ooghoeken zag ze dat ook hij zijn blik op het sterrenpels liet rustte. "Als ik liever sliep zat ik hier nu niet"  mauwde ze waarna ze even haar blik op de kater loet rustte, kalm glimlachend in het koude landschap. " Ik vind het niet erg om met je op te blijven"

Her beauty was like the very sharp edge of a knife