Whoopsie. Okay. Wellicht was ze toch niet zo helemaal alleen als ze dacht. Een warrior, die ze al eens eerder had ontmoet, kwam de den binnen lopen. Ze drukte haar oortjes plat bij zijn woorden. Zijn toon was niet zo lief aardig als ze had gehoopt. Maar was kon ze ook verwachten? Sowieso mocht ze de tabby niet zo. Hij kwam altijd best wel boos over. En daar kon ze slecht tegen. Hij deed haar veel denken aan mama. Met boze ogen keek hij haar aan. Ze was meteen gestopt met wat ze aan het doen was. Haar pootjes schuifelde nu onrustig over de grond heen. Er hing nog allerlei groen mos aan haar nagels.
"Ehmmm," ze stotterde een beetje. Even niet zo goed wetend wat ze het beste op hem kon antwoorden. Wat ze ook zou zeggen hij zal altijd boos worden waarschijnlijk. Als hij dad al niet was.
"Spelletje," piepte ze uiteindelijk onschuldig. Ze gaf hem nog een even een mierzoete glimlach in de hoop dat dat het een beetje goed zou maken. Oh als hij het maar niet aan mama zou vertellen.