(open) about four minutes from a heart attack

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

De gedachte sloop stiekempjes zijn kop binnen. En toen hij dacht dat Stormraiser niet naar hem keek, dwaalde zijn groene blik weer naar haar af. Zou het niet veel simpeler zijn? Seamist had het hem immers zelf verteld: "Vergeet het, vergeet mij, ga verder." Hij was in eerste instantie kwaad geweest. Want hoe kon ze dat zeggen als hij zo overduidelijk anders wilde? Hij had haar door elkaar willen schudden om ook maar een poging te doen om hun miserabele situatie beter te maken. Ze leek zo ongelukkig. Maar misschien was het gewoon omdat zij verder was gegaan. Haar tweede nest. Ze zat helemaal gebakken in het gezinsleven. Kittens om van de houden, een partner die voor haar zorgde. En hij bleef achter met niets.

Dus waarom niet? Het zou zoveel makkelijk zijn om al deze dingen tegen Stormraiser te zeggen. Zoete woordjes in haar oren te fluisteren, iedere dag hun plezierige plagerij met elkaar voort te zetten. Was hij er stiekem al niet mee bezig, maar durfde hij het gewoon niet aan zichzelf toe te geven? Dat stiekem haar gezicht steeds vaker in zijn gedachten sloop. Hoe hij als een mot tot een vlam tot haar was aangetrokken. Ze was prachtig. Ze was sterk. Ze was intimiderend op alle vlakken. Misschien was het daarom dat hij niets hardop zei. Dat hij juist nu zijn blik afwendde terwijl haar staart tegen hem brandde. Hij leek ieder individuele haar te kunnen voelen op zijn pels. Dus wat gebeurde er als de mot zijn vleugels door dat vonkje vlam vatte?

Misschien was het om zichzelf te beschermen. Om niet weer door hartzeer te gaan. Hij kon het niet nog een keer aan, nu de hele clan op hem rekende, meer dan ooit. Misschien was het omdat hij Seamist nooit kon vergeten. Wat het ook was, hij bleef terughoudend. Want nu hij dichterbij leek te kruipen, werden de beren op de weg steeds groter. Maar toen ze hem vertelde - wel na eerst een opmerking dat ze wellicht niets beters te doen had - graag met hem wakker bleef, snakte zijn gebroken, helende hart naar meer van haar. Dus trok een kracht aan zijn mondhoeken voordat hij er erg in had. ‘Ik ook niet met jou.’ Tieners, dat leken ze wel. Misschien was het gestolen jeugd die in hun beide naar boven kwam. ‘Dan wil ik je iets laten zien. Tenzij je aan de grond vastvriezen een terugkomend thema wil laten zijn in onze escapades.’ Settleddust brak hun oogcontact en kwam wat stijfjes overeind en schudde de sneeuw die zich op zijn pels had verzameld van zijn rug af.

Misschien was het omdat ze nog nooit zo'n compliment gekregen had. Of in iedergeval, nog nooit zo oprecht, zo puur als deze. Of misschien was ze gewoon gek in d'r hoofd, maar hoe dan ook. Toen Settled haar woorden terug kaatste bleef de wereld om haar heen voor even stil staan. Sneeuw nog wind kon haar terug halen naar het nu. Voor heel even bleven haar ogen op hem geplakt zoals motjes geplakt bleven op een lamp. Gatver, nog heel even en ze zou toe moeten gaan geven een kleine crush op de gozer te hebben. Nieuwsgierig kantelde de warrior haar kop een beetje toen de kater overeind kwam. Iets laten zien? Ze glimlachte en hief haarzelf op d'r stiekem toch wel lange poten. "Hmm wel een beetje m'n element geloof ik, als ijskonigin. Maar vooruit, nu ben ik wel heel nieuwsgierig" mauwde ze met een glimlach voor ze de sneeuw uit haar dikke pels schudde

Her beauty was like the very sharp edge of a knife

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust lachte voor het eerst in die avond hartelijk. Een beetje plezier stroomde als de warmte weer terug zijn lijf in. Misschien kon hij nog iets maken van deze nacht. Al.. de nachtmerrie leek hij al bijna vergeten te zijn. De gesprekken erover minder. Maar de paniek was van zijn lijf gegleden als de sneeuw die net van zijn vacht was gevallen en tot zijn genoegen ging de ijskoningin met hem mee. ‘Natuurlijk, hare majesteit,’ miauwde hij speels. En stilletjes om niet iemand te waken, liep hij naar de uitgang van het kamp en dook de duisternis in.

Settleddust nam een pad richting de carrion place, maar ging verder dan dat. Ooit had hij buiten de grenzen verkent toen hun territorium onder water stond. Maar het woud voorbij hun grenzen was dicht, bijna dichter dan dat van ThunderClan en het stonk naar rogues. Er was een reden dat het al die generaties geen onderdeel van hun territorium was geweest. Het was een niemandland om een reden. Maar eigenlijk niet zo ver over de grens was een overgroeid pad van stenen, nauwelijks nog zichtbaar door de woekerende klimop en het leidde naar een kleine stenen ruïne. Het was een geraamte wat ooit een tweebeen nest was geweest, rottende oude balken, overwoekerd door groenblijvende planten. Hij stelde zich voor dat het ooit eigendom was geweest van de tweebeen die ook de carrion place had gemaakt. Maar nu was het niets meer en het was de enige constructie waar Settleddust een paar staartlengtes van de grond durfde te komen. Hij sprong op één van de afgebrokkelde muren en vanaf daar kon je net over de bomen kijken en zag je Highstones. Niemand wist van deze plek. Zelfs Seamist niet.

‘Pittoresk, vind je niet?’

She's thunderstorms wrapped in beautifull silk

Een aangename rust lag tussen de twee terwijl ze zich door het donker heen waagde. Voor haar was het hier helemaal nieuw, vaak kwam ze niet ver over de grens van haar thuis heen. Ze had voorheen de noodzaak er nooit van in gezien ver af te reizen. Maar de kater voor haar- ze zuchtte zachtjes terwijl het woud dicht om hen heen gevlochten leek. Ze waren alleen op de wereld met zijn tweeën en ze zou zeker niet ontkennen dat er een bepaalde romantische tint aan hing...ergens.

Toen het woud zich voor haar ogen opende en haar ogen vielen op het skelet voor haar kon ze even haar ogen niet geloven. Een afgelegen nest, verlaten door haar tweebenen, terug veroverd door de natuur. Er zat vast ergens een wijze les achter, een ironisch gezegde, maar ze maakte zichzelf niet moe door er te veel aan te denken. In plaats daarvan volgde ze de deputy op de voet naar boven. Liet zich verbazen door het pracht uitzicht waarmee ze beloond werden. "..oh wauw" beaamde ze zijn woorden. De wereld lag letterlijk aan hun poten. Heel het woud voor hun zichtbaar. En alles mocht, alles kon. "Het is prachtig Settleddust" fluisterde ze "Hoe heb je dit gevonden?"

♫

here you come

× with a shield for a heart ×

Settleddust keek naar Stormraiser, die warempel onder de indruk leek. Met een voldane blik op zijn gezicht, vond zijn blik weer de hare. Haar stem was nog steeds zachtjes, alsof ze bang was dat ze betrapt zouden worden. Hij bracht zijn kop wat dichter bij de hare, de sterren twinkelden zachtjes boven hun koppen. ‘Weet je de overstroming nog? Acornstar had me bevolen om achter de grenzen te kijken of er mogelijkheid was om nog wat prooi te vinden,’ vertelde hij zachtjes. Ja, hun territorium was een tijd een werkelijke doodsval geworden. ‘Ik vond geen prooi, maar wel dit.’ Hij keek even om zich heen. ‘Misschien wel beter.’ Hij keek weer voor zich uit. Naar Highstones en misschien als het overdag was, zouden ze het scherpe reliëf van de bergen ook wel in de horizon kunnen zien. Hij slikte een keer, terwijl hij weer zocht naar woorden. ‘Ik kom hier niet vaak. Ik hou mezelf liever bezig dan.. na te denken over stomme dingen. Maar als ik hier ben, doe ik dat.’

× and a sword for a tongue ×

Elyon

She's thunderstorms wrapped in beautifull silk

De overstromingen, natuurlijk. Het voelde als eeuwen geleden. Ze had die tijd vooral gespendeerd aan vissen, niet dat ze er even sterk in was als een riverclanner maar iets was altijd beter dan niks. Zwijgend luisterde nu naar de deputies zachte woorden en het trof haar hoe lastig het was om de kater te horen zoeken naar woorden. Het was verrassend om te weten dat ook hij niet altijd magisch de juiste woorden vinden kon. Ze glimlachte zacht, het maakte hem veel echter, rouwer. Ze zat hier naast Settleddust met als zijn perfecties maar ook imperfecties, en niet naast de rol die hij als deputy had opgepakt. En het sierde hem. "hm" ze volgde in stilte zijn blik naar de highstones en liet haar staart tegen hem aanvallen. "We kunnen nu aan leuke dingen dingen...als je wilt" Hij had al aangegeven niet te willen praten over de stomme dingen. Ze zou hem verder graven sparen vanacht.

♫

here you come

× with a shield for a heart ×

Settleddust wist niet waarom hij dit deed. Hij was de vorige keren zoveel pijn gedaan toen hij zich had geopend. Ja, hij had een paar wonderlijke manen gehad. Een paar onvergetelijke nachten. Maar aan het einde van de dag, vroeg hij zich af of het het allemaal waard was geweest. De schaal tipte steeds meer naar slechte herinneringen, littekens op zijn hart, wat hem stug en bitter had gemaakt. Al was hij een acteur geweest die het nauwelijks naar de oppervlakte liet komen. Hij was nog even vriendelijk en gallant met zijn clangenoten. Maar het bleef vaak oppervlakkig. En het kleine hartje in hem - ooit groot - snakte naar de intimiteit. Als lucht onder water. En Stormraiser bood nu al eens dan vaker eens een weg naar de oppervlakte. ‘Iets leuk, hm?’ sprak hij. De sprankeling in zijn ogen kwam terug en hij klaarde duidelijk op. Vooral de "als je wilt" deed iets in hem, hoe stom die drie woordjes ook klonken. Het was toestemming vragen maar het voelde ook als een beetje verlegenheid. Stormraiser leek niet als iemand die om toestemming vroeg. ‘Jij eerst.’ Hij had een ondeugende grijns op zijn lippen liggen.

× and a sword for a tongue ×

Elyon

She's thunderstorms wrapped in beautifull silk

De kou sloeg als een deken om hen heen- zeker nu ze zo hoog boven alles zaten. Maar het deerde haar niet zo. Het was alsof ze in hun eigen bubbel zaten, en alles daarbuiten er even niet toe deed. Alsof het allemaal stil stond voor hen, voor hem, voor haar. Met een zachte glimlach luisterde ze naar hem en een stoutmoedige grimas sierde haar kop. "Hmm, ja, leuke dingen, dove" plagend gaf ze hem een duwtje voor de deputy verder sprak en de beurt naar haar toe kaatste. Oke oke, game. "Hm,-" Haar zwarte pels glinsterde blauw in het kille maanlicht terwijl ze haar kop kantelde en hun ogen liet kruisen. Zo dichtbij- ze zaten zo dicht bij elkaar en de grenzen die ze tussen hen had opgezet. En alles in haar schreeuwde om er aan toe te geven. Om de grenzen te breken en hem halverwege te omarmen. Maar in plaats daarvan sloeg ze het van haar af zoals de laag sneeuw keer op keer van het muurtje af waaide. Enkel en alleen om langzaam weer op te bouwen. "Ik vind tijd met jou domme kop doorbrengen- toch niet zo erg als ik eerst dacht" ze zuchtte diep en hief haar poot op "Ik weet- heel out of character van me, de kou is vast naar mn kop gestegen"

♫

here you come

× with a shield for a heart ×

Settleddust grinnikte toen ze plagend tegen hem aan stootte. Hij wreef met zijn poot over de plek, alsof het hem heel erg zeer had gedaan. ‘Auw,’ bromde hij verontwaardigd, al was de lach niet uit zijn stem weg te filteren. Maar hij had de bal terug naar haar gekaatst, en even zaten ze zo dichtbij. Zijn jolige blik op zijn snoet verdween toen hun blikken kruisten. Zijn lippen stonden lichtjes van elkaar af terwijl hij haar aankeek, en zij keek terug. Het was alsof er een onzichtbare draad tussen hen was gesponnen. Zijn ademhaling stopte en hij staarde alleen maar, terwijl hij zich zo liet betoveren door haar. Leuke dingen. Zijn mondhoeken kropen minuscuul omhoog, want voor eventjes dacht hij het hele universum te kunnen zien in haar ogen.
Maar het was als een pak sneeuw over hem heen toen ze de spanning doorbrak. Alsof hij in een hagelstorm buiten het kamp was verrast. Hij wist zijn ademhaling weer te vinden en hij rolde met zijn ogen toen ze sprak. Een warme grinnik kwam uit zijn bek. ‘Is dit een compliment, Stormraiser?’ snorde hij. Ze probeerde het cool weg te spelen, het was de kou, ja natuurlijk. Hij keek opzij naar haar en bij de sterren, hij wilde dat het makkelijk was. Dat de geheimen de wereld uit geholpen zouden kunnen worden. Want de zeurende onzekerheid in hem vroeg zich af of hij haar ooit wel zou kunnen geven wat ze wilde. Of hij genoeg voor haar was. Of half een hart genoeg was. Maar het jongetje in hem mocht dromen. ‘Ik vind jou ook leuk.’

× and a sword for a tongue ×

Elyon

She's thunderstorms wrapped in beautifull silk

Zijn woud groene ogen deden haar denken aan de lente. Het waren twee raampjes die een uitweg voor de ijzige kou om hen heen bood. En dat ze er naar bleef kijken, des ondanks dat de kou haar niks deed..zei zo verdomd veel. De kattin beet op haar wang, wat voor vloek had deze idioot op haar gelegd? Wat voor trucjes haalde hij met haar uit de ze niet in zag? Een kleine grijns trok aan haar mondhoeken toen ze een kans zag om haar kwetsbare jas uit te trekken en weer in de sterkere schoentjes te kunnen stappen. "De nadruk lag op Domme kop, schaapje" knipoogde ze terwijl opwaaiend sneeuw als sterretjes in haar pels bleef haken. De kater sprak verder en vermaakt snorde de kleinere poes terwijl lichtjes over haar donkere ogen heen dansde. Ze hief haar kop wat op en drukte uitdagend haar schouder tegen die van hem aan, starclan, ze was zichzelf aan het verliezen in het spel dat ze speelde, ze wist het zeker. Want alles in haar schreeuwde om er te blijven, tegen zijn schouder aan. "Oh- ik ben ook leuk" glimlachte ze terwijl ze haar kop wat dichter bij die hem bracht en deze ietwat kantelde.

♫

here you come

× with a shield for a heart ×

Het onverbiddelijke oogcontact was verslavend. Het was een drug, waar hij steeds meer en meer van wilde. En niet het verdovende soort, nee het soort dat je vanbinnen op deed branden en liet voelen alsof je de hele wereld aan kon. En zodra je er zonder was, voelde je je lamlendig, snakkend naar meer, omdat je dacht dat je zonder geen plezier meer zou kunnen vinden in deze donkere wereld. Het waren haar donkerblauwe ogen die hem uit zijn nachtmerries hadden gehaald. Het waren haar donkerblauwe ogen die hem nu gegrond hielden. Waarom bleef ze hem zo aankijken? Voelde ze het ook?
Het gesprek volgde met hun plezierige sfeer. Het was alsof de wandeling hierheen de ernst had doen smelten. Dat het als ijskristallen achter hun was blijven hangen en de nieuwe sneeuwvlokken die nu aan Stormraisers oren bleven hangen met hun mee lachten. ‘‘Schaapje?’’ echode hij quasi beledigd. ‘‘Moet jij nodig zeggen, je bent inmiddels meer wit dan zwart, ijskoningin.’’ En voordat hij er erg in had, duwde ze haar schouders tegen hem aan. Hij veegde als reactie lachend een poot langs haar oor, waarbij hij een deel van de kleine sneeuwvlokjes van haar snorharen af veegde. Hij voelde zich echt weer een kleine schooljongen. Klaar om te giechelen terwijl hij zijn hartje sprongetjes voelde maken. Helemaal toen hun blikken plotseling weer kruisten, ze haar kop dichter bij de zijne bracht, met die kleine kanteling maakte, dat de kortsluiting helemaal toesloeg.
Bij de sterren, ze had geen idee hoe leuk ze was. Leuk was niet het goede woord om haar te beschrijven. Leuk was bijna een belediging. Ze was de meest prachtige vorm van intimiderend. Ze was een wervelstorm die iedereens adem in de omgeving benam. Ze was majestueus, ze was grandioos, ze was... De superlatieven die haar omschreven bestonden gewoon nog niet, er waren geen woorden voor. En toen opeens waren hun koppen zo dichtbij. Hij had geen excuus meer om die afstand niet te overbruggen. Maar.. het was anders dan met Seamist, toen er oorlog dreigde die beide hun dood kon worden. Maar met Stormraiser was er zoveel nog wat hij kon verpesten. Zoveel dagen, manen, jaren hopelijk die ze nog samen door konden brengen. Wat als hij alles verkeerd las? Als deze magie niet magie was? Als het gewoon een spel was. Wat als hij haar niet waard was? Zijn moed leek ook te zakken, de twijfels sloegen in, maar zijn lichaam leek het spelletje te verliezen. Het schreeuwde van verlangen, snakte naar dat beetje geluk wat hier beschikbaar leek te zijn. Waarom mocht hij het niet oprapen? Waarom mocht hij zichzelf niet gelukkig maken? Zijn ogen gleden naar Stormraisers lippen, haar neus, haar snorharen, haar ogen. Een klein beetje onzekerheid was zichtbaar in zijn groene ogen. Een klein sprankeltje wanhoop. Maar hij verbeelde zich dit niet toch, hoe ze langzaam dichterbij was gekomen? Opeens verbleekte de grote Settledstar, leider van ShadowClan, diegene met een gouden tong, tot een sprakeloze jongen. De seconden kropen traag voorbij terwijl hij weer woorden proberen te vinden. ‘‘We moeten het vaker over leuke dingen hebben,’’ sprak hij als een ademing. Hij leunde nog wat meer naar haar toe, snakkend naar de warmte die hij voelde als hun pelzen elkaar aanraakten, in dit ijspaleisje van hun beide.

× and a sword for a tongue ×

Elyon

She's thunderstorms wrapped in beautifull silk

Ze volgde zijn blik, hoorde zijn hartslag en ze spotte de onzekerheid die ze anders niet in zijn visier zag. Die angst die hem eerder zo...zo gewoontjes gemaakt had. Rond haar hoefde hij niet de dappere deputy te zijn en rond hem hoefde ze niet...een uitdagende glimlag trok over haar gezicht waarna ze zachtjes grinnikte om zijn stomme woordjes. Zijn idiote goude tong die haar nooit zou kunnen verleiden, die haar nooit zou kunnen overhalen. Haar hart sloeg een klop over, haar ogen fixeerde zich op de zijne. Kou ontmoette de warmte van de lente die hij in zijn visier vast hield en zonder twijfels, zonder onzekerheid drukte ze zich tegen hem aan. Stormraiser had haarzelf onzekerheden afgewezen en ook nu nam ze voortouw in de weg die dit gesprek insloeg. Ze had zijn blik gezien, ze had zijn hopeloze dromerige emotie bespeurd. Zijn stomme gouden tong, zijn idiote zoete woordjes- hij was haar favoriete gespierde idioot. "Hmm maar met jouw ruzie maken is ook zo leuk schaapje" snorde ze waarna ze haar dikke staart om hem heen sloeg. Alles met hem was leuk.

♫

here you come

× with a shield for a heart ×

Settleddust voelde zich eventjes op de top van de wereld. Eventjes kon hij de verschrikkingen die hij had moeten doen vergeten, want de zwarte schoonheid bij hem liet zijn brein kortsluiten. En het was bevrijdend, want hij kon aan niets anders denken dan hoe dichtbij ze was, hoe haar diepblauwe ogen als een diepe poel waren, geen idee wat je ooit op de bodem zou treffen. Misschien niets anders dan klei. Misschien een zee van parels. Dat was wat hem zo naar haar aantrok, want hij wist nooit wat hij kon verwachten. Maar wat het ook was, het beloofde iets buitengewoons te zijn.
Stormraiser kwam tegen hem aan zitten en dat gaf hem vrij spel om zich in haar vacht te begraven. De sneeuw die op hen viel was nu niet meer te zien of die op haar of zijn schouder lag. En hij gniffelde plezierig toen ze sprak over dat ruzie maken zo leuk was. ‘‘Ik ben heel goed in ruzie maken hoor,’’ miauwde hij met een scheve grijns. ‘‘Eindeloos.’’ En met die woorden drukte hij zachtjes zijn neus onder haar oor en bewoog die langzaam langs haar kaak terwijl ze meer en meer naar elkaar toe trokken.

× and a sword for a tongue ×

Elyon