We always get along

Met een licht vuile blik in haar ogen keek Heartkit met haar cyaanblauwe ogen naar de medicine cat’s den, waar haar moeder op dit moment lag. Ze was ziek geworden na de geboorte van Heartkit en haar vader had het te druk met te rouwen om haar dan dat hij naar zijn enige dochter om wilde kijken. Zwak, als je het Heartkit vroeg. Ze mocht op jonge leeftijd al meemaken hoe dat het was als je te druk met anderen bezig was en niet met jezelf en ze vond het een prima voorbeeld van hoe ze later in elk geval al niet wilde worden. Haar cyaanblauwe ogen richtten zich naar de nursery, waar ze de andere kittens zag slapen, spelen of met elkaar zag praten. Ze hoopte hier snel genoeg weg te zijn. Een mentor krijgen en de wijde wereld ontdekken. Alles was beter dan hier opgesloten te zitten. Het zou er voorlopig nog echter niet van komen, spijtig genoeg. Een zoete glimlach spreidde zich om haar lippen toen ze voelde dat iemand haar benaderde en het poesje draaide haar kopje zodat ze de kitten naast haar aan kon kijken. ”Hé, Lionkit,” zei ze op een vriendelijke toon tegen hem. ”Alles in orde?”

Oh hij was weer in een super goede bui! Papa Icecream was weer langs geweest en als je het hem vroeg, was dat altijd een feest. Meestal bracht hij eten, maar hij stond er zeker voor open om te spelen of een leuk verhaaltje te vertellen. Lionkit wist dat Icecream niet zijn echte vader was, maar zo voelde het wel. Hij vond het jammer dat hij nooit de kans had gehad om zijn echte ouders te leren kennen, maar hij was nu niets anders gewend dan Icecream. Hij was ook dolgelukkig met hem. Lionkit keek met zijn bruine oogjes naar een andere kitten. Haar echte ouders leken haar nooit aandacht te geven. Best zielig eigenlijk. De rood witte kitten stapte op Heartkit af. "Ja, super goed!" miauwde hij vriendelijk terug. Hij ging maar niet zeggen waarom, want dat zou hij zielig vinden. "En met jou?"

Ach, het hummeltje was vrolijk. Goed voor hem. Heartkit kon het niet laten om zich voor te stellen hoe dat hij er uit zou zien als hij niét vrolijk was, als anderen hem ook geen aandacht zouden geven. Ze had die crèmekleurige kater die niet eens op Lionkit hier vaak genoeg rond zien hangen in de nursery en vroeg zich af of hij echt geen andere taken had te doen dan de softie hier uit te hangen. Maar goed, ze dwaalde af. Het beeld dat Lionkit niet vrolijk zou zijn, gaf haar meer voldoening dan ze verwacht had. Het was een doel dat ze nu echter nog niet kon realiseren en een glimlach speelde om haar lippen toen hij aan haar vroeg hoe het ging. ”Goed,” antwoordde ze meteen, want no way dat ze ging toegeven dat dat niet zo was. ”Alleen begin ik me wel af te vragen hoe het zou zijn als we apprentices zouden worden,” zei ze toen, waarna ze haar blik verlangend naar buiten liet glijden. Dat was niet eens gespeeld. Ze zou écht wel graag het territorium willen verkennen. En dan het liefste alleen, zonder andere katten bij haar in de buurt. Dat leek haar echt geweldig.

Lionkit glimlachte warm toen Heartkit aangaf dat het goed met haar ging. Mooi zo! Lionkit wilde dat het goed ging met de hele Clan, maar hij was natuurlijk wel slim genoeg om te weten dat dat niet mogelijk was. Oma Crystalstar leek op dit moment niet al te geweldig. "Geweldig!" miauwde de rood-witte kitten. Het moest geweldig buiten zijn! Groot en mooi! Ze zouden leren zwemmen en jagen en het aller belangrijkste: vechten. Als hij dat eenmaal kon, zou niemand meer aan zijn familie, Clan en vrienden durven te komen! "En als we apprentices zijn, zou niemand het meer wagen om op RiverClan territorium te komen. Daar zorg ik wel voor!" schepte de pluizige kater op.

Heartkit voelde hoe dat een ongemakkelijk gevoel zich vanbinnen verspreidde toen dat hij een warme glimlach naar haar wierp. Ze was het niet gewend om zo aangekeken te worden, maar toch beantwoordde ze zijn lach met één van haar eigen glimlachjes, ook al had ze er geen zin in om dat te doen. Ze wendde haar blik dan ook snel weer af, al keek ze hem net zo snel weer aan toen hij zijn woorden sprak. Ze deed haar best om de afgunst uit haar blik te houden. Stoere praat, ja. Dacht hij nu werkelijk dat hij alleen de Clan kon beschermen? Toch snorde ze en drukte ze haar lichaam kort tegen het zijne aan, waarbij ze haar wang tegen die van hem duwde. Het was niet omdat ze geen affectie voelde of leeg was vanbinnen dat ze de kneepjes van het vak niet kende. Ze wist hoe dat ze iemand kon strikken. Ze wist hoe ze iemand haar kon laten vertrouwen. En het was een kwaliteit dat ze maar wat graag misbruikte. ”Dan voel ik me zeker veilig bij jou,” zei ze snorrend. ”Als mijn toekomstige mentor me samen met jou zou laten trainen, dan weet ik zeker dat niets me zal overkomen.” Yeah right. Alsjeblieft niet. Dan moest ze eeuwig naar dat gezanik luisteren en daar had ze dus écht geen zin in!

Oeh, zou ze zich echt veilig bij hem voelen? Dat zou mooi zijn, want hij wilde iedereen in zijn Clan beschermen. Het was heus niet opschepperij wat hij deed. Hij wilde dit gewoon echt zo graag. Niet om te pronken met hoe goed hij wel niet was, misschien een heel klein beetje, maar om zijn Clan te dienen zo goed als mogelijk is. "Oh ja! Dat zou leuk zijn. Ik wil van alles, maar ik vrees dat niet alles mogelijk is," miauwde de kater knikkend. "Dan kunnen we samen onze Clan beschermen!" Hij schoof trots zijn borst naar voren. Zolang zij in de Clan zaten, moest iedereen uitkijken.

Heartkit luisterde ongeïnteresseerd naar zijn gezanik. Dat hij alles wel zou willen, maar dat hij niet alles kon. Ja ja, boehoe. ”Hmm, misschien niet, maar ik denk dat je zeker wel veel kunt,” zei ze op een bemoedigende toon tegen hem. Want ja, ze moest wel in een beetje in haar rol blijven, niet dan? Ze gaf een bevestigend knikje toen hij aangaf dat ze samen de Clan konden beschermen. Ha-ha. Ja, hij vooral dan. Wat er met de Clan gebeurde, interesseerde haar geen reet. Haar ouders hadden geen tijd om zich over haar te bekommeren, dus waarom zou ze de Clan een gunst bewijzen door wel tijd voor hún te hebben? Haar niet gelaten. Nee, als het er op aan zou komen, zou zij ze laten vallen als een baksteen. Maar die tijd was nu nog niet rijp. ”Lionstar en Heart…?” Ze keek hem vragend aan, een glimlach spelend om haar lippen. No way dat ze ooit zijn deputy zou willen zijn, maar goed. Dat was een scenario waarvan ze alvast zeker wist dat het nooit zou gebeuren. Als StarClan die opdonder leader liet worden, dan at zij een kikker op!

Lionkit glimlachte lichtjes toen Heartkit zei dat ze dacht dat hij zeker veel kon. Dat was precies wat de kitten nodig had: katten die in hem geloofden. Dat zou hem nog meer zekerheid geven en hem nog meer laten weten dat hij ze moest beschermen. Zijn lijstje was nog niet enorm groot, maar Heartkit stond er nu zeker op. Hij wist niet of ze hem ook als een vriend zag, maar na deze woorden vond hij haar wel een goede vriendin. "Lionstar en Heart...crown? Dat klinkt wel cool," miauwde Lionkit die probeerde haar zinnetje af te maken. Heartstripe zou ook kunnen... Of Heartstorm. Ja ja, de kitten was zich al helemaal aan het voorbereiden voor wanneer het zijn beurt was om apprentices warriors te maken. Hij zou een perfecte opvolger van oma Crystalstar zijn.

Een leven als deputy klonk haar heel erg vermoeiend. Constant met de Clan bezig zijn, constant aardig doen tegen iedereen, constant net doen alsof ze ook maar iets gaf om wat ze nodig hadden. Aan de andere kant leek het haar ook wel grappig om allianties te maken en zich vervolgens tegen één bepaalde Clan te keren. Om ze volledig te overvallen met allemaal warriors en ze uit hun territorium te drijven. Dan had ze al één Clan minder waar ze sociaal tegen moest doen. Heartkit probeerde het valse lachje dat om haar lippen dreigde te komen tegen te houden en richtte haar blik weer naar Lionkit. ”Heartcrown klinkt toepasselijk,” gaf ze hem gelijk, naar hem glimlachend. Ew. Nee. Dat klonk té prinsesserig. Té lelijk. Té… niet naar haar karakter gericht. Ze haatte haar prefix met een passie, maar aan de andere kant werkte het ook wel goed om haar vermomming op te houden. Niemand zou immers durven vermoeden wat er onder die lagen van speelsheid, lieflijkheid en compassie zat. Niemand. ”En wat voor soort leiding zouden wij hebben over de Clan, Lionstar?” vroeg ze met een glimlach. Waarschijnlijk iets doms als er voor alle Clangenoten zijn en vriendjes maken met iedereen buiten de Clans. Gatver. Om te kotsen.