Het was soms echt een pain in the ass om in de nursery te zijn. Al die vrolijke kittens, al dat vrolijke gedoe om haar heen, al die domme vragen en domme opmerkingen waar ze geen zin in had om op te reageren. Ze vond van zichzelf dat ze haar façade nog vrij goed omhoog hield, maar het liefste zou zij ze allemaal willen uitschelden. Zeggen dat ze op moeten rotten en dat ze haar met rust moesten laten. Ze wist dat ze dat echter niet kon doen. Als ze katten later voor haar eigen doelen wilde gebruiken, dan kon ze dat masker nu niet laten zakken. Ze was nog jong, maar ze dacht al veel na. En misschien was er ergens wel die hunkering naar affectie die dat ze wegstopte, maar dat zou ze toch nooit hardop toegeven. Ze liet haar blik naar achteren gaan toen ze een geluidje hoorde en haar cyaanblauwe ogen ontmoetten die van Rimekit. Ugh, dat kleine irritante mormel van Icecream dat overal bang voor was en laatst nog heel de nursery bij elkaar had gekrijst omdat ze zich pijn had gedaan. Arm hummeltje. Maar Heartkit plakte een vriendelijke glimlach om haar snoet en gaf de ander een bemoedigend knikje. Misschien was dat genoeg om de kitten op te laten donderen. Dat hoopte ze dan toch.

Heartkit rolde met haar ogen zodra Rimekit niet meer in haar richting keek en zich omdraaide en richtte haar blik weg. Zo, daar was ze dan ook weer vanaf. Ze had geen enkele intentie om gezellig te doen tegen de kitten en het feit dat Rimekit niks had gezegd of haar aanzet had gegeven om iets te zeggen, maakte het voor Heartkit weer gemakkelijker om haar te negeren. Maar er was haar wel iets opgevallen. Namelijk dat Rimekit had geprobeerd om haar nest er zo fatsoenlijk mogelijk uit te laten zien. Dat vond ze dom, want dat nest zou over enkele dagen toch weer vervangen worden door één van de apprentices, dus waarom dan ook al die moeite doen? Ze kon het dan ook niet laten om zelf een dor gedeelte van haar nest te krassen en dat vervolgens hard in de richting van Rimekit’s nest te trappen met haar achterpoot. Haar gezicht was in de richting van haar eigen nest, dus Rimekit zou niet vermoeden dat ze het eigenlijk expres had gedaan. Met haar klauwen bewerkte ze haar eigen nest en haalde de rest van de dorre gedeeltes af, waarna ze deze steeds random in de rondte wegtrapte. En nu was het zien hoe snel ze reactie zou krijgen.

Lionkit was vooral erg druk geweest om met anderen te spelen, maar in zijn ooghoeken zag hij zijn zusje en Heartkit. Zijn zusje had erg veel moeite gedaan om een schoon nest te creëren en nu gooide Heartkit er allemaal vieze stukken mos tussen. De rood-witte kater snapte niet precies waarom, maar wist dat hij in wilde grijpen. Hij miauwde een paar woorden naar zijn speelmaatjes voordat hij op Heartkit afstapte. Onderweg had hij zijn zusje een zorgzame glimlach gegund. "Heartkit, ik weet niet of je het al door had, maar je maakt Rimekits schone nest weer vies," Zijn stem klonk niet boos. In tegendeel zelfs. Het klonk vriendelijk. Boos zijn was niet zijn manier om iemand te vragen ergens mee te stoppen. Dat kon later wel wanneer de ander echt niet wilde luisteren.

Ah, de kleine opdonder wist blijkbaar wel nog iets te doen buiten aandacht vragen, zielig haar ogen in haar kop te rollen en net te doen alsof ze nergens capabel toe was. Een lichte grijns gleed om Heartkit’s lippen toen dat de stukjes mos terug in haar nest werden gegooid, maar Heartkit trapte ze doodleuk weer terug. Helaas moest ze dat spelletje staken toen dat Lionkit zich ermee kwam bemoeien, het broertje van de opdonder. Ah ja, de beschermer. De goeddoener. Opdonder nummer twee, want je had ook nog Wolfkit. Waarom was heel dat nestje zo irritant? Maar Heartkit staakte wel waar dat ze mee bezig was en zette grote ogen op, welke ze van haar nestje naar die van Rimekit liet glijden. Kom op, nog even volhouden. Haar ogen begonnen te prikken omdat ze zo lang open hield en tot haar tevredenheid kwamen er traantjes opwellen. Perfect. Ze richtte haar schitterende cyaanblauwe ogen naar Lionkit en bewoog haar oortjes in haar nek. ”S-Sorry,” piepte ze. ”Ik was zo enthousiast bezig met mijn eigen nestje dat ik niet zag dat ik Rimekit’s mooie nestje verpestte.” En ze liet haar kopje hangen, haar blauwe ogen naar haar pootjes gericht. Vanuit die positie gleden ze traag naar Rimekit. Nu weer je zin, stom kreng?

Ahh, gelukkig, Heartkit verontschuldigde zich al. Lionkit werd liever niet boos op Heartkit, want hij zag haar als een vriendin. Ze was super lief tegen hem geweest en hij had haar beloofd dat hij haar zou beschermen. Dat zou wel moeten, want anders zouden ze nooit Lionstar en Heartcrown kunnen worden. Plus: Lionkit wilde iedereen gewoon veilig hebben. Zijn Clan was super belangrijke voor de kitten. Hij knikte met een klein glimlachje. Ziezo, opgelost. Echter leek Rimekit het hier niet helemaal mee eens te zijn. De kitten keek naar zijn zusje en luisterde. Overdreef zijn zusje niet een beetje? Maar aan de andere kant was hij er natuurlijk niet bij geweest. De kitten bleef stil en wachtte op Heartkits reactie. Hij wilde geen van de twee kwetsen. Ze waren immers allebei belangrijk voor hem.

Heartkit onderdrukte een vals glimlachje toen Rimekit haar woorden sprak. Onder die lagen onzekerheid en dwaasheid zat dan blijkbaar toch een alerte houding. Aan de andere kant werd het wel een beetje gevaarlijk als Rimekit haar door zou hebben en zou verklikken aan andere kittens, maar dat zou het wel des te leuker maken als de andere kittens haar niet zouden geloven. Als ze haar als een leugenaar zouden zien. En dus liet Heartkit de trieste blik weer in haar ogen verschijnen en ging ze zelfs zover om een zacht snuivend geluid te maken, alsof ze haar tranen in moest houden. ”N-Nee, Rimekit. Dat i-is niet waar. Ik h-heb het echt n-niet gezien anders z-zou ik dat mos n-nooit in jouw r-richting hebben g-getrapt,” zei ze stotterend. Ze richtte haar blik naar beneden en hield haar ogen open. Ze wachtte en wachtte enkele seconden en… de droogte zorgde ervoor dat tranen op kwamen wellen. Ze knipperde en ze lichte traantjes gleden over haar wangen. Om zogenaamd troost te zoeken, drukte ze zich tegen Lionkit aan. ”Ik d-denk niet dat ze m-me gelooft,” prevelde ze, er een punt van makend om haar natte wang tegen die van de kater te duwen zodat hij in de gaten had dat ze aan het huilen was. Zo. Liet het bekvechten maar beginnen.