I solemnly swear that I am up to no good

<sub>"Rennen!" Dat hoefde Ploverpaw niet twee keer tegen hem te zeggen. Samen holden ze het kamp uit. De sneeuwstorm was een zegen geweest, want zodra ze een staartlengte los van de rest waren, schilde het hen als een donkere mantel in de nacht. Hij bleef dichtbij zijn zwart-witte vriend en lachte hartelijk. Hij duwde tegen de schouder van zijn vriend en juichte als in overwinning toen ze buiten stonden. Hij moest schreeuwen naar zijn vriend om zich verstaanbaar te maken in de huilende wind. ‘Dit is zo stoer!’ Hij keek voor zich uit waar hij eigenlijk... weinig zag buiten één groot wit doek. Wat was links of rechts? Wat boeide het, ze waren buiten terwijl iedereen zich samen in één stinkende den hadden gepropt. ‘Kom, laten we kijken of we iets cools kunnen vinden!’ schreeuwde hij. Zijn vacht stond compleet overeind tegen de wind en eigenlijk was het inderdaad best wel koud. Hij had nu ook al een dekentje van sneeuw over zijn rug heen en de ijskristallen zaten op zijn snorharen.

& Ploverpaw eerst!</sub>

de OG post
ploverpaw keek met een grote grijns naar zijn beste vriend. Sparkpaw. Samen zouden ze de misschien wel de hele wereld aan kunnen, als ze elkaar maar gwnoeg zouden helpen en ondersteunen. Veel ouder zan rlkaar waren ze noet, maar toch boelde Ploverpaw ren soort bezorgdheid om Sparkpaw die hij alleen om zijn familei en zijn vrienden had gevoeld. Echter had pawrn nooit helemaal als echt 100% familie gevoeld. Ieus aan iem trok yot kemkiseb, vrienden, ploverpaw wist het miet hemelaal zeker.

de post
ploverpaw keek met een grote grijns naar zijn beste vriend. Sparkpaw. Samen zouden ze de misschien wel de hele wereld aan kunnen, als ze elkaar maar genoeg zouden helpen en ondersteunen. Een erg groot leeftijdsverschil was er niet, maar toch bleef de ander constant achterin zijn hoofd spoken. Hij liet het natuurlijk gewoon van zich af glijden, ze waren vrienden en dit was wat vrienden deden. Althans dat hoopte hij. Erg veel vriendjes had hij nooit gehad. Natuurlijk wel de kittens waar hij mee sprak en waar hij grappen mee maakte, maar nooit was er iemand die met hem mee wilde op avontuur zoals Sparkpaw dat deed. De koude wind sneed in zijn gezicht en binnen een paar tellen had hij het gevoel nooit meer warm te worden. ”Ja! Kom!” Gilde hij luid over de wind heen waarna hij langzaam in beweging kwam. Sneeuw lag in een dik pak op zijn rug en door de wind ging hij langzamer dan hij zou willen, maar ze moesten en zouden op avontuur gaan in dit weer.

_{Ploverpaw leek net zo enthousiast en duwde zichzelf voort in de wind. Sparkpaw volgde hem op de voet, zijn kop langs zijn zijde en verloor hem geen seconde uit het oog. De sneeuw was zo dicht, dat je nauwelijks een poot voor je uit kon kijken. Maar, de tegenwind gaf hem ook een idee. Sparkpaw kwam overeind op z'n achterpoten en leunde voorover in de wind, het waaide zo hard, dat hij gewoon kon blijven staan. De flamepoint begon te lachen. ‘Woooww!! Kijk mij! Ik ben een tweebeen, haha!’}

Na een veel te lange zoektocht die hen beiden tot op het bot verkleumd had, hoorden ze gelach. Met een ruk keek Hawk naar zijn leader, die hem terug aankeek en toen naar de apprentices toeriep. De warrior kneep zijn ogen samen tegen de sneeuw om de twee vage vormen in zicht te houden. Ze liepen dichter naar de twee toe, terwijl Blazestar los ging met zijn preek. Plots werd hij echter afgekapt en Hawkchase keek vlug opzij, waarbij hij zag hoe de sneeuw weggleed en de leader met zich meetrok. Zijn ogen vergrootten zich en meteen sprintte hij op de ander af, waarbij hij zichzelf goed vastklauwde in de grond met zijn nagels zodat hij zelf niet ook meegenomen zou worden. Hij stak zijn poot uit naar de ander, maar het was tevergeefs. Blaze werd meegenomen en werd vervolgens tegen een steen aangesmeten. De klap was hard genoeg om zelfs boven de storm zijn oren te bereiken. Paniek rees in hem op terwijl hij opzij keek, naar de twee apprentices om wie hij aanzienlijk minder gaf dan om Blazestar. "Blijf daar," snauwde hij ze toe waarna hij in een rotvaart van de heuvel afrende. Hij struikelde een keer, maar kwam zo snel hij kon weer overeind. Oh nee, oh nee. "Blaze!" schreeuwde hij hard, boven het geruis van de wind uit. Toen hij eenmaal bij zijn leader aankwam, bewoog deze niet. Fack, nee, alsjeblieft niet, was het enige wat zich in zijn kop bleef herhalen. "Blaze?" Zijn stem was nu een stuk fragieler terwijl hij met zijn poot de sneeuw van de ander probeerde te halen. Hij voelde zichzelf misselijk worden toen hij zag hoe de sneeuw rood kleurde rondom de kop van de kater. Starclan, alsjeblieft. Voorzichtig bracht hij zijn poot onder de kin van Blazestar, waarbij hij zijn kop ietsjes optilde. "Hé, kom op, het is nog geen tijd," fluisterde hij zachtjes terwijl hij de tranen in zijn ogen verwoed probeerde weg te knipperen. Hij likte over de wond heen, probeerde het beter te maken, maar het deed helemaal niks. Blaze bleef even bewegingloos, even dood. En Hawk had geen idee hoeveel levens de ander nog had, en of de wond niet te erg was voor alle levens om er in één keer af te gaan. Hij wist niet hoe dit werkte, wist niet hoe Starclan in elkaar zat. Bovendien was het heel moeilijk om je aan je geloof vast te houden, als je goede vriend permanent dood leek te zijn.

<sub>Sparkpaw had de grootste lol gehad met zijn vriend. Gewoon, de wetenschap dat hij iets deed wat duidelijk niet mocht. Dat hij morgen een verhaal te vertellen had in de apprentice den waar de rest zo jaloers op zou worden. Hij en Ploverpaw zouden helden zijn! Dus toen hij naar zijn zwart-witte vriend keek, die eerder een soort wit bescheeuwde schim was geworden, wilde hij ook niets liever dan indruk op hem maken. Hij was misschien ouder, maar Sparkpaw was even cool. Dan al niet cooler.

Maar toen hij zijn vaders stem hoorde brullen, dook hij als reactie in elkaar. Oh nee. Gesnapt. Zijn groene blik kruiste die van Ploverpaw nog een keer en de gedachte ging door zijn kop om weg te rennen. Papa had mini poten, ze zouden hem makkelijk kwijt kunnen raken. Sparkpaw keek betrapt achterom toen zijn vader begon met de preek. Alleen was het maar voor korte duur, want Blazestar stopte midden in een zin en de schim van zijn kleine figuur verdween met de storm om hem heen. Hij was als een blad in de wind. Het ene moment stond hij er nog en toen.. woosh.

‘Papa!’ schreeuwde hij dan ook geschrokken uit. Nu pas zag hij ook dat er nog een kat was. Sparkpaw kon zo snel niet zien tussen de huilende wind en de sneeuwvlokken door wie het was. De kat strekte zijn poot naar zijn vader uit, maar tevergeefs. Sparkpaw holde naar de top van de heuvel, maar hij kon zijn vader niet meer vinden. Waar was hij? Hij kon nauwelijks meer dan twee staartlengtes voor zich uit kijken! Zijn hart klopte sneller in zijn keel. Hun enorm stoere avontuur was in één klap - letterlijk - in een nachtmerrie veranderd.

Natuurlijk ging er geen seconde door zijn kop om maar naar het bevel van Hawkchase (ondertussen geïdentificeerd) te luisteren. Dat was verdomme zijn papa die was verdwenen met de sneeuw. Wat dacht hij wel niet?! Dus dook hij zonder te denken de heuvel af, waarbij hij tot zijn borst wegzakte in de losse sneeuw. Hij werkte zich halsoverkop door de sneeuw heen, groef zich in blinde paniek een weg naar zijn vader. Hij vloekte omdat Hawkchase een efficiëntere weg gevonden leek te hebben en kreeg eindelijk een glimp van zijn rode vacht te vinden. Het was niet lastig om hem te vinden, de roestige geur van bloed was overweldigend.

De sneeuw kleurde rood. Roder rood dan hij ooit had gezien, zelf met de storm die in zijn ogen sneed. Sparkpaw vergat spontaan hoe hij moest ademhalen. Hij keek maar toe op een afstandje, terwijl lucht zich een weg in zijn longen probeerde te vechten maar hij zichzelf gewoon niet kon opbrengen om naar adem te snakken. Dit was zijn schuld. Als hijzelf niet buiten het kamp was geweest, dan zou papa nu niet.. Nee, dit was Ploverpaws schuld. Het was zijn idee geweest! Als hij het niet had voorgesteld, dan.. Twee enorme, groene ogen konden zich niet wegscheuren van zijn vaders levenloze lichaam. Hij had het eens eerder gezien, toen hij slechts een kit was geweest en Wolfstar het kamp binnen was gedragen. Dood. Dood. Het was een lelijk woord voor een nog lelijker schouwspel. Hij haatte het. Maar papa was leider. Papa had nog genoeg levens over. Papa kwam wel weer terug. Het werd nu dringend tijd voor Starclan om te bewijzen dat ze echt bestonden en niet een verhaal waren om kittens te laten gehoorzamen. Opeens voelde Sparkpaw zich schuldiger worden van iedere ondraagbare seconde die weg tikte. Sorry dat ik niet voor iedere prooi Starclan bedank. Sorry dat ik laks ben in gebeden. Sorry dat ik ondankbaar ben. Sorry, sorry, sorry. Breng papa alsjeblieft terug...</sub>

Samen hadden ze een tijg gehad die hij niet snel zou vergeten. Ze hadden lol gehad samen en een regel gebroken. Daardoor werd de dag al snel leuker. Dingen doen die eigenlijk niet mochten.

Ploverpaw wist niet zeker wanneer het punt was gekomen dat de sfeer van de dag zo drastisch veranderde. Het enige wat hij wilde was wat lol maken met een vriend van hem. Een beetje ‘puberjongen’ spelen en niet luisteren naar wat hem verteld werd omdat zijn ouders niet naar hem omkeken voor zijn gevoel. Zijn moeder keek niet meer naar hem op of om en wat hij deed boeide haar niet meer. Daintywhiff was niet de moeder die hij dacht dat ze was. Omdat hij het gevoel had dat zijn ouders niet naar hem op of om keken veranderde hij. Ploverpaw was altijd al luider geweest dan zijn nestgenoten, maar ergens in de laatste paar moons was hij alleen maar luider geworden. Misschien werd er dan meer naar hem omgekeken. Immers kon hij nooit wat goed doen, ook niet in de ogen van zijn mentor Ashenpatch.

Ondertussen was Sparkpaw naar zijn vader toe gerend die bedolven was onder een berg sneeuw. Ploverpaw stond aan de grond genageld met grote ogen. Dit was zijn schuld. Hij voelde de tranen opwellen in zijn groene kijkers die gefocust waren op de witte sneeuw die rood kleurde. Kwaad klemde hij zijn kaken op elkaar en wendde hij zijn blik af met een eenzame traan die over zijn wang rolde. Zijn schuld. Zijn schuld als Blazestar nu nooit meer wakker zou worden. Zijn schuld als zijn beste vriend zijn vader kwijt was. Ploverpaw veegde kwaad de traan van zijn wang en ademde diep in en uit. Als hij zich nu niet vermande dan zou hij Sparkpaw nooit meer aan kunnen kijken, maar het was zo moeilijk. Kon hij zich niet voor altijd begraven onder de sneeuw? Niemand zou hem immers missen.

Hij hoorde geschreeuw van Sparkpaw achter zich, gevolgd door pootstappen. Met een ruk draaide hij zich naar het kind toe, alle vriendelijkheid en formaliteit die hij normaal altijd bij zich droeg in de wind geslagen. "Kan je niet verdomme één keer luisteren?!" schreeuwde hij woedend, boos op de twee apprentices voor wat ze veroorzaakt hadden, dat bevelen opnieuw niet gerespecteerd werden, maar ook boos op zichzelf dat hij Blaze niet had weten vast te pakken. Dat de leader hier nu lag, zonder beweging of wat dan ook. Zachtjes gingen zijn geprevel verder, bleef hij de kater heel voorzichtig over zijn kop likken. Hij duwde zijn lichaam tegen het ijskoude van de ander aan, in de hoop hem warm te houden. Het leek allemaal niet te werken. Tranen liepen over zijn wangen terwijl hij alleen maar kon wachten, in de hoop dat hij nog levens had.
Uiteindelijk voelde hij iets van beweging. Met een ruk schoot zijn kop overeind en frantic keek hij naar het gezicht van de rode kater, op zoek naar leven. En toen gingen zijn ogen open, oh god, zijn ogen gingen echt open. Een snik rolde over zijn lippen terwijl hij zijn kop heel even in de vacht van Blaze duwde. Foxdung, fack, shit, dit was veel te close geweest. Oh Starclan, dit was echt... Dit wilde hij nooit meer meemaken. "Hé," mompelde hij toen zachtjes terwijl hij oogcontact probeerde te maken. De twee apprentices waar ze voor gekomen waren allang vergeten; zelfs Blazestar eigen zoon kwam geen seconde meer in hem op.

<sub>Sparkpaws hart zakte naar de grond toen Hawkchase opeens naar hem brulde. Hij opende zijn bek in een eerste reactie om verontwaardigd te zijn. Het was instinctief, om voor zichzelf op te komen als hij iets stouts had gedaan. "Ja, maar" waren dan ook twee woorden die hij vaak gebruikte. Het was ook verdomme zijn vader! Maar hij had een punt en hij klapte zijn kaken op elkaar en dook ineen, alsof hij geslagen was door de woorden. Zijn hart ging tekeer in zijn borst en beschaamd keek hij weg van Hawkchase. Niet dat hij nu iets kon veranderen, het kwaad was al geschied. Twee bange oogjes gingen weer naar zijn vader en Hawkchase die zich erover bekommerde. Hij wilde niet eens naar Ploverpaw meer kijken. Hij was boos op hem.

De minuten waren ondraaglijk. Het voelde alsof er jaren van zijn eigen leven af waren gegaan toen hij naar zijn dode vader keek. Dood, dood, dood. Het was een mantra die door hem heen ging en hij stond verstijfd aan de grond. Hij rilde nu ook. Al wist hij niet of het door de kou kwam of de shock. Hij kon niet eens huilen zoals Hawkchase dat deed.

Uiteindelijk speurde hij beweging in de vacht van zijn vader. Hij rilde. Sparkpaw liet de adem los die hij niet realiseerde dat hij hem vast had gehouden. En toen kwam eindelijk de eerste snik. Hij wist het wel! Papa had veel meer levens over. Papa was geen Wolfstar. Zijn borstkas ging hevig om en neer terwijl hij huilde. Hawkchase dook de vacht van zijn vader voor een moment in, en begon tegen hem te praten. Sparkpaw durfde nog steeds niet dichterbij te komen. Hawkchase zou vast weer tegen hem schreeuwen.</sub>

Hij kon niks. Hawkchase keek niet meer naar hem op of om en oogcontact met Sparkpaw zou teveel voor hem worden. Misschien dat zijn moeder toch gelijk over hem had al die moons geleden toen hij haar vond met de kater die nu samen met hem was buitengesloten van het kamp. Nog een traan rolde naar beneden, zo de koude sneeuw in. Hij kon niks. Ploverpaw zijn ademhaling versnelde en de wereld om hem heen werd wazig. Nog meer tranen rolde zonder dat hij het doorhad naar beneden en het pak sneeuw dat op zijn rug kwam te liggen werd steeds dikker. De dood was iets waar hij nog niet eerder mee geconfronteerd was in zijn korte leventje.

Ploverpaw probeerde grip te krijgen op zijn ademhaling, maar dat was iets wat hem niet lukte. Met de frustratie erbij van de controle die hij verloor over zijn lichaam raakte hij steeds meer overstuur. Zo overstuur dat hij weg moest lopen van wat er voor zijn neus gebeurde. Weg de sneeuw in en weg van iedereen. Weg van iedereen die hem haatte en weg van de kater die hem waarschijnlijk zou verbannen voor zijn acties.

Het leek alsof het Blazestar heel veel moeite kostte om contact te maken. Hij keek verdwaasd om zich heen, gedesoriënteerd. Dat was niet raar, maar het maakte Hawk toch verontrust. Bezorgdheid trok over zijn gezicht heen terwijl hij de ander onderzoekend aankeek. Toen zag hij dat diens blik voor het eerst focuste, op iets wat achter hem stond. De warrior keek om, en voelde iets van pijn door zijn lichaam heen gaan toen hij zich realiseerde dat het niet hijzelf, maar Sparkpaw was die het meest geruststelling gaf aan Blazestar. Die gedachte duwde hij heel snel, heel diep weg. Niet het moment. Nooit het moment, eigenlijk. Hij was achterlijk bezig. Hij wenkte het jonk met zijn staart, het was immers zijn vader, hij moest naar hem toe. Echter werd toen zijn naam uitgesproken, en met een ruk draaide hij zich om naar Blaze. "Wat is er?" murmelde hij zachtjes, Foxdung, shit. De leader begon over de andere apprentice, waarna hij overeind kwam. "Ben je gek geworden?!" siste Hawk gehaast, waarna hij zich besefte dat hij hier de beslissing moest gaan maken. Blaze kon zelf niet goed lopen, maar hij moest uit de storm. Dat was een prioriteit. Maar Ploverpaw ging ervan door en hij kon moeilijk de twee apprentices achterlaten om de leader en veiligheid te brengen - zij waren immers de hele reden dat ze hier waren. Op volle toeren dacht hij na over hoe ze dit het beste konden doen. "Sparkpaw, kan jij zo snel mogelijk achter Plover aangaan, dan probeer ik je vader op mijn rug te tillen zodat we hem de kou uit kunnen krijgen. En dan komen jullie allebei weer hierheen, ik wacht op jullie, dus je moet zo snel mogelijk zijn, oké? Anders gaat papa misschien nog een keer dood, oké? Dus je moet echt zorgen dat Ploverpaw meekomt, dat hij luisterd dit keer, en dat jullie samen heel snel weer hier zijn." Hij sprak gehaast, volgde zichzelf bijna niet meer. Een dwingende blik lag in zijn ogen terwijl hij naar Sparkpaw keek, er was geen andere oplossing dan dit, toch? Hij keek naar Blaze, die wankelend overeind stond. "Ik ga onder je door, oké? En dan kan je gewoon loslaten, dan kan je op mij liggen en dan til ik je, ja?" Oh god, hij begon in paniek te raken. Ploverpaw verdween steeds verder. Het moest Sparkpaw lukken om zijn vriend over te halen, want niet alleen Blaze raakte onderkoelt. Zij allemaal. Hij voelde zijn tenen bijna niet meer, en hij had geen meerdere levens om op terug te vallen. Als hij hier te lang bleef, vroor hij dood. En hetzelfde gold voor de apprentices.

<sub>Sparkpaw zijn blik kruiste kort die van zijn vader. Hij zag er.. anders uit, waardoor Sparkpaw zijn oren onzeker in zijn nek duwde en nog verder ineen kromp. Hij probeerde zijn huilen te stoppen, dus snikte hij zo stilletjes als hij maar kon, de keiharde storm die nog in zijn gezicht sloeg, zorgde dat de tranen snel weg werden gewassen. Hawkchase gebaarde hem dichterbij en met super kleine pasjes schuifelde hij een beetje dichterbij. Papa begon tegen Hawk te praten en toen.. Plover? Hij had hem geen blik waardig gegeven. Hij was vast heel, heel erg boos op hem. Sparkpaws onderlip begon weer te trillen en hij moest heel erg zijn best doen niet weer te huilen. De leider was inmiddels overeind en had hem nog steeds geen blik waardig gegund. Sparkpaw keek nu naar de grond. Plover kon de stront in zakken. Hij mocht oprotten. Alles was verpest nu, door hem.

Sparkpaw werd weer aangesproken door Hawkchase en hij keek maar half naar de kater. Hij kreeg een opdracht waar hij normaal gesproken geen problemen mee had gehad. Maar Ploverpaw mocht dood vriezen, wat kon hem het schelen. Hij beet op zijn lip. Maar Hawkchase zou vast weer heel boos worden als hij niet zou luisteren. En papa zag er inderdaad niet zo heel goed uit. En de dreiging dat papa misschien nog een keer dood zou gaan, was toch het grotere kwaad. Hij keek weg bij die woorden en beet hard op zijn lip. ‘Oke,’ murmelde hij uiteindelijk. Stomme Plover. Stomme Hawkchase. Hij kwam weer in beweging en had nu pas door hoe koud hij het eigenlijk had, zo lang hij had stilgestaan. Zijn gewrichten deden pijn en hij begon weer de heuvel op te ploeteren, waar Ploverpaw was verdwenen.

Al snel zag hij Hawkchase en papa niet meer. Maar Ploverpaw was makkelijk genoeg te vinden. Hij liet voetsporen achter die zelfs de storm niet snel genoeg konden verstoppen. Hij rende zo hard als hij kon door de sneeuw en schreeuwde toen hij Ploverpaw zag. ‘Hey. watje!!’ snauwde hij. Het was alsof een knop omging toen hij Ploverpaw eindelijk weer aankeek. Dus hij deed wat iedere jongen deed als hij heel boos was op zijn ex-beste vriend. Hij sloeg zijn nagels uit en gooide zichzelf op hem. ‘Dit is jóúw schuld! Door jou is papa dood gegaan!’ Hij sloeg zich in de wilde ronde, hij was immers nauwelijks getraind in vechten. ‘En nu moet ik je ook nog eens ophalen. Dus. Kom. Mee!’ De laatste drie woorden werden afgewisseld met klappen richting zijn stomme hoofd.</sub>

De kou kon hem fataal worden, maar dat maakte hem niet meer uit. De angst dat zijn beste vriend misschien wel boos op hem was was genoeg om ervoor te zorgen dat hij het liefste in de sneeuw zou gaan liggen. Misschien moest hij dat wel doen. Dan zou hij een plekje zoeken midden in de open heidevelden en wachten totdat de kou zijn hart zou bereiken. Zou hij hierdoor naar de dark forest gaan? ”Ik wil daar niet heen-“ fluisterde hij met zijn kop naar de hemel gekeerd en tranen die net ongecontroleerd over zijn wangen rolde de sneeuwvlokken die naar beneden dwarrelde. Langzaam leek hij zijn ademhaling weer onder controle te krijgen en had de drukkende, strakke gevoel om zijn longen plaats gemaakt voor steek. Steek in zijn lichaam en steek in zijn hart.

”Hey. Watje!!” Sparkpaw wierp zich op hem en hij stribbelde niet tegen. Het gewicht van de ander gooide hem omver de koude sneeuw in waar Blazestar net nog levenloos had gelegen, alleen een stukje terug. Hoe ver terug was dat eigenlijk? Door de sneeuw was er niks van te zien. Een aantal klappen raakte hem hard in zijn gezicht en als het niet zo’n serieuze situatie was geweest had hij er verbaasd wat over gezegd. Echter was Sparkpaw wel zeker woest en daardoor raakte zijn woorden hem alleen maar harder. Harder dan zijn poten hem ooit zouden kunnen raken. Ook zijn beste vriend gaf hem de schuld van de dood van zijn vader en dus, dus kon het alleen maar waar zijn. In stilte krabbelde hij dan ook overeind en zocht hij de blik van de ander. Ploverpaw zei niks tegen hem, er was immers niks te zeggen wat de situatie zou kunnen verbeteren. Het bloed van één van de klappen van Sparkpaw vulde zijn mond en hij spuugde het uit in de sneeuw. Zijn laatste gedachten waren dat het zijn longen zou moeten vullen tot het randje, totdat het niet voller kon, en toen liepen ze terug in de richting van Hawkchase en Blazestar.

Natuurlijk was Blaze bezorgd om zijn zoon, die Hawk zo gemakkelijk weer van hen wegstuurde. Maar in zijn hoofd klopte het zo. Spark zou niks voor zijn vader kunnen doen, Hawk was de enige die sterk genoeg was (hopelijk) om de leader te kunnen tillen. Het zou niet logisch zijn als hij achter Plover aanging, want de apprentice haatte hem, om de één of andere reden. Nee, het was het beste zo - en toch hoorde hij de paniek in de stem van Blaze. Hij klemde zijn kaken op elkaar, waarbij hij aan de andere vertelde wat het plan was. Vervolgens kroop hij vlug onder hem. Net op tijd, want Blazestar zakte weer in elkaar. Het gewicht wat op hem kwam was zwaar, en hij drukte zichzelf met veel moeite weer overeind. Zijn talent lag in snelheid, niet in kracht. "Lig je goed zo?" miauwde hij bezorgd opzij, naar de ander die over zijn lichaam gedrapeerd heen zat. Starclanverdomme, hij had het koud. Hij dacht na over zijn eigen woorden, dat hij zou wachten op de apprentices. Zou het niet beter zijn als.. Als hij hen twee gewoon in veiligheid bracht? Hij duwde zijn oren in zijn nek. Blaze zou het hem nooit vergeten. Maar zijn bezorgdheid om de leader was al hevig, en de angst om zijn eigen leven te verliezen kwam daar nog bovenop. Hij besloot nog heel even te wachten. Als ze er over twee minuten niet waren, ging hij. Rillingen trokken over zijn lichaam en gefrustreerd merkte hij op dat hij helemaal geen warmte leek te krijgen van het lichaam dat hij op zijn rug had. Zijn spieren begonnen te verstijven door het gewicht, maar hij wist dat hij nooit meer overeind zou kunnen komen als hij nu ging liggen. Spark, Plover, schiet alsjeblieft op.

<sub>Sparkpaw werd eigenlijk alleen maar bozer dat Ploverpaw niet terug vocht. Hij zou moeten winnen, maar hij bleef gewoon stil liggen en incasseerde Sparkpaws woede uitbarsting. Eigenlijk wilde hij direct in de sneeuw vallen en huilen. Maar hij slikte dat weg want Ploverpaw was gehoorzaam. Allebei hun vuur leek geblust te zijn en hijgend keek hij zijn vriend aan toen, waarna hij met een duw zich van hem af werkte en wegkeek toen ook hij overeind kwam. Hij spuugde bloed uit, en de kleur in de sneeuw gaf hem direct een enorme rilling. Hij keek snel weg en tegen de wind in liepen ze weer terug naar papa en Hawk. Nou ja, hij hoopte dat ze de goeie kant op gingen, want ze konden maar weinig zien. Maar de wind bracht nog de roestige geur van bloed met zich mee, dus het was eigenlijk niet zo lastig.

Met samengeknepen ogen kwam hij aan bij iets wat dezelfde sfeer had als een begrafenis. Hij keek onzeker en bevroor in zijn lopen voor een moment, maar realiseerde dat hij zich groot moest voorhouden voor Ploverpaw. Hij hoopte dat de zwart-witte apprentice nog steeds aan het bloeden was. Hij wilde het alleen niet zien. Dus met kleine pasjes kwam hij dichterbij de twee katers. Zijn vader die bovenop Hawkchase lag. Hawkchase leek er maar wat moeite mee te hebben. Toch gingen zijn ogen rechtstreeks naar zijn vader. ‘Papa? Ben je ok?’ vroeg hij. Hawkchase moest maar even tevreden zijn. Hij had gedaan wat de warrior wilde. Toen er geen antwoord van zijn vader kwam, keek hij toch een keer onzeker naar de jongere warrior. En toen weer naar zijn vader. ‘Papa?!’ herhaalde hij, maar luider. Nog steeds niets. Hij raakte met zijn poot het lijf van zijn vader aan, die ijskoud aanvoelde en hij schrok zich direct een hoedje. ‘Doe wat!’ schreeuwde hij naar Hawkchase. Naar Ploverpaw. Het deerde hem niet. Hij had geen idee wat hij moest doen. Paniek greep hem bij de keel en zorgde ervoor dat hij bijna geen adem kreeg, terwijl hij aan het lijf van zijn vader begon te schudden, steeds ietsje heviger. ‘Papa, wordt wakker,’ smeekte hij wanhopig.</sub>

tja. Wat moest hij nou? De ijzeren smaak van zijn eigen bloed vulde zijn mond elke keer weer en het deed zijn maag draaien. Zijn hoofd voelde raar aan, maar dat kwam waarschijnlijk door alle emoties die door zijn lichaam raasde. De tranen die hij eindijk had laten ontsnappen zorgde altijd voor een druk op zijn hoofd waar hij niet gelukkiger van werd. In stilte liep hij naast zijn beste vriend (ex-beste vriend?) in de richting waar ze vandaan gekomen waren. Terug naar de geur van bloed die bijna pijn deed in zijn neus en terug naar Hawkchase die nu zeer zeker een hekel aan hem had. Waarom was hij altijd in de buurt als hem wat gebeurde? Eerst met zijn moeder, toen met zijn liefdesverklaring en nu dit. Bevroren keek hij toe hoe Blazestar over de rug van de ander lag en hij fronste. ”Dit is mijn schuld..” Piepte hij zachtjes.

Hij kreeg geen antwoord op zijn vraag. Paniek rees in hem op, maar hij wist dondersgoed dat als hij er nu aan zou overgeven, hij iedereen in gevaar bracht. Dus ademde hij diep in en uit, waarbij hij iedere seconde telde om te weten wanneer de twee minuten op waren. Bij anderhalve minuut zag hij de twee apprentices aankomen. Opgelucht haalde hij adem. Hij was van plan om gelijk door te lopen, maar toen begon Spark tegen zijn vader te praten - die opnieuw niet reageerde. Zijn hart trok samen bij het idee, maar hij schoof het weg. Hij moest nu iedereen in veiligheid brengen, dat was belangrijker dan de status van Blazestar ontdekken. Dus begon hij met lopen, al begon Sparkpaw steeds paniekiger te praten. Toen deze ook nog aan het lichaam van Blaze ging zitten, waardoor hij bijna zijn balans verloor, siste hij. "Stoppen," snauwde hij, vermoeid van de inspanning. Zijn spieren schreeuwden naar hem om te stoppen, op te geven en gewoon te gaan liggen. "We gaan naar de tunnels en daar gaan we elkaar eerst opwarmen. De rest komt later." sprak hij, beslissend en absoluut. "Jij ook Plover," sprak hij waarna hij doorliep, terug naar de richting van waar hij en Blaze net nog naar de twee gezocht hadden.

Gelukkig was het niet heel ver. Na enkele minuten ploegen door de sneeuw kwamen ze aan. Doodvermoeid trok hij zichzelf en Blaze naar binnen. Hij vertrouwde erop dat de andere twee hetzelfde zouden doen. Eenmaal binnen liet hij zichzelf uitgeput op de vloer zakken, het lichaam van Blaze nog steeds bovenop hem. "Kom je er zelf vanaf?" mompelde hij zachtjes, ook al wist hij dat hij geen reactie zou krijgen, terwijl hij zijn ogen sloot. "Kom," miauwde hij toen naar de twee apprentices, en hij wenkte ze met een wuif van zijn poot, te vermoeid om iets anders te doen. Het was nog steeds ijskoud, ook hier. Maar gelukkig waren ze uit de wind en uit de sneeuw. "Dicht tegen elkaar aan, kom op."