[Open] Maybe I'll get over it

Hij had het nog aan niemand willen toegeven dat er iets mogelijk mis was met hem naast het feit dat zijn lichaam oud begon te worden. Ze zouden hem toch alleen maar in de elders den willen stoppen of anders op zijn minst nog in zijn eigen den willen houden, maar ze zouden hem niet meer vrij zijn eigen weg laten gaan zoals ze nu nog leken te doen. Of het verstandig was om niemand te vertellen over de gaten die hij steeds vaker in zijn geheugen leek te vinden wist hij niet. Misschien was het wel iets dat over zou gaan met de tijd of dat kwam door iets dat hij in de bergen opgelopen had. Het zou hem niks verbazen als het dat laatste was, maar dan zou hij misschien een van de warriors maar eens moeten sturen om er iets voor te vinden in de bergen. Maar hij had het nog niet gedaan.

Misschien was het beter geweest om het wel te doen, ook al was hij zich daar op dit moment nog niet bewust van. Als hij dat wel was geweest, dan had nu ook door gehad dat hij op een plek was waar hij eigenlijk niet moest wezen. Er was geen boom in de buurt en erger nog hij had geen idee welke kant hij uit moest gaan vanaf hier en waar de plek was waar hij naartoe probeerde te komen. Waarom kwam het niet in hem op? Het moest niet moeilijk zijn. Het was in ieder geval niet hier, maar waar dan wel? Misschien als hij rustig kon nadenken, als alles mee zou werken, dan zou hij zich beseffen dat hij een Shadowclan leader was die zich op Windclan gebied bevond, een plek waar hij eigenlijk niet zou moeten komen.

[Open]

Hij had pas door dat er iemand anders was toen hij aangesproken werd, ook al kon hij de ander alleen maar verward aankijken. Hij draaide zijn kop in de richting dat de andere kater had aangegeven en hij hield zijn kop voor een moment schuin. Was daar iets? Was dat waar hij naartoe moest? De kater sprak verder en had het over Windclan, dat deed ergens wel een bel bij hem rinkelen, maar wat het precies was, werd hem maar niet duidelijk. "Windclan gebied?" Het klonk verkeerd, maar waarom. Hij liet zijn blik naar de grond bij zijn poten gaan, waarna hij rond keek. Het was hier wel vrij kaal. De kater, op wiens naam hij maar niet kwam, vertelde hem dat hij moest oprotten, maar waar naartoe? "Waarheen?" Het was een oprechte vraag, want hij had geen idee welke kant hij uit zou moeten gaan of zelfs welke richting hij uit zou moeten gaan.

Natuurlijk had hij de ander wel gehoord, maar de woorden riepen niks hij hem op en hij probeerde wel te bedenken wat de ander bedoelde, maar hij had oprecht geen idee welke kant dat uit was. Hij werd gevraagd of dit een grapje moest zijn en daarbij schudde hij alleen zijn kop. Hij had oprecht geen idee op het moment. De kleine kater voor hem ging verder over dat hij van Windclan gebied af moest, welke kant maakte niet uit. Maar dat zou hem toch niet brengen naar waar hij naartoe moest? Ook al wist hij zelf niet waar die plek was. Hij fronste dan ook, keek wat om hem heen, maar verroer zich nog niet. Zou hij gewoon een kant uit moeten kiezen? Maar waar zou hij dan belandden? "Die kant uit?" Besloot hij maar te vragen, terwijl hij met zijn staart een richting uit wees. Wist hij veel dat dat ongeveer in de richting van het windclan kamp was. Maar mocht het de goede richting uit zijn, dan kwam hij misschien toch waar hij onbewust wilde zijn.

Hij zag de verandering in de blik van de kater voor hem toen hij een richting aangegeven had. Dat was duidelijk niet de juiste. Die richting moest hij dus blijkbaar niet uit, maar dat hielp hem nog niet veel verder. Een jongere kater kwam er ook nog eens bij en begon hem te vragen naar zijn naam. Voor een moment vernauwde hij zijn ogen. Waarom vroeg deze jonge kater om zijn naam, dat zou toch duidelijk moeten zijn? Ze leken hem tenslotte wel te herkennen. "Waarom vraag je dat?" Het was niet alsof ze het antwoord niet wisten, dus waarom vroegen ze hem dat? De rode kater begon te lopen en vertelde hem te volgen. Voor een moment twijfelde hij, zou hij de goede kant uitgeleid worden? Hij had het over naar huis, dus was dat de plek waar hij naartoe moest gaan? Hij begon te lopen en probeerde ondertussen te zien wat er in de verte zou zijn. Of dat op zijn minst wel bekend zou zijn. Dat het niet onbekend zou zijn zoals het hier geweest was.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust stond nu al enkele minuten te ijsberen aan de grens. Acornstar zijn geurspoor was over de grens gegaan. Hij zou het niet ontkennen dat hij constant een wakend oog op zijn leider had. Hij wist wie met hem was het grootste deel van de tijd, en als hij alleen het kamp vertrok, zorgde hij dat er een vertrouweling van hem in de buurt was. Of, in dit geval, hijzelf. Maar ook hij was nog aan de code gebonden en kon niet zomaar andermans territorium op. Maar het duurde en het duurde maar, en Acornstar leek niet terug te komen. Hij mocht niet niet verpesten, niet nu hij zoveel moeite deed om op één lijn te komen met Blazestar, dat kleine, koppige mormel. Toch kon Settleddust het op een gegeven moment niet langer meer aan en stapte de grens over. Hij zou hier vast spijt van krijgen, maar het deerde hem niet meer. Hij moest weten wat Acornstar daar uitspookte. Dus volgde hij het spoor.

Tot zijn verrassing duurde het niet heel lang voordat hij stemmen hoorde. Acornstar zijn diepe stem en iemand die hij niet herkende. Maar ook Blazestar. Oh geweldig, fantastisch. De Shadowclan deputy haalde diep adem en haastte zich richting het drietal. Het eerste wat hem opviel was de verwarde blik op de kop van zijn leider en het spiegelde zowaar op zijn eigen gezicht. Wacht. Wat? Wat was hier gaande? Dus voordat Acornstar goed en wel kon antwoorden op.. deputy van Riverclan, wat?? ‘Dit is vast allemaal één groot misverstand,’ miauwde hij zo gelikt als hij maar kon terwijl hij een blik op Blazestar liet vallen.

De jongere kat bleef maar rare vragen stellen. Eerst over zijn eigen naam, waar ze vervolgens zelf antwoord op gaf en toen over een riverclan deputy en wie die momenteel was. Hij fronste wat en opende zijn bek om te antwoorden, maar op dat moment werd zijn aandacht door een nieuwe kat getrokken. Welke begon over dat het een misverstand was. Een misverstand? Wat was een misverstand? Ze gingen hem toch naar de plek brengen waar hij heen moest? Hij liet zijn blik over de kater gaan, maar er kwam geen naam zo snel bij hem naar boven. Deputy? En gingen ze hem nu echt met die nieuwe kater meesturen? Zou hij dan wel goed terecht komen? "Gaan jullie me met hem meesturen?" Was dat wel een goed idee? Hij wist het niet. Zou hij wel op de juiste plek terecht komen op die manier?

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Blazestar leek niet blij om hem te zien, en zijn mond vormde een verontschuldiging naar hem toe. Zijn blik ging echter snel weer naar zijn leider en keek hem onderzoekend aan. Wat deed hij hier? Blazestar deelde al snel het antwoord mee, al plakte hij er een vraagteken achter om niet compleet respectloos te lijken. Seniel. Settleddust schoot zijlinks even een moordende blik naar Blazestar. Acornstar bleef een leider en hem zo beledigen, al was het misschien de waarheid, was niet netjes. Settleddust zei er niets van, want hun beide op dit territorium was al erg genoeg. De deputy wist alleen nog niet hoe erg het zou worden.

Blazestar begon door te spreken en al snel knikte de Shadowclan deputy. ‘Ja, ja, Blazestar, natuurlijk.’ Hij liet de kater nauwelijks uitspreken. Hij wist dat dit tegen de code was. Hij had ook helemaal geen zin om hier nog langer te blijven. Maar toen Acornstar weer sprak, viel zijn bek letterlijk open. Hij ontmoette de blik van zijn leider waar geen vlaag van herkenning in te lezen was. Nee, het was... leeg. Bijna kinderlijk. Hij was compleet in de war en Settleddust vroeg af of hij misschien zijn kop wat te hard gestoten had. Maar er waren geen tekens van een verwonding.

Dus stond hij daar enkele lange, ondraaglijke, momenten te staren. Hij haatte het dat Windclan hier een getuige van was. Verdomme Blazestar nog wel. ‘N-natuurlijk, Acornstar,’ reageerde hij uiteindelijk op de compleet verwarde uitspraak van zijn leider, die hem enkele dagen geleden nog had bedreigd met een verbanning. ‘Ik breng je thuis.’ Hij wilde hem niet als een kind aanspreken, of nog erger, als een elder, wat hij eindelijk was. Hij wilde niet degene zijn die zijn pootje vast moest houden omdat hij anders zou verhuizen. Maar hij realiseerde zich nu wel één ding. Acornstar zou vanaf nu geen moment meer alleen blijven. Hij had zich zojuist bestempeld als een gevaar op de veiligheid, geloofwaardigheid en het imago van Shadowclan.