I solemnly swear that I am up to no good

<sub>Hawkchase werd weer boos, natuurlijk. Sparkpaw kon ook niets goed doen. Hij wilde helpen en niemand hielp. Hij bleef direct van zijn vader af en nam de achterhoede. Ze dachten het allemaal en niemand zei het: Papa was dood. Alweer. En Hawkchase deed alsof er niets aan de hand was. Ploverpaw voelde zich mooi schuldig. Goedzo. En hij.. nou hij voelde wel duizend dingen, maar hij was vooral boos. Boos op Ploverpaw. Boos op Hawkchase. En op zichzelf. Maar nu vooral even Hawkchase, want hij stelde de tunnels voor. Van iedere plekken wilde hij hen in die Foxdung hebben. Sparkpaw haatte de tunnels en een tunneler zijn. Maar blijkbaar had hij nooit keuzes. Zijn ogen gingen weer naar zijn vaders levenloze lichaam die als een lappenpop over Hawkchase heen hing. Nog nooit had hij zo klein geleken.

In de tunnels stond hij eerst een beetje van een afstandje van Hawk en zijn vader. Hij stond te rilling op zijn poten, klappertandend, maar weigerde eerst nog toe te geven. Zijn ogen waren gefocust op zijn vader. Wat als hij nu geen levens meer had om terug te komen? Wat als ze hem zouden proberen warm te maken, maar er kwam nooit geen leven meer in? Hij keek geschrokken weg toen Hawkchase beval dat ze elkaar warm moesten maken. Hij wist dat als hij niet zou luisteren, de warrior weer boos zou worden. Maar gelukkig hoefde hij even niet na te denken, want er kwam weer beweging in zijn vader. Opgelucht snelde hij naar zijn zijde en krulde dicht tegen hem aan op. ‘Papa! Papa, ben je nu wel ok?’ vroeg hij voorzichtig in een hoog stemmetje.</sub>

Hij wilde helemaal niet met hun mee. Hij wilde niet naar Hawkchase kijken, niet naar Sparkpaw en al helemaal niet naar Blazestar. Wat zouden ze allemaal wel niet van hem denken? Sparkpaw vond hem een moordenaar. Wat de rest van hem vond kon alleen maar erger zijn dan dat. Nog meer zelfmedelijden spoelde over hem heen als een vloedgolf en hij moest fysiek bijna naar adem happen om een poging te doen het gevoel te verminderen.

Samen met Spark stond hij in de ingang van de tunnels en een zacht gefrustreerd geluid rees in zijn keel voordat hij het door had. Ploverpaw liep om hem heen en beukte met opzet met zijn schouder tegen de jongere apprentice. Het liefste had hij hem teruggeslagen, zo hard als hij kon om alle woede en onbegrip van de afgelopen moons eruit te slaan op zijn stomme, stomme smoel. Spark rende naar zijn vader en Ploverpaw liet zichzelf iets verder -aan de andere kant van de tunnel zo ver van iedereen vandaan als mogelijk natuurlijk- op zijn kont vallen waarna hij ging liggen en zijn neus in zijn staart verstopte en zijn ogen sloot. Hij hield zichzelf wel warm.

Oh God, hij voelde beweging op zijn rug. Een halve glimlach trok over zijn snuit heen. Het bleef bij beweging, maar Blaze was weer wakker. Of hij een leven verloren had, of dat hij buiten bewustzijn geweest was, dat wist Hawk niet precies. Maar Blaze was weer wakker. Spark kwam er gelijk aangesneld, maar Plover bleef op een afstand. De warrior zuchtte diep, bij god hij wilde gewoon slapen. Hij drukte zichzelf wat strakker tegen Blaze aan, waarbij hij zijn staart over de ander heen liet vallen. "Plover," miauwde hij zachtjes terwijl hij met zijn gouden blik die van de apprentice probeerde op te zoeken, en hem wenkte met zijn poot. "Kom dan tegen mij aan liggen," In plaats van bij Sparkpaw, voegde hij daar mentaal aan toe. Dit zou de laatste poging zijn hoor. Hierna zou hij gaan slapen, en hoe.

_{Het boeide hem nu ook niet wat Ploverpaw deed. Zolang hij maar ver uit zijn buurt bleef. Sparkpaw drukte zich stevig tegen zijn vaders vacht aan, die een staart over hem heen legde. Hij haalde opgelucht adem en spiekte even heel voorzichtig naar zijn gezicht. Hij zag er moe uit, en toen hij antwoordde op zijn vraag kwam er ook weinig geluid uit. Toch klaarde Sparkpaw zijn gezichtje helemaal op en legde zijn kop op zijn voorpoten. ‘Mooi,’ snorde hij zachtjes. Alsnog vond hij het wel moeilijk hem recht aan te kijken. Want als Ploverpaw en hij nooit het kamp uit waren gegaan, dan was dit allemaal natuurlijk nooit gebeurd. Een blik ging naar Ploverpaw die op een afstandje zat en Hawkchase probeerde hem dichterbij te roepen. Het vuur schoot weer in zijn ogen. Hij wilde het liefst snauwen dat ie maar beter daar kon blijven, maar hij keerde zijn kop af en verstopte het weer tussen zijn voorpootjes.}

Ploverpaw opende even zijn groene oogjes om naar Hawkchase te kijken toen hij hem aansprak. Hij wilde niet in de buurt zijn van hun en hij wilde al helemaal niet tegen Hawkchase aan gaan liggen. De kou was zo diep in zijn botten getrokken dat hij het niet meer voelde en dus ‘had hij het helemaal niet zo koud’. Het katertje schudde alleen maar met zijn kop en zuchtte zachtjes. Hij moest hem gewoon even met rust laten. Ze moesten hem allemaal even met rust laten, maar nee. Sparkpaw keek naar hem en hij keek terug. Waarom deed het hem zo veel pijn om naar Sparkpaw te kijken? Wat was toch niet normaal? Het vuur in zijn ogen deed zijn lichaam branden alsof het vuur hem in zijn macht had. Zelfs wanneer Ashenpatch hem keer op keer weer afwees deed het niet zo’n pijn. Verward sloot hij zijn ogen weer en deed hij zijn best iedereen buiten te sluiten.

De sfeer werd meteen wat relaxter. Hawk liet een zachte scoff horen toen hij het woord 'tiptop' vanaf Blaze hoorde komen, maar mengde zich verder niet in de interactie tussen vader en zoon. Dat had hij vandaag al meer dan genoeg gedaan, bedacht hij zich vaagjes. Maar voor dat soort gedachtes was hij eigenlijk veel te moe. Zijn blik gleed naar Plover, die hij nog naar zich toe probeerde te krijgen. Maar hij wilde niet, en ergens kon Hawk dat ook wel begrijpen. Zijn boosheid richting de twee apprentices was flink bedaard, nu dat Blaze naast hem lag en ademde, en hij vond de hele situatie eigenlijk ook wel zielig voor ze. Maar goed. Teveel gedachtes, hij wilde slapen. Hij liet Plover voor wat het was, ook al voelde hij toch iets van zorgen aan z'n hart trekken. Wilde niet dat het jonk kou vatte. Maar als hij zelf niet wou.. Dan..

Gedesoriënteerd schrok Hawk wakker. Zijn kop schoot de lucht in en hij keek een paar keer wild heen en weer. Hij lag in de tunnels, met Blaze en Sparkpaw. Oh, en Ploverpaw. Oh ja. Alle gebeurtenissen van een tijdje geleden kwamen hem weer voor de geest. Een rilling trok door zijn lichaam heen, al had hij het eindelijk niet meer zo koud. Hij keek naar de uitgang van de tunnel, waar licht vandaan kwam. Voorzichtig kwam hij overeind, om de anderen niet te wekken. Vervolgens liep hij naar de uitgang, waar hij zijn kop uitstak. De wind was gaan liggen, merkte hij meteen. De lucht was nog wel grijs, en het sneeuwde zacht, maar het was lang niet zo guur als gister. Aan de zon kon hij zien dat ze een dag verder waren. Met een zacht zuchtje keek Hawkchase achterom, naar het drietal. Zijn spieren deden pijn, maar hij wist dat ze honger zouden hebben en dat er gejaagd moest worden. No way dat hij Blaze dat zou laten doen (en die was ook niet zo'n held in jagen, als hij de verhalen moest geloven die de leader hem zelf verteld had), en de apprentices waren nog jong. Die zouden niet veel uithalen. Dus was het zijn taak. Hij had er geen zin in, en vooral zijn lichaam zou hevig protesteren, maar daar kon hij zich wel overheen zetten. Hij was wel slim genoeg om niet weg te gaan zonder het tegen iemand te zeggen. Vandaar dat hij richting Sparkpaw liep, en hem zachtjes tegen zijn schouder aanduwde met zijn neusje. "Ik ga jagen, Spark, ik ben denk ik met een uurtje weer terug," sprak hij zachtjes.

<sub>Sparkpaw kon niet eens herinneren wanneer hij in slaap was geworden, maar hij werd wakker van beweging en hij knipperde sloom tegen het felle licht. Zijn lichaam voelde zwaar aan en koud van het slapen op de kale grond. Een gaap kwam over zijn lippen, gevolgd door smakken, waarna hij naar zijn vader keek. Hij checkte snel of hij nog adem haalde. Toen dat zo was, schuifelde hij zo voorzichtig mogelijk bij hem vandaan om hem niet wakker te maken. Maar het duurde niet lang voordat ook de leider wakker werd.

Hawkchase begon tegen hem te praten dat hij zou jagen. Zijn ogen werden een beetje groter. Zou hij hen nu hier achter laten? Hij wilde niet alleen blijven met Ploverpaw en zijn vader. En hij wilde eigenlijk ook helemaal niet met Hawkchase mee. Hij wilde gewoon.. gewoon alleen zijn. En dat kon niet. Blazestar begon te spreken of hij wilde checken of het kamp alweer open was. Direct sprong Sparkpaw overeind. Sneller dan hij eigenlijk kon. ‘Dat kan ik wel doen, papa. Ik ben snel. Je weet hoe snel ik ben, ik kan zo terug zijn.’ Jagen zou hij toch geen hand met mee kunnen helpen. Zijn vader had hem immers die klote tunnels in gestuurd waar hij nooit zou leren jagen als een moor runner. Met smekende ogen keek hij Blazestar aan. Dat was precies wat hij nu wilde. Hij had Ploverpaw sinds de ochtend nog geen blik waardig gegund. Hij was nog steeds boos op hem. Zijn klauw deed zelfs een beetje pijn van hoe hard hij hem gisteren had geslagen.</sub>

Oops, met zijn woorden had hij toch Blazestar wakker gemaakt. Hij zuchtte zachtjes, eigenlijk moest die nog even heel lang uitrusten in plaats van zich zorgen maken over allerlei dingen. De warrior knikte op de woorden van de leader; hij wilde ook best even bij het kamp kijken. "Maar-" Sparkpaw sprong overeind en mengde zich in de conversatie, dat hij wel bij het kamp kon kijken. Kort fronste Hawk. Hij zat nog een beetje vast in het bescherm-gevoel van gisteren, met de gedachte dat de apprentices niets alleen konden en alles onder begeleiding moesten doen. Maar toen hij dacht aan hoe het weer nu was, in vergelijking met gisteren, dacht hij eigenlijk dat het misschien wel kon.. En hij zou dan eerder terug zijn met eten, iets wat ook heel belangrijk was voor Blaze nu om aan te sterken. "De wind is gaan liggen. Sparkpaw is denk ik genoeg buiten geweest met alleen de sneeuw," opperde hij waarbij hij een sympathieke blik aan de apprentice gaf. Als een soort sorry voor zijn gedrag van gisteren. "Ik ga sowieso jagen, want jij moet eten. Wij allemaal, maar jij hebt voorrang," grapte hij met een knipoog naar Blaze - zoals de wereld van hem gewend was.

Door de kou en de adrenaline waren ze allemaal uiteindelijk in slaap gevallen. De tunnel was niet groot of breed en de warme lucht bleef er dan ook redelijk in hangen, al was het natuurlijk niet hetzelfde als de apprenticeden. Een vreemde droom die hij de laatste tijd steeds vaker had spookte nog door zijn hoofd, maar gelukkig was de smaak van bloed weggetrokken toen hij zijn ogen opende. Wel deed zijn wang pijn van Sparkpaw zijn klap op zijn gezicht. "Ik- ik kan helpen met jagen?" Stelde hij zacht voor terwijl hij oogcontact zocht met Hawkchase. Alles om maar niet in de tunnel achter te blijven met Sparkpaw en Blazestar.

_{Sparkpaw was verbaasd dat, nadat het even leek dat Hawkchase zou tegenwerken, hij toch met hem instemde. Hij knikte hevig en keek zijn vader weer aan. Ploverpaw bood nog aan om te helpen met jagen. Prima. Dan waren de taken verdeeld. Maar papa moest moeilijk doen, terwijl hij overduidelijk nog heel veel pijn had. Moest hij nu dit echt gaan doen? Hij kwam met pijn en moeite overeind. En dan wilde hij ook nog weer hier afspreken. Dat plan was dom, kom op papa. ‘Papa, ik kan het echt wel zelf!’ begon hij tegen te stribbelen. Hij was zelfs een beetje gekwetst dat papa liever met hem mee wilde gaan in geen staat, dan hem alleen laten gaan. ‘Ik ben vaak genoeg alleen kamp uit geweest. Zelfs Hawkchase denkt dat ik het kan!’ Trots hief hij nu zijn kopje op. Dit was een manier om het goed te maken wat hij gisteren allemaal had gedaan. ‘Je hebt pijn, papa. Je hebt al moeite met opstaan. Ik ben veel sneller als ik alleen ga.’ Met een smekende blik keek hij zijn vader aan. ‘Alsjeblieft, papa..’ Twee grote, groene keken naar zijn vader.}

Ploverpaw bood aan om mee te gaan op de jacht. Even twijfelde Hawk erover, hij was best bezorgd nog. Maar het weer was nu lang niet zo erg als gister, dus het moest kunnen. Zijn blik gleed naar Blaze, die een plan voorstelde. Hij duwde zijn oren in zijn nek bij het voorstel. Hallo, Blaze kon niet even een marathon gaan lopen. Hij was het inderdaad eens met Sparkpaw dat die alleen kon gaan, het was alleen maar even scouten en kijken hoe de situatie nu was. Dat kon hij best alleen. Hawk knikte toen het uiteindelijke besluit was dat Spark alleen zou gaan, en hij en Plover zouden gaan jagen. Goed. Hij stapte richting de leader toe, waarbij hij zijn neus kort even in zijn nek duwde. "Niks geks doen, oké?" fluisterde hij met een zacht grijnsje. Hij trok zijn kop terug en draaide zich om, waarna hij Ploverpaw meewenkte. "Let's go!"