[Leven 2] Hidden in the space between

Zou het hem ooit bekend voelen hier? Hoe vaak moest hij de zuurstof uit zijn lichaam nog gaan verliezen tot dit wat makkelijker ging voelen? Het leven, oh Blazestar had er nog nooit zo erg naar gesnakt. Zijn kind was daar nog, onveilig, buiten in de kou. Hij hoopte dat de kleine man niet al te veel bloed te zien kreeg. Hij hoopte dat Hawkchase de twee in veiligheid gebracht had. Hij moest terug, hij moest starclan verdomme terug. "Hallo?!" zijn stem galmde over de legen velden heen met niks om tegen op te botsen. Verdomme waar waren ze? Stilte bekroop zijn zintuigen, onaangenaam beet het aan zijn gedachtes. Verdomme zij mochten dan wel al de tijd van de wereld hebben, maar hij had dat niet. Starclan had verdomme nog nooit zo leeg gevoeld. "Verdomme, Hallo?! Starclan?!"

♔ nickdiazfan

RAGE, NOTHIN' BUT RAGE

Dit was niet hoe haar leven had moeten eindigen. Ze wou had oud willen worden. Had lief gehad en wou weer lief hebben. Ze wou woedend zijn, huilen en schreeuwen maar inplaats daarvan had ze zelfs hier niet haar rust mogen vinden.
Hij zou daar over moeten oordelen.
Het was misselijkmakend om te bedenken, haar toekomst in de dood lag in de posten van 1 kat. 1 kat die ze niet kon uitstaan.
Hij stond voor alles wat zij nooit had kunnen of mogen hebben. De geweldige warrior die leader was geworden, de clan hielt van hem na alles dat zij had gedaan voor haar clan en nu, nu mocht hij beslissen over haar toekomst.
Woedend stapte ze naar hem toe, haar wonden nog altijd duidelijk zichtbaar op hara vacht, de bloeddruppels achterlatend op de grond van starclan. Haar buik was open maar het voelde niet zo, ze was in een limbo tussen twee werelden, vergeving zo ver weg.
Angst zo dicht bij.
"Hallo Blazestar."
zijn naam was als vergif op haar tong en ze staarde hem aan. Klaar voor het eind. Klaar voor alles.
"Je komt een leven halen hmm. Mijn leven."

CAN'T FIGURE OUT IF I'M GOIN' INSANE. AIN'T NO DOUBT BUT WE SHOW NO MERCY

xoxo

››MONTY‹‹

Een naar gevoel lag hem op het hart terwijl hij verder stapte, er was hier niks. Geen starclan warrior die hem ontving. Geen bomen geen struiken. Stilte lag hier op deze velden anders dan de rust die starclan bekleedde. En met iedere stap die de warrior verder zette leek het meer tot hem door te dringen dat helen van zijn wonden- de sterren die koud en kil toekeken om hen heen- de enige tekenen van starclan's magie hier waren. Het klopte niet- hij moest hier weg, hij moest terug om zijn kind te redden. Paniek greep de kater vast terwijl hij nogmaals de sterren woest toe schreeuwde, waarom deden ze dit? Wat voor zie- haar stem sneed door de leegte heen als een mes door boter. En de ijzeren geur van bloed bereikte zijn zintuigen voor hij zich met een ruk naar haar had omgedraaid. Maar- hoe kon? Met een bek vol tanden staarde hij de bloedende warrior aan. Ze waren niet in starclan- niet helemaal. Waarom keken de sterren enkel toe? Als dansende lichtjes op een verre horizon. Verwarring en schok deden de kater duizelen terwijl hij tot zijn reden probeerde te komen in dit vreemde maar bekende landschap. Starclan- maar toch ook weer niet. Waarom was hij wel hersteld door de sterren? Terwijl Wisteriawisp eindeloos leek te bloeden. H-hoe was ze gestorven in de veiligheid van het kamp? Tenzij- Verdomme Wolfheart! Het moest de kater zijn **t moordenaar zijn, diegene die die lafbek niet had durven te exposen.

Blazestar beet op zijn wang terwijl Wisteria verder sprak, haar stem scherp en kil. De woeden op haar gezicht was onmiskenbaar en het deed de leader dit op zijn gezicht spiegelen. Wat had hij gedaan om haar zo pissed te krijgen huh? Waarom hield ze hem hier vast?! Hij moest terug. Hij moest verdomme terug. "Ik kom een leven afgeven- niet ophalen" mauwde hij. Hij had al is een leven verloren hij wist hoe het ging. En dat was niet zo. "Wat is deze plek? Waarom zijn we hier?" vroeg hij vervolgens terwijl hij verward om zich heen keek. "Wat is er gebeurd?!" Waarom kon starclan voor geen seconde normaal zijn als hij er was? Stomme starclan.

RAGE, NOTHIN' BUT RAGE

Natuurlijk had hij geen idee waar hij was. Dit was niet Starclan maar ook wel. Ze waren er niet helemaal en toch wel. Zij was verloren tenzij hij anders aan zou geven. Het was genoeg om ieder haatvol te maken.
   Misschien zou ze er beter aan doen om te slijmen, om hem over te halen van haar waarde, maar ze was er klaar mee. Niemand zag haar als waardevol, hoe hard ze het ook probeerde. Dus hij mocht besluiten op de waarheid, op de waarheid en niets minder.
   Zelfs al zou het haar verdoemen.
   "Je bent hier, net als ik, omdat starclan een groep psychopatische dooien zijn."
   De droge opmerking zou vast niet helpen met haar pleidooi, maar again, wat maakte het allemaal ook uit. Ze had haar leven lang pijn gekend, wie zou er ooit naar omkijken dat het misschien oneerlijk was om dat ook in haar dood te geven.
   "Er was een lawine, maar die heb jij ook wel opgemerkt."
   mauwde ze droogjes knikkend naar zijn nu dode geest hier.
   "En iemand in Windclan besloot dat dit het perfecte moment was om toe te slaan, ik wist dat ik niet geliefd was, maar eerlijk gezegd mij dood willen doet wel een beetje pijn aan mijn niet bestaande ego."
   Ze snoof even en schudde haar vacht uit waardoor bloed in het rond spetterde en ze trok met afgunst haar bovenlip op.
   "En ons grote starclan besloot dat dit een mooie.. keuze voor jou zou zijn, voor de toekomst van jouw leiderschap"
   Starclan ze haatte dit, maar ze rechtte haar rug en staarde haar leader aan.
   "Jij beslist waar ik eindig Blazestar, en met die keuze stap je jouw nieuwe leven in. Besluit je mij naar the place of no stars te sturen, of ben ik Starclan waardig?"
   Wolfstar had zo lang geleden gezegd dat Blaze wist wat zij gedaan had, maar iets in haar zei dat hij het nooit verteld had aan zijn deputy dus snoof ze nog maals, duwde haar nagels in de grond.
   "Met de wetenschap dat ik Wolfstar vergiftigd heb."

CAN'T FIGURE OUT IF I'M GOIN' INSANE. AIN'T NO DOUBT BUT WE SHOW NO MERCY

xoxo

››MONTY‹‹

Psychopathische doden? Blazestar haalden even zijn wenkbrouwen op. Hij was de laatste die zou zeggen dat starclan perfect was. Maar psychopathisch? Hij zuchtte maar luisterde naar de kattin haar woorden, al had hij het meeste eigenlijk zelf ook wel in kunnen vullen. Het was pas het laatste deel dat hem op dit moment geheel aanging. Wat hem onverwachts in de oren viel. Verward deed hij een stap naar achter terwijl hij het idee had dat alle sterren als gewichten op zijn schouders lagen. Hij moest kiezen? Wat de F- Hoezo was dit in eens aan hem? Hoe zo kon starclan het mooi zelf nie doen? Hij schudde zijn kop woest. Nee dit was starclan verdomme niet aan hem! Starclan moest haar eigen werk doen, niet hij. Hij leiden een clan, dat was zijn werk, dat was zijn leven. Niet dit, dit was niet deel van deal die hij maakte toen hij zijn negen levens accepteerde.

Hij snoof, hij schold in zijn kop, maar Wisteria bleef praten. En ieder woord dat uit haar bek rolde verklaarde weer een ander mysterie. Het was haar. Zij was het. Zij had Wolfstar vermoord. Zijn bek viel open terwijl hij haar aanstaarde. Al die tijd..al die tijd was het Wisteriawisp. En Wolf had haar verdedigd, Wolf had haar geheim bewaard. Maar waarom? Omdat Wisteria wist van Gorsepaw? Hij schudde zijn kop "Starclan verdomme. **Zooi" schold hij woest terwijl hij gefrustreerd heen en weer stapte. Moest hij nu gaan kiezen omdat starclan dat grappig vond?! "Oke" hij knikte, hij moest snel zijn. "Oke. Waarom? Waarom heb je em omgelegd?" hij stopte het lopen, keek de bloedende kattin geïrriteerd aan. Ze had Wolfstar een leven ontnomen, ze had het hele woud een verdomme gunst gedaan en toch kon ze er voor hangen als de intentie verkeerd lag.

Onderwerp: Re: [Leven 2] Hidden in the space between