Is this what my life came down to?

De dood was hem niet vreemd, niet zoals het was voor de meeste katten die naar Starclan gingen. Toch was het nog niet eerder zo definitief geweest als nu, zelfs niet die eerste keer. Na zijn ogen een laatste keer gesloten te hebben, opende hij ze weer in Starclan. Hij liet zijn blik over zijn eigen lichaam gaan, strekte zijn lichaam voor een moment uit en genoot kort van het feit dat er geen pijn te vinden was. Dat was tenminste tot hij zich besefte wat er allemaal precies gebeurd was de laatste manen tot vandaag. Hoe had hij dat allemaal kunnen laten gebeuren? Om op Windclan gebied zelfs te belandden zonder het echt door te hebben, namen te vergeten, waaronder die van zijn kleindochter tijdens haar ceremonie nog wel. En alle andere dingen. Kon hij even ergens verdwijnen? Hoe snel zou de eerste de beste Starclankat erover beginnen? Hij kon het Beechresin ook niet echt kwalijk nemen wat ze had gedaan, niet met de toestand waar hij zich in verkeerde, maar het voelde nog steeds als te snel. Waarom had hij niet iets langer kunnen blijven leven, iets langer, zodat hij nog had kunnen doen wat hij wilde doen. Maar zijn lichaam had hem sneller ingehaald dan wat hij had kunnen doen. De tijd was gewoon te weinig geweest. Zouden ze hem missen? Of blij zijn dat hij dood was? Zouden ze hem herinneren voor zijn zonden of voor de goede daden die hij verricht had voor de clan. Voor de levens die hij voor de clan gegeven had? Hij wist het niet en dat zorgde ergens toch voor een onzekerheid.

[Open]

Hij had geweten dat dit moment niet lang meer op zich zou laten wachten. Toch had hij gehoopt dat het vroeger had kunnen zijn - niet per se omdat hij zijn vader bij hem wou hebben, maar omdat zijn laatste manen zo.. Ongracieus waren geweest. Acornstar was een goede leider geweest, die misschien niet altijd deed wat zijn clan verwachtte, maar de laatste paar manen had hij zichzelf verloren door de ouderdom. Nu zou hij misschien onthouden worden voor zijn fouten, terwijl het al het goede was dat na verteld zou moeten worden. De jonge kater glimlachte toen de leider voor het laatst verscheen in Starclan. "Papa", mauwde hij zachtjes, en hij liep op hem af. Het was al zo veel manen geleden dat ze elkaar gezien hadden. Southernwolf had zijn vader zien aftakelen, beetje bij beetje; maar de kater die nu voor hem stond was weer in de fleur van zijn leven. Dit was de kater die hij kende, die Shadowclan groots gemaakt had. "Je hebt een goed leven geleid.", vervolgde de tabby. De boze woorden die zijn zus naar hun vader geslingerd had, zou hij als hij geleefd had waarschijnlijk met plezier herhaald hebben. Maar hier, in Starclan, was alles anders.

Hij haatte het eigenlijk meteen al, dat hij nu niks meer zou kunnen doen, geen invloed meer zou kunnen hebben. Niet uit zou kunnen leggen wat er was gebeurd, waarom hij had gedaan wat hij had gedaan. En dan nog, hoe zou hij de clan helder onder ogen kunnen komen? Hij wist niet of hij dat zou kunnen. Hoe sterk hij ook was, er was een limiet, zelfs voor hem. Niemand had hem verteld dat hij zich alles weer zou herinneren eenmaal hij hier was, dat hij alle woorden die ooit tegen hem gesproken waren weer boven zou kunnen halen en ook de pijn die die woorden gedaan hadden. Maar voor hij erin weg kon zakken klonk er een bekende stem en hij draaide zich vrijwel meteen om naar de kater. Hij had hem al zolang niet meer gezien, maar hij durfde hem bijna niet aan te kijken. Hij moest weten wat er gebeurd was, moest weten hoe slecht het was gegaan. Hoe hij Shadowclan eigenlijk in de steek gelaten had. Hij had rare dingen gedaan de laatste paar manen en dat wist hij zelf maar al te goed, maar de volgende woorden van Southernwolf deden hem toch zijn zoon aankijken. Hij wilde wel een glimlach tonen, maar die kwam niet. ”Ik heb zoveel katten in de steek gelaten, zoveel fouten gemaakt.” Hoe konden ze ooit denken dat hij een goed leven gehad had? ”Het was zoveel makkelijker geweest als ik me niet alles herinnerde.” En nu wist hij niet wat te doen met alles.