[Leader ceremony] Arise like Glitter and Gold

Hij had gewacht, zijn deputy in de gaten gehouden tot hij zou arriveren bij de moonstone. Het was aan hem om hem te ontvangen. Hij had in eerste instantie wel even geslikt, niet wetende hoe Settleddust zich naar hem zou richten of hij had geweten wat zijn dochter had gedaan. Of hij de waarheid wist. Hij had een vermoeden van wel, maar of het ook daadwerkelijk zo was... Het maakte niet uit, hij zou er niks meer aan kunnen veranderen, niet nu Settleddust aangekomen was bij de moonstone en zijn neus ertegenaan had gedrukt. Hij had de deputy een moment gegeven om Starclan in zich op te nemen, om zichzelf klaar voor te maken voor wat zou komen. Het zou niet makkelijk zijn om elk leven te ontvangen, dat herinnerde hij zelf ook nog maar al te goed.

Maar het was tijd, dus stapte hij naar voren als eerste, liet zijn blik kort op Settleddust rusten om in eerste instantie nog niks te zeggen. Ondanks wat hij de afgelopen manen had gedaan, wist hij dat Shadowclan in goede zou zijn bij deze kater. Dat hij een goede deputy had gehad. "Welkom in Starclan Settleddust," Begon hij te spreken. Het was aan hem om hem welkom te heten en het eerste leven te geven, toch wilde hij eerst wat dingen tegen zijn deputy zeggen. "Ben je er klaar voor?" Het ging niet makkelijk zijn, maar de kater had eigenlijk geen andere keus dan er nu klaar voor te zijn.

Een zeker antwoord kwam, iets wat hij ook niet anders verwacht had van de kater die zo tegen hem in was gegaan steeds weer opnieuw. De volgende woorden deden hem lichtelijk grijnzen, de kater wist niet waar hij voor in stond, de pijn die hem nog te wachten stond, maar hij ging hem er niet voor waarschuwen, niet met die reactie. Dit was misschien nog wel zijn manier om zijn deputy toch een klein beetje terug te pakken voor alles. Om hem een laatste keer nog onvoorbereid te laten. Hij drukte zijn neus tegen het hoofd van Settleddust en begon te spreken: "With this life, I give you respect. Use it well to respect your elders, to respect your own clanmates, but to also respect the other clans, the way they deserve." Zodra de woorden uitgesproken waren wist hij dat zijn ervaringen, zijn pijn van alles dat er gebeurd was naar Settleddust zou gaan. Dat het de toekomstige leider zou leren hoe zwaar het kon zijn om een clan op je schouders te dragen, om de eindverantwoordelijk ervoor te zijn, maar je iedereen nog steeds met respect moest behandelen. Ondanks het gewicht waar je het liefst soms onder zou willen breken.

Hij was alleen nog niet klaar met spreken, hij gaf namelijk niet alleen een leven, maar gaf ook zijn clan door, hun clan of misschien die van Settleddust nu. "Zorg goed voor de clan." Begon hij dan ook. "En let op mijn kittens, sommige zullen het hier moeilijker mee hebben dan je misschien zou denken." Hij ging niet openlijk zeggen wat er gebeurd was, niet zonder te weten of Settleddust er vanaf wist en dit was het enige dat hij dan ook vragen van de toekomstige leider. Om te letten op zijn familie, iets wat hij zelf niet meer zou kunnen doen nu. Eenmaal hij er zeker van was dat Settleddust hem gehoord had knikte hij nog een keer naar de kater en draaide zich toen om, om zijn plaats in te nemen tussen de andere katten.

Vanuit de menige keek ze hem aan met een ondoorgrondbare blik in haar azuur blauwe ogen. Daar stond hij; de moordenaar van haar kwelgeest, de nieuwe leader van Shadowclan. Acornstar ontving hem, terwijl zij nog opging in de achtergrond. Zijn stem was kalm, ondanks dat hij net zijn laatste leven had verloren aan de poten van zijn eigen dochter. Hm. Er zou een rust over haar heen moeten zijn gedaald nadat ze stierf, was dat immers niet het lot dat iedere starclanner overkwam? Maar dat rusteloze vuur in haar botten had haar nooit echt verlaten, had nooit plaats gemaakt voor de alomvattende wijsheid waarvan ze altijd gedacht had dat Starclan katten het hadden. Ze waren geen goden, ze waren slecht de geliefde schimmen van de katten die nog wel ademden. Oh, zoveel starclanners leken maar al te graag uit te willen stralen dat ze alwetend waren, dat zij altijd de juiste antwoorden en beordelingen wisten. Maar zij betwijfelde dat, wist uiteindelijk nog niet te weten wat ze moest voelen. Immers had Settleddust nog altijd een moeder vermoord. De warrior code zei strak en duidelijk dat moord enkel mocht wanneer het nodig was in zelf defensie. Newtspark viel hem niet aan, ze had haar kinderen ter wereld gezet, haar lichaam zwak van het bloed verlies. En toen had hij haar verdronken, voor de nog gesloten ogen van haar kinderen.Had hij niet haar kinderen tegen haar kunnen gebruiken? De gebroken poes die al zo lang geteisterd werd door haar moeder, een extra kans kunnen geven? Maar Rookchirp had dat al eerder gedaan, ondanks de wrok die ze koesterde, en dat had enkel meer katten het leven gekost, niet? Maar kon Starclan dan zomaar de moord tegen hun woord in goedkeuren, omdat het ditmaal goed uitkwam? Schijnbaar wel, want hij stond hier. Er waren katten voor minder naar Dark Forst gegaan, en hij zou hier nu zijn levens ontvangen. En ondanks alle voordelen van Starclan die ze had ontvangen, Rook was blij dat hij hier stond. In haar leven was ze nooit moordlustig geweest, het had haar nooit een oplossing geleken voor de problemen die bestonden, zeker na de dood van haar vader. Maar iedere dag leefde ze nog met het besef dat ze nooit haar zusjes had zien opgroeien, en dat was de schuld van één kat. De kat die hij had vermoord. Het kleine, aardse vlammetje in haar borstkas wilde haar poten om hem heen slaan, en hem misschien toch wel bedanken.

Haar vacht glanste door het licht van de sterren zoals het nooit had gedaan in het toen ze nog leefde. Nog altijd was ze klein en tenger, maar ze was amper meer vergelijkbaar met het hulsel van een lichaam dat haar bezit was geweest toen ze nog leefde.
Het waren vooral haar diep, diep blauwe ogen en daarin het vuur, dat niet anders was dan het ooit was geweest. En met diezelfde ogen keek ze hem aan, terwijl ze de kater door de velden naderde. "Settleddust," sprak ze kalmpjes, stiekem iets van een glimlach die alleen voor hem bedoeld was. Ze wist niet zeker of hij haar kende, of hij zich nu niet afvroeg waarom een Riverclanner van alle katten hier stond. Dat zou hij echter snel genoeg weten."Met dit leven geef ik je righteousness. Righteousness, om te weten wanneer straffen eindigt en wraak begint, om nooit van de lijn af te stappen die tussen liefde en bevoorrechten loopt."En met die woorden raakte ze zijn neusje aan.
De gevoelens van de poes kwamen als een vloedgolf over hem heen. Heftiger dan menig zou verwachten van haar kleine, fragiele postuur. De pijn van sterven, de blik in de ogen van haar moordenaar terwijl ze smeekte om te stoppen. En die ijsblauwe ogen die zo onverbitterd, zo bezeten haar aanbleven kijken terwijl het zwart rond haar ogen vormden. Maar daar hield het niet op, gevoelens van woede klauwden naar zijn keel terwijl vlagen van onverstaanbare gesprekkken tussen de twee poezen in Starclan hem voor zijn netvlies schoten. Kansen en hoe die verspeeld werden, liefde en hoe dat plots werd afgepakt en de verwarrende wirwar van emoties die hem in leken te sluiten als een doolhof, het antwoord op de vraag van gerechtigheid ergens daarin verstopt. En ze hoopte dat hij niet de hulp van Starclan nog nodig had om dat nog te vinden.
En zo snel als het begonnen was, was het ook weer klaar. Net als Rookchirps leven. De poes trok haar neusje terug, keek hem een laatste keer aan en draaide zich toen om, om weer in de groep katten op te gaan.

Met trots keek hij naar zijn meisje, die hier eigenlijk nog helemaal niet hoorde te zijn maar dit wel ontzettend goed deed. Een zachte glimlach stond op zijn snuit terwijl ze het leven righteousness gaf aan Settleddust, een mooi leven om te geven. Het was een leven die Settleddust goed kon gebruiken, bedacht hij zich toen, waarbij een frons over zijn gezicht trok. Hij kon niet zeggen dat hij vond dat de Shadowclanner een slechte keuze gemaakt had. Eerlijk gezegd was hij diep vanbinnen hartstikke blij dat dat mormel eindelijk de levende wereld uit was. Want hij haatte haar voor wat ze zijn dochter aangedaan had. Alles zat in elkaar verwoven, voor heel eventjes, in dit ene moment. Vandaar dat hij naar voren stapte na zijn dochter. Pantherstar zou Settleddust een leven geven, ondanks dat hij een voorliefde had voor Riverclan. Als dank voor het zuiveren van de wereld van een kwaad persoon. Het was zijn persoonlijke gevoel die hem hiertoe zette, niet opdracht van Starclan.

De grote, grijze ex-leader stapte naar voren, zijn houding statig en zijn ogen streng, zoals hij zich ook altijd in het leven gedragen had. "Settleddust," begroette hij de ander, op dezelfde manier als zijn dochter gedaan had. Hij stak een kop boven de Shadowclanner uit, en een heel subtiele, weggestopte grijns trok aan zijn lippen - cocky dat hij was. Echter werd hij al gauw weer serieus, bij het geven van zijn leven. "Ik geef jou het leven Judgement. Als leader is het dagelijkse kost om keuzes te moeten maken die niet altijd even makkelijk zijn. Hou hiervoor een open hart. Durf zelf na te denken, maar vergeet niet te luisteren naar zij die belangrijk voor je zijn. Betrek je medicine cat waar nodig, zij is de link tussen onze wereld en die van jouw. En beslis juist." Zijn woorden waren gebromd en laag, maar er stond iets van dankbaarheid in zijn ogen. Vervolgens drukte Panther zijn neus tegen die van Settleddust aan. Flitsen van zijn leven werden zichtbaar voor hen allebei; zijn voormalige vriendengroep, het moment dat hij deputy werd, de belegering van Windclan waarbij zijn dochter als gijzeling gehouden werd, het verlies van Chivysniff, Silvercloud. Maar ook een doodnormale herinnering werd even heel duidelijk; het laatste gesprek dat hij met Seamist gehad had, voordat hij doodging. Het was zo gewoontjes, het ging over vissen. Waarom deze herinnering precies naar voren kwam, en of die iets met judgement te maken had, wist hij niet. Dat was aan Settleddust om te beslissen. Hij trok zichzelf weer terug, en knikte naar de Shadowclanner. "Veel geluk," sprak hij de ander toe, waarna hij zich omdraaide en naar zijn dochter liep, die hij een lik over haar kop gaf.

In stilte keek het jonge katertje toe. Zijn vader had hij nog geen blik sinds hij erachter gekomen was dat hij echt zijn vader was en niet alleen maar ‘zijn oom’.  Nerveus trok hij met zijn linkeroor toen het zijn beurt was en stapte hij langzaam naar voren. ”Settleddust.” Met zijn nog steeds hoge piepstemmetje begroette hij de kater toen het eindelijk zijn beurt was. Hoewel hij zijn best deed zo volwassen mogelijk over te komen was de realiteit dat hij nooit de leeftijd van de kater tegenover hem zou bereiken. Hij zou altijd een net geen kitten-net geen apprentice knulletje blijven totdat voor altijd eindelijk zou eindigen. Zijn dood was niks meer dan een wraakactie geweest op zijn vader en hoewel starclan ging om vergiffenis vond hij het pittig moeilijk om de flame point te vergeven. ”Ik mag je vandaag het leven rancour geven.” Vertelde hij hem met een trotse twinkeling in zijn ogen. ”Hier gaat alles om ‘vergeven en vergeten’” De laatste paar woorden sprak hij met een nasale, betweterige stem. ”Maar we weten allemaal hoe moeilijk dat is als je vertrouwen eenmaal beschadigd is.” Haughtypaw zou het niet mooier maken dan het was. Alles werd al veel te rooskleurig gemaakt in starclan en hij was er nog niet klaar voor om diezelfde mindset aan te gaan. ”Gevoelens van aanhoudende woede en haat van vroeger, van je verleden, kunnen ook een manier zijn om jezelf door te blijven pushen. Denk terug aan die gevoelens en zeef de passie daar tussenuit om verder te gaan.” Neus aan neus fluisterde hij de laatste woorden waarna hij zijn ogen sloot. Settleddust kreeg beelden te zien van zijn leven. Zijn dood, Newtspark die hem apart genomen had om met hem te spreken, hoe verraden hij zich gevoeld had toen hij in starclan pas te horen kreeg dat Acorn zijn vader was. Woede was soms een betere motivatie dan vriendschap, liefde of loyaliteit, al werd het snel een gevaarlijk spel. ”Gebruik dit leven verstandig,” mompelde hij daarna met een verdrietige glimlach, ”wil je- wil je tegen Barkinghound zeggen dat het me spijt?” Hoopvol vonden zijn gele kijkers die van de ander, maar ondertussen stapte de volgende alweer naar voren en was het zijn tijd om zich weer bij de rest te voegen.

Tijd was altijd iets waar ze; toen ze nog beneden op aarde rond liep, een goede grip op had gehad. Ze had het altijd nauwlettend in de gaten gehouden, in de ochtend stapte ze bij het eerste licht al naar buiten. Jagen ging het beste rond die uren had ze ondervonden; het prooi was dan nog duf en minder scherp. Als de zon op zijn hoogste punt stond, was het tijd om haar aandacht naar de grenzen toe te keren. In de middag was het daar altijd het drukst, dus om het allemaal niet uit de klauwen te laten lopen, hield ze daar een oogje in het zeil. En de avond- als de maan zich langzaam weer liet zien. Deed ze kleinere taken rond het kamp; help de elder den te versterken. Zorgen dat alle apprentices op tijd in hun nesten liggen. Totdat de nacht weer in volle swing was. Dan pas wist zij rust te vinden .En kon de hele routine de volgende dag weer opnieuw beginnen. Maar hier; was er geen dag en nacht cyclus waar ze zich aan vast kon houden. Het het hele concept "tijd" was bijna niets meer dan een vage herinnering. Maar toch, wist ze,wist iedereen, dat het tijd was om een nieuwe ziel in hun midden te mogen verwelkomen. Dat was op zich niet zo verrassend, er kwam genoeg nieuw grut binnen. Maar zelden zouden ze weer terug keren naar het land van de levende. En dat was nu wel wat de bedoeling was. Settelddust, zou de nieuwe leider van Shadowclan worden. Maar om dat te zijn, moest hij wel al zijn levens ontvangen. En Northernfaith was een van de katten die hem dat vandaag zou schenken. Toen het haar beurt was, baande de kattin zich een weg door de menigte heen. Het zilveren gras die de vlakte waar ze allemaal hadden verzameld borstelde tegen haar poten aan, terwijl ze zich recht voor de kater positioneerde. Ze bekeek hem eerst goed voordat ze sprak. Net zoals hun allemaal beschikte hij over enkele sterren in zijn vacht, al waren ze niet zo geprononceerd als bij de echte residenten van dit rijk. "Settleddust, ik denk dat je mij nog wel herkend?" Ze schonk hem een vriendelijke glimlach. Ze hadden nooit een band gehad, maar ze waren wel ooit clangenoten en dat was ook iets toch? "Ik wil je graag het leven endurance geven." Het was een moeilijke iets, dat was zeker. Om door te kunnen gaan in tijden van nood, om je hoofd boven water te houden, ook al voelde je dat de rest van je lichaam zich enkel wil overgeven aan het water. De wit-zwarte poes kon enkel haar eigen dood weer opnieuw laten afspelen. Hoe hard ze gevochten had tegen een kwaad waarvan ze het nooit had kunnen winnen. Maar opgeven was nooit een optie geweest. En ze was beloond voor haar kracht. Want ze kon nu haar leven uitzitten hier; in het prachtige Starclan. "Tegenslagen, door de bomen het bos niet meer kunnen zien. Die tijden staan ook jou te wachten Settleddust. En de clan, die naar jouw zal kijken voor kracht en leiderschap in zulke tijden van moeilijkheid en nood. Maar hoe zwaar het ook mag worden. Onthoudt één ding goed; er is altijd licht aan het einde van de tunnel." Ze knikte naar de kater en stapte vervolgens weer naar achter.

In Starclan werkte de tijd op rare manieren. Soms ging het razendsnel, andere momenten leken juist eeuwig uit te strekken. Winddancer zat als laatste in de rij van katten. Met haar bladgroene ogen keek ze naar de volgende leider van Shadowclan. Ongeloofelijk, hoe snel hij gegroeid was, hoe groot en volwassen hij nu was. Ooit was hij slechts een jonge kitten geweest, met gesloten oogjes en een vacht die in piekjes omhoog stond na de geboorte. Winddancer herinnerde zich weinig van dat moment, te weinig misschien. Het was voorbijgegaan in chaos, in paniek, in angst. Ze had roekeloos besloten om hem en zijn siblings op te geven, om haar broer hen op te laten voeden. Een geheim dat nooit had kunnen blijven duren, dat hadden ze ook toen al geweten. Maar ze was nooit het type geweest om haar verantwoordelijkheid op te nemen; ze was impulsief, onnadenkend, ongeduldig geweest. En dat was ze nu nog steeds. De eeuwigheid in Starclan gaf hen een ander soort geduld, dat kwam van weten dat je het leven nu eenmaal niet kon versnellen, en door alles van bovenaf te kunnen bekijken kreeg je de wijsheid die kwam van een perspectief in vogelvlucht. Maar hun karaktertrekken, de dingen die hen tijdens hun leven gemaakt hadden wie ze waren, die dingen bleven bij hen.

Winddancer stond dus nog steeds te trappelen op haar poten van ongeduld terwijl ze wachtte tot het haar beurt was; ze kreeg een traantje in haar ogen toen ze zag hoe ontzettend gelukkig haar kleindochter op diens vader afliep. Dat was het soort vreugde dat ze van Settleddust afgepakt had. En op een bpaalde manier was hij in haar pootstappen getreden; geheime kinderen met een Riverclanner. Zat het in de familie? Had zij liegen en bedriegen in zijn genen geschreven door zijn scheppingsverhaal? Misschien was het allemaal inderdaad haar schuld. Maar de kat die hij geworden was, dat had hij helemaal zelf gedaan. Ze had niet trotser kunnen zijn, ook al verdiende ze die trots niet, ook al verdiende ze het niet om zich zijn moeder te kunnen noemen. Dat had ze zo'n vijfendertig manen geleden opgegeven, zonder echt te weten wat het betekende, zonder te weten hoeveel spijt ze daarvan zou leiden. Morningkit kwam weer terug, dit keer wandelend in plaats van lopend, en dat brak haar hartje toch een beetje. Ze stond op van haar plaats, liet haar staart zachtjes tegen haar kleindochter strijken, en baande zich een weg naar haar zoon.

"Settleddust", mauwde ze zachtjes, een bijna hoopvolle blik op haar jeugdige snuitje. Ze wist niet hoe veel hij zich van haar herinnerde; hij was nog jong geweest toen ze gestorven was. Starclan, hij was nu tien manen ouder dan zij ooit geworden is. Ze wist ook niet of hij boos zou zijn, of teleurgesteld, of dat hij haar überhaupt wel wou zien. Ze had hem immers in de steek gelaten. Ze was de enige in deze line-up die hem iets aangedaan had, en nu eigenlijk om vergiffenis kwam vragen. Maar daarvoor waren ze hier niet, dat wisten ze allebei. Hun tijd was beperkt. Maar.. Ze kon het op zijn minst proberen. Ze kon hem een betere leider maken door hem sluiting te geven, in ieder geval op dit. En misschien was ze ook gewoon een beetje egoïstisch, zoals ze altijd wel een beetje geweest was. "Emberspark heeft jou jouw naam gegeven, nadat ik gesmeekt had dat hij jullie zou opvoeden.", vertelde ze, zelf niet helemaal zeker waar ze naartoe wou. "Ik vond het toen maar een rare naam.. Maar ik was verblind van paniek. Ik wou geen kittens. Ik was niet klaar voor die verantwoordelijkheid.. Althans, dat dacht ik toen. Maar met die overhaaste en laffe beslissing, heb ik de grootste fout in mijn leven gemaakt. En niets kan dat goedmaken." Voor een moment was ze stil, terwijl ze oog in oog stond met haar zoon, voor het eerst. Hij leek zo veel op haar; had dezelfde oogkleur, dezelfde vacht, dezelfde bouw. Zij was groter, maar hij had waarschijnlijk dezelfde grootte gehaald als zijn jeugd probleemlozer geweest was. "Met dit leven geef ik je verantwoordelijkheid. Maak niet dezelfde fout."

Ze haalde diep adem en raakte haar neusje aan de zijne. Ze toonde hem al haar zonden, al haar zwaktes. Ze legde haar hart open. Elke impulsieve beslissing die ze gemaakt had, elke keer dat ze overhaast fouten gemaakt had. De meesten waren onbelangrijk, kleine wolkjes in de lucht; maar ze had nooit haar verantwoordelijkheid opgenomen, ze had altijd anderen de schuld gegeven of opgezadeld met haar problemen. Die keer dat ze met Hazelnut - toen nog Hazelpaw - de grens overgestoken had, was het niet alléén zijn schuld geweest. En toch was hun relatie toen kapotgebroken, omdat zij te koppig was en hij voor een keer niet over zich heen had laten lopen. En dan de geboorte van haar kittens, waarschijnlijk een raar perspectief voor Settleddust. Het was een zeer vage herinnering, blurry aan de randen, omdat het zo'n ontzettend emotioneel moment geweest was. Koppig blijven volhouden dat het slechts een verkeerd gevallen prooi was, om dan ineens in het midden van een jacht te bevallen van vier wonderbaarlijk gezonde kinderen; en dan, beslissen om hen op te geven, voor ze hen goed en wel bekeken had, voor ze van hen had kunnen houden. Een verantwoordelijkheid die ze had moeten opnemen, maar nooit gedaan had. Dat was de laatste herinnering die hij te zien kreeg. Ze zette een stap achteruit en bekeek hem voor even, het laatste moment voor hij als leider door het leven zou gaan, en ze gaf zichelf voor het eerst de kans om hem te zien niet alleen als een fout van haar maar als een succesvolle kater, die sowieso moeilijkheden zou kennen in zijn leven, maar waarvan ze verwachtte dat hij die met glans zou doorstaan. Er lag echter ook een kleine waarschuwing in haar blik. Hij zat in een gelijkaardige situatie als zij al die manen geleden. Hij had nog de kans om zijn verantwoordelijkheid op te nemen, om zijn zonden recht te zetten. Hij leefde nog; hij had nu negen levens gevuld met wijsheid. Ze hoopte dat hij die goed zou gebruiken, met verantwoordelijkheid. "Ik hoop dat je mij kan vergeven..", fluisterde ze, en toen, luider, voor heel Starclan om te horen: "Settledstar." Winddancer glimlachte. Nu kon ze hem toch nog zijn naam geven.

Net zoals bij een warriorceremonie werd de nieuwe naam gescandeerd onder de aanwezigen, voor ze weg zouden vagen en de kersverse Settledstar terug zou gaan naar de wereld van de levenden, waar zijn clan hem zou opwachten.