The king of Omashu

Eens in de zoveel tijd kwam ze hier met de hoop om een zeker persoon weer te zien. Om belangrijke contacten voor haar clan te leggen, vertelde ze zichzelf. Vanwege politieke redenen. Bij het geluid van pootstappen achter zich maakte haar hart een klein, enthousiast sprongetje. Maar helaas, de vreemdeling kwam van de verkeerde kant. Zonder glimlach draaide ze haar kop, maar haar mondhoeken krulden lichtjes omhoog toen ze de kater herkende. "Hé jij." Sprak ze zachtjes, licht verbaasd. De twee hadden elkaar eerder al eens gesproken, een kort, maar prettig gesprek. "Ken je me nog?"

[Settleddust]

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Fourtrees was de laatste tijd de plek om interessante individuen tegen te komen. En nu was het een zekere poes die hij ook al eerder gesproken had, al was het manen geleden. In die tijd kon veel veranderen, en veel was ook veranderd. Nu was hij opeens enige leider aan het hoofd van een clan, een unieke positie waar hij het beste van probeerde te maken. Een begroeting met een "hey jij" werd zijn kant op geworpen en een vriendelijke blik kwam van gezicht af. ‘En hey jij,’ antwoordde hij, waarna hij dichterbij haar kwam staan. Hij rolde een keer zijn schouders naar achteren om zijn spieren wat losser te werken, waarna hij een geruisloos lachje liet zien. ‘Natuurlijk, collega,’ antwoordde hij haar vraag. Spottedrain, Thunderclan deputy.

Nu begon ze ook met haar ogen te lachen. "Je hebt het nieuws dus al gehoord." Sprak ze, waarna ze een kort buiginkje deed en hem wat speels aankeek. "Collega." Ze had dan wel de verkeerde tegenover zich, maar het kon absoluut geen kwaad om een band te scheppen met deze belangrijke kater. Tot nu toe mocht ze hem wel. "Gaat alles goed daar aan de overkant? Wij buren moeten op elkaar letten." Voor de zekerheid bleef ze nog maar even beleefd, in ieder geval tot ze wist wie hij was.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

‘Goed nieuws reist snel.’ Bovendien kwam Thunderclan nieuws goedkoop tegenwoordig met Newtspark weer terug in zijn rangen. Spottedrain had nog het vrolijke enthousiasme die paste bij een nieuwe deputy. De motivatie en ambitie om haar clan een betere plek te maken. Misschien had ze het gewoon makkelijk met Eveningstar, misschien was ze gewoon optimistischer aangelegd. De poes vroeg hoe het met zijn clan ging. ‘Het gaat uitstekend, dankjewel, Spottedrain,’ miauwde hij. En voor eens was het niet eens een leugen. Ze boerden goed voor in leaffall en nu Acornstar weg was, gaf het iedere clangenoot ademruimte. ‘Een goede buur is beter dan een verre vriend,’ antwoordde hij op haar opmerking. Hij vernauwde zijn ogen een beetje. ‘En hoe staan de zaken ervoor bij mijn buur?’

Tegen al haar verwachtingen in vond ze dit geforceerde politiek-correcte gedoe wel vermakelijk. Het was subtiel en vergde skills van haar waar ze eerder nooit aan had gewerkt. Het bracht een nieuw soort spanning in haar leven. En hoewel ze erg makkelijk te lezen viel, vond ze dat ze vooruitgang boekte. "Al helemaal als een goede buur óók een vriend kan zijn." Knipoogde ze hem toe. Ging dat ze ver? Ach, nou en. "Maar laten we niet op de zaken vooruitlopen. Het gaat goed. De clan heeft een sterk nieuw leiderschap en nu ik de baas ben is het elke avond feest." Over dat laatste lag een duidelijke laag ironie. Haar ogen gleden over de open plek en stopten toen ze de afgebrande stam ontmoetten. "En het is ook erg prettig dat er nog vier clans in het woud zijn." Dat de twee kibbelende clans een conflict hadden gehad was haar inmiddels wel duidelijk. Roddels verspreidden immers ver, voornamelijk de sappige.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Spottedrain leek in een opperbest humeur. Hij kreeg zelfs een knipoog. Hij knipperde even met een leeg gezicht terug. Oké dan. Gelukkig babbelde ze al lekker door, want hij kon er niet verzinnen wat hij daar nou op zou moeten reageren. Ze vertelde vervolgens dat het goed ging, helemaal omdat ze de baas was. Hij lachte kort met haar mee. ‘Oh, en vindt de rest dat ook?’ schertste hij met haar mee. ‘Al die arme Thunderclanners, vreselijk onderdrukt.’ Nu was het zijn beurt om te knipogen, of nou ja, voor hem was het meer beide ogen een beetje dichtknijpen. Spottedrain nam helemaal de leiding in het gesprek, want ze ging alweer door met kletsen. Of dat was gewoon haar ding, praten. Vrouwen waren daar in het algemeen goed in. Ze sprak over dat er vier clans nog in het woud waren. Nu was hij helemaal geïnteresseerd. ‘Oh, dus geen voorstander van de drie eiken drie clan theorie?’ Hij haalde zijn schouders even op. ‘Je zou er geheid wat meer territorium voor terug krijgen.’

Niet iedereen was blij met haar benoeming, bijvoorbeeld zeikerds zoals Sundance. Maar een echt protest had ze vanuit de clan ook niet gehoord. Tevreden was dus een groot woord, maar ze klaagde in ieder geval niet. Een glimlachje verscheen op haar gelaat bij Settleddust's duidelijke interesse. "Weet je. StarClan kan hard zijn, maar ze zouden nooit een volledige clan straffen." Dacht ze immers. Het zou toch niet? "Bovendien ben ik niet zo van het symbolen interpreteren. Je kunt er teveel kanten mee op. En eerlijk: bliksem is soms gewoon bliksem." Ze had het al helemaal gehad met al dat hysterische gedoe. Als je geen medicine cat was, dan moest je je gewoon focussen op het échte leven. Bij Settled's opmerking over territorium gniffelde ze kort en vrij humorloos. "En wat als het over WindClan gaat, of ThunderClan? Hoe zou je dat vinden?" Haar ogen ontmoetten weer de zijne.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Spottedrain begon weer over Starclan. Ze leek nog zo.. onbezonnen. Haar leventje was waarschijnlijk tot nu toe nog heerlijk vlekkeloos verlopen. Zo'n optimistische jonge poes, in de bloei van haar leven, nu deputy. Wat heerlijk. Wat perfect. ‘Nog nooit Starclans straf gevoeld, neem ik aan,’ miauwde hij kalm. ‘Grote woorden van een clan die kort geleden nog belegerd waren.’ Wie weet was dat een straf van Starclan. Woorden reisden, roddels nog sneller. Iedereen wist van Thunderclans problemen met Bloodclan, en Settleddust had natuurlijk een graantje mee kunnen pikken van het feit dat Newtspark weer thuis was. En toen ze vroeg naar Thunderclan en Windclan, moest hij weer lachen. ‘Oh, ik zou niets liever willen dan Thunderclan territorium, het is werkelijk prachtig,’ miauwde hij duidelijk sarcastisch. Maar het was waar, Shadowclan had het kleinste gebied van alle clans, het meest uitdagende gebied. Een extra stukje grond was altijd welkom. Toch werd zijn blik daarna wat serieuzer. ‘Er zijn altijd vier clans geweest, als de vier seizoenen en de vier eiken.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Misschien gunt StarClan ons nog een wondertje en groeit er volgende Newleaf een stekje uit die eik.’

Spottedrains mond vormde tot een niet bepaald geamuseerde streep. De kater had lef. Wat had Newtspark hem nog meer verteld? Jammer dat het zo moest gaan, want de medicine cat had oprecht haar sympathie gewekt. "Mijn punt staat nog steeds." Mauwde ze met een schouderophaal. Gelukkig leek hij niet te lang bij ThunderClan's falen stil te staan en gaf hij toe hun territorium wel te willen. Pech gehad, stomme moeraskikker. Bij het laatste wat hij zei begon haar irritatie weer te vervagen. Hij had immers ook niet écht iets verkeerds gedaan naast het raken van een gevoelige snaar. "Kijk, dat zou toch eens een mooie symboliek zijn." Greens ze lichtjes, zoals ze wel vaker deed als ze zich niet op haar gemak voelde. "Ik neem dus aan dat je geen overambitieuze plannen hebt wat betreft territorium, maar dat had ik ook niet van je verwacht. Je lijkt me een verstandige jongen." Nee, subtiliteit was niet haar sterkste vlak.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Kijk, nu was het allemaal wat minder grappig. Hij bleef met een schaapachtig lachje op zijn neus staan kijken. Misschien had hij er niet zo hard op in moeten gaan, maar StarClan onderschatten vond hij dan eigenlijk niet zo grappig. Hij haalde slechts zijn schouders wat op bij haar volgende opmerking. Haar punt stond nog steeds. Hij vond haar naïef. Het gesprek bleef er niet lang hangen, nee het ging over territorium en Fourtrees. Het eeuwige geouwehoer wat ze de laatste manen aangehoord moest hebben, maar toen hij haar "verstandige jongen" noemde, snoof hij schamper. ‘En jij lijkt mij naïef. Maar soms zitten we beide fout,’ miauwde hij naar vlak de poes. Hoe lang was ze nu deputy? Hoeveel tijd had het gehad om het naar haar kop te stijgen? Hij was een jongen geweest toen hij deputy werd, maar hij had moeten opgroeien en leren met die rol. Zij was misschien dezelfde leeftijd, maar liep manen achter.  

Had ze hem nou gekwetst? Omdat ze hem een jongen noemde? Gepikeerd zwiepte ze met haar staart. Ze had niet verwacht dat hij zo'n kater was die bevestiging nodig had voor zijn mannelijkheid, of zijn volwassenheid. Of wat dan ook. Maar well, hier stonden ze dan. "Inderdaad." Sprak ze vlak, waarna het even stil was. Ze voelde zich bekeken, overvallen door zijn mening. De poes wierp een blik op de afgebrande eik en zuchtte. "Wat maakt dat je dat zegt?"

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Ergens deed hem dit herinneren aan zijn eerste ontmoeting met Crystal..shell, was dat het toen nog? Hij wist het niet meer. Het was al zolang geleden. Was hij destijds deputy? Misschien net. Jong, onbezonnen, ambitieus. En hoe kwaad hij was geweest toen ze opmerkingen maakte dat hij maar uit moest kijken, terwijl hij in zijn opinie niets anders deed dan gezellig proberen te zijn. Misschien was dat wat de manen van verantwoordelijkheid met je deden, je werd bitter, een reputatie om te onderhouden. Hij keek de poes aan toen ze vroeg waarom hij dat dacht. ‘Omdat ik ook ooit zo was,’ miauwde hij met een vlak glimlachje. ‘Vol enthousiasme met die nieuwe uitdaging. Het is spannend niet?’ Bij de sterren, wat voelde hij zich opeens oud, terwijl ze dezelfde leeftijd hadden. Settleddust rolde een keer zijn linkerschouder naar achteren. ‘Was dit altijd al wat je wilde? Deputy worden?’

Waar ze complete minachting verwachtte, ontving ze een klein glimlachje. In de eerste instantie raakte ze geïrriteerd. Wie dacht hij immers wel niet dat hij was? Haar mentor? Maar langzaamaan drong tot haar door waar hij op doelde. Hoe oud was hij nou toen hij deputy werd? Veel te jong. Dat was zeker. Een flauw grinnikje verliet haar bek bij zijn vraag. "Oh, nee. Ik wilde alleen maar lol trappen." Drie moons geleden leefde ze nog een zorgeloos leventje. "En toen werd ik plots aanvoerder in een oorlog. Het is grappig hoe snel dingen veranderen, vind je niet?" Waarom Eveningstar háár had gekozen was haar nog steeds een raadsel. Het was namelijk niet alsof de twee poezen een bijzonder goede band hadden. Vaak voelde het alsof de keuze uit willekeur op haar was gevallen, en deze evengoed naar Silverwish had kunnen gaan. "En jij? Had jij op die leeftijd al deze ambitie?"

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust zijn ogen vormden zich toch halve maantjes terwijl hij even met haar meelachte. Hij geloofde het direct, en waarschijnlijk had ze dat sentiment nog steeds. Ze leek hem nogal de lolbroek. En toen ving hij ook precies het moment op dat ze zich versprak. ‘Er was dus toch een oorlog,’ miauwde hij gladjes achter haar aan. ‘Ik hoop dat het succesvol was, aanvoerder.’ Newtspark kon hem wel vertellen wat ze wist, maar dit bevestigde maar weer dat haar informatie te vertrouwen was. Hij bleef er niet lang bij hangen en probeerde maar niet al te zelfvoldaan te kijken, voordat ze aan hem dezelfde vraag stelde. Hij schudde zijn kop. ‘Oh nee, ik had mezelf nooit op die positie gezien. Ik deed gewoon mijn best om de beste warrior te zijn die ik maar kon zijn. Ik wilde bewijzen dat ik van waarde was, ondanks mijn... handicap en mijn gemixte bloedlijntje.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Als ik toen wist dat dat allemaal niets uitmaakt, had ik ook wat meer tijd besteed aan lol maken.’

Shit. Haar mond viel een stukje open, waarna ze deze zonder iets te zeggen weer sloot. Ze voelde zich te comfortabel bij hem. Waarschijnlijk wist hij alles al, maar ze had voorzichtiger moeten zijn. Gelukkig maakte deze fout niet zoveel uit en ging de cyperse kater door. Er kwam een warme gloed in haar ogen toen de kater zich verrassend open opstelde. Ze was haast vergeten dat één van zijn ouders een RiverClanner was. De poes beet zachtjes op de binnenkant van haar wang. Misschien was ze soms iets teveel met zichzelf bezig. "Ach, ik ben ook niet perfect." Grinnikte ze zachtjes, waarna ze kort weer een blik wierp op de overleden boom. "Is dat niet lastig? Conflict met je RiverClan familie? Niet dat ik je loyaliteit in twijfel trek.." Voor ze er erg in had was het er al uit. Ach. Als hij er geen antwoord op wilde geven, dan merkte ze dat vanzelf wel.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust keek voldaan naar de poes toen haar mond een beetje openviel. Betrapt! Hij knipoogde naar haar. En ze opperde direct daarna dat ze niet perfect was. ‘Duidelijk,’ antwoorde hij er plagend aan toe. Maar al snel vroeg ze naar zijn conflict met zijn familie. Hij keek even weg van de poes en haalde zijn schouders op. ‘Natuurlijk is het moeilijk,’ miauwde hij. ‘Toen ik jong was haatte ik mijn zus voor haar keuzes maar.. Ach het blijft familie,’ miauwde hij, waarna hij de poes weer aankeek. ‘Het zou makkelijk zijn als ik iedereen haatte. Maar ik denk dat ik er juist kracht uit kan halen dat ik van mijn familie hou, maar mijn clan op nummer één staat.’ Hij wilde niet vechten met Riverclan. Hij mocht van geluk spreken dat Littlefish destijds een queen was geweest en niet op het veld had gestaan. Dat zijn neefjes en nichtjes te jong waren om te vechten. Wie weet moest het ooit in de toekomst weer gebeuren, maar daar was hij niet het meest bang voor. Nee, hij was bang dat hij oog in oog zou staan met zijn kinderen, of Seamist. Al was dat een geheim wat die Thunderclanners nooit zouden weten.

Het verbaasde haar dat de kater zo openhartig antwoordde. Hij leek het moeilijk te hebben, was misschien zelfs ongelukkig. En het feit dat hij het haar vertelde, dat zei eigenlijk al dat hij vast niet veel hechte vrienden had. Dit kon maar beter geen sluikse strategie zijn, want ze begon medelijden voor hem te voelen. "Mooi gezegd." Mauwde ze met een warm glimlachje. "Ik mag van geluk spreken dat ik het privilege heb om binnen de clan ruzie te maken met mijn siblings." En zelfs dat viel nog reuze mee. Wildflower was een lastig geval, maar ze hield zielsveel van haar zus. Vervolgens liet ze een diepe zucht, waarbij een ademwolkje uit haar mond verdween. "Ik denk dat wij het wel met elkaar zullen vinden, tot in hoeverre dat kan." Spijtig dat hij aan de overkant van de grens was geboren, maar dat was nou eenmaal hoe het zat. Ze konden nooit meer worden dan diplomaten.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust vond het niet erg dat mensen wisten hoe het zat met zijn familie. Dat was geen geheim. Zijn groene bleven oplettend op de deputy tegenover hem hangen. Ze leek gecharmeerd te zijn van zijn verhalen over zichzelf. Settleddust had er geen voor en nadeel bij om dit te vertellen. Als zij het wilde weten, prima. Ze vertelde vervolgens over haar relatie met haar eigen siblings en zijn mondhoeken kropen kort omhoog. Hij kon nu ook haar wel kunnen vertellen over Softbelly en Quailspark, over diens kittens en wat wel niet. Maar misschien paste dit plaatje van eenzame deputy wel beter in haar hoofd, dus hield hij zich stil. Ze sprak vervolgens dat ze het wel goed met elkaar zouden kunnen vinden. ‘Natuurlijk,’ miauwde hij kort. ‘Ik zou geen reden zien waarom niet.’ Settleddust zocht geen problemen, nog niet in ieder geval. Hij wist niet wat te toekomst voor hem inhad.

Ergens bracht zijn antwoord haar rust. Niet alleen omdat dit een stukje veiligheid voor haar clan waarborgde, maar ook omdat ze stiekem wel iets om zijn mening gaf. Voor nu zat het goed. "Dat is fijn om te horen." Mauwde ze met een oprechte glimlach. Vervolgens viel er een stilte. Hij was duidelijk niet zo'n babbelaar. "Dus Newtspark heeft me teleurgesteld.." Zuchtte ze, terwijl ze zijn reactie probeerde te lezen. Het vertrek van de crèmekleurige poes had haar serieus verdriet gedaan. Ze dacht dat ze een band hadden, iets van een vriendschap. Spottedrain had zelfs na het gevecht met BloodClan bij de ander uitgehuild. Misschien was dit wel de eerste van de vele klappen die ze als deputy nog ging krijgen.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Even dacht de deputy dat het gesprek afgelopen was. Dat hij weer verder kon gaan met zijn dag, maar nee. De Thunderclanner verraste hem door een aparte opmerking te maken. Hij fronste en keek oprecht verbaasd. ‘Teleurgesteld, hoe..?’ Hij hief zijn kin en rechtte zijn schouders en corrigeerde zijn blik. Het was weer tijd voor de diplomaat, degene die zijn clan en diens leden beschermde. Onvoorwaardelijk. ‘Ze heeft precies gedaan wat ze zei wat ze zou doen. Jullie hebben een medicine cat en Newtspark is weer thuis.’ Settleddust had nog geen idee wat ze allemaal had verteld in hun clan. Over Shadowclan, over Acornstar. Maar Shadowclan was in handen van hem nu. En ook dat hoefde voorlopig nog niemand te weten.