The king of Omashu

De eindeloze ontkenningen. Dat was iets waar ze zich nog op moest voorbereiden. Niemand gaf ooit meteen toe, hoe waardeloos de moeite ook was. De gevlekte poes trok haar wenkbrauwen op en keek ze kater met een vermoeide blik aan. "Jij en ik weten allebei dat ze buiten de interesses van een medicine cat heeft gehandeld." Zuchtte ze zachtjes, maar niet onvriendelijk. Ze vertelde hem enkel hoe het zat. "Ik ben niet dom, Settleddust. Ze heeft je onze geheimen verteld, niet waar? Hoe kon je anders weten dat er een oorlog is geweest?" Er waren zeker wel duizend manieren waarop hij hier achter had kunnen komen. De poes had deze bluf even heel erg nodig.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Was dit hoe het moest gaan, eerlijkheid? Gelukkig was Settleddust een geoefende leugenaar. ‘Omdat goed nieuws snel reist. En slechter nieuws nog sneller,’ miauwde hij kalm. Maar een goeie leugenaar wist ook dat je veel waarheden moest vertellen, want dan glipte een leugen er makkelijker tussendoor. Maar voor deze zou hij niet bevestigen nog ontkennen. Hij had Newtspark nodig om zijn positie te verstevigen in zijn clan. Dus als zij de beschuldigen naar hem wilde gooien, dan kon hij dat ook terug. ‘Het is heel wat om de eer van mijn medicine cat te beschuldigen, terwijl jullie tot kort geleden nog van haar vaardigheden hebben geprofiteerd. Als Newtsprark niet volgens haar code heeft gehandeld, wat heeft ze dan wel niet aan jullie.. Remnantwolf, was het niet, geleerd?’ Hij glimlachte humorloos. Wilde ze spelen? Dan moest ze beter worden. ‘Maar ja, Newtspark heeft me het één en ander over de tijd bij jullie verteld. En waarom ze weer vertrok.’ Dat was niet positief geweest. Ze had geen goed woord over voor haar apprentice.

Maar natuurlijk had de ShadowClanner al een antwoord klaar liggen. De sfeer werd merkbaar grimmiger. Jammer, want ze begon hem net te mogen. "Ik ontken niet dat Newtspark Remnantwolf goed heeft geholpen, maar dat haalt niet weg dat ze ons heeft verraden." Mij heeft verraden, dacht ze gekrenkt. Er had zoveel niet aan de crèmekleure poes geklopt en dat werd Spottedrain langzaamaan steeds duidelijker. "Dan ben ik benieuwd naar hoe zij dat precies verwoordde." Mauwde ze met een lichtjes gekantelde kop. Was het haar lastige relatie met Remnant? Of iets waar de ThunderClan deputy nog geen weet van had?

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust lachte humorloos om haar woorden. ‘Ik ben benieuwd wat verraad in jouw woordenboek betekent.’ Newtspark had gedaan wat ze beloofd had. Ze was simpelweg niet van Thunderclan om te bezitten. En Spottedrain had nog het lef om te vragen hoe Newtspark het aan hem had verteld. ‘Newtspark heeft haar taak volbracht, ondanks dat Remnantwolf een, in haar woorden, "een irritante snotneus" was. Ik heb niets anders dan haar geduld geprezen.’ Hij kantelde zijn kop een beetje. ‘En zover ik weet, was het de snotneus zelf die een final assessment afdwong.’ Hij haalde zijn schouders kort op. Wat had ze dan verwacht? Dat hij zijn medicine cat niet zou verdedigen? Als zij vinnig wilde zijn, dan hapte hij terug.

Met een zachte zucht stond Spottedrain op. Ze begreep wel weer hoe laat het was. Dit was een discussie waar nooit een einde aan ging komen. "Het klopt dat Remnantwolf een koppig karakter heeft en dat de twee geen al te beste relatie hadden, maar ik hoop dat je begrijpt dat ik dit een hele vreemde situatie vind." De deputy draaide haar lichaam een stukje van de kater weg en wierp een blik achterom. Het was tijd om te gaan voordat dit uit te hand liep, voordat de kater haar nooit meer ging vertrouwen. "Er is iets gaande in die clan van jullie. En ik begrijp dat je dat niet prijs kunt geven, wat het ook is. Maar weet dat ik de slechtste niet ben en dat als er iets goed mis is, je kunt rekenen op mijn hulp." Misschien klonk ze nu nog onwetender dan eerder, misschien juist nobel. Het kon haar eigenlijk niet zoveel schelen. Ze wilde plots gewoon heel graag naar huis.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Dat moest zij nodig zeggen, dat er iets gaande was in zijn clan. Hij trok zijn mondhoeken even overeind, maar zijn blik was vernietigend. Hij vond dit maar niets, alsof ze dacht dat ze beter was. Helemaal toen ze haar hulp aanbood. Wat was dit neerbuigende gedrag? ‘Maak je geen zorgen, alles gaat eigenlijk schitterend in Shadowclan.’ En eigenlijk was het waar. Hij had precies wat hij wilde. Newtspark terug, Brokentune weg, en een clan die achter hem schaarde. Hij leidde in de naam van Starclan, Acornstar niet meer. En dat zorgde ervoor dat hij een voorkeurspositie kreeg. ‘En ik denk dat het verstandig is niet in onze zaken proberen te gaan graven. Focus je op je eigen clan, jullie hebben vast nog wat om weer op te bouwen.’ Oh, hij geloofde erin dat Spottedrain het vast niet zo verkeerd bedoelde. Maar hij had een hekel aan haar woordkeuzes, hoe er "wat aan de hand" was. Hij wilde geen problemen met zijn buren, maar ze maakten het hem niet makkelijk zo.

Denkbeeldig trok de gevlekte poes haar wenkbrauw op. Hij leek gekwetst. Kon hij het niet hebben dat ze hem de mogelijkheid van hulp aanbood? Echt waar? Ze geloofde voor geen moment dat het "schitterend" ging. Maar goed, ieder had zo zijn geheimen en voor deputies gold dat minstens zoveel. En ja, misschien stond ze inderdaad niet in de beste positie om advies te geven over clans die in de puin lagen. "Punt gemaakt." Zuchtte ze niet onvriendelijk, waarna ze nogmaals een blik achterom wierp. "Misschien wordt het dan maar tijd om weer verder te gaan met bouwen." Suggereerde ze. Spottedrain was niet blij met deze omslag. Ze had hem graag nog als vriend gedag gezegd.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Alles wat ze tegen elkaar zeiden werd natuurlijk tot in de puntjes geanalyseerd. Hij glimlachte dan ook toen ze sprak dat hij zijn punt had gemaakt, maar zijn oren bleven nors en zijn oren waren naar achteren gericht. Oh ze bedoelde alles waarschijnlijk niet verschrikkelijk, maar ze werkte hem op zijn zenuwen en dat was genoeg voor hem om wantrouwend te zijn. Het was niet alleen meer "hem", hij had een hele clan die op hem bouwde en rekende. En toen ze miauwde dat ze verder moest gaan opbouwen terwijl ze al wegliep, bleef zijn gezicht even vlak. ‘Succes,’ bromde hij haar na. Nu kwam hij ook overeind. Dit was misschien niet perfect verlopen, maar het was afgelopen. Als ze eens wisten wat er in de toekomst allemaal nog zou afspelen..