Unknown Title

Onderwerp: Unknown Title zo 16 jan 2022 - 17:43

Nu ze eindelijk haar warrior naam had vond ze het heerlijk om ondanks de kou even weg te gaan. Ze voelde trots en kracht. Ze voelde zich sterker dan voor de ceremonie, maar ze wist dat ze dat niet was. Er waren gewoon zoveel voordelen. Meer respect, minder stomme taken en weg van Agatepaw. Helaas zou ze de zwarte apprentice nooit kunnen ontwijken. Als die warrior zou worden, zou Buzzardbelly weer met haar in een den moeten slapen. Waarschijnlijk zal zij de ander volkomen negeren, maar dat kon niet altijd. Terwijl haar poten een spoor achterlieten in de sneeuw liep ze richting de fourtrees. Misschien kon ze er nog wat interessants vinden. Je weet maar nooit. Ze kwam vaak anderen tegen. Soms de meest vreemde types. Zo kwam je iemand tegen die een kind was in een enorm lichaam en dan kwam je iemand tegen die volwassen was, maar vanbinnen leek op een raar kind. Soms waren die katten ook wel lachen hoor. Vreemde snuiters met de vreemdste gedachtegangen. Haar amberkleurige ogen keken naar het grote open veld bij de vier grote bomen. Het was er leeg. Zo leek het dan. Het was soms gek om te bedenken dat hier soms katten van alle Clans hier in vrede kwamen. En daarna? Daarna was iedereen vijandig naar elkaar en was het hier doodstil op het geluid van de wind en vogels na. Buzzardbelly zette haar vachtje dik op tegen de kou waarna ze het veld rustig op trippelde.

- Bayoucrawler

Onderwerp: Re: Unknown Title zo 16 jan 2022 - 19:34

Bayoucrawler

But have you heard the story of the rabbit in the moon?
Or the cow that hopped the planets while straddling a spoon?

Een akelige stilte rustte in zijn kop. Hij haatte stiltes. Vroeger, toen had hij er nog op gehoopt. Maar nu, nu gaf het hem ruimte om helder te denken. Om terug te blikken op dingen die hem overkomen waren. Stilte betekende weg zijn van hun. Hij wilde niet weg zijn van hun. De kater schudde ietwat zijn kop terwijl hij verder stapte. Op zijn minst had hij zijn kinderen nog, zijn geliefde kinderen. Soms vroeg hij zich af of hij niet een vreselijke vader was. Was hij wel een vader te noemen? Hij beet op zijn wang, er was te veel ruimte om na te denken. Zo veel, het had hem zowat voor zijn omgeving veblind. Waar was hij? Ietwat onwennig keek de warrior om zich heen. Fourtrees was threetrees nu. Drie bomen niet vier, simpel. Hij knikte en liet zijn blik op de kater voor hem vallen. Een Riverclanner zo te zien. Ongemakkelijk stapte hij uit de schaduwen, schudde de sneeuw van zijn onverzorgde pels."Goedemorgen" klonk zijn gebroken stem ietwat zenuwachtig. Hij had het niet zo op andere ontmoeten op gronden die hij niet goed kende. Kwam in zijn moeras en hij had praatjes voor 50. Maar hier? Hier voelde hij zich zo alleen en fragiel.

❅